Μέσα στο κατακαλόκαιρο και στην πιο θερμή απόδοση των ακτινών του Ήλιου, οι σκέψεις συνεχίζουν να βγαίνουν αυθόρμητες, ειλικρινείς, στοχευμένες. Από τότε που το Έθνος των Ελλήνων άρχισε να φιλοσοφεί, να στοχάζεται, να δημιουργεί, να μάχεται στο μεταίχμιο της Ζωής και του Θανάτου, αρνήθηκε να «βολευτεί» μέσα στην μετριότητα. Κι αυτό γιατί εξαρχής κατάλαβε ότι μέσα στα πλαίσια του ιστορικού του ρόλου η Γνώση της Αλήθειας οδηγεί στην δίκοπη (κ)όψη της Ελπίδας. Η μια (κ)όψη κάνει λεπίδα σκουριασμένη την άκρη της Ελπίδας και έτσι η παράδοση στον Θάνατο βλέπει όλα τα αδιέξοδα ως οριστικά και αμετάκλητα. Το Φως εξαφανίζεται μέσα στο σκοτάδι και ο θεϊκός λόγος πέφτει στην ύβρη της ομοιοπαγίδας, καθώς αρνείται το θνητό σώμα που τον φιλοξενεί, την ανθρώπινη μορφή που τον κάνει νόημα, την ιερότητα της ορμής που τον καλεί σε «στοίχημα» εξύψωσης μέσα στην σχέση με τον άλλο. Αυτή η αρνητική πτυχή του εαυτού μας είναι που δίνει «το κακό παράδειγμα», καθώς σκίζει τα φωτεινά σπλάχνα του με αυτή την φονική του (κ)όψη, μην αντέχοντας το ειδικό-ηθικό βάρος της υπόστασής του, ώστε να εμπιστεύεται τις πιο δημιουργικές διαδικασίες της Ζωής, να γεννιέται αδιάκοπα μέσα στο ιδρωμένο δέος της ευεργετικής ενέργειας, στον συνταρακτικό αγώνα της αυτοκατάφασης.
Έτσι, λοιπόν, η μόνη «λύση» είναι το «συμβόλαιο θανάτου» με το πιο βαθύ σκοτάδι, η εξαγορά της ίδιας μας της συνείδησης, η αυτοπροδοσία της ύπαρξής μας. Με αντάλλαγμα την επανάπαυση μέσα στην «εξύμνησή» μας από όσους απεύχονται και απεργάζονται την Ελευθερία μας, προδίδεται η διαχρονική ισχύ της Ιστορίας και του Πολιτισμού μας, το αιώνιο εξεγερτικό «ΟΧΙ» που όποτε χρειάστηκε φώναξαν οι Έλληνες, η Τιμή και η Αξιοπρέπειά μας, ο πόθος για πολιτική και κοινωνική δικαιοσύνη, το αίσθημα της Εθνικής Ανεξαρτησίας, οι εστίες των Προγόνων μας, στην γη, την θάλασσα και τον αέρα.
Υπάρχει, όμως, και η άλλη κοφτερή (κ)όψη της Ελπίδας, η ευθύνη του φωτός. Αυτή που παίρνει απόφαση να σπάσει τον ασφυκτικό κλοιό της απελπισίας, ακριβώς γιατί είναι η (κ)όψη μιας άλλης λεπίδας-ελπίδας, έτοιμης να δει μέσα από την λάμψη της, πέρα από το σκοτεινό βασίλειο του Θανάτου, πέρα από τις ανθρώπινες αδυναμίες, πέρα από την αυτοπροδοσία της Πατρίδας και του εαυτού μας. Μια λεπίδα ικανή να σκίσει το μαύρο πέπλο του πένθους και να φανερώσει την λυτρωτική λάμψη της μόνης ανίκητης ελπίδας, εκείνης η οποία θέτει στον καναβάτσο του ρινγκ της Ζωής την απελπισία και την μιζέρια, γιατί ξέρει να ζυγίζει, να μετρά, να εκτιμά τον καημό του αίματος που χύθηκε, χύνεται και θα χυθεί στο μέλλον στην γη, ποτίζοντας τόσο το Δένδρο της Ελευθερίας όσο και τις ψυχές εκείνων που γεννήθηκαν για να γνωρίζουν και να ξεχωρίζουν. Είναι η ελπίδα του φωτεινού προσώπου του καθενός με την ευγενική ψυχή, του πανέτοιμου να αντικρύσει και να νιώσει μέσα στην προσδοκία του φωτός το πρόσωπο της Αλήθειας, αντέχοντας στο έπακρο την εκτυφλωτική λάμψη της.
