Είναι σύνδρομο ανάλογο με το σύνδρομο της ιππουρίδας
Το οσφυοϊερό σύνδρομο είναι συχνή αιτία πόνου στο πίσω μέρος της μέσης (οσφυοϊερά άρθρωση) και αταξίας και πάρεσης. Προσβάλλονται, κυρίως, μέσης ή μεγαλύτερης ηλικίας μεγαλόσωμοι σκύλοι και ο γερμανικός ποιμενικός έχει ιδιαίτερη προδιάθεση.
Η οσφυοϊερή στένωση ή οσφυοϊερή αστάθεια, ή οσφυοϊερή δυσμορφία, ή οσφυϊκή σπονδυλική στένωση ή οσφυοϊερή σπονδυλολίσθηση ή οσφυοϊερή συμπίεση των νευρικών ριζών ή σύνδρομο ιππουρίδας είναι η αρθρίτιδα της άρθρωσης μεταξύ του τελευταίου οσφυϊκού σπονδύλου και του ιερού οστού, το οποίο είναι ένα από τα οστά που συνθέτει την πύελο. Αυτή η αρθρίτιδα στενεύει το κανάλι μέσω του οποίου ο νωτιαίος μυελός και τα νεύρα περνούν από μέσα. Ο μεσοσπονδύλιος δίσκος μεταξύ του σπονδύλου και του ιερού οστού είναι συχνά ανώμαλος προκαλώντας περαιτέρω στένωση στο κανάλι. Η αρθρίτιδα και η νόσος του δίσκου ασκεί πίεση στα νεύρα που προέρχονται από το νωτιαίο μυελό. Τα συμπτώματα της οσφυοϊεράς στένωσης, τότε, είναι αποτέλεσμα της νευρικής βλάβης.
Ποια είναι τα συμπτώματα της οσφυοϊερής στένωσης;
- Η πιο συχνή ένδειξη του συνδρόμου ιππουρίδας είναι ο πόνος. Ο πόνος μπορεί να υπάρχει στην πλάτη, σε ένα ή και στα δύο πίσω πόδια, ή στην ουρά. Τα σκυλιά έχουν έντονο πόνο, αν η ουρά κινείται.
- Ο σκύλος έχει συνήθως δυσκολία να σηκωθεί όταν είναι ξαπλωμένος, αλλά από τη στιγμή που αρχίζει να περπατάει βελτιώνεται η ακαμψία.
- Μπορεί να υπάρχει ατροφία του μυός, σε ένα ή αμφότερα τα πίσω πόδια.
- Ο σκύλος μπορεί να έχει δυσκολία στην ούρηση ή την αφόδευση λόγω του πόνου και μπορεί να έχει ακράτεια. Αφορά τα νεύρα της περιοχής αυτής (ιππουρίδα) poy σε προχωρημένες περιπτώσεις μπορεί να προκαλέσει πάρεση με ακράτεια ούρων ή και κοπράνων.
- Συχνά τα σκυλιά έχουν συρτό βάδισμα, και χαλαρώνουν τα δάχτυλα των ποδιών τους.
- Μερικά σκυλιά μασούν την πυελική περιοχή τους, τα οπίσθια άκρα, ή την ουρά, προκαλώντας βλάβες και μερικές φορές και αυτοακρωτηριασμό.
- Θα πρέπει ωστόσο να ληφθεί υπόψη ότι τόσο ο πόνος όσο και η χωλότητα μπορεί να έχουν οξεία έναρξη ή να έχουν μια πορεία που χαρακτηρίζεται από βελτιώσεις και υποτροπές.
- Στη νευρολογική εξέταση η ορθοστατική αξιολόγηση δείχνει μια χαρακτηριστική στάση στους γλουτούς, χαμηλά και με τα πόδια κάτω από αυτούς, για μείωσης του βάρους της οσφυοϊεράς.
- Σε άλλες περιπτώσεις, το σκυλί αποφεύγει το βάρος σε ένα από τα οπίσθια άκρα σα να πονάει το πόδι του και είναι “σημάδι πίεσης της ρίζας”,από τον χρόνιο πόνο.
- Την ουρά συνήθως την διατηρεί ο σκύλος σε χαμηλά επίπεδα, ωστόσο αυτό μπορεί να είναι χαρακτηριστικό συμπεριφοράς.
- Οι αλλαγές στη βάδιση συχνά προκαλούνται από τον πόνο, και όχι από ένα πραγματικό νευρολογικό έλλειμμα. Όταν τα νευρολογικά ελλείμματα εγκαθίστανται συμβαίνει σοβαρή παραπάρεση, με αδυναμία κάμψης, η οποία προκαλεί υπομετρία των οπίσθιων άκρων και σύρσιμο του ενός ή και των δύο οπίσθιων άκρων.
