Κρίνοντας ο οποιοσδήποτε από την σπουδαιότητα με την οποία προβάλλεται η μομφή κατά του «λαϊκισμού», βγαίνει το συμπέρασμα ότι αποτελεί το νέο κολάσιμο «αμάρτημα» στον «παράδεισο» της σύγχρονης «πολιτικής ορθότητας». Βεβαίως, στην σημερινή εποχή της «δημιουργικής ασάφειας» και της «νοηματικής διεύρυνσης», η έννοια του «λαϊκισμού» αποτελεί κάτι το ιδιαίτερα ανεξήγητο και πεισματικά αρνούμενο να νοηματοδοτηθεί σε επίπεδο ειδοποιού διαφοράς. Επομένως, δεν τίθεται θέμα αυτόματης και επεξηγηματικής απάντησης. Κάποτε, τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά, καθώς το όλο νόημα ήταν στενότερο και σίγουρα, πολύ πιο προσιτό. Ο «λαϊκισμός» ήταν συνυφασμένος με την άκρατη «παροχοκρατία», με την ένσταση να έγκειται στο ότι μια πολιτική και κυβερνητική κυριαρχία ενός κομματικού φορέα βασιζόταν σε «παροχές» που είχαν φαινομενικό περιεχόμενο. Παροχές, δηλαδή, οι οποίες όσα έδιναν τα έπαιρναν πίσω πολλαπλάσια, οπότε ενώ φαινόντουσαν επωφελείς τελικά αποδεικνύονταν βλαβερές.
Αναμφίβολα, η πιο κλασική περίπτωση αυτής της έννοιας του «λαϊκισμού» ως άκρατης παροχοκρατίας ήταν η λεγόμενη «κοινωνική πολιτική» βασισμένη στην μέθοδο των δανείων, με πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα την πρώτη περίοδο του ΠΑΣΟΚ, όταν με μέσο τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό μοιράζονταν «δώρα», τα οποία όμως τελικά δεν ήσαν καθόλου… αγαθά, αλλά προστίθεντο σε έναν ατέλειωτο λογαριασμό, τα «σπασμένα» του οποίου και πληρώνουμε μέχρι και σήμερα.
Σήμερα, όμως, η μομφή κατά του «λαϊκισμού» αποδίδεται συλλήβδην σε κάθε μορφή αμφισβήτησης ενός συγκεκριμένου πολιτικού και κοινωνικού υποκειμένου, όπως π.χ. οι έννοιες της Ε.Ε. και του ευρώ. Σε αντίθεση με την παροχοκρατία, οι φορείς αυτού που οι συστημικές δυνάμεις ονομάζουν σήμερα ως «λαϊκισμό» (ή σωστότερα ως «εθνολαϊκισμό») έχουν ως κεντρικά συνθήματα αναφοράς τους την Εθνική Ανεξαρτησία και την Κοινωνική Δικαιοσύνη. Οι σύγχρονες καθεστωτικές αναλύσεις δεν ταυτοποιούν πια τον «λαϊκισμό» με την παρωχημένη παροχοκρατία, αλλά ως ένα ευρύτερο είδος πολιτικής μεθόδου και συμπεριφοράς. Αυτές οι αναλύσεις θεωρούν ότι ο «λαϊκισμός» αποτελεί σήμερα την αγνόηση των πραγματικών γεγονότων, την κατασκευή φανταστικών εχθρών, την πρόταση εύκολων λύσεων, τον άκρατο-άμυαλο συναισθηματισμό βασισμένο σε μελοδραματικές-κατασκευασμένες καταστάσεις.
Με βάση, όμως, τις παραπάνω περιγραφές, ο «λαϊκισμός» έγκειται στην καταφρονητική απόδοση στους πολίτες όλων των παραπάνω κατά την λήψη των δημοκρατικών (ψηφοφορικά) πολιτικών αποφάσεων. Οπότε η συγκεκριμένη έννοια στερείται ειδοποιού διαφοράς, καθώς εάν όλα αυτά είναι «λαϊκισμός» τότε ο κυρίαρχος ευρωπαϊσμός αποτελεί την πιο κραυγαλέα περίπτωσή του. Δηλαδή, «αγνόηση των γεγονότων», όπως ότι η Ευρώπη εξασφάλισε, δήθεν την μεταπολεμική ειρήνη; «Εύκολες λύσεις», όπως κόψτε τα πάντα στην Ελλάδα για να μην επιβαρυνθούν οι άλλοι Ευρωπαίοι; «Μελοδραματικές – κατασκευασμένες καταστάσεις», όπως ευρωλαγνεία, ευρωσημαίες και ευρωύμνοι; Με τέτοιου είδους κριτήρια, τελικά όλοι είναι «λαϊκιστές», με τους ευρωπαϊστές, που αποδίδουν τόσο εύκολα την μομφή στους άλλους, να είναι «πρώτοι και καλύτεροι». Η πολιτική και οικονομική «ελίτ» της Ε.Ε. δαιμονοποιεί όσους την αμφισβητούν ως «λαϊκιστές», την ίδια στιγμή κατά την οποία φέρεται ανάλογα, σύμφωνα με τα ίδια τα δικά της κριτήρια.
