«Η ζωή κύκλους κάνει». Αυτούς τους στίχους σκέφτεται ο οποιοσδήποτε, αφουγκραζόμενος τα όσα συνέβησαν (και συνεχίζουν να συμβαίνουν) στο ζήτημα της προδοσίας (και) της Μακεδονίας ΜΑΣ, καθώς είναι πολλά τα στοιχεία αναλογίας και συσχετισμού που μπορεί να αναλογιστεί ανάμεσα στην Ιστορία του ξεπουλήματος της Κύπρου τα τελευταία 60 χρόνια και τα όσα παρεμφερή έγιναν ή μέλλει να γίνουν ως προς την Μακεδονία ΜΑΣ. Η πολυδιαφημιζόμενη συμφωνία Τσίπρα- Ζάεφ, που υπογράφηκε με τυμπανοκρουσίες στις Πρέσπες, κουβαλά επάνω της όλα εκείνα τα στοιχεία που συνιστούν προσπάθεια ξεκάθαρης παρέμβασης εκείνων των διεθνών δυνάμεων που κινούν τα νήματα στην πολιτική και την οικονομία. Έχει όλα τα σημάδια της ανάμιξης των μεγάλων δυνάμεων (των ΗΠΑ και της Ε.Ε., επί τω προκειμένω) και των διευθετήσεων που επιτρέπουν την δημιουργία τετελεσμένων.
Το Κυπριακό, μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, μετατράπηκε σε ένα στίβο επίδειξης δύναμης, τόσο από την Αγγλία όσο και από τις ΗΠΑ. Μετέτρεψαν ένα ξεκάθαρο ζήτημα με σαφή απελευθερωτικό περιεχόμενο (τον ένοπλο αγώνα των Ελλήνων στην Κύπρο ενάντια στους άγγλους αποικιοκράτες, με αποκλειστικό σκοπό την Ένωση με την Μητέρα Ελλάδα) σε «πρόβλημα» δήθεν τριών «εγγυητριών» χωρών (Ελλάδα, Τουρκία, Αγγλία). Εντελώς τεχνητά (και διόλου περίεργα), με τις κατάπτυστες και -όπως απέδειξε ο Χρόνος- προδοτικές συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου ο τουρκικός παράγοντας έγινε αναπόσπαστο κεντρικό μέρος της όποιας επίλυσης. Τότε, το 1959, ο καθεστωτικός πολιτικός κόσμος της Ελλάδας, με πρωτεργάτη τον ψευτοεθνάρχη Καραμανλή, πανηγύριζε ότι «λύθηκε το Κυπριακό». Το πως «λύθηκε» το είδαμε, με τον πλέον τραγικό τρόπο, στην συνέχεια…
Στην πραγματικότητα, λοιπόν, η συμφωνία των Πρεσπών δεν λύνει κανένα πρόβλημα, αλλά το οξύνει, καθώς επισημοποιεί -έστω και έμμεσα- τον αλυτρωτισμό των Σκοπίων σε βάρος της Ελληνικής Εδαφικής Επικράτειας. Η ανοιχτή αναγνώριση ενός «μακεδονικού έθνους», με «μακεδονική γλώσσα» και ονομασία των Σκοπίων ως «Βόρεια Μακεδονία» δημιουργεί όρους για να τροφοδοτηθεί, και όχι να καμφθεί ο αλυτρωτισμός των σκοπιανών. Επομένως, πρόκειται για μια συμφωνία κατάπτυστη και ταπεινωτική και ως εκ τούτου επικίνδυνη για την Ελλάδα. Μια συμφωνία, η οποία σφραγίστηκε από το κλίμα εθνικής μειοδοσίας που διέπει όλο τον πολιτικό κόσμο της Μεταπολίτευσης και του «Συνταγματικού τόξου» και όχι μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως προσπαθούν να πείσουν τα άμεσα και έμμεσα «παπαγαλάκια» της ΝΔ. Και πλέον, είναι ολοφάνερο ότι η προταθείσα(;) ονομασία «Μακεδονία του Ίλιντεν» ήταν μια «μπλόφα», ώστε