Τα όσα συνέβησαν πριν από λίγες εβδομάδες στην Ιταλία είναι χαρακτηριστικά της ασύλληπτης κοροϊδίας γύρω από την έκφραση «Ο κυρίαρχος λαός». Μπορεί όλοι να επικαλούνται την «λαϊκή βούληση που οφείλουμε να σεβαστούμε», την «νωπή λαϊκή εντολή», το ότι «ο λαός μίλησε στις κάλπες», κ.ο.κ., φαίνεται όμως ότι υπάρχουν και… αστερίσκοι στις προαναφερθείσες ρήσεις. Μα είναι δυνατόν; Λαϊκή ετυμηγορία με… προϋποθέσεις; Και όμως ναι, αν κρίνουμε (και) από τα όσα συνέβησαν στην Ιταλία, όπου η ΕΕ έδειξε το πραγματικό καταπιεστικό και ανελεύθερο πρόσωπό της, μέσω του φερεφώνου της Σέρτζιο Ματαρέλα, Προέδρου της Ιταλικής(;) Δημοκρατίας, ο οποίος αρνούμενος να υπακούσει επί της ουσίας στις δημοκρατικές διαδικασίες, επέλεξε να μην δεχθεί τον νέο υπουργό Οικονομικών που προτάθηκε από τον πλειοψηφούντα κυβερνητικό συνασπισμό που έφτιαξαν η Λέγκα του Βορρά και το Κίνημα των 5 Αστέρων, διότι κατά το παρελθόν είχε διαπράξει το… έγκλημα να μην επιδεικνύει επαρκή υποστήριξη προς την ΕΕ και την ευρωζώνη!
Ο εντολοδόχος Ματαρέλα φώναξε αμέσως έναν συνταξιούχο του ΔΝΤ, γνωστό ως «ο κύριος ψαλιδοχέρης» (το προσωνύμιο αυτό το απέκτησε επειδή ήταν αυτός που είχε επεξεργαστεί το σκληρό πρόγραμμα λιτότητας της κυβέρνησης Λέτα), και έδωσε σ’ αυτόν την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, προκαλώντας (δικαιολογημένα) θύελλα αντιδράσεων, για το επικείμενο «πραξικόπημα». Ήταν που ήταν στραβό το κλίμα, εμφανίστηκε και ένας… γάιδαρος, ονόματι Έτινγκερ, ο οποίος έφαγε και το τελευταίο βλαστάρι. Ο γερμανός επίτροπος, χρησιμοποιώντας το πλέον αλαζονικό ύφος, δήλωσε επακριβώς ότι «οι αγορές θα μάθουν τους ιταλούς να ψηφίζουν σωστά»!
Το τι συνέβη από εκεί και πέρα είναι γνωστό. Η Ιταλία, όμως, δεν είναι η μοναδική περίπτωση στην Ευρώπη όπου τα αποτελέσματα της λαϊκής βούλησης είναι μη επιθυμητά στις οικονομικές (και όχι μόνον) ελίτ που εξουσιάζουν την ΕΕ και την ευρωζώνη. Σε κάθε περίπτωση κατά την οποία οι Λαοί των Ευρωπαϊκών Εθνών στέλνουν μη αρεστά στο ευρωιερατείο μηνύματα, αντιμετωπίζονται από τα καθοδηγούμενα συστημικά ΜΜΕ και τους ανάλογους πολιτικούς φορείς ως «λαϊκιστές», «αντιευρωπαϊστές», «ξενόφοβοι», «ρατσιστές». Η ψήφος των Βρετανών υπέρ του Brexit ήταν προφανώς προς αυτή την αρνητική για το ευρωιερατείο κατεύθυνση. Το ίδιο και η εντυπωσιακή άνοδος του Πατριωτικού AfD στις γερμανικές εκλογές, αλλά και η εκλογή ενός «σκληρού δεξιού συνασπισμού» στην Αυστρία. Και βεβαίως, η Ουγγαρία και ο Όρμπαν, που στοιχειώνουν τους εφιάλτες των διαφόρων υποτακτικών (και στην Χώρα μας) του Σόρος.
Ο Ούγγρος πρωθυπουργός είναι αφάνταστα ενοχλητικός, διότι αντί να παριστάνει τον «ανθρωπιστή», τον αλληλέγγυο και τον «αντιρατσιστή» σε βάρος της Πατρίδας και του Λαού του και έτσι να μετατρέψει την χώρα του σε ξέφραγο αμπέλι, έρμαιο στις διαθέσεις αμέτρητου αριθμού λαθρομεταναστών, με την πολιτική των «ανοιχτών συνόρων», αντιθέτως φροντίζει να θωρακίζει την ασφάλεια και την τάξη, εξυπηρετώντας έτσι αποκλειστικά τα συμφέροντα της Ουγγαρίας και όχι τα εναντίον της. Τα όσα, όμως, συνέβησαν το τελευταίο χρονικό διάστημα και στην Ιταλία τα έχουμε ζήσει και στην Ελλάδα. Με διαφορετικό, βεβαίως, τρόπο, αλλά ίδια στην ουσία. Στην Χώρα μας δεν χρειάστηκε ο αντίστοιχος Ματαρέλα (Παυλόπουλος) για να ακυρώσει την λαϊκή ψήφο. Το έκανε ο ίδιος ο Τσίπρας. Προκήρυξε ένα δημοψήφισμα, θεωρητικά μίλησε υπέρ του «Όχι», πρακτικά όμως έκανε (ανεπιτυχώς) ό,τι μπορούσε για να επικρατήσει το «Ναι».
Την ίδια κιόλας νύχτα που το Υπερήφανο «Όχι» θριάμβευσε με παραπάνω από 61% φρόντισε να το μετατρέψει σε ταπεινωτικό «Ναι». Λίγες μέρες αργότερα είχε υπογράψει (μαζί με όλες τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις του «Συνταγματικού τόξου») το τρίτο (και πιο σκληρό, μέχρι στιγμής) Μνημόνιο κι αμέσως έβαλε πλώρη για εκλογές (παρότι μέχρι τότε το διέψευδε με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο), το αποτέλεσμα των οποίων -παρά την αποχή ρεκόρ- εμφανίζει έκτοτε ως… θριαμβευτική λαϊκή επικύρωση της πολιτικής του! Η Μέρκελ, που διακατέχεται από την χαρακτηριστική τευτονική ψυχραιμία και φροντίζει να εξευτελίζει τα υπαλληλάκια της τύπου Παπανδρέου, Σαμαρά και Τσίπρα με… τακτ και όχι με την απροκάλυπτη λύσσα του Έτινγκερ είπε, με νόημα, για τα πρόσφατα τεκταινόμενα στην Ιταλία τα εξής: «Κοιτάξτε, όταν έγιναν εκλογές στην Ελλάδα και ο Αλέξης Τσίπρας έγινε πρωθυπουργός, υπήρχαν πολλά ερωτηματικά στο τραπέζι. Μιλήσαμε πολλά βράδια, αλλά μαζί καταφέραμε κάτι.
Πρέπει λοιπόν να κάνουμε αυτή την δουλειά, από την στιγμή που η Ιταλία είναι ένα σημαντικό μέλος της ΕΕ». Με απλά λόγια, όπως ο Τσίπρας «στήθηκε στα τέσσερα» (όπως θα έλεγε και το συνεταιράκι του στην εξαπάτηση Πάνος Καμμένος), το ίδιο ευελπιστεί η Μέρκελ και για την Ιταλία. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/h-kalh-kai-h-kakh-pshfos#ixzz5IwSL5YXf