Τα ζώα που είναι σε κίνδυνο για οσφυοϊερή στένωση
Η οσφυοϊερή στένωση εμφανίζεται πιο συχνά σε μεγάλα σκυλιά, όπως οι Γερμανικοί Ποιμενικοί. Μπορεί η νόσος να είναι επίκτητη ή εκ γενετής οπότε τα συμπτώματα εμφανίζονται όταν το σκυλί είναι μεταξύ 3 και 7 ετών.
Η οσφυοϊερή στένωση είναι σπάνια σε γάτες.
Το σύνδρομο αυτό οφείλεται σε προβολή του δίσκου μεταξύ τελευταίου οσφυικού και πρώτου ιερού σπονδύλου, σε υπερκινητικότητα, υπερξάρθρωση του ιερού, σε φλεγμονή ή σε συνδυασμό αυτών.
Ο εκφυλισμός του Ο7-Ι1 μεσοσπονδύλιου δίσκου και η προεξοχή του εντός του σπονδυλικού σωλήνα αποτελεί ένα από τα βασικά στοιχεία της συμπίεσης της ιππουρίδας και των προκυπτόντων κλινικών συμπτωμάτων.
Τα ζώα που πάσχουν από εκφυλιστική στένωση οσφυοϊεράς μοίρας της σπονδυλικής στήλης είναι, κυρίως, ενήλικες και ηλικιωμένοι ασθενείς, μεσαίου μεγάλου μεγέθους, και παρατηρείται με μεγαλύτερη συχνότητα σε σκύλους εργασίας. Ο Γερμανικός Ποιμενικός είναι οκτώ φορές υψηλότερος σε σύγκριση με άλλες μεγάλου μεγέθους φυλές. Άλλες φυλές στις οποίες η εκφυλιστική στένωση της οσφυοϊεράς μοίρας παρατηρείται είναι Boxer, Rottweiler, Dobermann, Μπερνίζ και της Δαλματίας. Η μέση ηλικία έναρξης είναι περίπου τα 7 χρόνια, με μεγαλύτερη συχνότητα στα αρσενικά σκυλιά.
Ανατομία της οσφυοϊερής περιοχή της σπονδυλικής στήλης
Για την καλύτερη κατανόηση της παθοφυσιολογίας της εκφυλιστικής οσφυοϊερής στένωσης είναι απαραίτητη η κατανόηση της ανατομίας της περιοχής.
Η ιππουρίδα πήρε το όνομά της από το σχήμα που είναι παρόμοιο με αυτό της ουράς του αλόγου, και προέρχεται από το μυελικό κώνο, που είναι το τερματικό τμήμα του νωτιαίου μυελού, και αποτελείται από τα νωτιαία νεύρα Ο6, Ο7, Ι1-Ι3 και Cd1-Cd5. Δεδομένου ότι η ανάπτυξη του νωτιαίου μυελού έχει ολοκληρωθεί πολύ πριν από την ανάπτυξη της σπονδυλικής στήλης, ένα είδος «ανοδικής ανάκλησης» του ίδιου του καναλιού λαμβάνει χώρα εντός του σπονδυλικού σωλήνα, σύροντας τις νωτιαίες ρίζες κατά τη διάρκεια αυτής της κίνησης. Οι ρίζες της οσφυϊκής μοίρας, του ιερού οστού και του κόκκυγα αποκλίνουν πλαγίως για να φτάσουν στο αντίστοιχο μεσοσπονδύλιο τρήμα κατά την έξοδό τους. Κατά συνέπεια αυτού, τα εν λόγω νεύρα της σπονδυλικής στήλης καλύπτουν ένα σημαντικό μέρος της διαδρομής τους εντός του σπονδυλικού σωλήνα και καθώς περνούν δημιουργούν μία επίπεδη δέσμη. Ιδιαίτερη κλινική σημασία έχουν οι ρίζες Ο7 και Ι1, οι οποίες συνθέτουν το ισχιακό νεύρο, όπως επίσης και οι ρίζες της πυέλου, του περινέου και του κοκκυγικού νεύρου.
Στα μεγάλου μεγέθους σκυλιά, ο μυελικός κώνος καταλήγει στο σπόνδυλο L6, ενώ στα μικρού μεγέθους σκυλιά μπορεί να επεκταθεί έως τον Ο7 και, μερικές φορές, ακόμη και πέρα από αυτόν. Τα σπονδυλικά σώματα του Ο7 και Ι1 ενώνονται με τον μεσοσπονδύλιο δίσκο Ο7-Ι1, που είναι μεγαλύτερος από τις άλλους, με πλευρικό αόριστα τριγωνικό σχήμα, και παχύτερη κοιλιακή περιοχή. Τα τόξα των δύο σπονδυλικών σωμάτων συνδέονται με δύο αρθρώσεις. Η σύνδεση μεταξύ Ο7 και Ι1, υπόκειται σε μεγαλύτερο στρες κατά τη διάρκεια της κίνησης και επιπρόσθετα σταθεροποιείται από τον κοιλιακό και ραχιαίο διαμήκη σύνδεσμο, από το ενδοτοξοειδή και ενδονωτιαίο σύνδεσμο, καθώς και τους παρανωτιαίους μύες της περιοχής.
