Είναι γνωστή η συμβολή της τηλεόρασης στην παρακμή που βιώνει σήμερα ο τόπος μας. Πρόκειται ίσως για το πιο αποτελεσματικό όργανο προπαγάνδας, που υποταγμένο πειθήνια στην ιδεολογία της Νέας Εποχής -Νέας Τάξης και της Αριστεράς, συμβάλλει καθοριστικά στον εξανδραποδισμό των ανθρώπινων συνειδήσεων και στην εκούσια υποταγή τους σε σκοτεινές δυνάμεις που επιδιώκουν την παγκόσμια κυριαρχία.
Παραχάραξη ιστορικών γεγονότων μέσα από κατασκευασμένα ντοκυμαντέρ. Στημένες κοινωνικές έρευνες που καταλήγουν σε κατά παραγγελία συμπεράσματα. «Μασάζ» συνειδήσεων για απελπισμό των πολιτών, κάμψη της θέλησής τους και αποδοχή της οικονομικής εξαθλίωσης και της απώλειας εθνικής κυριαρχίας. Άμβλυνση των ηθικών αντιστάσεων για μετατροπή των ανθρώπων σε «ναυάγια» προσωπικών παθών και ζωωδών ενορμήσεων. Νομιμοποίηση πρακτικών της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας, που καταλύουν ακόμη και το κατονομαζόμενο από τους ίδιους ως «κεκτημένο του πολιτικού μας πολιτισμού».
Βίαιη κατάργηση παραδοσιακών πολιτισμικών αξιών και επιβολή ξένων προς τους ιστορικούς εθισμούς των Ελλήνων. Τουρκολαγνεία. Ξενολαγνεία. Αθεϊα. Εθνοφοβία. Ευτελισμός και περιθωριοποίηση της ελληνικής γλώσσας. Κατάργηση της κριτικής σκέψης και επιβολή αγλωσσίας. Κάλυψη της εγκληματικής δράσης παρακρατικών ομάδων που επικουρούν την κρατική εξουσία, όπου και όταν ο νόμος δεν επαρκεί για την επιβολή των έξωθεν εντολών. Συστηματική αλλοίωση-απόκρυψη στοιχείων που αφορούν στην παράνομη μετανάστευση και υποβάθμιση των προβλημάτων που προκύπτουν από αυτή. Άμβλυνση και εξηλιθίωση εν γένει των ανθρώπινων συνειδήσεων, είναι ένα μέρος μόνο αυτής της συμβολής.
Δεν αξίζουν ιδιαίτερης μνείας οι εμφανώς μειωμένης νοητικής καλλιέργειας τηλεπαρουσιαστές με τους τυχάρπαστους προσκεκλημένους και τις ατέλειωτες εκπομπές που αποσκοπούν στη μετατροπή των τηλεθεατών σε «συνουσιαζόμενους πεπτικούς σωλήνες». Είναι όμως χαρακτηριστική η περίπτωση ενός καναλιού της Αττικής, το οποίο επί σειρά ετών, επί 365 ημέρες το χρόνο και 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, μετέδιδε γλέντια και χορούς από διάφορες γιορτές και πανηγύρια, ενώ στην οθόνη αναγραφόταν στερεοτυπικά η φράση: Για να περνάμε καλά.
Η φράση αυτή συνοψίζει σε τέσσερις μόλις λέξεις την κυριότερη αιτία της σημερινής κατάντιας της χώρας μας και την εκ πρώτης όψεως ανεξήγητη ανοχή-παθητικότητα του λαού στο βιασμό της πατρίδας μας. Μιας κατάντιας φαινομενικά οικονομικής, αλλά που στην πραγματικότητα συνιστά αποτέλεσμα μιας μείζονος παρακμής, συνέπεια συστηματικής και πολύχρονης προπαγάνδας. Προπαγάνδας, η οποία οδήγησε στην υιοθέτηση ενός τρόπου ζωής χωρίς ηθικούς φραγμούς, μέσα από ένα χωρίς όρια κυνήγι υλικών αγαθών με ένα και μοναδικό στόχο: να περνάμε καλά. Είναι αυτό που περιέγραψε με εξαιρετική ενάργεια ο Θουκιδίδης, όταν έγραφε: «Των οικιών ημών εμπιπραμένων ημείς άδομεν» (ενώ καίγονται τα σπίτια μας εμείς τραγουδάμε).
