Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από την κυριαρχία του δυτικού πολιτιστικού παραδείγματος σε πλανητικό επίπεδο, καθώς επίσης και από το συνοδευτικό πολίτευμα αυτού του παγκοσμιοποιημένου πλέον ιστορικο-υλιστικού πολιτισμού, γνωστού με το όνομα: «αντιπροσωπευτική δημοκρατία». Όλοι οι μεγάλοι πόλεμοι του τελευταίου αιώνα, έγιναν στο όνομα της προστασίας και της διάχυσης αυτού του πολιτιστικού παραδείγματος και αυτού του πολιτικού πολιτισμού, που εκφράζονται από την αντιπροσωπευτική δημοκρατία.
Είναι ένα πολίτευμα που υποτίθεται ότι… εξασφαλίζει το «αδιαμφισβήτητα τελειότερο» σύστημα διακυβέρνησης που επινόησε ποτέ ο άνθρωπος. Είναι όμως τα πράγματα έτσι; Βασικά πρόκειται για ένα πολίτευμα, το οποίο ενώ διακηρύσσει ότι έχει αποκηρύξει τα πάσης φύσεως «αλάθητα» και «αυθεντίες» του «σκοτεινού» παρελθόντος για τη λειτουργία της πολιτείας, την ίδια στιγμή βασίζεται σε ένα «ακαταμάχητα λογικό», δηλαδή «αλάθητο» κριτήριο νομιμοποίησης άσκησης της κρατικής εξουσίας, που υποτίθεται ότι δεν επιδέχεται καμιά αμφισβήτηση: την αρχή της πλειοψηφίας.
Τίποτε δηλαδή δεν μπορεί να διασφαλίσει τη δικαιότερη άσκηση της κρατικής πολιτικής από την εφαρμογή της πλειοψηφικής άποψης. Το πενήντα συν ένα, είναι η «πανάκεια», η μεγάλη κατάκτηση του πολιτικού πολιτισμού που κυριαρχεί σήμερα στον κόσμο. Κατά συνέπεια, η αμφισβήτηση της τελειότητας και του αψεγάδιαστου του «φωτεινού» αυτού πολιτεύματος, συνιστά ιεροσυλία και ασέλγεια εναντίον του ιερού δικαιώματος των ανθρώπων στον δικαιότερο τύπο διακυβέρνησης που μπορούν να έχουν, την αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Συνιστά κίνδυνο επαναφοράς σε προηγούμενες «σκοτεινές» καταστάσεις.
Ακόμη όμως κι αν δεχτεί κάποιος ότι τα πράγματα είναι έτσι και ότι η ποσότητα μπορεί να είναι το αλάθητο κριτήριο διασφάλισης της ποιότητας, άρα και της ορθότητας, για να μπορεί η πλειοψηφία να λειτουργήσει έτσι όπως το εννοεί η «αντιπροσωπευτική δημοκρατία», πρέπει πρώτα να έχουν εξασφαλισθεί τουλάχιστον δυο βασικές προϋποθέσεις: πρώτον οι πολίτες να έχουν σωστή και ολοκληρωμένη πληροφόρηση και δεύτερον να διαθέτουν την κατάλληλη παιδεία για να μπορούν να κρίνουν.
Δηλαδή η χειραγώγηση των ΜΜΕ, που προφανώς συνεπάγεται στρεβλή, ελλιπή και μονομερή ενημέρωση και η χαμηλή κατά κεφαλήν καλλιέργεια, οδηγούν στην εξ’ υπαρχής αναίρεση των προϋποθέσεων λειτουργίας της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Κοντολογίς, χωρίς αντικειμενική λειτουργία των ΜΜΕ και χωρίς παιδεία, αυτό που υποτίθεται ότι διασφαλίζει η όποια αξία της «αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας», «πάει περίπατο». Τώρα το κατά πόσο αυτά τα δυο αγαθά υπάρχουν στη σημερινή Ελλάδα, το γνωρίζουν όλοι.
Πρόκειται λοιπόν για ένα είδος δημοκρατίας, που προφανώς μόνο κατ’ όνομα σχετίζεται με την δημοκρατία της αρχαίας Ελλάδος. Για να ακριβολογήσω, όχι απλά δεν έχει καμία σχέση, αλλά βρίσκεται στους αντίποδες εκείνης της δημοκρατίας, την αντιμάχεται. Αντιμάχεται σκληρά το ενδεχόμενο επαναφοράς της, έστω και εν μέρει. Χρησιμοποιεί μόνο το «brand name», εκείνης της δημοκρατίας, το «περιτύλιγμα». Το τι περικλείεται όμως στο «πακέτο», είναι πραγματικά κάτι άλλο.
