«Η Ευρώπη έχει ανάγκη τους μετανάστες σε βιομηχανικό επίπεδο, οι ανάγκες της βιομηχανίας μας δεν μπορούν να καλυφθούν χωρίς τα εργατικά χέρια των μεταναστών, αλλά και από αστικής απόψεως, πληθυσμιακά υπάρχει ανάγκη. Θα πρέπει να δημιουργήσουμε λοιπόν μια δυναμική προσέχοντας να μην προκληθούν νέα φαινόμενα ρατσισμού και εμποδίζοντας τις πρόσφατες μορφές του. Είμαι σίγουρος ότι η Μέρκελ, παρόλο τον συντηρητισμό της, κατάφερε να περάσει κάποιες αρχές». (Περιοδικό Propaganda, 19.09.2016)
«Η Παγκοσμιοποίηση υπήρξε πολύ σημαντική για τους λαούς του τρίτου κόσμου. Εκατομμύρια άνθρωποι μέσω της παγκοσμιοποίησης των αγορών ξέφυγαν από την φτώχεια και την εξαθλίωση. Πιστεύω ότι και η Δύση έχει κερδίσει πολλά».
Συνέντευξη στον Ιταλό δημοσιογράφο Gianluca Paragone (Ιανουάριος του 2017).
«Τα έθνη υπήρξαν η χειρότερη επινόηση της ανθρώπινης ιστορίας». Συνέντευξη στο δημοσιογράφο Τάσο Τσακίρογλου, («Εφημερίδα των Συντακτών», 17-18 Σεπτεμβρίου2016)
Οι παραπάνω δηλώσεις προέρχονται από τον κομμουνιστή φιλόσοφο Αντόνιο (Τόνι) Νέγκρι, ιδεολογικό «πατέρα» των Ερυθρών Ταξιαρχιών, που αιματοκύλισαν την Ιταλία κατά τη διάρκεια των «μολυβένιων ετών». Τον θεωρητικό του μαρξιστικού κινήματος της Αυτονομίας κατά τη δεκαετία του ’70 και υπέρμαχο της προλεταριακής βίας, που κατέληξε υμνητής της παγκοσμιοποίησης και της εθνοαποδόμησης.
Ας δούμε, όμως, ποιος είναι ο άνθρωπος που αποτελεί «σύμβολο» για πολλούς εκφυλισμένους αστούς «διανοούμενους», ντόπιους και ξένους, που ανήκουν στο χώρο της εθνομηδενιστικής αριστεράς.
Από το σοσιαλιστικό κόμμα στην άκρα αριστερά και τις Ερυθρές Ταξιαρχίες
Ο Τόνι Νέγκρι γεννήθηκε στην Πάντοβα της Β. Ιταλίας το 1933. Το 1950, σε πολύ νεαρή ηλικία, έγινε μέλος μιας οργάνωσης καθολικών νεολαίων και λίγο αργότερα υπήρξε μέλος του χριστιανοδημοκρατικού κόμματος. Ως φοιτητής ίδρυσε μια ομάδα καθολικών-σοσιαλιστών, η οποία έδρασε κυρίως στη γενέτειρά του. Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 άρχισε να επισκέπτεται διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, κάνοντας τις περισσότερες φορές ωτοστόπ. Από το 1954 μέχρι το 1955 έζησε σ’ ένα ισραηλινό kibbutz προσφέροντας εθελοντική εργασία.
Το 1956 έγινε μέλος του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος και το 1960 επισκέφτηκε την Σοβιετική Ένωση μαζί με άλλους συντρόφους του, όπου έζησε σε διάφορα κολχόζ (συνεταιριστικά αγροκτήματα) και σοβχόζ (κρατικά αγροκτήματα) για δυο περίπου μήνες. Επιστρέφοντας στην Ιταλία εξελέγη δημοτικός σύμβουλος στην Πάντοβα με το Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα.
