Διαχέεται ραγδαία μια νέα καλλιτεχνική τάση, η οποία τείνει να επικρατήσει διεθνώς, ως καλλιτεχνική οπτική της νέας τάξης, όχι μόνο στο θέατρο, αλλά σε όλες ανεξαιρέτως τις μορφές της σύγχρονης τέχνης.
Πρόκειται για μια τάση που υποτίθεται ότι αποκαθιστά τις «πλάνες» και τα εθνικιστικά στερεότυπα με τα οποία το ελληνικό πολιτιστικό παράδειγμα εξέθρεψε «απολυταρχικές» και «φασιστικές» νοοτροπίες που ταλάνισαν τον κόσμο του παρελθόντος. Είναι τάχα μια τεχνοτροπία που κομίζει κάτι καινούριο και αληθινό, το οποίο μέχρι σήμερα οι «κακοί» Έλληνες εμπόδιζαν την ανθρωπότητα να αναπτύξει, μέσα από την … στρεβλή τους αισθητική μετουσίωση της αλήθειας του κόσμου σε τέχνη, πράγμα που η νέα τάξη τώρα το αποκαθιστά.
Σύμφωνα λοιπόν με την μοντέρνα θεατρική τέχνη δεν υπάρχουν πλέον πρωταγωνιστές και κομπάρσοι, και η υπόθεση του έργου εξελίσσεται με την ισόποση και ισότιμη συμμετοχή και συμβολή στη διαμόρφωση του σεναρίου, όλων των ηθοποιών. Δεν υπάρχει κεντρικό σημείο στη σκηνή γύρω από το οποίο εκτυλίσσεται το καλλιτεχνικό δρώμενο, αλλά κάθε σημείο του πάλκου έχει ίδια σημασία και συμμετοχή στην εξέλιξη του έργου. Και το πιο σημαντικό, ότι δεν υπάρχει κεντρικός νοηματικός άξονας στην εξελισσόμενη υπόθεση, ούτε και συγκεκριμένος επιδιωκόμενος στόχος στον οποίο υπακούουν οι δρώντες.
Το συνολικό αποτέλεσμα γενικά δεν συνέχεται από κάποια εποπτική αναγκαιότητα και η τελική έκβαση είναι άθροισμα πολλών επί μέρους αλληλοεπηρεαζόμενων υποθέσεων και ατομικών δράσεων τις οποίες αναπτύσσουν οι άνθρωποι (οι ηθοποιοί εν προκειμένω) μέσα από μιαν αέναη επιδίωξη κέρδους και ηδονής. Στοιχεία που σύμφωνα με τη Νέα Τάξη, συνιστούν τη μοναδική κινητήριο δύναμη της ιστορίας και τη νομοτελειακή πραγμάτωση του σκοπού ύπαρξης της ζωής.
Τις ίδιες αρχές αυτής της μοντέρνας τέχνης που προωθεί η νέα τάξη, μπορεί κανείς να διακρίνει σε πίνακες ζωγραφικής, όπου έχει χρησιμοποιηθεί αυτή η τεχνοτροπία. Εκεί λοιπόν δεν υπάρχει κεντρικά εικονιζόμενο πρόσωπο ή αντικείμενο, το οποίο να πλαισιώνεται από δευτερεύουσας σημασίας απεικονιστικά στοιχεία. Γιατί σύμφωνα με τη νέα τάση, όλα τα στοιχεία είναι πρωταγωνιστές ίδιας σημασίας και βαρύτητας. Το ίδιο ισχύει στον κινηματογράφο, στη λογοτεχνία, στην ποίηση, στην αρχιτεκτονική και σε κάθε μορφή τέχνης. Δεν υπάρχει πουθενά κεντρικό σημείο, ούτε κεντρικός άξονας γύρω από τον οποίο εξελίσσεται το θέμα. Όλα ίσα, όλα ίδια, όλα άμορφα. Κατάργηση κάθε συγκροτημένης υφής, κάθε μορφής.