Παθοφυσιολογία του οσφυοϊερού συνδρόμου
Η εκφυλιστική οσφυοϊερή στένωση θεωρείται μια εκφυλιστική νόσος των αρθρώσεων και λόγω της ανατομίας, προκαλεί μία μείωση στο εύρος της αρθρικής κίνησης, ειδικά στον Ο7-Ι1, μειώνοντας σημαντικά την ικανότητα διανομής των μηχανικών δυνάμεων. Ως συνέπεια της αναδιαμόρφωσης των ανατομικών δομών που εμπλέκονται, οι μεταβολές αυτές οδηγούν σε μεγαλύτερη ακαμψία της περιοχής και, στις πιο σοβαρές περιπτώσεις, σε βλάβη των νευρικών δομών που εμπλέκονται. Η παθοφυσιολογία της εκφυλιστικής οσφυοϊεράς στένωσης, είναι μια πολυπαραγοντική διαδικασία, η οποία προκαλεί μείωση της διαμέτρου του μυελικού σωλήνα και συνακόλουθη συμπίεση της ιππουρίδας και/ή της παροχής αίματος σε αυτή. Η κύρια αιτία της συμπίεσης είναι σίγουρα ο εκφυλισμός και η προεξοχή του μεσοσπονδύλιου δίσκου Ο7-Ι1, που μπορεί να ακολουθείται από άλλες μεταβολές που επηρεάζουν τους περιβάλλοντες ιστούς, όπως:
- Κατάρρευση του Ο7-Ι1 μεσοσπονδύλιου διαστήματος, με επακόλουθο υπεξάρθρημα των αρθρικών επιφανειών και κοιλιακή εξάρθρωση του κρανιοραχιαίου τμήματος του ιερού έναντι του Ο7.
- Φλεγμονή των γύρω μαλακών ιστών, ιδιαίτερα του ενδοτοξοειδή συνδέσμου μεταξύ Ο7-Ι1 (υπερτροφική περιοχή που συνδέεται με ραχιαία συμπίεση της ιππούριδας) και των κοινών εδρών των αρθρώσεων Ο7-Ι1.
- Οστεόφυτα και στένωση του τρήματος.
- Συγγενείς ανωμαλίες των σπονδύλων, όπως ο υπεράριθμος σπόνδυλος μπορεί να τροποποιήσει τους μηχανισμούς της περιοχής
- Διατάραξη της κυκλοφορίας του αίματος προς τα σπονδυλικά νεύρα.
Η οσφυοϊερά άρθρωση είναι υπεύθυνα για την μετάδοση της ώθησης από τα οπίσθια άκρα. Σε σκύλους με οσφυοϊερό εκφυλισμό, το εύρος της κίνησης του Ο7-Ι1 σε κάμψη και έκταση μειώνεται σε σύγκριση με τα υγιή σκυλιά. Ωστόσο, αν αυτή η μείωση είναι η αιτία, ή η συνέπεια, αυτών των εκφυλιστικών διεργασιών δεν έχει ακόμη εξακριβωθεί. Οι ισχυρές δυνάμεις που ενεργούν στη συνάρθρωση αυτή μπορεί να προδιαθέτουν σε εκφυλισμό του Ο7-Ι1 μεσοσπονδύλιου δίσκου, που χάνει σταδιακά την ικανότητα απορρόφησης των κραδασμών και με τις δυνάμεις έτσι μεταδίδονται στα γύρω δομές, ειδικά στους συνδέσμους και στις γειτονικές δομές, που αντισταθμιστικά τείνουν να γίνουν υπερτροφικές, με συνέπεια την πιθανή στένωση στο κανάλι και στο μεσοσπονδύλιο τρήμα. Οι τροποποιημένες μηχανικές ιδιότητες της περιοχής και η αυξημένη αστάθεια ευνοούν την παραγωγή του πολλαπλασιασμού και των οστών και δημιουργούν προεξοχή στο μεσοσπονδύλιο δίσκο και υπάρχει περαιτέρω συμπίεση του ιππουρίδα, καθώς και φλεγμονή τόσο της ιππουρίδας όσο και των παρακείμενων δομών. Ο συνδυασμός αυτών των γεγονότων οδηγεί στην εμφάνιση του οσφυοϊερού πόνου.
