Σύμφωνα με τον Φρειδερίκο Νίτσε, τον βαθυστόχαστο αυτόν μελετητή του Ελληνικού Πολιτισμού και φιλοσοφικό προφήτη της ιδεολογικής βιοθεωρητικής μας στάσης απέναντι στο μυστηριώδες μεγαλείο της Ζωής:
«Αυτός ο χειραφετημένος άνθρωπος που αληθινά μπορεί να υπόσχεται, αυτός ο κυρίαρχος με την ελεύθερη θέληση, αυτός ο υπέρτατος άρχοντας πως θα ήταν δυνατό να μην ξέρει ποιαν ανωτερότητα εξασφαλίζει μ’ αυτό, απέναντι όλων εκείνων που δεν μπορούν να υποσχεθούν και να εγγυηθούν για τον εαυτό τους, πόση εμπιστοσύνη, πόσο σεβασμό εμπνέει – τα αξίζει και τα τρία αυτά – και πως με αυτή του την αυτοκυριαρχία του δόθηκε στα χέρια – αναγκαστικά πια – και η κυριαρχία πάνω στις περιστάσεις, πάνω στη φύση και πάνω σ’ όλα τα πλάσματα με τη μικρότερη από τη δική του θέληση και με τη λιγότερη από τη δική του σιγουριά;
Ο “ελεύθερος” άνθρωπος, ο κάτοχος μιας μακράς άσπαστης θέλησης, μέσα στην κατοχή του αυτή έχει και το μέτρο της αξίας του: Κρίνοντας από τον εαυτό του τους άλλους, τους τιμά ή τους περιφρονεί. Κι όπως όμοια κατ’ ανάγκη τιμάς τους ομοίους του, τους δυνατούς και τους αναμφίβολους (που μπορούν να υπόσχονται), καθέναν δηλαδή που υπόσχεται σαν ανώτατος άρχοντας, σοβαρά, σπάνια, αργά, που τσιγκουνεύεται την εμπιστοσύνη του, που περιποιεί τιμήν, όταν εμπιστεύεται, που δίδει σαν κάτι που μπορεί να βασίζεται κανείς, γιατί ξέρει τον εαυτό του αρκετά δυνατό, ώστε να τον κρατήσει πάση θυσία, ακόμη και “παρά τη θέληση της μ
οίρας”. Όμοια κατ’ ανάγκη θα είναι έτοιμος να δώσει μια κλωτσιά στα λιπόσαρκα ζαγάρια που υπόσχονται χωρίς να το μπορούν και να μαστιγώσει τον ψεύτη, που μόλις ανοίξει το στόμα του παραβαίνει τον λόγο του. Η περήφανη επίγνωση για το εξαιρετικό προνόμιο της ευθύνης, η συνείδηση αυτής της σπάνιας ελευθερίας, τούτη η κυριαρχία πάνω στον εαυτό του και στη μοίρα του, τον έχει διαποτίσει ως τα μυχιώτερα βάθη του και του έγινε ένστικτο, κυριαρχικό ένστικτο, πως θα το ονομάσει αυτό το κυρίαρχο ένστικτο, αν υποθέσουμε πως νιώθει μέσα του την ανάγκη να του δώσει ένα όνομα; Μα δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία γι’ αυτό. Τούτο, ο κυρίαρχος άνθρωπος το ονομάζει συνείδηση του…»
Αναμφισβήτητα μεγάλο, για τη χωρητικότητα της στήλης, το παραπάνω απόσπασμα, παρμένο από την “Γενεαλογιά της Ηθικής”. Απαραίτητο, όμως, και απόλυτα ενδεικτικό της έννοιας της αριστοκρατικής συνείδησης σαν αυτοκατάφαση του ιδιαίτερου εκείνου τύπου ανθρώπου με την δική του ανεξάρτητη και μακρά θέληση που μπορεί να υπόσχεται. Μια εικόνα που θα μπορούσε αρμονικά, και κυρίως ιδανικά, να δέσει με τα παραπάνω λόγια και να αποδώσει οπτικά το ζητούμενο, σίγουρα θα ήταν το ζωγραφικό έργο του Frank Frazetta με τίτλο Seven Romans. Ο Εκατόνταρχος ατενίζει τον κόσμο που απλώνεται μπροστά του με το βλέμμα του Κυρίαρχου, αυτού «που μπορεί να υπόσχεται».