Διότι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία, ακόμη και στην πιο εξιδανικευμένη εκδοχή της, πρεσβεύει νοησιαρχία, ωφελιμισμό, νομικισμό, οργανωτική αποτελεσματικότητα, εμπιστοσύνη στην ποσότητα, σκοπό που δικαιώνει και καταξιώνει, θωράκιση του ατόμου και του εγώ, πρόσβαση στην ισχύ, στην επιβολή – κυριαρχία, στην ηδονή. Την πολυποίκιλη αυτή ικανοποίηση των ενορμήσεων αυτοσυντήρησης, κυριαρχίας και ηδονής, εξαγοράζει το άτομο με την πειθάρχησή του σε κοινή σύμβαση, δηλαδή με «κοινωνικό συμβόλαιο».
Ενώ η αρχαιοελληνική δημοκρατία, που πέθανε, «σκοτωμένη» από την αντιπροσωπευτική, σήμαινε συμμετοχή στην εμπειρική πιστοποίηση της ύπαρξης. Πρέσβευε την άποψη, ότι ο πολιτισμός γεννιέται από τον έλεγχο των ανθρώπινων ενστίκτων και όχι από την συμφωνημένη με «κοινωνικό συμβόλαιο» ικανοποίησή τους. Ότι είναι καρπός της ελευθερίας που μπορεί να κατορθώσει ο άνθρωπος, κατανικώντας τις αναγκαιότητες που δυναστεύουν τη φύση του.
Δημοκρατία λοιπόν στην ελληνική αρχαιότητα σήμαινε τον πολιτικό βίο που καθιστά το κοινωνικό γεγονός σχέση ελεύθερη από αναγκαιότητες και προκαθορισμούς. Σχέση αποκαλυπτική μιας αλήθειας συμβατής με την αλήθεια της αθάνατης και αμετάβλητης κοσμικής αρμονίας και κοσμιότητας. Συμβατής με την τάξη του αιώνιου τρόπου της του παντός διοικήσεως (Ηράκλειτος). Από άποψη όμως διεθνών σχέσεων και ιστορίας, υπάρχει και μια άλλη εξήγηση για την παγκόσμια επικράτηση του πολιτεύματος της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.
Αν δει λοιπόν κανείς τον παγκόσμιο χάρτη, θα παρατηρήσει σε περιοχές της Αφρικής και της Ασίας, έναν μεγάλο αριθμό χωρών (πρώην αποικίες) που τα σύνορά τους είναι ευθείες γραμμές, χαραγμένες κυριολεκτικά με το χάρακα. Είναι προφανές, ότι όταν τραβήχτηκαν αυτές οι γραμμές, κανένας δεν έλαβε υπόψη τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των ανθρώπων που έμεναν σε αυτά τα μέρη. Φυλετικές, γλωσσικές, θρησκευτικές και άλλες διαφορές, αγνοήθηκαν προκλητικά για να εξυπηρετηθεί ένας και μοναδικός στόχος των αποικιοκρατών: όλες αυτές οι περιοχές, καθώς επίσης και πλήθος άλλων που έχουν φυσιολογικά συνοριακά χαρακτηριστικά, έπρεπε με συνοπτικές διαδικασίες από αποικίες των μεγάλων δυνάμεων (κυρίως της Αγγλίας) να γίνουν «αυτόνομα» κράτη. Κράτη που θα παρέμεναν κάτω από τον αποικιοκρατικό έλεγχο των μεγάλων δυνάμεων, ο οποίος όμως θα ασκούνταν με άλλη μορφή.
Και αυτό έπρεπε να γίνει διότι τα αποικιοκρατικά κράτη, πλήρωναν μεγάλο τίμημα από τον πόλεμο φθοράς και τις συχνές αιματοχυσίες που προκαλούσαν οι συνεχείς εθνικοαπελευθερωτικές εξεγέρσεις των κατοίκων των περιοχών αυτών, οι οποίοι ζητούσαν αυτοδιάθεση. Η λύση λοιπόν δεν άργησε να έρθει από την πραγματικά ευφυή επινόηση της αγγλικής υψηλής στρατηγικής που άκουγε στο όνομα: αντιπροσωπευτική δημοκρατία.
Βάσει αυτής της λύσης, οι αποικιοκρατικές δυνάμεις μπορούσαν να αποχωρήσουν, μηδενίζοντας τις απώλειές τους από τις αντιδράσεις των τοπικών εθνών-εθνοτήτων, ικανοποιώντας το λαϊκό αίτημα των κατοίκων για αυτονομία, αφήνοντας όμως στο «πόδι» τους κυβερνήσεις ιθαγενών ελεγχόμενες από αυτούς.
Βασική βέβαια προϋπόθεση για την υλοποίηση του σχεδίου, ήταν το πολίτευμα που θα επικρατήσει μετά την αποχώρησή τους να είναι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Ο λόγος; Ότι με χίλιους τρόπους μπορούσαν να ελέγχουν εφεξής το αποτέλεσμα των «ελεύθερων εκλογών» στα νέα κράτη που δημιουργήθηκαν, διατηρώντας στην εξουσία τους κυβερνήσεις υποτακτικών.
