Άρθρο της διευθύντριας της “Εμπρός”, Ειρήνης Δημοπούλου στην στήλη “Εγέρθητι”
Η εποχή μας ζητά συγκεκριμένες απαντήσεις σε συγκεκριμένα προβλήματα. Η ανεργία, η μεταναστευτική εισβολή και η κρίση ταυτότητας είναι οι τρείς κύριοι άξονες επί των οποίων καλούνται να περιστρέψουν τον αγώνα τους τα Εθνικιστικά κινήματα της Ευρώπης.
Αυτή είναι η απαίτηση της κοινωνίας. Το βλέπουμε στην Ιταλία, όπου ένας χαρισματικός επικοινωνιακά πολιτικός, ο Ματέο Σαλβίνι, γίνεται σε ολόκληρη την χώρα δεκτός ως απελευθερωτής, έχοντας επικεντρώσει την προσπάθειά του στην χαλιναγώγηση της εισροής μεταναστών στην πατρίδα του. Ο Σαλβίνι βεβαίως δεν είναι Εθνικιστής εξ απαλών ονύχων. Οι συγκυρίες απαιτούσαν στιβαρή και διεισδυτική ηγεσία και ο Σαλβίνι διαθέτει αυτό που χρειάζεται ώστε τα ζητήματα που επί δεκαετίες έθεταν πολλοί πολιτικοί σχηματισμοί του Εθνικιστικού χώρου, να τα διαχειριστεί με επιτυχή τρόπο.
Αξιομνημόνευτη είναι και η περίπτωση της Τζόρτζια Μελόνι, η οποία επικεφαλής των σκληροπυρηνικών Αδελφών της Ιταλίας δίνει μαθήματα εθνικής υπερηφάνειας και ξεκάθαρου λόγου και μάλιστα σε έναν πολιτικό χώρο και μία χώρα με αυστηρή τυπολατρεία θρησκευτικά και κοινωνικά. Στην γειτονική Γαλλία, η ανέτοιμη απέναντι στον εκλεκτό τραπεζίτη Μακρόν, Μαρίν Λεπέν, ετοιμάζει την πολιτική επιστροφή της στις επόμενες Προεδρικές εκλογές, με κινήσεις και συλλογή πόρων κοντά στην βάση του κόμματος της που πλέον λέγεται Εθνικός Συναγερμός. Όπως αποδεικνύει τόσον η Μελόνι όσον και η Λεπέν, είχε δίκιο ο πατριάρχης του σύγχρονου Γαλλικού Εθνικισμού Ζαν Μαρί Λεπέν στην περίφημη πλέον φράση του «η πρώτη βιομηχανία που πρέπει να φτιάξουμε στην Γαλλία, είναι βιομηχανία όρχεων».
Οι καιροί ου μενετοί για τους μοιρολάτρες, ιδιαιτέρως πρόσφοροι όμως για αυτούς που έχουν όραμα, σχέδιο και τρόπο για να φέρουν τα πάνω κάτω στην πολιτική σκηνή που κάποιοι θεωρούν ότι κατέχουν δικαιωματικά και δια βίου. Κάποτε περιθωριακά και αποκλεισμένα τα Εθνικιστικά κινήματα σε ολόκληρη την Ευρώπη ετοιμάζουν το Αύριο που θα είναι πολύ διαφορετικό από την προηγούμενη μέρα.
Με πολιτικούς όρους, πλέον η συντήρηση δεν είναι οι Εθνικιστές, αλλά οι παλαιοκομματικοί οι οποίοι επιθυμούν να διατηρήσουν τα προνόμια που επεφύλαξαν για τους εαυτούς τους, κυριαρχώντας ιδεολογικά και πολιτικά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, και ριζοσπάστες όσοι αγωνίζονται να ξεριζώσουν το δέντρο του κακού στο οποίο πλέκονται Δεξιοί και Αριστεροί κληρονόμοι του παλαιοκομματισμού. Ούτως ή άλλως, ακόμη και οι ΗΠΑ και η Ρωσία αλλάζουν, όχι φυσικά παραχωρώντας ζωτικό χώρο και συμφέροντα, αλλά αναθεωρώντας τον τρόπο με τον οποίο θα διεξαχθεί το γεωστρατηγικό παιχνίδι στην Ευρώπη, με τους νέους παίκτες, Κίνα και Ινδία να τοποθετούνται στο κάδρο στα αμέσως επόμενα βήματά του.
