Άρθρο του Γενικού Γραμματέα της Χρυσής Αυγής, Νικόλαου Μιχαλολιάκου, στην εθνική εφημερίδα “Εμπρός”
“Τι θα κάμετε, θ’ αφήστε
Ν’ αποκτήσωμεν εμείς
Λευθερίαν ή θα την λύστε
Εξαιτίας πολιτικής;”
Δ. ΣΟΛΩΜΟΣ (ΑΠΟ ΤΟΝ ΥΜΝΟΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΝ)
Στα 1838 ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης μίλησε από τα βράχια της Πνύκας στους μαθητές των Αθηνών. Ανάμεσα στα εμπνευσμένα λόγια που είπε και τα παρακάτω, που δείχνουν με τι φρόνημα γράφτηκε η χρυσή σελίδα δόξης της ιστορίας μας, το 1821: «Όταν αποφασίσαμε να κάμομε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε, ούτε πόσοι είμεθα, ούτε πως δεν έχομε άρματα, ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις, ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά, ως μία βροχή, έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και οι κληρικοί, και οι προεστοί, και οι καπεταναίοι, και οι πεπαιδευμένοι, και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτόν το σκοπό, και εκάμαμε την Επανάσταση».
Λένε πολλά, όμως, οι πολιτικοί μας και τα ποδηγετούμενα από τους Μαρξιστές ΜΜΕ για την 25η Μαρτίου. Λένε ότι οι αγωνιστές του 1821 αγωνίστηκαν για να έχουμε σήμερα… “δημοκρατία”! Επιτέλους, κάποιοι πρέπει να αντιληφθούν ότι ο αγώνας για το Έθνος στέκει πάνω από την οποιαδήποτε πολιτική προτίμηση, στέκει πάνω από την οποιαδήποτε άποψη για το πολίτευμα της χώρας. Είναι σίγουροι ότι ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, ο Μάρκος Μπότσαρης όταν έχυναν το αίμα τους για την Ελλάδα είχαν στον νου τους στο σημερινό κοινοβούλιο;
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μέσα από την Ιστορία δείχνει αυτό ακριβώς, το οποίο ανέφερα προηγουμένως. Τον Νοέμβριο του 1823, όταν ο εμφύλιος και η αλληλοσφαγή είχε απλωθεί στην Ελλάδα, ο Νικηταράς σε μια συνομιλία του με τον πολιτικό Ανδρέα Λόντο είχε πει: «Μα την αλήθεια αν δεν αγαπηθήτε ογλίγωρα, είμεθα βιασμένοι οι στρατιωτικοί να κάμωμεν Γκοβέρνο Μιλιτάρε (Διοίκηση Στρατιωτική). Δεν υποφέρεσθε πλέον δια την διχόνοιά σας, με την οποία θέλετε αφανίσει το Γένος».
Τελικά «γκοβέρνο μιλιτάρε» δεν έγινε. Αντίθετα οι πολιτικοί χρησιμοποιώντας το δάνειο του αγώνα πλήρωσαν κάποιους εμπαθείς και επιόρκους για να σφάζουν τους υπολοίπους Έλληνες… Όσο για τον Νικηταρά, που είχε εκείνη ακόμη την εποχή τέτοιες «φασιστικές» αντιλήψεις για «γκοβέρνο μιλιτάρε» τον πλήρωσε με τα πρέποντα η “δημοκρατία”…
Αυτός ο ήρωας, αυτός ο ακέραιος αγωνιστής πέθανε πάμπτωχος μέσα στην θλίψη και την δυστυχία, αφού πρώτα είχαν φροντίσει και να τον φυλακίσουν σαν… συνωμότη! Ένα δεν μπόρεσαν να του αφαιρέσουν: την δόξα από τα Δερβενάκια, από τα Δολιανά και από τις τόσες μάχες, όπου έδωσε με το αίμα του το μεγάλο παρόν του!