Τον Ιούλιο του 1963 απομακρύνθηκε από το σοσιαλιστικό κόμμα και μαζί με άλλους συντρόφους του ίδρυσε το «Ανεξάρτητο Σοσιαλιστικό Κίνημα», ενώ παράλληλα άρχισε να εκδίδει το περιοδικό «Κόκκινα Τετράδια» (“Quaderni Rossi”). Αφού πέρασε από αρκετά σοσιαλ-κομμουνιστικά γκρουπούσκουλα και συνεργάστηκε ως αρθρογράφος και συντάκτης σε διάφορα μαρξιστικά περιοδικά, έγινε ενεργό μέλος της ακροαριστερής οργάνωσης “Potere Operaio” («Εργατική Δύναμη») της οποίας ήταν συνιδρυτής.
Έχοντας σπουδάσει Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Πάντοβα και στη Γαλλία (École Normale Supérieure), ο Νέγκρι κατέλαβε την έδρα της Πολιτικής Φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο της Πάντοβα το 1967 και έγινε διευθυντής του ινστιτούτου «Θεωρία του Κράτους» (“Dottrina dello Stato”) στο ίδιο πανεπιστήμιο. Σύντομα μετέτρεψε το ινστιτούτο σε άντρο ακροαριστερών καθηγητών και σπουδαστών αλλά και πολλών ακραίων στοιχείων, τα οποία ουδεμία σχέση είχαν με το πανεπιστήμιο. Στo χώρο αυτό, ο «προφεσόρε» άρχισε να οργανώνει τους φοιτητές που ανήκαν στην εξωκοινοβουλευτικής αριστερά και να τους κατηχεί υπέρ του «ένοπλου προλεταριακού αγώνα». Το 1973, ο Νέγκρι ήταν ένας από τους βασικούς ιδρυτές της ακροαριστερής οργάνωσης «Εργατική Αυτονομία» (“Autonomia Operaia”), που απετέλεσε την μήτρα της τρομοκρατίας των Ερυθρών Ταξιαρχιών και δραστηριοποιήθηκε καθ΄όλη τη διάρκεια των «μολυβένιων χρόνων», έως το 1980.
Το 1977 εκδίδεται το δοκίμιό του με τίτλο «Προλετάριοι του Κράτους – Η Κυριαρχία και το Σαμποτάζ» που περιέχει μια σύνθεση των θέσεών του, που αφορούν έννοιες όπως «εργατική εξουσία», «εργατική αυτονομία», «αντιεργασία», «προλεταριακή αυτοαξιοποίηση» κ.λπ., προτρέποντας επιπλέον τους εργάτες σε απεργίες, καταλήψεις εργοστασίων, δολιοφθορές, ακόμη και στην «προλεταριακή βία» και «ένοπλη πάλη» όταν κρίνεται σκόπιμο.
Ας δούμε κάποια αποσπάσματα από τα αναρίθμητα γραπτά του, στα οποία θεοποιεί τη χρήση βίας από τους «επαναστάτες προλετάριους»:
«Εντός της σταθεροποίησης της κρίσης, η βία έχει θεμελιώδη σημασία… Είναι η θερμή προβολή της διαδικασίας της εργατικής αυτo-αξιοποίησης. Δεν μπορούμε να φανταστούμε τίποτε πιο καθορισμένο, τίποτε πιο αποφραγμένο περιεχομένου από την εργατική βία. Ο ιστορικός υλισμός καθορίζει την αναγκαιότητα της βίας στην ιστορία…»…
«Θεωρούμε τη βία ως μια ενέργεια που νομιμοποιείται από την έξαρση της σχέσης της δύναμης στην κρίση και της προλεταριακής αυτό-αξιοποίησης…»
«Αρκετά με την αστική και ρεφορμιστική υποκρισία κατά της βίας! Το ότι το καπιταλιστικό σύστημα βασίζεται στη βία και ότι αυτή η βία δεν είναι σίγουρα καθαρή σε σύγκριση με την προλεταριακή, το γνωρίζουν ακόμη και τα μικρά παιδιά. Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι οι αστικοί και ρεβιζιονιστικοί αφορισμοί κατά της βίας βασίζονται σε μια απειλή για περισσότερη βία…»
«Νομιμοποίηση της βίας σημαίνει, για την αστική τάξη, ανάπτυξη νομικών, οικονομικών, και διοικητικών διατάξεων. Κάθε αστική κοινωνική διάταξη εμπεριέχει και κάποια νομιμοποίηση της βίας. Η καπιταλιστική ανάπτυξη ήταν η “ορθολογική” πηγή της νομιμοποίησης της βίας στις διάφορες διατάξεις».
