ΕΓΩ, Ο «ΩΡΙΜΟΣ» ΚΑΙ «ΜΗ ΑΚΡΑΙΟΣ»… ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΙΔΕΑΣ :
«Επιλέγω με πάθος την φαντασιόπληκτη ή ολότελα φαντασιακή, παραισθησιακή και μονοδιάστατη δική μου σοφή και τίμια ερμηνεία της πραγματικότητας και κατευθύνω επιλεκτικά την δράση μου σε επιμελημένα επιλεγμένες “ατραυματικές” μεθόδους και ψευτομεγαλόπνοους, θολοξεκάθαρους… Εθνοσωτήριους στόχους».
«Επιλέγω εμμονοϊδεακά την φυγή από την αγωνιζόμενη Παράταξη, τον βολικό εκλεκτικό απομονωτισμό αλλά και την άρνηση οιωνδήποτε έλλογων συμβιβασμών, καθώς και την απόρριψη του σχηματισμού αγωνιστικών μετώπων ή πολιτικών συμπαρατάξεων με άλλες τάχα ”πατριωτικές” δυνάμεις όταν οι ‘’οπλαρχηγοί’’ τους δεν τίθενται υπό την ….. αρχιστρατηγία μου. Αξεπέραστο πρόσχημά μου η ”δαμόκλειος σπάθη” της ιδεολογικής ορθότητας και η βαθύτατη πίστη μου στην καθαρολογική και θεόπνευστη μοναδικότητα της δικής μου επιλογής, του παρασημοφορημένου μεγαλείου μου που βέβαια δικαιολογεί την φιλαρχία μου».
«Επιλέγω αναίτια την νοσηρά κεντρομόλο και προδιαγεγραμμένη ιστορική συντριβή μου και την παθολογική αποξένωση από ευρύτερες λαϊκές ομάδες, επειδή απορρίπτω ψυχοπαθητικά, συνολικά και ανεπιφύλακτα, τον δήθεν “πολιτικό τυχοδιωκτισμό” και την “ακραία θέση” (που εξ ορισμού –δικού μου βεβαίως- έχουν οι «ξεπουλημένοι» ή «συμβιβασμένοι», «άεργοι», και «αμόρφωτοι» άλλοι που διεξάγουν πολιτικό αγώνα με άλλες μεθόδους ιδεολογικοπολιτικής πάλης)».
«Επιλέγω με ευλαβική ψυχοπαθολογική στερεοτυπία την ολοσχερή αποξένωσή μου από την περιρρέουσα πραγματικότητα, καθώς και την ανέμελη μικρονοϊκή διολίσθησή μου σε βολικές επιλογές οι οποίες τραυματίζουν και κατακερματίζουν το εθνικιστικό κίνημα, ενώ απομονώνουν τον μικροαστό, αποσβολώνουν τον προλετάριο και δαιμονοποιούν τον μεσοαστό, χαρίζοντάς τους στα καθεστωτικά κόμματα ή σε δήθεν καθάριες «εθνικοπατριωτικές» ομάδες που εμπορεύονται το όνομα ή και το όραμα μιας Εθνικής Αναγέννησης, μόνο και μόνο επειδή δεν χειραγωγούνται και αδυνατώ να τους καθοδηγήσω εγώ, όσο και να τους υπόσχομαι ή να τους κολακεύω».
«Επιλέγω την απόρριψη της οποιασδήποτε πολιτικής τακτικής κίνησης, επειδή μόνον η δική μου ερμηνεία που είναι απόλυτα σωστή, (γιατί είμαι …στρατηλάτης) ανυπότακτη σε περιβαλλοντικούς περιορισμούς, γνωσιακά πλήρης και ιδεολογικά …. ζητωπατριωτική, αποφαίνεται ότι η …. «στρατηγική» κυριαρχεί πλέον καθολικά στο πεδίο του πολιτικού πολέμου [την οποία όμως ακολούθως απορρίπτω, επειδή αυταπατώμαι από υπερεκχειλίζοντα ιδεασμό μεγαλείου, οπότε όταν δεν μπορώ να είμαι «επικεφαλής» σε ένα νέο ζητωπατριωτικό κόμμα, τότε μπορεί και να καταδικάσω την κοινοβουλευτική συμμετοχή («αυτά τα κάνουν οι φαύλοι αστοί») και να ευλογώ τις προοπτικές «αυτόνομης δράσης» των διαφόρων ανένταχτων, ώστε η μοναδικότητά μου να ανθίσει στο χαλαρό πεδίο της αυτοοργάνωσης με ανυπαρξία αρχηγικού ελέγχου].»
«Επιλέγω με αδιατάρακτη αποφασιστικότητα, να βιώνω αυτοϊκανοποιητικά την περιβόητη, πανάξια και σπουδαία μοναδικότητά μου και το στιλπνό κατάφωτο επαναστατικό μου όνειρο, χαμένος μέσα στη διαρκή ανατροφοδοτούμενη ονείρωξή μου! Εγώ και μόνον εγώ, …. εθνικοπατριώτης προφήτης και τελετουργός : μαζί μου μόνον οι …. ευφυέστατοι λακέδες και χειροκροτητές πιστοί μου. Ζήτω μου λοιπόν και ζήτωσαν τα χιλιάκριβα συμφέροντά μου! ».
Ιδού, ο νοσηρότερος εγωμονισμός των παλαιών και νέων περισπούδαστων Κεντυριόνων, Δρουγγαρίων και Χιλιάρχων της μεταπολιτευτικής πατριδεμπορίας. Ιδού και ο πλέον εθελότυφλος, μισαλλόδοξος και στολισμένος με προφάσεις φατριασμός, πραγματωμένος στον ύπατο βαθμό του από τις εξέχουσες «αυτών υψηλότητες».
Ιδού λοιπόν το είδωλο της «μη ακραίας» και σπουδαίας ύπαρξης …. θλιβερών και ασπόνδων «ανένταχτων» «πατριωτών» και πατριωτών, φιλάρχων φυλάρχων των υπό κατασκευή «πατριωτικών κομμάτων» ποικιλώνυμων συλλόγων, συνδέσμων και αδέσμευτων – δέσμιων φορέων!
«Απίοιεν ες κόρακας» («Μακάρι να πάνε στον κόρακα»)
Α. Κωνσταντίνου
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/emfanhs-noshros-egwmonismos-kai-uferpousa-koinwnikh-fatriomisallodojia-twn#ixzz5Hqshdd6R