Μαζί με τους υπόλοιπους Λεγεωνάριους συμπολεμιστές του υπερασπίζουν το ύψωμα τους, ένα ύψωμα που συμβολίζει την αντίστοιχη υψηλή αισθητική των Αξιών που ενστερνίζονται και βιώνουν οι σκληροτράχηλοι Υπερασπιστές του. Βλέμμα αθέατο και βλοσυρό, στάση σώματος σίγουρη και επιβλητική, ύφος περήφανο και αγέρωχο, ήθος σταθερό και σφυρηλατημένο στα πεδία της μάχης από την μυρωδιά του αίματος. Μια ετοιμοπόλεμη στάση προάσπισης για κάτι που αξίζει πολύ παραπάνω από την Ζωή τους: Η Αξιοπρέπεια του Χαρακτήρα, η εσωτερική συνειδητοποίηση των διαχρονικών Αξιών του Αίματος και της Τιμής, το Αληθινό νόημα της ύπαρξης για Ανώτερους Ανθρώπους. Εκεί που ο Πολεμιστής, ο Θάνατος και η Νίκη αποτελούν ένα ενιαίο σύνολο Αρχών και Αξιών του Λευκού Πολιτισμού.
Σίγουρα ο Νίτσε, με δεδομένο τον θαυμασμό του για τους Ρωμαίους, θα εκτιμούσε αυτόν τον πίνακα όχι μόνο αισθητικά, αλλά κυρίως λόγω της εξαιρετικής αποτύπωσης της «περήφανης επίγνωσης για το εξαιρετικό προνόμιο της ευθύνης». Ο Νίτσε ξεχώριζε τους Ρωμαίους όχι μόνο για το εξαιρετικό πολεμικό τους πνεύμα, την ψυχραιμία και την πειθαρχία τους. Συν τοις άλλοις θεωρούσε πως ήσαν εκείνοι που έδωσαν γιγάντιο αγώνα ενάντια στην εξωευρωπαϊκή πνευματική λαίλαπα που επί των ημερών τους σαν γάγγραινα άρχισε να εξαπλώνεται σ’ όλον τον κόσμο. Η Υπερήφανη τους συνείδηση και ηθική συγκρούστηκε με την συνείδηση της μνησικακίας και την ηθική των σκλάβων.
Η παρακμιακή ιδεολογία της ισοπέδωσης, της αντιφυσικής ισότητας και της πνευματικής αποχαύνωσης τελικά επιβλήθηκε. Οι Ρωμαίοι νικήθηκαν, οι Αξίες τους όμως -που ήσαν άλλωστε Αξίες Ελληνικές- μπορεί να χλευάστηκαν, να συκοφαντήθηκαν και να κυνηγήθηκαν με μίσος, αλλά ποτέ δεν χάθηκαν. Αναγεννημένες στην πάροδο του χρόνου εμφανίστηκαν ξανά τον εικοστό αιώνα ταξινομημένες πλέον ιδεολογικά και ιεραρχικά σ’ έναν πλήρη οδηγό τρόπου και στάσης ζωής, δίνοντας ξανά στον κόσμο την ελπίδα για υγεία, την ευοίωνη προοπτική για παλινόρθωση των Αιώνιων Ελληνικών Αξιών. Αυτός ο αγώνας συνεχίζεται ακόμη αμείλικτος έστω και με «σιωπηλή ένταση» μέχρι την Τελική Νίκη.
Η χρονική μεταφορά στην σύγχρονη πραγματικότητα οδηγεί αναπόφευκτα στην ταύτιση των 7 Ρωμαίων του πίνακα με τους Συνειδητοποιημένους Χρυσαυγίτες. Σε πολύ πιο δυσχερή θέση από τους Ρωμαίους δίνουμε τον Αγώνα μας, ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΟΛΩΝ, έχοντας σαν οδηγό τη Νιτσεϊκή Ηθική και τα λόγια Ευθύνης, Προτροπής και Μαχητικότητας του Νίκου Καζαντζάκη: «Φωτιά! Να το μέγα Χρέος μας σήμερα μέσα σε τόσο ανήθικο κι ανέλπιδο χάος. Πόλεμο στους άπιστους! Άπιστοι είναι οι ευχαριστημένοι, οι χορτασμένοι, οι στείροι».
ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/mia-nitseikh-eikona#ixzz5RQZbtIYj