Διαφοροδιάγνωση οσφυοϊερού συνδρόμου
Απαιτείται διαφοροδιάγνωση από ορθοπαιδικές παθήσεις, όπως η δυσπλασία του ισχίου ή η αμφοτερόπλευρη ρήξη του πρόσθιου χιαστού συνδέσμου στις αρθρώσεις των γονάτων, οι όγκοι των οστών, λόγω της χωλότητας και του πόνου που προκαλεί. Οι πρωτοπαθείς ή μεταστατικοί όγκοι που επηρεάζουν τους μαλακούς ιστούς, τα νεύρα ή τα οστά είναι ικανοί να παράγουν πόνο και νευρολογικά ελλείμματα.
Διαφοροδιάγνωση θα πρέπει να γίνει και από φλεγμονώδεις και μολυσματικές παθήσεις όπως δισκοσπονδυλίτιδα, Ο7-Ι1 μεσοσπονδύλιου δίσκου και είναι η συχνότερη λοίμωξη μεσοσπονδύλιου δίσκου στο σκύλο.
Το τραύμα θα πρέπει επίσης να λαμβάνεται υπόψη, ειδικά στις περιπτώσεις που το πρόβλημα παρουσιάζεται οξέος.
Όταν μια εκφυλιστική οσφυοϊερή στένωση είναι ύποπτη, και τα σπονδυλικά νεύρα εμπλέκονται οι διαταραχές του περιφερικού νευρικού συστήματος, που προκαλούν συμπτώματα από τα οπίσθια άκρα, όπως οι σπάνιες νευροπάθειες του οσφυοϊερό πλέγματος ή η ιδιοπαθής πολυνευροπάθεια, πρέπει να αποκλειστούν. Αυτή η τελευταία κατάσταση χαρακτηρίζεται από ταχεία έναρξη των συμπτωμάτων, με έντονη δυσανεξία στην άσκηση και από μία ταχεία και διαδοχική εμπλοκή των πρόσθιων άκρων.
Η δισκοσπονδυλίτιδα
Η δισκοσπονδυλίτιδα είναι μια ταυτόχρονη λοίμωξη του μεσοσπονδύλιου δίσκου και σπονδυλικής οστεομυελίτιδας. Αυτή η ασθένεια απαντάται συχνότερα σε μεγάλα σκυλιά (Great Dane, Burnese Mountain Dog, Rottweiler και Γερμανικός Ποιμενικός).
Η δισκοσπνδιλίτιδα μπορεί να επηρεάσει οποιαδήποτε περιοχή της σπονδυλικής στήλης και συχνά προκαλείται από πληγές, επισκληρίδιες ενέσεις, πυοθώρακα, αποστήματα, περιοδοντίτιδα, ενδοκαρδίτιδα ή ανοσομεσολαβητική αρθρίτιδα.
Οι μολυσματικοί παραγόντες είναι:
-Βακτήρια
– Bordetella bronchispetica
– Brucella canis – που συνήθως συνδέεται με επιδιδυμίτιδα, προστατίτιδα και πρόσθια ραγοειδίτιδα
– Enterococcus faecalis
– Escherichia coli
– Staphylococcus aureus, S. intermedius
– Pseudomonas aeruginosa
– Streptococcus spp
Μύκητες
– Aspergillus terreus
– Scedosporium apiospermum
– Paecilomyces varioti
Τα κλινικά συμπτώματα περιλαμβάνουν πυρετό, ανορεξία, χωλότητα, πόνο στην πλάτη, και μεταβλητά νευρολογικά ελλείμματα, όπως αταξία, παραπάρεση και ημιπάρεση.
Οι εξετάσεις αίματος συχνά αποκαλύπτουν μια λευκοκυττάρωση και η ανάλυση του ΕΝΥ μπορεί να δείχνει ουδετερόφιλη πλειοκυττάρωση. Ανίχνευση ορού νευρογλοίας της όξινης πρωτεΐνης νευρογλοίας στον έχει σημαντική διαγνωστική αξία ως δείκτης της μυελομαλακίας.
Οι καλλιέργειες αίματος είναι συνήθως θετικές για τα βακτήρια, hemoplasms ή μύκητες. Διαδερμική βιοψία μπορεί να απαιτείται σε περιπτώσεις όπου καλλιέργειες αίματος δώσουν αρνητικά αποτελέσματα. Σε Brucella spp λοιμώξεις, PCR συνήθως απαιτείται λόγω της δυσκολίας στην καλλιέργεια.
Η διάγνωση, συνήθως, επιτυγχάνεται με ακτινογραφία, CT ή MRI απεικόνιση, που δείχνει οστεώδη καταστροφή της μετωπικής πλάκας, παραγωγή νέου οστού ή/και κατάρρευση του χώρου του μεσοσπονδύλιου δίσκου στη θέση της μόλυνσης, με προκύπτον σπονδυλικό υπεξάρθρημα, συμπίεση του νωτιαίου μυελού , και προοδευτική μυελομαλακία.
