Τα τελευταία χρόνια η έννοια της εξόδου έχει αποκτήσει μία ιδιαίτερη ερμηνευτική προσέγγιση, καθώς αυτή αντικατοπτρίζεται στην απεμπλοκή από τα εθνοκτόνα Μνημόνια. Αν, μάλιστα, πιστέψουμε(…) τους πολιτικούς απατεώνες που κυβερνούν την Χώρα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε αυτή η έξοδος είναι κοντά. Μας σερβίρουν μια χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο ελπίδα για έξοδο από τα μνημονιακά δεινά που μαστίζουν την Πατρίδα και τον Λαό, παρότι γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυτή δεν κατορθώνεται ανέξοδα.
Αντιθέτως, οπωσδήποτε οδυνηρά κατακτάται και σίγουρα δεν χαρίζεται. Πέρα όμως από την όποια κυβερνητική μνημονιακή ψευδολογία, η βαθύτερη σημασία και ουσία που διέπει την έννοια της εξόδου σχετίζεται πρωτίστως με μια ουσιαστική επίγνωση τόσο του αληθινού περιεχομένου της όσο και των αναγκαίων αιτημάτων που την προκαλούν, απαιτώντας περίσκεψη χωρίς μισαλλοδοξίες, όπως επίσης αποφάσεις πολύπλευρα δομημένες, μελετημένες και ώριμες, οι οποίες αναλαμβάνονται με ευθύνη και φρόνημα,. Με σθεναρή βούληση και αλληλέγγυο και συναγωνιστικό, συντροφικό πνεύμα, που όλα αυτά συνάδουν αναμφισβήτητα με αυτό που αποκαλούμε ως ομοψυχία. Γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους η έννοια της εξόδου δεν μπορεί να σχετίζεται με την παρερμηνεία της διαφυγής. Επί της ουσίας, η έξοδος, στην ουσιαστική διάστασή της και την ενεργητική δυναμική της, αφορά μια γενναία πράξη συνειδησιακής ανύψωσης και υπέρβασης όλων εκείνων των αρνητικών και παρακμιακών στοιχείων που μας καθηλώνουν στην παθητική εσωστρέφεια, την μιζέρια, την κακεντρέχεια και τον αλληλοσπαραγμό.
Αντιμετωπίζοντας, λοιπόν, κατάματα την κρίση που δημιούργησαν τα εθνοκτόνα Μνημόνια, αυτό που παρατηρούμε είναι ότι περισσότερο από οχτώ χρόνια μετά, αντί να έχουν ήδη αναθεωρηθεί και τεθεί στην πραγματική βάση τους οι ευρύτεροι λόγοι και οι πρακτικές που την προκάλεσαν και αντί να έχουμε φροντίσει όλο αυτό το χρονικό διάστημα να επουλώσουμε με γοργές, καίριες και μεθοδευμένες αναδιατάξεις τα ρήγματα που αυτή η κρίση συνεχίζει να δημιουργεί, συναινούμε εύκολα, απερίσκεπτα και ύποπτα στους θολούς της «ευαγγελισμούς» για (δήθεν) καλύτερες μέρες επιχειρώντας έτσι να ξεγελάσουμε με λιγότερη ή περισσότερη πειστικότητα την ανευθυνότητα της ουτοπίας μας. Μέσα, μάλιστα, από τα κοινωνικά τερατουργήματα και την ισοπεδωτική «δικαιοσύνη», που γεννά η εξουσιαστική παγκοσμιοποίηση, απαλλοτριώνουμε στον βωμό του εύκολου κι επιζήμιου κέρδους όλα όσα με κόπους, αγώνες και θυσίες πολλών δεκαετιών κατακτήσαμε, εθελοτυφλούντες λόγω ανασφάλειας απέναντι σε ετεροβαρείς συσχετισμούς με ευδαιμονικές μελλοντικές επιφάσεις, που παραπλανούν ασύστολα για να πολλαπλασιάζουν τις πλαστές υποσχέσεις τους.
