Ο Σεπτέμβριος στην πατρίδα μας σχετίζεται από πανάρχαιους χρόνους με μυσταγωγικά έθιμα, τελετουργικά και ευχές για τη γονιμότητα της γης. Κάποιες, δε, συνήθειες έχουν τις ρίζες τους σε Διονυσιακές εορτές του αρχαίου κόσμου, αλλά και σε εορτές προς τιμήν της θεάς Δήμητρας και της Περσεφόνης, που ξεκινούσαν κατά τη φθινοπωρινή ισημερία. Κατά τους βυζαντινούς χρόνους ο Σεπτέμβριος ήταν ο πρώτος μήνας του επίσημου ημερολογίου και, ως κατάλοιπο αυτού, πολλές περιοχές της χώρας θεωρούσαν την 1η Σεπτεμβρίου Αρχιχρονιά. Ο Σεπτέμβριος σε διάφορα μέρη της Ελλάδας έχει λαϊκές ονομασίες όπως Σταυρός, Σταυριάτης, Σταυρίτης, Πετμεζάς, Χινόπωρος, Ορτυκολόγος (λόγω των ορτυκιών που αποδημούν), Σποριάς, Τρυγομηνάς ή Τρυγητής, καθώς κατά τη διάρκειά του ο λαός καρπωνόταν τα δώρα της γης μας μέσου του τρύγου, της σποράς και του οργώματος.
Στην Κω, τη νύχτα της 31ης Αυγούστου οι ντόπιοι, κυρίως γυναίκες και παιδιά, αφήνουν κάτω από τα άστρα της νύχτας ένα μεγάλο καρπούζι, ένα ρόδι, μια σκελίδα σκόρδο, ένα κυδώνι, ένα φύλλο από τον «πλάτανο του Ιπποκράτη» και ένα τσαμπί σταφύλι και «αστρονομούν», όπως λένε. Το επόμενο πρωί και πριν την ανατολή του Ήλιου…
Διαβάστε περισσότερα στην Αντεπίθεση