Η διαφορική διάγνωση θα πρέπει να περιλαμβάνει τη δυσπλασία του ισχίου, την σπονδυλικής οστεοχόνδρωση, το επισκληρίδιο εμπύημα, την κήλη μεσοσπονδυλίου δίσκου, την μεσοσπονδύλια λιπώδης διήθηση (μικρόσωμες φυλές), την ανταποκρινόμενη στα στεροειδή μηνιγγίτιδα-αρτηρίτιδα, το πολυοστικό λέμφωμα, το οστεοσάρκωμα και την κληρονομική μυελοπάθεια.
Η θεραπεία περιλαμβάνει την μακροχρόνια (2-3 μήνες) χρήση αμοξυκιλλίνης/κλαβουλανικού οέος, την ενροφλοξασίνη ή κεφαλοσπορίνες πρώτης γενιάς (κεφαλεξίνη και κεφαζολίνη). Συνετή χρήση μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων, συνιστάται ιδιαιτέρως καρπροφαίνης ή μελοξικάμης. Σε σκύλους με έντονο πόνο η βραχυπρόθεσμη χρήση της βουπρενορφίνης συνιστάται, επίσης.
Σε σοβαρές επώδυνες περιπτώσεις, η χειρουργική σταθεροποίηση μπορεί να απαιτηθεί με τη χρήση σπογγώδους οστικού μοσχεύματος, βίδες και πολυμεθυλμεθακρυλικό. Η ανακούφιση από τη συμπίεση του νωτιαίου μυελού μπορεί επίσης να απαιτήσει σπονδυλική ημιπεταλεκτομή. Και διαδερμική δισκεκτομή με κατευθυνόμενη ακτινοσκόπηση γίνεται για τη θεραπεία της δισκοσπονδυλίτιδας σε σκύλους.
Κατά τη διάρκεια χρόνιας θεραπείας με αντιβιοτικά, ακτινογραφίες της σπονδυλικής στήλης θα πρέπει να επαναλαμβάνονται κάθε μήνα για 4 – 6 μήνες.
Διάγνωση οσφυοϊερού συνδρόμου
Διάφορες απεικονιστικές μέθοδοι έχουν χρησιμοποιηθεί για τη διάγνωση του συνδρόμου αυτού όπως η μυελογραφία, η επισκληριδογραφία και η δισκογραφία. Ωστόσο η μαγνητική τομογραφία (MRI) αποτελεί σήμερα την μέθοδο εκλογής λόγω των πολλών πλεονεκτημάτων.
- Ο κτηνίατρος θα ζητήσει από τον ιδιοκτήτη να του αναπτύξει τα συμπτώματα. Μια φυσική εξέταση στη συνέχεια θα πραγματοποιηθεί. Τα οπίσθια άκρα μετακινούνται με διάφορους τρόπους για να προσδιοριστεί σε ποιες θέσεις είναι επώδυνα. Ο κτηνίατρος θα κάνει επίσης μια νευρολογική εξέταση, για να ελέγξει τα αντανακλαστικά και να καθορίσει πια νεύρα είναι τραυματισμένα.
- Ακτινογραφίες λαμβάνονται για να αξιολογηθεί η σπονδυλική στήλη και η λεκάνη. Τα ευρήματα μπορεί να υποδηλώνουν οσφυοϊερή στένωση, αλλά δεν αρκούν για τη διάγνωση. Για να επιτευχθεί μια διάγνωση, ειδικές δοκιμασίες γίνονται με ένεση χρωστικής στην πληγείσα περιοχή και εκ νέου απεικόνιση. Ανάλογα με το πού η χρωστική ουσία τοποθετείται, η διαδικασία αυτή ονομάζεται μυελογραφία, η επισκληριδογραφία και η δισκογραφία. Οι διαδικασίες αυτές πρέπει να γίνεται κάτω από αναισθησία. Η μετατόπιση της χρωστικής από τις ανωμαλίες στα οστά και στο μεσοσπονδύλιο δίσκο επιβεβαιώνει τη διάγνωση της οσφυοϊερής στένωσης. Τα ακτινολογικά ευρύματα είναι μια μείωση του L7-S1 μεσοσπονδύλιου διαστήματος, σκλήρυνση των τελικών πλακών, υπεξαρθρήματα του ιερού και οστεόφυτα. Είναι επίσης δυνατόν να τεκμηριωθεί η παρουσία μεταβατικών σπονδύλων, υπεράριθμων σπονδύλων ή άλλες ανωμαλίες του ιερού, που μπορεί να συμβάλουν στην ανάπτυξη του συνδρόμου. Τέλος, η συμβατική ακτινολογία επιτρέπει να γίνει έλεγχος σε κάμψη και επέκταση με το στόχο να φανεί μία ενδεχόμενη αστάθεια του κόμβου LS. Η επιβεβαίωση της παρουσίας συμπίεσης στην ιππουρίδα με τη συμβατική ακτινολογία δεν είναι δυνατή. Οι ακτίνες Χ δεν παρέχουν πληροφορίες σχετικά με το πλάτος του σπονδυλικού σωλήνα και την ενδεχόμενη συμπίεση των νευρικών δομών που εμπλέκονται, ωστόσο η συμβατική να αποκλειστεί η παρουσία άλλων διαταραχών, όπως είναι οι όγκοι των οστών ή η δισκοσπονδυλίτιδα, ειδικά όταν οοσφυοϊερός πόνος είναι το κυρίαρχο κλινικό σύμπτωμα.