Στις 7 Απριλίου του 1979 – ένα περίπου χρόνο μετά τη δολοφονία του Χριστιανοδημοκράτη πρώην πρωθυπουργού, Άλντο Μόρο – ο Αντόνιο Νέγκρι συλλαμβάνεται και φυλακίζεται. Μαζί με αυτόν συλλαμβάνονται και ανακρίνονται δεκάδες ακροαριστεροί που προέρχονταν κυρίως από τον χώρο της Εργατικής Αυτονομίας. Πολλοί από αυτούς θα οδηγηθούν στις φυλακές.
Ο Νέγκρι κατηγορήθηκε για σωρεία εγκληματικών ενεργειών όπως: συμμετοχή σε ένοπλη συμμορία, ένοπλη εξέγερση, συμμετοχή στην απαγωγή και τη δολοφονία του Aldo Moro, συμμετοχή στη δολοφονία του Μιλανέζου δικαστή Emilio Alessandrini, του μηχανικού Carlo Saronio και αρκετών άλλων. Επίσης, κατηγορήθηκε για βομβιστικές επιθέσεις, εμπρησμούς, απόπειρα απαγωγής και συνέργεια, απόπειρα ληστείας, κατοχή όπλων και εκρηκτικών, πλαστογράφηση εγγράφων κ.λπ. Για κάποιες από τις παραπάνω κατηγορίες οι ιταλικές αρχές δεν διέθεταν επαρκή στοιχεία, με αποτέλεσμα ο Νέγκρι να καταδικαστεί τελικά σε 12 χρόνια φυλάκισης συν τις πρόσθετες κυρώσεις.
Από την άκρα αριστερά στο Ριζοσπαστικό Κόμμα
Το 1983, ο Νέγκρι, ενώ ήταν στην φυλακή, αποδέχθηκε την πρόταση του προέδρου του Ιταλικού Ριζοσπαστικού Κόμματος, Marco Pannella, να θέσει υποψηφιότητα για βουλευτής. Στις εκλογές του ίδιου έτους, ο «προφεσόρε» εξελέγη βουλευτής με το Ριζοσπαστικό Κόμμα και αποφυλακίσθηκε κάνοντας χρήση της σχετικής νομοθεσίας, προκαλώντας την οργή των συγγενών των θυμάτων της κόκκινης τρομοκρατίας και την χλεύη των ακροαριστερών «συντρόφων» του από τον χώρο της αυτονομίας. Λίγους μήνες αργότερα, την ίδια χρονιά, όταν το ιταλικό Κοινοβούλιο, με οριακή πλειοψηφία, αποφάσισε να άρει τη βουλευτική του ασυλία του, ο Νέγκρι διέφυγε στη Γαλλία εκμεταλλευόμενος το κατάπτυστο «Δόγμα Μιτεράν» (τέθηκε σε ισχύ το 1981 και καταργήθηκε το 2002). Εκατοντάδες ακροαριστεροί τρομοκράτες από την Ιταλία και άλλες χώρες της Ευρώπης εκμεταλλεύθηκαν το «Δόγμα» και βρήκαν καταφύγιο στη Γαλλία, αφού πρώτα δήλωναν ότι «δεν θα αναπτύξουν πολιτική δραστηριότητα».