μπροστά στην «ακραία» μορφή της η ονομασία «Βόρεια Μακεδονία» να φαντάζει ως «ήπια». Ταυτόχρονα, το ζήτημα της Μακεδονίας ΜΑΣ, με το τεράστιο ειδικό βάρος που μοιραία έχει, «κατόρθωσε» να αφήσει σε (πολύ) δεύτερη θέση την ψήφιση των νέων επώδυνων μέτρων από την «Πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Και βεβαίως, η συμφωνία που υπέγραψαν ο Τσίπρας με τον Κοτζιά δημιουργεί τετελεσμένα, με την κατάσταση, ακόμα και αν δεν ισχύσουν τελικά όσα συμφωνήθηκαν, να μην επιστρέψει στο προηγούμενο καθεστώς. Έτσι, τα Σκόπια θα έχουν πλέον την «προστασία» από ΝΑΤΟ και ΕΕ, οι οποίες θα νοιαστούν να «καλοπιάσουν» το νέο μέλος αγνοώντας, ως συνήθως, το μόνιμο «κορόιδο» που λέγεται Ελλάδα. Ανεξαρτήτως της τύχης που θα έχουν οι κυβερνήσεις Τσίπρα και Ζάεφ, από την συμφωνία τους θα μείνει η παραχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας ΜΑΣ στα Σκόπια και η εξυπηρέτηση των μελλοντικών σχεδίων εκείνων που την εμπνεύστηκαν, εντός και εκτός ευρωπαϊκής ηπείρου. Τα «συγχαρητήρια» προς τον Τσίπρα των διεθνών παραγόντων και η εξαιρετική βιασύνη που έδειξαν, σχετίζονται με τους σχεδιασμούς και τις ανάγκες ελέγχου που έχουν για την περιοχή των Βαλκανίων. Η πίεση για επίσπευση της «λύσης» από τους ευρωατλαντικούς ιθύνοντες, έγινε και προσθέτως γιατί την δεδομένη χρονική στιγμή είχαν ένα «παράθυρο ευκαιρίας» με τον εθελόδουλο εντολοδόχο Τσίπρα, ο οποίος θα τελείωνε την «δουλειά» μέσα στις απαραίτητες χρονικές προθεσμίες και με απίστευτη προθυμία. Μια (ακόμη) πειθήνια ελληνόφωνη κυβέρνηση ακολουθεί μια «his master voice» πολιτική, η οποία όχι μόνο δεν υπερασπίζεται τα Εθνικά Συμφέροντα, αλλά τα θάβει ακόμη περισσότερο.
Όπως, λοιπόν, το Κυπριακό τροφοδότησε στο παρελθόν έντονες Εθνικές και πολιτικές αναστατώσεις στην Ελλάδα, έριξε κυβερνήσεις και στιγμάτισε άλλες, όπως ο περιβόητος «φάκελος της Κύπρου» παραμένει επτασφράγιστο κρατικό μυστικό (καθώς οι αποκαλύψεις του μόνο τεράστια ζημιά θα προκαλέσουν στο καθεστώς της Μεταπολίτευσης), έτσι και το ζήτημα της Μακεδονίας ΜΑΣ τροφοδοτεί (δικαιολογημένα) καταστάσεις μεγάλης έντασης και πολιτικής αποσταθεροποίησης στο εσωτερικό. Δημιουργεί ευρύτατες λαϊκές συσπειρώσεις και κινητοποιήσεις απέναντι στην μειοδοτική κυβερνητική πολιτική και τεράστιες δυσκολίες στην υπόλοιπη αντιπολίτευση του «Συνταγματικού τόξου», η οποία επί της ουσίας είναι κι αυτή υπέρ της προδοτικής σύνθετης ονομασίας, προσπαθεί όμως απεγνωσμένα να ξεγελάσει την αγανάκτηση και την οργή του Ελληνικού Λαού και να την εκμεταλλευτεί με τον πιο ποταπό και χυδαίο τρόπο. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/kupros-makedonia-prodosia#ixzz5KI9OBbDg