- Μυελογράφημα: Δεν είναι πάντα χρήσιμο, καθώς ο παράγοντας αντίθεσης εγχέεται μέσα στον υπαραχνοειδή χώρο και σε μεγάλου μεγέθους σκύλους ο σκληρός θύλακας τελειώνει στο επίπεδο του L6, δηλαδή πολύ πριν από την άρθρωση L7-S1. Η Μυελογραφία είναι μια διαγνωστική τεχνική η οποία δεν θα πρέπει να γίνεται, καθώς ακόμα και όταν ο σκληρός θύλακας εκτείνεται στα σωστά τμήματα, δεν δίνει καμία πληροφορία σχετικά με την κατάσταση των τρημάτων και για την ενδεχόμενη ριζιτική συμπίεση. Μια φυσιολογική μυελογραφία δεν αποκλείει, επομένως, το σύνδρομο.
- Επισκληριδογραφία: γίνεται με την έγχυση σκιαγραφικού μέσα στον επισκληρίδιο χώρο στην οσφυοϊερή ή ιεροκοκκυγική διασταύρωση. Αυτή η τεχνική δεν επιτρέπει να ανιχνευθούν συμπιεστικές συνθήκες στην περιοχή αυτή, ωστόσο, οι συχνές ανωμαλίες πλήρωσης, η υπέρθεση των ιστών και η απώλεια του παράγοντα αντίθεσης μέσω των μεσοσπονδύλιων τρημάτων κάνουν την ερμηνεία της εξέτασης συχνά δύσκολη. Η φλεβογραφία και δισκογραφία, εκτός από το να είναι δύσκολη όσον αφορά την τεχνική, συνεπάγονται μεγαλύτερους κινδύνους για τον σκύλο και δεν θα πρέπει να γίνονται.
- Αξονική Τομογραφία: Η αξονική τομογραφία επιτρέπει την απεικόνιση της οσφυοϊερής περιοχής. Η ανάλυση της CT είναι μεγάλη για σκληρούς ιστούς, ενώ οι μαλακοί ιστοί δεν είναι ορατοί με το ίδιο επίπεδο λεπτομέρειας και δεν επιτρέπει μια σαφή απεικόνιση των δομών, όπως συνδέσμων ή νευρικών ριζών, οι οποίες είναι εξαιρετικά σημαντικές για τη διάγνωση του συνδρόμου. Επιτρέπει, βέβαια την απεικόνιση του L7-S1 μεσοσπονδύλιου δίσκου, προκειμένου να τεκμηριωθεί στένωση του τρήματος και υπερτροφία των συνδέσμων
- Μαγνητικός συντονισμός: Η μαγνητική τομογραφία θεωρείται σήμερα ως ο χρυσός κανόνας, γιατί δίνει επιπλέον πληροφορίες για την κατάσταση του μεσοσπονδύλιου δίσκου, του νωτιαίου σάκου, των νευρικών ριζών και του επισκληρίδιου λίπους. Ενόψει της μεγαλύτερης ανάλυσης για τους μαλακούς ιστούς, η μαγνητική τομογραφία επιτρέπει την ανίχνευση με μεγαλύτερη ακρίβεια υπερτροφιών στους συνδέσμους, καθώς και επιτρέπει την αξιολόγηση της διαμέτρου των νευρικών ριζών και την πορεία τους, για την πιθανή παρουσία νευρικών παγιδεύσεων ή συμπιέσεων. Επιπλέον, παρέχει πληροφορίες σχετικά με την κατάσταση της κατάστασης των τρημάτων στις αντίστοιχες νευρικές ρίζες.
- Ηλεκτροδιαγνωστικές εξετάσεις: Η ηλεκτροδιαγνωστική αξιολόγηση μπορεί να πραγματοποιηθεί, δεδομένου ότι μπορεί να επιβεβαιώσει τη διάγνωση με τεκμηρίωση της συμμετοχής των μυϊκών δομών και παρέχει χρήσιμες πληροφορίες σχετικά με τη λειτουργία των νεύρων που εμπλέκονται. Οι μεταβολές στα προκλητά δυναμικά μπορεί να ανιχνευθούν πριν από την έναρξη των συμπτωμάτων.