Μόνο με μια τέτοια ελπίδα, μόνο κοιτώντας κατάματα τον ξανθό άγγελο της ηλιακής ενέργειας, τολμούμε το ύψιστο αυτονόητο: να καταφάσκουμε τον εαυτό μας, να βλέπουμε φως ακόμη και μέσα στα πιο σκοτεινά σημεία του αγώνα μας και να στοχεύουμε μέσω αυτού να φτάσουμε εκεί όπου ο Ήλιος δεν δύει ποτέ! Μόνο έτσι νιώθουμε στο βάθος την μοναδικότητά μας ως Έθνος και προσωπικότητες, αισθανόμαστε το νόημά μας, φωτίζουμε την Ιστορία μας ζώντας την δημιουργικά και μ’ αυτόν τον τρόπο βιώνουμε το ζητούμενο: την αυτοκατάφασή μας, η οποία αδημονεί να μας γεμίσει κουράγιο μέσα στην απελπισία και έχει την δύναμη να ματαιώνει την αυτοπροδοσία μας.
Πόσο βάρος, λοιπόν, μπορεί να έρθει στην συνείδησή μας όταν βλέπουμε πως ό,τι αγαπούμε, ό,τι λατρεύουμε, ό,τι δίνει νόημα στην ζωή μας κινδυνεύει από τις επιλογές επίορκων, προδοτών, ριψάσπιδων, φιλάργυρων Ιούδων; Όταν κοντεύουν να αφανιστούν όλα όσα αγαπάμε δικαιούμαστε να καθόμαστε απαθείς, άπραγοι, «αγάλματα» μπροστά στο μοιραίο; Η Στάση Ζωής του Συνειδητοποιημένου Έλληνα έγκειται στην «επίθεση» απέναντι σ’ όλους και σ’ όλα που απειλούν το Έθνος μας και ό,τι αυτό γεννά. Όταν διακυβεύεται η συνολική ύπαρξή μας, όταν η φαυλότητα, η αθλιότητα και η τυραννία έχουν αλυσοδέσει την Πατρίδα και τον Λαό μας δεν μπορούμε να περιοριζόμαστε στον ρόλο του θεατή-κομπάρσου, αλλά οφείλουμε να είμαστε πρωτοπόροι στον ρόλο του μαχητή-πρωταγωνιστή στον αγώνα για Ευτυχία, Ελευθερία, Τιμή, Αξιοπρέπεια. Η Ιστορία, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον θα μας ζητήσουν εξηγήσεις. Γιατί όπως λέει και ο στίχος «Όπως λέει και ο Σοφός, όταν του Ήλιου βγει το Φως, το φίδι πάει να συρθεί, θέλει να βρει τρύπα να κρυφτεί». Ο ξανθός άγγελος του ηλιακού φωτός θα μας ζητήσει εξηγήσεις για το τι πρόκειται να κάνουμε. Και τότε θα πρέπει να αποδείξουμε εάν είμαστε Αετοί ή φίδια, ηλιόλουστοι ή σκοταδόψυχοι… ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/o-janthos-aggelos-tou-hliakou-fwtos#ixzz5Laff1fbl