Το καινούριο λοιπόν μήνυμα που κομίζει μέσω αυτής της τέχνης η Νέα Τάξη είναι ότι, οι κοινωνίες των ανθρώπων δεν προχωρούν έχοντας μπροστάρηδες κάποιες ηγετικές φυσιογνωμίες που τις καθοδηγούν και πρωταγωνιστούν στις εξελίξεις, αλλά ότι η εξέλιξη της ιστορίας είναι αποκλειστικά και μόνο αποτέλεσμα της επί μέρους δυναμικής που αναπτύσσει η δράση ενός εκάστου των ανθρώπων στο κοινωνικό και ιστορικό γίγνεσθαι, στα πλαίσια ικανοποίησης των ατομικών του αναγκών. Ότι κινητήρια δύναμη της ιστορίας είναι οι ανώνυμες μάζες και η ικανοποίηση των βασικών τους ενστίκτων και όχι οι ήρωες, οι άγιοι και οι εξέχουσες διάνοιες, που εμπνέονται και καθοδηγούν τον κόσμο με δεδομένα όχι μόνο της αισθητής αλλά και της νοητής πραγματικότητας.
Κατ’ επέκταση βέβαια, ούτε και κάποιο Έθνος, το οποίο ούτως ή άλλως η Νέα Τάξη θεωρεί τεχνητό κατασκεύασμα των Εθνικιστών και όχι μια φυσικά υπαρκτή ιστορική κατηγορία, μπορεί να έχει καθοδηγητικό ρόλο επί των άλλων εθνών. Γιατί αυτό είναι «φασιστικό και ρατσιστικό» και γιατί όπως έχει αποδειχτεί «επιστημονικά», βάσει της θεωρίας του ιστορικού υλισμού, οι επιδόσεις του κάθε λαού στον πολιτισμό μπορούν να είναι ακριβώς οι ίδιες με όλων των υπολοίπων, αρκεί ο λαός αυτός να έχει τις ίδιες συνθήκες διαβίωσης και τις ίδιες ευκαιρίες. Πράγμα που υποτίθεται ότι το «διασφαλίζει», το «mixed grill», πολυπολιτισμικό πρόγραμμα της Νέας Τάξης και οι «φιλάνθρωπες» στοχεύσεις του.
Παραβλέπει βέβαια η οπτική αυτή, ότι ο οικισμός, το αφετηριακό γεγονός που διαφοροποιεί την κοινωνική συμβίωση των ανθρώπων από την αγελαία συνύπαρξη των ζώων, βρίσκεται στον αντίποδα αυτής της αισθητικής. Γιατί για να υπάρξει (ο οικισμός), όπως πιστοποιείται από την ιστορική διαχρονία παγκοσμίως, πρέπει να προσδιορισθεί ένα ιερό σημείο μέσα στο χώρο, που συνήθως είναι το κέντρο του οικισμού. Η συμβίωση των ανθρώπων στον οικισμό, είναι αποτέλεσμα της κοινής αναφοράς στο ιερό αυτό σημείο που ενοποιεί και νοηματοδοτεί τη ζωή.
Γιατί κόσμος υπάρχει όταν υπάρχει τάξη, αρμονία και μέτρο, καθώς και όταν υπάρχουν όρια κάθε ατομικής οντότητας, αλλά και των μεταξύ τους σχέσεων. Ο προσδιορισμός λοιπόν αυτού του ιερού κέντρου είναι η αναγκαία και ικανή συνθήκη για να διαφοροποιηθεί και να αντιδιασταλεί η μορφή, η αρμονία και η τάξη της ζωής από την αταξία, που συνεπάγεται την αμορφία, το χάος και τη διάλυση.