Τάσεις και απόψεις υπάρχουν πολλές. Οι διαβασμένοι και συνειδητοί Εθνικιστές, θεμέλια της νέας Ευρώπης η οποία θα ξεπηδήσει από τα ερείπια του ψεύτικου κόσμου θα χαθεί υπό το βάρος της ανομίας του. Οι οπαδοί της Παράδοσης, Οι Βασιλικοί, Οι Καθολικοί, Οι ακτιβιστές, Οι μαχητές του δρόμου, Οι ευφάνταστοι δημιουργοί των «κινημάτων ταυτότητας», Οι πρωτοπόροι των κινημάτων επιβίωσης και επιστροφής στην γη.
Και άλλοι πολλοί που κάποτε μάχονται μεταξύ τους, πάνω σε παλιές πληγές που ξαναξύνουν καλοπροαίρετα ή μη ορισμένοι. Όπως όμως μου έλεγε Γάλλος συναγωνιστής, μπορεί πριν τις εκλογές να διαφωνούμε με την Λεπέν για τις ελλείψεις, τις αδυναμίες της, τις επιλογές της, την ώρα της κάλπης όμως θα την στηρίξουμε για να δώσουμε στο Σύστημα το μήνυμα ότι είμαστε εδώ. Κάτι ανάλογο χρειάζεται η Ελλάδα. Μια παλλαϊκή συσπείρωση γύρω από τον κοινοβουλευτικό φορέα του Εθνικισμού, που μπορεί κανείς να μην συμφωνεί απόλυτα μαζί του, ως έχει το δικαίωμα, άπαντες όμως πρέπει να παραδεχθούν ότι επιδεικνύει μια καινοφανή στα πολιτικά πράγματα συνέπεια και επιμονή στις πάγιες θέσεις του για το Έθνος και την Πατρίδα.
Κανένα άλλο κοινοβουλευτικό κόμμα δεν στήριξε τον αγώνα του Λαού για το Σκοπιανό ζήτημα και την Μακεδονία μας όπως η Χρυσή Αυγή η οποία από την δημιουργία της επέβαλε το «Κανένας συμβιβασμός για την Μακεδονία μας».
Κανένας πολιτικός ηγέτης πλην του Νικολάου Μιχαλολιάκου δεν κατέβηκε στο πεζοδρόμιο για να διαδηλώσει μαζί με τον λαό. Κανένα άλλο πολιτικό κόμμα δεν διαμαρτυρήθηκε για την ανέγερση μουσουλμανικού τεμένους στον Βοτανικό. Κανένα πολιτικό κόμμα δεν βρέθηκε άμεσα στον τόπο της εκατόμβης των συνελλήνων μας στο Μάτι. Κανένα πολιτικό κόμμα δεν βρέθηκε στο πλευρό των πλημμυροπαθών στην Μάνδρα. Κανενός άλλου κόμματος βουλευτές δεν προσέφεραν την μισή βουλευτική αποζημίωσή τους για να γίνει τροφή και είδη πρώτης ανάγκης για τους Έλληνες που εξαθλίωσαν τα άλλα πολιτικά «κόμματα εξουσίας». Ο κατάλογος μακρύς.
Κάποτε τίθεται βεβαίως το ζήτημα «Κίνημα μαζικό ή κίνημα δυνατό». Στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής, το κίνημα είναι δυνατό. Γι’ αυτό χρειάζεται διαρκής εσωτερική οργάνωση, επιμόρφωση και εγρήγορση. Είναι και μαζικό, γεγονός πρωτοφανές στα Εθνικιστικά χρονικά, και αυτό θα φανεί και πάλι στις προσεχείς εκλογικές αναμετρήσεις.
Όλα λοιπόν είναι απαραίτητο να γίνουν. Γιατί η Ελλάδα δεν χρειάζεται αυτάρεσκους χομπίστες, αλλά ανθρώπους έτοιμους να δώσουν λύσεις στα προβλήματα του Λαού και του Έθνους, που δεν περιμένουν το Μεθαύριο αλλά απαιτούν να λυθούν Χθες.
Ας μην γελιέται λοιπόν κανείς, και ας μην βαφτίζει την ατολμία σωφροσύνη και την οκνηρία καθαρότητα. Οι καιροί δεν περιμένουν. Το εργοστάσιο πρέπει να λειτουργήσει για το καλό όλων.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/anergia-metanasteutikh-eisbolh-krish-tautothtas-tis-apanthseis-echoun-mono#ixzz5TcXwoxd2