Άρθρο στην εφημερίδα “Χρυσή Αυγή”
Στην εποχή κυριαρχίας της «πολιτικής ορθότητας», ο ολοκληρωτισμός των ρητορικών εκ μέρους εκείνων που κρατούν τα ηνία αυτής ακριβώς της κυριαρχίας φροντίζει να δείχνει τα διαπιστευτήριά του, όποτε του δίνεται η ευκαιρία, σε κάθε έκφραση και έκφανση της πολιτικής και κοινωνικής ζωής.
Σύμφωνα, λοιπόν, με την κυρίαρχη ρητορική, δεν υπάρχει εθνική προδοσία στην κατάπτυστη συμφωνία των Πρεσπών, αλλά μόνο «η δηλητηριώδης γλώσσα περί “προδοτών” που χαρακτηρίζει τον ακροδεξιό λόγο». Δεν υπάρχει ανασφάλεια, φόβος, αγανάκτηση, οργή στα φτωχά λαϊκά στρώματα των περιοχών εκείνων όπου η λαθρομετανάστευση, η εγκληματικότητα και η υποβάθμιση της ζωής κάνουν θραύση, αλλά μόνο «ο λόγος του μίσους και της μισαλλοδοξίας που εκτρέφουν τον ρατσισμό και τον φασισμό». Δεν υπάρχει ανομία, παραβατικότητα και ατιμωρησία, αλλά μόνο «η μικροαστική λογική της ασφάλειας που διαχέει την ασάφεια του φόβου». Δεν υπάρχει ο καταστηματάρχης, ο μαγαζάτορας, ο εργαζόμενος που βλέπει τα εισοδήματά του να μειώνονται ραγδαία και σε δραματικό βαθμό, αλλά μόνο «μικροαστοί νοικοκυραίοι που δεν ενδιαφέρονται για τίποτα άλλο πέρα από την δουλίτσα τους». Δεν υπάρχει ο οσφυοκάμπτης βο(υ)λευτής που ψηφίζει αδιαμαρτύρητα πρώτα τα Μνημόνια και μετά το ξεπούλημα της Μακεδονίας, αλλά μόνο «απειλή για την δημοκρατική νομιμότητα από τις φασιστικές προκλήσεις». Δεν υπάρχει το πρόβλημα με την ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση (και) στα νησιά του Αιγαίου, αλλά μόνο «ρατσιστικές διαθέσεις μισανθρώπων και σταγονιδίων». Και βεβαίως, δεν υπάρχουν κράτος και δυνάμεις καταστολής που σαπίζουν στο ξύλο και με σαδιστική διάθεση γυναικόπαιδα και ηλικιωμένους που διαδηλώνουν ειρηνικά στα συλλαλητήρια για την Μακεδονία ΜΑΣ, παρά μόνο «ακροδεξιό παρακράτος και φασιστικές συμμορίες». Η λέξη «μόνο», που επανειλημμένα χρησιμοποιήθηκε παραπάνω, ασφαλώς και δεν μπήκε τυχαία, καθώς οι καρικατούρες της «πολιτικής ορθότητας» και οι «σκιαμαχίες» των εκάστοτε εκφραστών της ευδοκιμούν στις ημέρες μας. Γι’ αυτό και αντί η «αιτία» και ο «λόγος» να συνευρίσκεται με το εκάστοτε πραγματικό συμβάν στην κοινωνία και τους ανθρώπους της, στο τέλος κυριαρχεί ο ολοκληρωτισμός των ρητορικών της «πολιτικής ορθότητας».