Νέγκρι και Πανέλα
Θα αναφερθώ εν τάχει στο Ιταλικό Ριζοσπαστικό κόμμα και ιδιαίτερα στους ιστορικούς του ηγέτες Μάρκο Πανέλα (1930-2016) και Έμμα Μπονίνο (γενν. 1948), οι οποίοι από πρωτεργάτες των συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας κατά τις δεκαετίες ’70 και ’80 μεταλλάχθηκαν σε εντολοδόχους της Νέας Τάξης και υπηρέτες του Σιωνιστή αρχιτοκογλύφου Τζορτζ Σόρος. Το 1955, ο Μάρκο Πανέλα, μετά από μια σύντομη θητεία στο Φιλελεύθερο Κόμμα της Ιταλίας, ίδρυσε μαζί με μια ομάδα ομοϊδεατών του το Ιταλικό Ριζοσπαστικό Κόμμα (Partito Radicale Italiano). Το κόμμα αυτό άρχισε να γίνεται γνωστό από τα μέσα της δεκαετίας του ’60, κυρίως χάριν της εκστρατείας των μελών του υπέρ της έγκρισης ενός νόμου που θα αναγνώριζε το δικαίωμα στο διαζύγιο. Αν και τα στελέχη του δεν δεχόταν ετικέτες, ιδεολογικά το Ριζοσπαστικό Κόμμα θα μπορούσε να θεωρηθεί ως Αριστερό Φιλελεύθερο. Στην πραγματικότητα δεν ήταν παρά ένα κίνημα διαμαρτυρίας, που δραστηριοποιήθηκε κυρίως στις δεκαετίες ’70 και ’80.
Κατά τη δεκαετία του ’70 οι Ιταλοί ριζοσπάστες προέβαιναν συχνά σε διαδηλώσεις υπέρ της καταπολέμησης της πείνας στον κόσμο, υπέρ των δικαιωμάτων των γυναικών στην άμβλωση, υπέρ της κατάργησης της θανατικής ποινής, υπέρ των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων, υπέρ της βελτίωσης των συνθηκών στα σωφρονιστικά ιδρύματα, υπέρ της νομιμοποίησης των «μαλακών ναρκωτικών» (ο ίδιος ο Πανέλα είχε συλληφθεί το 1975 γιατί κάπνιζε μαριχουάνα σε δημόσιο χώρο), υπέρ του κλεισίματος των ψυχιατρείων, κατά των πολέμων, κατά της υποχρεωτικής στράτευσης, κλπ, κλπ.
Από όλους σχεδόν τους πολιτικούς χώρους πολλοί ήταν εκείνοι (μεταξύ αυτών και Ιταλοί κομμουνιστές) που κατέκριναν τους ριζοσπάστες για τις ελευθεριακές, αντικληρικές και ουτοπικές θέσεις τους. Να σημειωθεί ότι στο Ιταλικό Ριζοσπαστικό κόμμα είχαν εισχωρήσει πολλοί καιροσκόποι αλλά και φαιδρές διασημότητες της εποχής, όπως π.χ. η ουγγρικής καταγωγής Ιταλίδα πορνοστάρ της δεκαετίας του 80, Cicciolina (κατά κόσμο Ιλόνα Στάλερ), η οποία εξελέγη βουλευτής το 1987. Ο ίδιος ο πρόεδρος του Ριζοσπαστικού Κόμματος, Πανέλα, υπήρξε ένας από τους πιο γραφικούς Ιταλούς πολιτικούς εκείνης της περιόδου. Αν και τα ποσοστά του ριζοσπαστικού κόμματος, από την ίδρυσή του μέχρι σήμερα, σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις, ήταν πολύ χαμηλά, κατόρθωνε ωστόσο να εκλέγει βουλευτές. Ο Πανέλα εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής το 1976 και εκλεγόταν συνεχώς μέχρι το 1987.