Πως εξηγείται όμως ότι ένας υπερήφανος λαός γεμάτος αρχοντιά και μεγαλοψυχία, με ένα ιστορικό αποτύπωμα όπως αυτό των Ελλήνων, για τον οποίο διαχρονικά πυρήνας της πολιτισμικής του ιδιοπροσωπείας υπήρξε: η απόσταση από το ένστικτο, έφθασε να απορρίψει την ίδια του την υπόσταση, υποβιβάζοντας τις αντιδράσεις και τα οράματά του σε επίπεδο στοιχειωδών αντανακλαστικών;
Τι μεσολάβησε και ο λαός που γέννησε την κριτική σκέψη και την «πόλιν» (έννοια από την οποία προέρχεται η λέξη πολιτισμός), να φθάσει σε τέτοιο βαθμό βαρβαρότητας, έλλειψης εθνικής αυτοσυνειδησίας, πολιτισμικής αφασίας και κοινωνικού αμοραλισμού, ώστε να μην ενδιαφέρεται για τίποτε άλλο, παρά μόνο για να περνάει ο ίδιος καλά, ως άτομο;
Ένας σπουδαίος Έλληνας μουσικός, ο Μάνος Χατζιδάκις, έγραψε και μελοποίησε ένα καταπληκτικό ποίημα με τίτλο: Τα παιδιά κάτω στον κάμπο. Η αποφατική δύναμη των εικόνων αυτού του ποιήματος απαντά με καίριο τρόπο στο συγκεκριμένο ερώτημα, κάτι που ίσως δεν θα μπορούσε να γίνει καλύτερα ακόμη και με την πληρέστερη περιγραφή:
…………………………..
Τα παιδιά κάτω στον κάμπο
κυνηγάνε τους αστούς
πετσοκόβουν τα κεφάλια
από εχθρούς και από πιστούς
…………………………..
Τα παιδιά μες τα χωράφια
κοροϊδεύουν τον παπά
του φοράνε όλα τα άμφια
και τον παν στην αγορά
…………………………
Τα παιδιά δεν έχουν μνήμη
τους προγόνους τους πουλούν
και ό,τι αρπάξουν δε θα μείνει
γιατί ευθύς μελαγχολούν
Μέσα σε λίγους στίχους όλη η θλιβερή πραγματικότητα της μεταπολεμικής Ελλάδας. Ένα ιστορικό «κατόρθωμα» αυτών των «παιδιών» και των ξενόφερτων δυτικών και αριστερών προτύπων και ιδεών τους, που μας έφθασαν στο σημερινό χάλι. Ιδεών που προπαγανδίζονται καθημερινά από τα ΜΜΕ και ιδιαιτέρως την τηλεόραση, η οποία έχει κυριολεκτικά κατακλειστεί από αυτά τα «παιδιά». Οι πρακτικές αυτής της προπαγάνδας που έχουν μετατρέψει μεγάλο αριθμό Ελλήνων σε «αφασικά μαλάκια» (όπως θα έλεγε και ο ανεκδιήγητος Ζουράρις) είναι δικό τους έργο.
Είναι τα «παιδιά» εκείνα, που αφού δεν κατάφεραν κάποτε να μετατρέψουν την Ελλάδα σε κάτι ανάλογο με τον «παράδεισο» της Αλβανίας του Χότζα και της Ρουμανίας του Τσαουσέσκου, «πετσοκόβοντας κεφάλια» και γεμίζοντας «Πηγάδες» με τα πτώματα των «αντιδραστικών αντιφρονούντων», φόρεσαν το αμπέχονο του πικραμένου φιλόσοφου επαναστάτη που ηττήθηκε προδοτικά και άδικα και συνεχίζουν την «πάλη» με άλλες «μορφές αγώνα» για την «πλέρια δημοκρατία και τη λευτεριά».
Είναι τα «παιδιά» που σαν φοιτητές με τις «ομάδες κρούσης» των κομματικών νεολαιών διέλυαν βίαια συνελεύσεις συγκλήτων και πανεπιστημιακών τμημάτων. Έκαναν «καταλήψεις» σε πρυτανείες και έχτιζαν καθηγητές μέσα στα γραφεία τους. Λεηλατούσαν γραμματείες και γραφεία καθηγητών και αποφάσιζαν αυτοί ποιο μάθημα θα διδαχθεί και ποιο όχι.
Είναι τα «παιδιά» που κατάντησαν τα πανεπιστήμια κουρελαρία με τα αιωρούμενα πανό, τις κομματικές αφίσες στις αυλές, τα κλιμακοστάσια, τους διαδρόμους και τα αμφιθέατρα. Με συνθήματα γραμμένα με σπρέι σε κάθε επιφάνεια. Με βανδαλισμό στα καθίσματα, τις έδρες, τις πόρτες και τα παράθυρα. Αυτοί που έστηναν τα τραπεζάκια-μαγαζάκια στις φοιτητικές εκλογές για να ψαρέψουν οπαδούς, υποσχόμενοι διάφορα «δώρα», μεταξύ των οποίων και την «εμπιστευτική» γνωστοποίηση των θεμάτων που θα βάλουν στις εξετάσεις, ξεπουλημένοι στα κόμματα καθηγητές.