Κάπου εδώ, λοιπόν, η κουβέντα εισέρχεται στο θέμα το οποίο επί πολλές ημέρες ήταν κυρίαρχο στην θεματολογία των ΜΜΕ. Τα όσα, δηλαδή, συνέβησαν στον πεζόδρομο της οδού Γλάδστωνος, το μεσημέρι της Παρασκευής 21 Σεπτεμβρίου. Ένας άνθρωπος έχασε την ζωή του, αφού προηγουμένως ευρισκόμενος σε κατάσταση αμόκ εισέβαλε σε κοσμηματοπωλείο και αργότερα στην προσπάθειά του να διαφύγει (αφού προηγουμένως δέχθηκε κάποια χτυπήματα) κράδαινε ένα τεράστιο κομμάτι γυαλί. Ακούσαμε χαρακτηρισμούς για το πρόσωπό του άγνωστους στο ευρύ κοινό, όπως «γκέι ακτιβιστής», «ντραγκ κουίν», «κουήρ υποκείμενο», «οροθετική τσούλα», με την αριστερά και τους «φιλελέφτ» ακολούθους της να προβάλουν την περίπτωση αυτών των χαρακτηρισμών περίπου ως άξιων θαυμασμού. Κουβέντα για το «δέσιμό» του θύματος με τις ναρκωτικές ουσίες, για την ταύτισή του με την πιο περιθωριακή πλευρά του «ομοφυλοφιλικού κινήματος», η οποία είναι ενοχλητική ακόμη και για αρκετούς ομοφυλόφιλους που θεωρούν ότι η όλη εικόνα του «φτερά και πούπουλα» δημιουργεί στο ευρύ κοινό μια αρνητική γι’ αυτούς εικόνα που τους αδικεί. Κουβέντα για το ότι τα φαιδρά συνθήματα του τύπου «Ήτανε Ζακ ήταν και Zackie, στους νοικοκυραίους θα βάλουμε γκαζάκι» μπορούν να γίνουν και επικίνδυνα, καθώς με την λογική της συλλογικής ευθύνης έγιναν σμπαράλια αρκετές βιτρίνες καταστημάτων τόσο στην συγκεκριμένη οδό όσο και σ’ άλλα κοντινά εμπορικά καταστήματα.
«Αγγελοποίηση» της μιας πλευράς και «δαιμονοποίηση» της άλλης, σύμφωνα ακριβώς με αυτήν την ρητορική των ολοκληρωτισμών. Έκπληξη (αλλά και αηδία) προξένησε η… αγανάκτηση σταλινικού γραφιά, ο οποίος με απύθμενο θράσος έγραψε άθλιο κείμενο με τίτλο «Φασισμός!», ξεχνώντας(;) το ότι στην σταλινική Σοβιετική Ένωση οι ομοφυλόφιλοι στέλνονταν στα ψυχιατρεία και η ομοφυλοφιλία θεωρούνταν ως «αστική παρέκκλιση». Υποτίθεται ότι κάποτε η αριστερά είχε ως επίκεντρο της ιδεολογικοπολιτικής της ατζέντας την εργατική τάξη.
Σήμερα, το «τάργκετ γκρουπ» της αριστεράς έχει πια αλλάξει και πολιτικά αντικείμενα του… πόθου της είναι πλέον οι ομοφυλόφιλοι, οι λαθρομετανάστες και γενικώς σε ό,τι βγάζει προς αυτό που η ίδια χαρακτηρίζει ως «ευπαθείς κοινωνικές ομάδες». Ο Εργάτης και η Τάξη του έχουν εγκαταλειφθεί επί της ουσίας, καθώς τα «μικροαστικά και σεξιστικά κατάλοιπά του» τον κάνουν ανεπίδεκτο μαθήσεως για τα «προχωρημένα» σχέδια των αριστεριστών.
Σκεφτείτε μόνο την εικόνα ενός Εργάτη ο οποίος θα ακούει τους (ανεπάγγελτους) ινστρούχτορες του αριστερού «δικαιωματισμού» να του λένε ότι δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα στο να μεταλλαχθεί ο ίδιος ή το παιδί του σε «γκέι ακτιβιστή», «ντραγκ κουίν», «κουήρ υποκείμενο», «οροθετική τσούλα». Σκεφτείτε μετά τόσο την έκφραση του προσώπου του όσο και τις αντιδράσεις του απέναντι σε αυτά που του είπαν… Άνθρωποι που «έφαγαν με το κουτάλι» δεκαετίες εργασίας (πολλές φορές στυγνά εκμεταλλεύσιμης) ή αποτελούν την «νέα εργατική βάρδια» να ακούνε από κάποιους αδαείς, που δεν τολμάνε αυτά που θέλουν να επιβάλουν στους άλλους να τα εφαρμόσουν πρωτίστως στα δικά τους παιδιά, να τους λένε τι «πρέπει» να κάνουν. Όσο κι αν είναι λυπηρό η απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής (κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες), εξίσου λυπηρό είναι και η παραχάραξη της αλήθειας με τον ολοκληρωτισμό των ρητορικών της «πολιτικής ορθότητας». ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/h-rhtorikh-ths-politikhs-orthothtas#ixzz5U63G75FP