Είναι προφανές λοιπόν, ότι η εν λόγω καλλιτεχνική τεχνοτροπία και η πολιτική φιλοσοφία από την οποία προέρχεται, δεν στοχεύει στη μορφή, στην αρμονία και στην τάξη της ζωής, αλλά στην αταξία, στην αμορφία, στο χάος και στη διάλυση.
Όπως είναι επίσης προφανές, ότι καμιά σχέση δεν μπορεί να έχει η αισθητική αυτής της «μη – τέχνης» με το ελληνικό πολιτισμικό κεκτημένο και τους ιστορικούς εθισμούς των Ελλήνων. Πλην των Ελλήνων εκείνων οι οποίοι το μόνο που ξέρουν είναι να πιθηκίζουν τα «ανώτερα» ξένα πρότυπα. Δεν έχει υπάρξει στην ιστορία άλλη περίοδος που ο Ελληνισμός να έφτασε σε τέτοιο βαθμό κατάπτωσης, παρακμής, βαρβαρότητας και αυτοεξευτελισμού, ανάλογο με αυτό που βιώνουμε σήμερα.
Οι εκπομπές «ριάλιτι» που έχουν κατακλύσει τα κανάλια της ελληνικής τηλεόρασης, αυτόν το σκοπό έχουν, να εντείνουν την παρακμή και να απομυθοποιήσουν το στερεότυπο που λέει ότι οι πρωταγωνιστές είναι κάποιες άφταστες «κορυφές», εμπεδώνοντας την αντίληψη ότι ο καθένας μπορεί να γίνει πρωταγωνιστής! Όχι φυσικά σε πεδία που η ευγενής άμιλλα μπορεί να γεννήσει κάτι υγιές, όπως για παράδειγμα στον αθλητισμό, την επιστήμη, τη φιλοπατρία, αλλά σε μια προσπάθεια να γίνουν όλοι τραγουδιστές, σεφ, χορευτές και μοντέλα.
Οι Έλληνες σήμερα, όπως δείχνουν οι μετρήσεις τηλεθέασης, σε μεγάλο ποσοστό σπαταλούν το χρόνο τους για να παρακολουθούν ανθρώπους σε ριάλιτι σόου να διαγωνίζονται σε νεοταξίτικα «αθλήματα», που εξαχρειώνουν τον άνθρωπο. Το έπαθλο, λίγες στιγμές δημοσιότητας ή ακόμη χειρότερα, ένα πιάτο φαγητό.
Αλλά το πιο απίθανο είναι οι πολύωρες καθημερινές εκπομπές τύπου μαγκαζίνο, όπου αφιερώνονται ατελείωτες ώρες πανάκριβου τηλεοπτικού χρόνου για να συζητηθούν από πολυπρόσωπα «πάνελς», σοβαρών αναλυτών, τα καθέκαστα του διεξαχθέντος την προηγούμενη ημέρα «αγώνα», καθώς και οι δηλώσεις των «ηρωικών πρωταγωνιστών».
Είναι φανερό λοιπόν ότι η Νέα Τάξη δεν κομίζει τίποτε καινούριο για την ανθρωπότητα, πέραν της ισοπέδωσης των πάντων. Πρεσβεύει μια μετάβαση από το μέτρο και την αρμονία της ελληνικής αρχαιότητας, την τάξη και τη θεία οικονομία του ελληνισμού των μέσων χρόνων, στην μαζική εξηλιθίωση, το χάος και την ακοσμία.
Είναι μια εποχή αντιηρωική, όπου η Νέα Τάξη για να διασφαλίσει ότι τίποτε δεν θα ανατρέψει την πορεία της προς παγκόσμια επικράτηση, «για τον φόβο των Ιουδαίων» επιχειρεί να καταστρέψει κάθε τι πραγματικά ελληνικό, να στραγγαλίσει την ανάδειξη πρωταγωνιστών που μπορούν να εμπνεύσουν το Λαό και να ηγηθούν μιας εθνικής παλιγγενεσίας.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/antihrwikh-epochh#ixzz5SP2ynGnx