Είναι τα ίδια «παιδιά» που κάποτε έκαναν όλα αυτά και τώρα τους βλέπουμε διευθυντές τραπεζών και υπαλλήλους διεθνών οργανισμών με παχυλότατους μισθούς. Τους βλέπουμε να στελεχώνουν θέσεις του διεθνούς και εγχώριου «συστήματος καταπίεσης των λαών», που τόσο «φανατικά πολέμησαν».
Είναι τα «παιδιά» της δυστυχίας μας που τα συναντά κανείς πίσω από κάθε κακό που έχει συμβεί ή συμβαίνει σήμερα σε αυτή τη χώρα.
Είναι τα «παιδιά» που ονομάζουν «δημοκρατικό δικαίωμα», «λαϊκή πάλη» και «κοινωνικούς αγώνες», τον τραμπουκισμό.
Είναι τα άγρια και λυσσασμένα καθεστωτικά σκυλιά, που όταν το Καθεστώς δεν μπορεί να αντιμετωπίσει με νόμιμα μέσα τον γνήσιο ελληνικό πατριωτισμό και Εθνικισμό, τα ελευθερώνει για να κάνουν τη βρώμικη δουλειά για λογαριασμό του. Ενώ ταυτόχρονα με τα ΜΜΕ και τα θεσμικά όργανα που διαθέτει, απλώνει γύρω τους ένα δίκτυ προστασίας, ξεπλένοντας και νομιμοποιώντας την εγκληματική τους δράση.
Είναι τα εθνοφοβικά «παιδιά» που αφού απαρνήθηκαν το πατρογονικό: «όμαιμον, ομότροπον, ομόγλωσσον και ομόθρησκον», αυτομόλησαν προς έναν ξένο πολιτισμό, ακολουθώντας «άλλες σημαίες». Έναν πολιτισμό στους αντίποδες του Ελληνικού και εχθρικού προς αυτόν.
Τερατώδες αποκύημα αυτού του πολιτισμού είναι το φρικτό «δίδυμο σιαμαίων»: κομουνισμός, καπιταλισμός. Σκληροί αργυραμοιβοί και αδίστακτοι λογιστές κατευθύνουν τους «σιαμαίους», παραμένοντας αθέατοι.
Είναι τα «πνευματικά παιδιά» του αρχέκακου όφη που ο «πατέρας» τους ψιθύρισε στο αυτί ότι μπορούν να γίνουν θεοί κι αυτοί τον πίστεψαν και προσπαθούν να γίνουν, αποθησαυρίζοντας χρήματα και εξηγώντας τα πάντα με την επιστήμη.
Είναι ένα φίδι με δυο κεφάλια, αλλά δυο στόματα που ταϊζουν το ίδιο στομάχι.
Είναι η γενιά των homo economicus που αντιλαμβάνεται το νόημα της ύπαρξης, μέσα στα όρια ενός χρηματικού σύμπαντος. Ο παγκοσμιοποιημένος τύπος μαζανθρώπου της νέας τάξης και της αριστεράς, για τον οποίο η αξία κάθε πράγματος του «ιστορικού γίγνεσθαι» αποτιμάται αποκλειστικά και μόνο με το ποσοστό συμμετοχής του στην αύξηση της καταναλωτικής ευχέρειας και τον προσπορισμό ατομικού οφέλους. Είναι ο άνθρωπος: «πεπτικός σωλήνας».
Είναι τα «παιδιά» που εμποδίζουν τους Έλληνες να ομονοήσουν πάνω σε οποιοδήποτε εθνικό θέμα. Αφού το έθνος για αυτούς είναι μια ανύπαρκτη έννοια. Ένα τέχνασμα-επινόηση της πλουτοκρατίας ή των Εθνικιστών για να φανατίζονται οι λαοί και να στρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου, ώστε να εξυπηρετούνται τα συμφέροντά τους (της πλουτοκρατίας ή δήθεν των Εθνικιστών) στο μοίρασμα των αγορών.
Είναι τα συμπλεγματικά «τέκνα» των «πεφωτισμένων» της Εσπερίας, που μισούν κάθε τι ελληνικό. Γιατί κατά τη γνώμη τους αυτό (το ελληνικό) είναι κατώτερο και οπισθοδρομικό σε σχέση με το «Δυτικό» και συνιστά την πραγματική πηγή της κακοδαιμονίας μας. Για αυτό και σταθερά συντάσσονται με οτιδήποτε ξένο, από όπου κι αν προέρχεται. Καλό για αυτούς είναι ό,τι καταργεί και αντικαθιστά το ελληνικό.