Τσιτσιολίνα και Πανέλα
Από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 και εντεύθεν, οι θέσεις των ριζοσπαστών, σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο, υπήρξαν υπερβολικά φιλελεύθερες και συμβάδιζαν με τις επιταγές της Νέας Τάξης και της Παγκοσμιοποίησης. Εκτός από τον Πανέλα, άλλο σημαντικό στέλεχος των Ιταλών ριζοσπαστών ήταν η προ λίγων ετών υπουργός εξωτερικών της Ιταλίας Έμμα Μπονίνο, μαχητική φεμινίστρια κατά τις δεκαετίες του ’70 και του ’80, η οποία πρωτοστατούσε σε όλες τις διαδηλώσεις των ριζοσπαστών υπέρ του δικαιώματος στην άμβλωση και όχι μόνο. Η ίδια υπήρξε θερμή συμπαραστάτρια του Νέγκρι, όταν ο τελευταίος βρισκόταν στη φυλακή.
Η Μπονίνο διετέλεσε επίτροπος της Ε.Ε. για θέματα «ανθρωπιστικής βοήθειας και προστασίας των καταναλωτών» (1995-1999), υπουργός Διεθνούς Εμπορίου και Ευρωπαϊκών Πολιτικών (2006-2008), αντιπρόεδρος της ιταλικής Γερουσίας (2008-2013), υπουργός Εξωτερικών της Ιταλίας (2013-2014). Ως επίτροπος της Ε.Ε. συμμετείχε στην Λέσχη Μπίλντερμπεργκ το 1998. Είναι φίλη του Ουγγρο-αμερικανο-εβραίου τοκογλύφου Τζωρτζ Σόρος και έχει ταχθεί επανειλημμένως υπέρ της διασποράς των λαθρομεταναστών σε όλες τις χώρες της Ευρώπης και υπέρ των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων.
Ο Ιταλός δημοσιογράφος Mauro Suttora στο βιβλίο του “Pannella, i segreti di un istrione” («Πανέλα, τα μυστικά ενός υστερικού θεατρίνου»), που εκδόθηκε το 1993, αναφέρει ότι ο Νέγκρι δραπέτευσε στη Γαλλία με τη βοήθεια της Έμμα Μπονίνο, η οποία του είχε προμηθεύσει το ιδιωτικό σκάφος της και ότι η διαφυγή του «προφεσόρε» έγινε εν γνώσει του Μάρκο Πανέλα. Τα γεγονότα που αναφέρει ο Ιταλός δημοσιογράφος στο εν λόγω βιβλίο του ουδέποτε διαψεύσθηκαν από τους εμπλεκομένους.
Από την επιστροφή του στην Ιταλία μέχρι σήμερα (1997-2018)
Ο Νέγκρι παρέμεινε στην Γαλλία για δεκατέσσερα χρόνια (1983-1997). Κατά την περίοδο αυτή εργάστηκε σε διάφορα πανεπιστημιακά ιδρύματα και ινστιτούτα μέχρι το 1997, οπότε και αποφάσισε να επιστρέψει στην Ιταλία όπου εκκρεμούσαν καταδίκες εις βάρος του.
Τον Ιούνιο του 1997 ο Νέγκρι επέστρεψε οικιοθελώς στην Ιταλία και την 1η Ιουλίου μπαίνει στη φυλακή, για να εκτίσει δεκατριάχρονη ποινή για τη συμμετοχή του σε τρομοκρατικές ενέργειες. Τέθηκε σε καθεστώς ημιελευθερίας στις αρχές του 2001 και το 2003 αφέθηκε ελεύθερος, δηλαδή παρέμεινε στη φυλακή τριάμισι μόνο χρόνια.
Θα πρέπει να σημειωθεί ο Νέγκρι υπήρξε σύμβουλος του μαρξιστή προέδρου της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες. Ο ίδιος ο Τσάβες παραδέχεται ότι διάβασε αρκετά από τα βιβλία του Νέγκρι, όταν βρισκόταν έγκλειστος στη φυλακή, ύστερα από την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος του 1992. Στις 17 Αυγούστου του 2007 ο Νέγκρι ήταν παρών στο κοινοβούλιο της Βενεζουέλας, όταν ο Τσάβες παρουσίαζε τις αλλαγές στο σύνταγμα της χώρας.