Η σύγχρονη «πολιτική ορθότητα» έχει δημιουργήσει ένα νέο είδος «-ισμού», ο οποίος πίσω από την «δημοκρατική» μάσκα του δαιμονοποιεί (και ποινικοποιεί…) κάθε αντίθετη φωνή, αναιρώντας με τον χειρότερο τρόπο στην πράξη κάθε έννοια πλουραλισμού, ελεύθερης έκφρασης, ανεμπόδιστης διακίνησης των ιδεών. Ευρισκόμενοι μπροστά σ’ ένα είδος «σταυροφορίας κατά της μνήμης», όλοι αυτοί οι τύποι που κουνούν επιδεικτικά το δάκτυλό τους και ομιλούν περί «λαϊκισμού», θέλουν να μας κάνουν να ξεχάσουμε ότι η υιοθέτηση του (τόσο αγαπημένου σ’ αυτούς) ευρώ από την Ελλάδα υπήρξε καταστροφική, όπως αποδεικνύει το εμπειρικό υλικό της ιστορίας και η σημερινή κατάσταση της Χώρας.
Εάν η Ελλάδα είχε διατηρήσει το Εθνικό της νόμισμα, την Δραχμή, θα μπορούσε να αντιμετωπίσει πολύ πιο αποτελεσματικά μια ακόμη μακροοικονομική κρίση, χωρίς να χρειαστεί να καταβάλει αντ’ αυτού το τεράστιο κόστος της λεγόμενης «εσωτερικής υποτίμησης», δηλαδή της επιχείρησης φτωχοποίησης του μεγαλύτερου μέρους του Ελληνικού Λαού. Μια «εσωτερική υποτίμηση» που μετέτρεψε την Πατρίδα και τον Λαό σε παρία της Ευρώπης και, πολύ χειρότερα, χωρίς ορίζοντα απεμπλοκής από την τραγική κατάσταση. Ως «κερασάκι στην τούρτα» των όσων προηγήθηκαν, διαπιστώνουμε μια (συνειδητή) στρέβλωση της πολιτικής συζήτησης για την πραγματικότητα. Η σκόπιμη χρήση της (σύνθετης) έννοιας του «εθνολαϊκισμού» έχει ως σκοπό να δείξει ότι ο «λαϊκισμός» είναι απαραίτητα ένα «ακροδεξιό» φαινόμενο, εφόσον το πρόθεμα «έθνος» παραπέμπει στον Εθνικισμό.
Η εμμονή, μάλιστα, στον «εθνολαϊκισμό»(!), που δήθεν διέπει τον ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο από το ΠΑΣΟΚ και τις παραφυάδες του, αλλά και από την ΝΔ, δείχνει πόσο έχει διαβρωθεί η φιλελεύθερη αντίληψη της ΝΔ από το αριστερόστροφο πνεύμα της Μεταπολίτευσης. Βασική αρχή της μεταπολιτευτικής «ορθότητας» είναι πως οτιδήποτε είναι «Εθνικό» αποτελεί αυτομάτως και… τουλάχιστον ύποπτη έννοια. Η χρησιμοποίηση της σύνθετης λέξης «Εθνολαϊκισμός» (η οποία ενίοτε μετατρέπεται και σε «Εθνικολαϊκισμός») είναι σκόπιμη και εκ του πονηρού, προκειμένου να συνδεθεί με την έννοια «Εθνικοσοσιαλισμός» και τους αρνητικούς συνειρμούς που αυτόματα δημιουργούνται από την μεταπολεμική δαιμονοποίηση του τελευταίου. Μια τέτοια ιδεολογικοπολιτική σύγχυση δείχνει ξεκάθαρα γιατί η ΝΔ αποτελεί πολιτικό «πελάτη» της αριστεράς και γι ’αυτό αδυνατεί να αντιταχθεί σοβαρά και σθεναρά στην ηγεμονία της. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/h-sugchush-tou-ethnolaikismou#ixzz5JcKO1S3q