Κυβερνήσεις που θα έκαναν τη δουλειά για λογαριασμό τους και μάλιστα με λαϊκή νομιμοποίηση, αφού θα είχαν αναδειχτεί από «ελεύθερες εκλογές», χωρίς αυτοί να φαίνονται πουθενά. Έτσι εξηγείται η a la carte ευαισθησία τους για τον «εκδημοκρατισμό» της μιας ή της άλλης χώρας. Στη Συρία για παράδειγμα, που δεν ελέγχουν τον Άσαντ, απαιτούν εκδημοκρατισμό, παρότι η κυβέρνηση έχει προκύψει από πραγματικά ελεύθερες εκλογές. Στη Σαουδική Αραβία που συνιστά παράδειγμα αυταρχισμού και ανελεύθερου κράτους, όχι μόνο δεν απαιτούν εκδημοκρατισμό, αλλά στηρίζουν το καθεστώς και έχουν στενότατη συνεργασία μαζί του. Και πάει λέγοντας.
Αυτό λοιπόν είναι το ποιόν εκείνων που επινόησαν την αντιπροσωπευτική δημοκρατία και αυτά είναι τα κριτήρια με τα οποία την προωθούν κατά περίπτωση. Από άποψη δηλαδή διεθνών σχέσεων και ιστορίας, η αντιπροσωπευτική δημοκρατία συνιστά τον τρόπο συνέχισης ελέγχου των πρώην αποικιών από τις μεγάλες δυνάμεις που αναγκάσθηκαν να αποσυρθούν από αυτές. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση ελέγχου της Κύπρου από τους Άγγλους, πριν και μετά την ανεξαρτητοποίηση. ΕΟΚΑ, εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας, συνεχείς απώλειες για τους Άγγλους και ανάδειξη ηρώων για τους Ελληνοκύπριους πριν, «δημοκρατική» υποταγή στα οικονομικά διευθυντήρια, και ταχύτατος αφελληνισμός, πρώτα μέσω Χριστόφια και Αναστασιάδη, μετά.
Είναι επίσης χαρακτηριστικό, ότι σε συνθήκες φρικώδους δουλείας στα τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς τους οι Έλληνες συνέχισαν να παράγουν πολιτισμό, ενώ σήμερα απλά πιθηκίζουν ξένα πρότυπα. Γιατί οι κυβερνήσεις που διοικούν την Ελλάδα, εκλέγονται μεν από το λαό, αλλά ουσιαστικά επιλέγονται και προωθούνται από ξένες δυνάμεις, γιατί η αντιπροσωπευτική δημοκρατία παρέχει στους ξένους αυτή τη δυνατότητα.
Αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι το πολίτευμα που περήφανα διατυμπανίζει ότι καταδικάζει τη βία από όπου κι αν προέρχεται, εκτός αν αυτή στρέφεται εναντίον της Χρυσής Αυγής, οπότε είναι βία ιερή και την εγκρίνει.
Αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι το πολίτευμα που οι υποστηρικτές της, ακόμη κι αν διαφωνούν μαζί σου σε κάτι που λες, είναι έτοιμοι ακόμη και να πεθάνουν για να έχεις το δικαίωμα να το λες. Εκτός αν είσαι Χρυσαυγίτης, οπότε δεν έχεις δικαίωμα καθόλου να το λες.
Αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι το πολίτευμα που επέτρεψε στους εχθρούς της Ελλάδος και τους εδώ συνεργάτες τους να καταντήσουν τη χώρα μας στο σημερινό της, τάχα «δημοκρατικό» χάλι. Το «όραμα» της ιστορικο-υλιστικής ελευθερίας που υπηρετεί η αντιπροσωπευτική δημοκρατία, είναι το σούπερ μάρκετ και η εξασφαλισμένη καταναλωτική ευχέρεια.
H ελευθερία σε αυτή τη δημοκρατία θεωρείται ατομικό «δικαίωμα» δοτό – μας παραχωρείται με νόμους («αναγκαστούς κατά πάντων»). Γι’ αυτό και επιδέχεται διεκδίκηση με πορείες, καταλήψεις, βανδαλισμούς, απεργίες «κοινωνικού κόστους» (κατ’ ευφημισμόν, με «λαϊκούς αγώνες»). Αυτή είναι η χιλιοτραγουδισμένη «δημοκρατία» από τους πολυδιαφημισμένους βάρδους της στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, που τόσα πολλά έχουν προσφέρει στην αποκατάστασή της.
Οι μελλοντικές γενιές χρωστάνε σε όλους αυτούς… τόσα πολλά.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/antiproswpeutikh-dhmokratia#ixzz5SUzdYUz9