Θεραπεία του οσφυοϊερού συνδρόμου
Αν και πάνω από το 70% των περιστατικών ανταποκρίνεται στην συντηρητική θεραπεία (περιορισμός και αντιφλεγμονώδη) δεν σπανίζουν οι υποτροπές.
Η χειρουργική αντιμετώπιση αφορά σε απελευθέρωση των νεύρων που πιέζονται με ραχιαία πεταλεκτομή, με μερική δισκεκτομή (αφαίρεση ινώδους δακτυλίου του δίσκου που προβάλλει) και σε σπονδυλοδεσίσ (σταθεροποἰηση) της οσφυιοεράς άρθρωσης, συνήθως, με ορθοπαιδικές βίδες.
Ανάλογα με τη σοβαρότητα της κατάστασης, το ποσό του πόνου που το ζώο βιώνει, τη γενική υγεία του ζώου, τους οικονομικούς περιορισμούς, καθώς και άλλους παράγοντες, η οσφυοϊερό στένωση αντιμετωπίζεται χειρουργικά ή μη χειρουργικά.
Μη Χειρουργική θεραπεία: Αν η πάθηση είναι ήπια, τα σκυλιά μπορούν να αντιμετωπιστούν με αυστηρή ανάπαυση για 6 έως 8 εβδομάδες. Τα αντιφλεγμονώδη φάρμακα, όπως η πρεδνιζολόνη βοηθούν. Σε πολλές περιπτώσεις, αυτό μπορεί να ανακουφίσει τα συμπτώματα. Ωστόσο, καθώς ο σκύλος γίνεται πιο δραστήριος, τα συμπτώματα μπορεί να επιστρέψουν.
Χειρουργική θεραπεία: Υπάρχουν δύο διαφορετικές χειρουργικές τεχνικές που χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία της οσφυοϊερής στένωσης.
Στο πρώτο, τα οστά συντήκονται μαζί σε κανονική θέση όσο το δυνατόν.
Αυτό αποτρέπει την ανώμαλη κίνηση μεταξύ τους και μειώνει τον κίνδυνο περαιτέρω αρθρίτιδας. Στην δεύτερη τεχνική, μέρος του οστού και του μεσοσπονδύλιου δίσκου αφαιρούνται να μειωθεί η πίεση στο νωτιαίο μυελό και τα νεύρα.
Σε κάθε περίπτωση, τα σκυλιά θα πρέπει να περιορίζεται για 2 έως 4 εβδομάδες μετά την επέμβαση, και μπορεί επίσης να τοποθετηθεί στη θεραπεία πρεδνιζολόνη.
Για τα σκυλιά που έχουν δυσκολία ή δεν είναι σε θέση να ουρήσουν, η κύστη θα πρέπει να αδειάζει με το χέρι, πολλές φορές την ημέρα.
Η εκφυλιστική οσφυοϊερή στένωση μπορεί να προσεγγιστεί τόσο με συντηρητική φαρμακευτική θεραπεία όσο και με χειρουργική επέμβαση, ανάλογα με την ηλικία, την προθυμία του ιδιοκτήτη, την αποτυχία προηγούμενων θεραπειών, τη σοβαρότητα των κλινικών συμπτωμάτων, και τη σύγχρονη παρουσία άλλων διαταραχών όπως, για παράδειγμα, μια σοβαρή αρθροπάθεια του ισχίου.
Συντηρητική θεραπεία
Τα αντιφλεγμονώδη είναι η θεραπεία επιλογής για την πάθηση αυτή. Τα μη στεροειδή αντι-φλεγμονώδη φάρμακα προτιμώνται έναντι των στεροειδεών, γιατί έχουν λιγότερο ανεπιθύμητες ενέργειες σε μακροπρόθεσμη βάση. Πριν από την έναρξη οποιασδήποτε αντιφλεγμονώδους θεραπεία, γίνεται εκτίμηση της νεφρικής λειτουργίας.
Επισκληρίδια χορήγηση οξικής μεθυλπρεδνιζολόνης σε δόση 1 mg / kg, που επαναλαμβάνεται τρεις φορές (ημέρα 1, ημέρα 14, ημέρα 42), δείχνει βελτίωση της συμπτωματολογίας στο 79% των ασθενών που παίρνουν θεραπεία. Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δοθεί στην πιθανή παρουσία δισκοσπονδυλίτιδας που μπορεί να επιδεινωθεί σημαντικά από την επίδραση κορτικοστερεοειδούς φαρμάκου μακράς δράσης.
Απαιτείται, ακόμη μείωση της φυσικής δραστηριότητας και μια τακτική, χαμηλής έντασης φυσική άσκηση για τη διατήρηση του μυϊκού τόνου και αν απαιτείται απώλεια βάρους.