Βέβαια, για τον Νέγκρι (όπως για τον Τσίπρα και άλλους συριζαίους), η Βενεζουέλα των μαρξιστών προέδρων Τσάβες και Μαδούρο αποτελεί πρότυπο «σύγχρονου» αριστερού κράτους. Σήμερα, βέβαια, ύστερα από χρόνια διακυβέρνησης της αριστεράς, βλέπουμε μια Βενεζουέλα του απόλυτου χάους, με ένα μεγάλο τμήμα του λαού της να στερείται βασικών αγαθών και να λιμοκτονεί.
Το 2005 ο Νέγκρι εξέφρασε τη συγκατάθεσή του για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, γεγονός που πυροδότησε έντονη αντιπαράθεση με τους πρώην αριστερούς «συντρόφους» του, οι οποίοι τον κατηγόρησαν ότι είχε μεταλλαχθεί σε «φιλελεύθερο ρεαλιστή». Ο ίδιος, αντίθετα, θεωρούσε τον εαυτό του ως «επαναστάτη-ρεαλιστή» (sic!). Την ίδια χρονιά ακυρώθηκε η προγραμματισμένη ομιλία του σε συνέδριο στο Πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ, όταν τα τοπικά μέσα ενημέρωσης δικαιολογημένα τον χαρακτήρισαν ως «απολογητή της τρομοκρατίας».
Στα τέλη της δεκαετίας το 1990 ο Νέγκρι μεταλλάσσεται σε «μετα-μαρξιστή» και συνεργάζεται με τον Αμερικανό καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης, Φιλοσοφίας και Λογοτεχνίας, Μάικλ Χαρντ (γεν. 1960). Μαζί έχουν γράψει μια τριλογία που αναφέρεται στην πολιτική και την κοινωνία στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Η τριλογία περιλαμβάνει τα βιβλία “Empire” («Αυτοκρατορία», 2000), “Multitude: War and Democracy in the Age of Empire” («Πλήθος: Πόλεμος και Δημοκρατία στην εποχή της Αυτοκρατορίας», 2004) και “Commonwealth” («Κοινοπολιτεία», 2009).
Οι «μετα-μαρξιστές» συγγραφείς της τριλογίας διατείνονται ότι κάποιες δυνάμεις που κυριαρχούν στη σημερινή ζωή, όπως η ασύδοτη κεφαλαιοκρατία, η παγκοσμιοποίηση και η εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών, έχουν τη δυνατότητα να προκαλέσουν τεράστιες κοινωνικές αλλαγές. Η «Αυτοκρατορία», σε αντίθεση με τον ιμπεριαλισμό, δεν εγκαθιστά κάποιο εδαφικό κέντρο εξουσίας, ούτε εξαρτάται από εθνικά σύνορα, αλλά αποτελεί έναν αποκεντρωτικό μηχανισμό που ενσωματώνει ολόκληρο τον πλανήτη στα ανοιχτά, επεκτεινόμενα σύνορά του. Η «Αυτοκρατορία» αποτελεί την νέα παγκόσμια πολιτική και οικονομική εξουσία. Δεν έχει εθνική ταυτότητα, είναι ανώνυμη και απρόσωπη.
Το «Πλήθος», που αποτελεί το νέο προλεταριάτο, με οργανωτική δομή που βασίζεται σε ένα «δίκτυο δημοκρατικών σχέσεων», μπορεί να αντισταθεί και να γίνει φορέας μιας «παγκόσμιας δημοκρατίας».
Η τριλογία των «μετα-μαρξιστών» συγγραφέων Νέγκρι – Χαρντ για κάποιους θεωρείται ως το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο του 21ου αιώνα», για κάποιους άλλους ως ένα θεωρητικό έργο υπέρ της κίνησης no- global. Στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένα Μανιφέστο υπέρ της παγκοσμιοποίησης που εξυπηρετεί τους στόχους των νεοταξιτών.
