Είναι τέτοιες οι ημέρες αυτών των καιρών, που παρά την υποδούλωση και την αθλιότητα που μας έχουν καταντήσει εγχώριοι εντολοδόχοι και ξένα αφεντικά, μέσα από τον σύγχρονο Δούρειο Ίππο του μνημονίου, κάνοντας μια βόλτα στην γειτονιά θα δεις στα μπαλκόνια σημαίες Ελληνικές να κυματίζουν, στο συνοικιακό καφενείο τους συνταξιούχους να ανταλλάσσουν ιστορίες από ένδοξες μάχες του Ελληνισμού κατά την διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων ή κατά τον Μακεδονικό Αγώνα, ενώ στην πλατεία κάθε μικρής πόλης και χωριού θα βρεθείς μπροστά σε Νέους, να δίνουν το ραντεβού για εθνικά συλλαλητήρια, εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και πορείες.
Για εμάς τους Χρυσαυγίτες τέτοιες εικόνες είναι χαρμόσυνες και καλοδεχούμενες, πολύ παραπάνω όμως τέτοιες στιγμές καταλαβαίνουμε πως είμαστε το πιο υγιές κομμάτι του Έθνους, που χτυπάει μέσα του ο παλμός της Ιστορίας και της Ελλάδας! Τι μας έκανε, όμως, διαφορετικούς; Ποιός μας οδήγησε εμάς και εκατομμύρια πλέον άλλους Έλληνες να βγούμε στους δρόμους και να διεκδικήσουμε τα Δίκαια μας; Το βλέμμα μου στρέφεται αφηρημένα καθώς σκέφτομαι και τα μάτια μου πέφτουν πάνω στο κάδρο που έχω στο κρεβάτι μου. Κοιτάζω τον Άνδρα που απεικονίζεται. Απλός και επιβλητικός, με ύφος καθημερινό, μα και τόσο ξεχωριστό, με σπιρτάδα στα μάτια και ένα πρόσωπο που λάμπει με ανεξήγητο τρόπο.
Και από κάτω ένα όνομα: Νικόλαος Μιχαλολιάκος. Και τότε όλα, ξαφνικά, παίρνουν μέσα στο κεφάλι μου μια σαφή πορεία. Πού θα ήταν άραγε ο απλός Έλληνας, αν ο Άνδρας αυτός απουσίαζε; Και τι σημαίνει η παρουσία του για ένα ολόκληρο Έθνος;
Διαβάστε την συνέχεια στην Αντεπίθεση