Η συντηρητική θεραπεία δεν καταργεί την υποκείμενη αιτία (για παράδειγμα, την συμπίεση που προκαλείται από την προεξοχή του μεσοσπονδύλιου δίσκου), ενώ δεν επιτρέπει να διαχειριστείτε την φλεγμονή, και ως εκ τούτου, τον πόνο, και, απαιτείται η θεραπεία να συνεχιστεί για καιρό.
Χειρουργική θεραπεία
Με την παρουσία των νευρολογικών ελλειμμάτων εκτός από τον πόνο, ή όταν υπάρχει περιορισμένη ή μη απόκριση στην συντηρητική θεραπεία η χειρουργική επέμβαση καθίσταται έγκυρη λύση για το πρόβλημα.
Η πρόγνωση για τη λειτουργική ανάρρωση μετά από χειρουργική θεραπεία είναι από καλή έως εξαιρετική, με ποσοστό επιτυχίας μεταξύ 78 και 94%.
Διάφορες χειρουργικές τεχνικές έχουν προταθεί για την θεραπεία και σκοπό έχει την αποσυμπίεση της ιππουρίδας
- Νωτιαία πεταλεκτομή: Σε αυτό το είδος της παρέμβασης, η χειρουργική προσέγγιση είναι ραχιαία, στο θόλο του σπονδυλικού σωλήνα (L7 και S1). Το παράθυρο θα πρέπει να επεκταθεί πλευρικά όσο το δυνατόν, Αυτό επιτρέπει την επιθεώρηση της ιππούριδας και γίνεται δισκεκτομή με τομή του ινώδους δακτυλίου και απομάκρυνση του πηκτοειδούς πυρήνα. Αν υπάρχει δισκοσπονδυλίτιδα στέλνεται το δείγμα βακτηριολογική εξέταση. Προκειμένου να αποφευχθούν συμφύσεων της σκληράς μήνιγγος και ο νέος σχηματισμός οστικού ιστού, μία λωρίδα ιστού τοποθετείται κάτω από την ιππουρίδα, μεταξύ της ίδιας της ιππουρίδα και του σπονδυλικού σωλήνα. Η λειτουργική ανάκαμψη είναι καλή, αν και σε άτομα με ακράτεια ούρων και κοπράνων η βελτίωση είναι λιγότερο ικανοποιητική. Οι υποτροπές των συμπτωμάτων έχουν αναφερθεί σε 18% των περιπτώσεων που έλαβαν θεραπεία με ραχιαία πεταλεκτομή, ειδικά σε δραστήρια σκυλιά.
- Πλάγια πεταλεκτομή: Κατά τα τελευταία χρόνια μια νέα χειρουργική τεχνική έχει προταθεί για τη θεραπεία της εκφυλιστικής στένωσης, σε συμπίεση των νευρικών ριζών και απουσία συμπίεσης του μυελικού σωλήνα. Με την τεχνική αυτή η χειρουργική προσέγγιση είναι πλάγια, με ένα άνοιγμα του σπονδυλικού σωλήνα που εκτείνεται από το τμήμα της ράχης της εγκάρσιας απόφυσης L7 μέχρι το ουραίο τμήμα του L7.
- Ακινητοποίηση της άρθρωσης: Ο κύριος στόχος των τεχνικών ακινητοποίησης είναι να αποκατασταθεί το φυσιολογική χάσμα μεταξύ L7 και του ιερού οστού (με σκοπό την ελάφρυνση της πίεσης) και να σταθεροποιηθεί η οσφυοϊερή άρθρωση. Η σύντηξη και στερέωση απαιτεί τη χρήση μοσχευμάτων ιστού οστού επί του τμήματος της ράχης του L7 και S1 και ακινητοποίηση, με πείρους ή βίδες και πολυμεθυλμεθακρυλικό. Αυτή η τεχνική μπορεί να συνδυαστεί και με πεταλεκτομή. Ένας από τους σημαντικούς περιορισμούς είναι η περιορισμένη αντοχή των εμφυτευμάτων, τα οποία μπορεί να καταρρεύσουν από τις πιέσεις που ενεργούν στη συγκεκριμένη ανατομική περιοχή.
Η μετεγχειρητική φροντίδα απαιτεί θεραπεία με αναλγητικά και μειωμένο επίπεδο της σωματικής δραστηριότητας στην άμεση μετεγχειρητική περίοδο, που ακολουθείται από ένα επαρκές πρόγραμμα φυσιοθεραπείας.
Ποια είναι η πρόγνωση για σκύλους με οσφυοϊερή στένωση;
Η πρόγνωση για τα σκυλιά με οσφυοϊερή στένωση εξαρτάται από την σοβαρότητα των συμπτωμάτων πριν από τη θεραπεία. Τα σκυλιά που έχουν επηρεαστεί ελαφρά μπορεί να είναι σε θέση να ανακάμψουν. Για όσα έχουν ακράτεια ή αδυνατούν να ουρήσουν πριν από τη θεραπεία, η πρόγνωση είναι πολύ φτωχότερη.