Τα βιβλία της τριλογίας εκδόθηκαν από τον εκδοτικό οίκο του αμερικανικού πανεπιστημίου του Χάρβαρντ (Harvard University Press), το οποίο στηρίζεται και χρηματοδοτείται από εκατοντάδες Αμερικανούς και ξένους επιχειρηματίες που εκπροσωπούν την παγκόσμια άρχουσα τάξη. Εκεί όπου σπουδάζουν άτομα που ακολούθως γίνονται πολιτικοί «ηγέτες» και υψηλά στελέχη πολυεθνικών κολοσσών και τραπεζών. Εκεί όπου σπούδασε και δίδαξε ο εθνικός ολετήρας Ανδρέας Παπανδρέου και δεκάδες άλλοι Έλληνες πολιτικάντηδες και επιχειρηματίες που μας έχουν οδηγήσει στα μνημόνια και στην καταστροφή, όπως ο ανεκδιήγητος Τζέφρυ Παπανδρέου, ο ελεεινός σκευωρός Αντώνης Σαμαράς, ο τωρινός πρόεδρος της ψευτοδεξιάς «Κούλης» Μητσοτάκης, ο αφοσιωμένος θαμώνας της Μυκόνου, Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης (αυτός που παλαιότερα είχε δηλώσει ότι είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός να καίει την ελληνική σημαία μιας και είναι μόνο ένα κομμάτι πανί!), ο Κ. Αρβανιτόπουλος, ο Γιάννης Κεφαλογιάννης, ο Κώστας Μπακογιάννης (γιος του Παύλου και της Ντόρας Μπακογιάννη ), ο Σταύρος Παπασταύρου (το προστατευόμενο «λαμόγιο» του Σαμαρά), ο Κρίτων Αρσένης, ο Κώστας Καραγκούνης, ο Γκίκας Χαρδούβελης, ο Δημήτρης Παπαλεξόπουλος (διευθύνων σύμβουλος της τσιμεντοβιομηχανίας ΤΙΤΑΝ και μόνιμο μέλος της Λέσχης Bilderberg), ο γιος του Σωκράτη Κόκκαλη και εγγονός του μπολσεβίκου υπουργού της «κυβέρνησης του βουνού» Πέτρου Κόκκαλη, μεγαλοεπιχειρηματίας Πέτρος Κόκκαλης (να σημειωθεί ότι ένα από τα προγράμματα του Χάρβαρντ είναι το «πρόγραμμα Κόκκαλη» το οποίο ιδρύθηκε στο Harvard Kennedy School το 1997 και χρηματοδοτείται από τον ίδιο τον Κόκκαλη και πλήθος άλλων.
Μεταξύ των επισκεπτών «καθηγητών» συγκαταλέγονται πολλοί πολιτικάντηδες απ’ όλο το «συνταγματικό τόξο» όπως οι Τζέφρυ Παπανδρέου, Άννα Διαμαντοπούλου (Lady Bilderberg), Νίκος Κοτζιάς, Γιώργος Σταθάκης, κ.α.
Θα πρέπει να σημειωθεί, επίσης, ότι στις αρχές της δεκαετίας του 1950, αρκετοί Αμερικανοί ακαδημαϊκοί κινητοποιήθηκαν υπέρ της δημιουργίας μιας «Ενωμένης Ευρώπης» («Πανευρώπης») με πρωτοστατούντες εκείνους του πανεπιστημίου του Harvard. H «Αμερικανική Επιτροπή Ενωμένης Ευρώπης», μάλιστα, σχεδίασε την επένδυση ενός χρηματικού ποσού, ύψους 62.500 δολαρίων (ποσό ιδιαίτερα υψηλό εκείνη την εποχή) σε ερευνητικό πρόγραμμα της Νομικής Σχολής του Harvard, με θέμα τον «Ευρωπαϊκό Φεντεραλισμό», προπομπό της Παγκοσμιοποίησης (βλ. Ηλία Ι. Ηλιόπουλου: Ο Άγνωστος Πόλεμος της Ευρώπης, σελ. 82).
Παύλος Γκάσταρης
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/toni-negkri-apo-tis-eruthres-tajiarchies-sthn-ethnoapodomhsh-kai-sth-nea-ta#ixzz5LqB9viUJ