Βιώνουμε οδυνηρές αντιπαροχές, προσαρμοζόμενοι την ίδια στιγμή με αφελή ευπιστία σε νομότυπα αφηγήματα μετάθεσης ευθυνών, την ώρα που υπονομεύουμε όχι μόνο το δικό μας μέλλον, αλλά και των επόμενων γενεών, καταλύοντας την κοινωνική συνεκτικότητα του Λαού μας, καθώς αυτοπεριοριζόμαστε σε ολέθριους εξανδραποδισμούς, στον πυρήνα των οποίων ενυπάρχουν συνειδησιακές και πνευματικές, κυρίως, εξαγορές. Σε καθημερινή βάση, «μιθριδατιζόμαστε» σε διαστρεβλωτικού περιεχομένου «πραγματικότητες», σε ιδεοληπτικές χειραγωγήσεις ανθελληνικού χαρακτήρα, σε ιδιοτελείς -εν τέλει- συγκαταβάσεις που εξυπηρετούν στενά (και στυγνά) συντηρητικά συμφέροντα, εν ονόματι ενός (τουλάχιστον) αμφιλεγόμενου προοδευτισμού, ο οποίος σε συστηματική βάση προδίδει, διαψεύδει, εξουθενώνει και υποσκάπτει την ιστορία, τον πολιτισμό, τα ήθη, τα έθιμα, το παρόν και το μέλλον του Έθνους των Ελλήνων. Το χειρότερο στην όλη αυτή διαδικασία είναι πως μέσα από την αλλοτριωτική και παραμορφωτική φενάκη της καθημερινότητας, που η απελπισία -με πρόφαση συνήθως τα αναγκαία- προκαλεί, γινόμαστε όμηροι πλαστεπίγραφων στόχων, έχοντας ως υποτιθέμενη την πολλά υποσχόμενη επίλυση των προβλημάτων μας.
Αυτή, γνωρίζουμε πολύ καλά πια ότι δεν αφορά μόνον τα όποια οικονομικά μεγέθη, αλλά πολύ περισσότερο την ίδια μας την πολιτική και πολιτισμική υπόσταση. Στις ημέρες της απόλυτης σήψης που γέννησαν οι δεκαετίες της μεταπολιτευτικής παρακμής και του «Συνταγματικού τόξου» βιώνουμε ενοχικά την Ιστορία και την πολυμέρεια της Παράδοσής μας, αντί να εφευρίσκουμε εκείνες τις ενεργητικές και ευεργετικές προσεγγίσεις που θα βοηθήσουν τα μέγιστα για να γίνουν πληρέστερα κατανοητά στον Ελληνικό Λαό και χωρίς πονηρές παρερμηνείες τα αποθησαυρίσματά τους. Εντελώς υποτακτικά και αναιτιολόγητα τις περισσότερες φορές συρρικνώνουμε αυτοβούλως τους ορίζοντές μας, αποστερούμενοι την αποκτηθείσα καλλιέργεια και πρωτίστως, μέσα απ’ αυτήν, την ίδια την πνευματικότητά μας, στην οποία εδράζεται άλλωστε η υπαρξιακή ελευθερία μας.
Παράλληλα, οι τρόποι με τους οποίους (συμπλεγματικά, δυστυχώς) διαπραγματευόμαστε την συλλογική μνήμη μας δείχνει τα ξεκάθαρα σημάδια μιας βαθιάς παρακμής. Κατά πόσο αυτή η βαθειά παρακμή είναι αναστρέψιμη ή μπορεί να ξεπεραστεί, αυτό είναι πιθανότατα και το πιο επίμονα επανερχόμενο ζητούμενο και το σημείο αφετηρίας των προβληματισμών που διέπουν κάθε Αυθεντικά Ανήσυχο και Γνήσια Συνειδητοποιημένο Έλληνα των καιρών που διανύουμε. Τα έργα και οι ημέρες αυτών των Ελλήνων είναι που παραπέμπουν στην απαιτούμενη λύση. Δηλαδή, στο ήθος, στο φρόνημα, στις αληθινές αξίες της Ζωής, στην ουσιαστική τίμηση των θυσιών που απαιτήθηκαν για να υλοποιηθεί η Εθνική Απελευθέρωση. Το Φως της Αλήθειας που καίει μέσα τους είναι που (τους) υπενθυμίζει ένα βαθιά κρυμμένο κι ανεξίτηλο εντός τους σημείο αναφοράς: την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ των (πιο) πύρινων καρδιών! ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/h-chrush-augh-twn-pio-purinwn-kardiwn#ixzz5IIcitlNL