Είναι τα «παιδιά» που ενώ δηλώνουν άθεοι και περιγελούν τους χριστιανούς, εξοβελίζοντας τη θρησκευτική λατρεία στη σφαίρα του ιδιωτικού σε ένα κράτος που ιδρύθηκε στο όνομα της Αγίας Τριάδος, την ίδια στιγμή στην ίδια χώρα χτίζουν τζαμιά και προσπαθούν να επιβάλλουν την μπούργκα ως ένα αποδεκτό για τα ελληνικά δεδομένα, ενδυματολογικό στιλ.
Είναι τα παιδιά που επιχείρησαν να φέρουν «τα παλλόμενα πέη» στην Επίδαυρο. Που θέλουν να αντικαταστήσουν τις στρατιωτικές παρελάσεις με τις gay parades. Που θέλουν να μετατρέψουν το μάθημα των θρησκευτικών σε μάθημα θρησκειολογίας. Που θέλουν να διδάξουν τις «έμφυλες ταυτότητες» στα σχολεία και ότι σε μια οικογένεια οι γονείς μπορεί να είναι δυο άνδρες ή δυο γυναίκες. Που έχουν αποδεχτεί τη διεκπεραίωση ζωτικών λειτουργιών του κράτους από ΜΚΟ, τις οποίες ενισχύουν με χρήματα του ελληνικού λαού, χωρίς μάλιστα αυτές να είναι υποχρεωμένες να δίνουν λόγο στο ελληνικό κράτος, αλλά στα ξένα κέντρα εξουσίας που τις καθοδηγούν. Και πάει λέγοντας…
Υπάρχουν ωστόσο δυο στίχοι της Ιλιάδας, που απαντούν σε όλον αυτό το συρφετό. Σε αυτά τα «παιδιά» που σήμερα ντρέπονται τόσο πολύ για το ελληνικό τους αίμα. Δυο στίχοι χαρακτηριστικοί για το πώς αντιλαμβάνονταν κάποτε οι Έλληνες την εθνική τους ταυτότητα. Μιλώντας ο Γλαύκος στον Διομήδη (Ζ211) και ο Αινείας στον Αχιλλέα (Υ241), λένε με περηφάνια για το ελληνικό αίμα που κυλάει στις φλέβες τους: «Ταύτης τοι γενεης τε και αίματος εύχομαι είναι» (της γενεάς το αίμ’ αυτό καυχώμ’ εγώ πως έχω).
Παραφράζοντας τους ίδιους στίχους της Ιλιάδας, η αυτοκράτειρα Αθηναϊς Ευδοκία, κόρη του εθνικού φιλοσόφου Λεοντίου και σύζυγος του Θεοδοσίου Β΄, το 437 μχ, απευθυνόμενη στους Έλληνες της Αντιόχειας, τελειώνει την ομιλία της λέγοντας: «υμετέρης γενεής τε και αίματος εύχομαι είναι» (του δικού σας γένους το αίμα καυχώμαι εγώ πως έχω).
Αυτοί ήταν κάποτε οι Έλληνες. Ένοιωθαν περήφανοι για το αίμα τους και το βροντοφώναζαν. Και παιδιά αυτών των Ελλήνων είμαστε εμείς οι Εθνικιστές της Χρυσής Αυγής. Σήμερα οι Έλληνες βρίσκονται για μια ακόμη φορά στην ιστορία τους ανάμεσα σε «συμπληγάδες». Τις φριχτές συμπληγάδες του κομουνισμού-καπιταλισμού. Συμπληγάδες που κλείνουν αργά και θανατερά, κινούμενες με τη δύναμη των «παιδιών που δεν έχουν μνήμη» και επιχειρούν να συντρίψουν τον Ελληνισμό και να εξαφανίσουν από προσώπου γης την Ελλάδα!
Όμως η Χρυσή Αυγή σαν ένα νέο περιστέρι του Ελληνισμού, αυτό δεν θα το επιτρέψει ποτέ. Θα πετάξει σαν άλλοτε προς το φως, ανάμεσα στις σκοτεινές συμπληγάδες και θα ανοίξει το δρόμο που θα οδηγήσει τους Έλληνες σε μια νέα εποχή μεγάλης δόξας. Ένα δρόμο δύσκολο, τραχύ και ανηφορικό που θα βαδίσουν μόνον όσοι μπορούν. Μόνον όσοι είναι υπερήφανοι που γεννήθηκαν Έλληνες. Μόνον εκείνοι που θέλουν και μπορούν να συνεχίσουν την ιστορία του μεγάλου μας Έθνους.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/ta-paidia-dichws-mnhmh#ixzz5SxUvBXrH
