Άρθρο από την εφημερίδα “Χρυσή Αυγή”
Η αποτυχία της λεγόμενης «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης» (βασισμένης εξ ολοκλήρου σε οικονομικά κριτήρια) και η διαφαινόμενη επιστροφή στην θεμελιώδη δύναμη των κρατικών οντοτήτων, οι οποίες αναζητούν την Εθνική τους Ταυτότητα ως κινητήρια ιδεολογική πυξίδα τόσο του πολιτικού παρόντος τους όσο και της κατευθυντήριας πορείας τους στο μέλλον, δημιουργεί νέους δρόμους.
Η, ολοκληρωτική σχεδόν, ταύτιση της αριστεράς, σε παγκόσμιο επίπεδο, τόσο ιδεολογικά όσο και πολιτικά, με το στρατόπεδο της παγκοσμιοποίησης αφήνει το πεδίο αμφισβήτησης ανοιχτό πλέον μόνο για τις Εθνικολαϊκές πολιτικές δυνάμεις. Μια αριστερά, η οποία το μόνο που κάνει εδώ και πολλά χρόνια είναι να καταγγέλλει «τον ερχομό της Ακροδεξιάς» και να αναγορεύει «τον Εθνικισμό, τον φασισμό και τον ρατσισμό» ως την μοναδική απειλή του πλανήτη, χωρίς η ίδια να προτείνει κάτι το ουσιώδες. Αντιθέτως, όταν βρίσκεται σε θέσεις διακυβέρνησης, φροντίζει να εφαρμόζει με αξιοσημείωτο φανατισμό πολιτικές συνταγές που οδηγούν στην αποεθνικοποίηση, την φτωχοποίηση, το ξεπούλημα και την διάλυση. Ο αριστερός πολιτικός λόγος λειτουργεί στην πραγματικότητα ως πολιορκητικός κριός-υποχείριο της παγκοσμιοποιητικής στρατηγικής.
Μέσα, λοιπόν, σε συνθήκες έντονης «αποαριστεροποίησης», υπάρχει μια έντονη κινητικότητα λαϊκών στρωμάτων προς δύο κύριες κατευθύνσεις. Η πρώτη κατεύθυνση έχει ως βασικό συστατικό της την αποστροφή απέναντι στην κυρίαρχη εκδοχή της πολιτικής, με την πλήρη αποστασιοποίηση απ’ αυτήν και την αποχή από την πολιτική διαδικασία. Η δεύτερη κατεύθυνση, η οποία κερδίζει συνεχώς νέο έδαφος, δείχνει ότι πληθαίνουν εκείνες οι χώρες στις οποίες σχηματίζονται μεγάλες πλειοψηφίες ενάντια στην κυρίαρχη συστημική παγκοσμιοποιητική πολιτική. Οι πλειοψηφίες αυτές έχουν την δύναμη να την αμφισβητούν σε κυβερνητικό επίπεδο ή να κερδίζουν μεγάλα μερίδια της λαϊκής υποστήριξης.
Όσο, μέχρι πρότινος, το φαινόμενο αυτό περιοριζόταν σε ελεγχόμενες αριστερόμορφες πολιτικές δυνάμεις (π.χ. ΣΥΡΙΖΑ ή Podemos) όλα «έβαιναν καλώς» για το παγκόσμιο σύστημα. Τώρα, όμως, που το φαινόμενο κυριαρχείται από Εθνικά σκεπτόμενες δυνάμεις, θεωρείται εξ αρχής ως «επικίνδυνο και αντιδραστικό φαινόμενο». Στην πραγματικότητα, για την αριστερά και τους «φιλελέφτ» ακολούθους της υπάρχει ηθελημένη άρνηση αυτού που πραγματικά συμβαίνει.
Ολοένα και περισσότερα τμήματα των Ευρωπαϊκών Λαών δεν θέλουν πλέον, δεν ανέχονται πια, δεν υποφέρουν άλλο την παγκοσμιοποιητική συνταγή του πολυπολιτισμικού «χυλού». Ζητούν (ολοκληρωτική) αλλαγή και μέτρα για να διατηρήσουν την ταυτότητά τους, να καλυτερέψουν την ζωή τους, να διασφαλίσουν το μέλλον των επόμενων γενεών και όχι να γίνουν η τροφή στο πιάτο αδίστακτων και ακόρεστων απάτριδων-κερδοσκόπων.
Εθνική Κυριαρχία, Κοινωνική Ασφάλεια, λαθρομετανάστευση, φτώχεια και λιτότητα είναι τα βασικά θέματα αυτής της αντιπαγκοσμιοποιητικής ατζέντας. Μετά από 10 χρόνια παγκόσμιας κρίσης, οι αριστερές δυνάμεις όχι μόνο δεν έχουν καταφέρει κάτι (έστω και σε ελάχιστο βαθμό) ενάντια στην παγκοσμιοποιητική λαίλαπα, όχι μόνο έχουν περιθωριοποιηθεί στο έπακρο στην οργανική τους σχέση με το λαϊκό αισθητήριο, αλλά πολύ χειρότερα έχουν δορυφοροποιηθεί και ενσωματωθεί εξ ολοκλήρου στην παγκόσμια συστημική πολιτική.
Στις ημέρες μας, και λίγο μετά την Ουγγαρία, την Αυστρία, την Τσεχία, την Γερμανία, την Γαλλία και άλλες χώρες εμφανίζεται ένας ακόμη «αντάρτης» στο ευρωπαϊκό πολιτικό στερέωμα. Πρόκειται για την Ιταλία, όπου ο Σαλβίνι φρόντισε να πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων ολόκληρο τον παλιό πολιτικό κόσμο και μαζί με τον Ντε Μάγιο έφτιαξε μια, ετερόκλητη μεν, συνεργάσιμη όμως πολύ καλά, κυβέρνηση. Ο «αντάρτης» αντέδρασε σφόδρα στην (λαθρο)μεταναστευτική πολιτική της Ε.Ε., παρουσίασε έναν προϋπολογισμό που έρχεται σε αντίθεση με τις συνταγές οικονομικής εξόντωση των διεθνών τοκογλύφων και βεβαίως μίλησε σε εκπροσώπους της, όπως ο… μεθύστακας Γιούνκερ, με την σκληρή γλώσσα που τους άρμοζε.
Μπορεί να είχαμε μια επανέκδοση των απειλών και των εκβιασμών που έγιναν και στη Ελληνική περίπτωση, μόνο που (δυστυχώς) η Ιταλία δεν είναι Ελλάδα, ακριβώς γιατί ο Σαλβίνι δεν είναι Παπανδρέου, Σαμαράς, Τσίπρας…
Σε συνολικό ευρωπαϊκό επίπεδο, οι Εθνικολαϊκές δυνάμεις αποκτούν πολύ ισχυρά μερίδια επιρροής στους πολίτες, έχοντας συγκεκριμένα κοινά χαρακτηριστικά πολιτικής ενασχόλησης: Η αντίθεση στην λαθρομετανάστευση, η ισλαμική τρομοκρατία, ο κυρίαρχος ρόλος των Εθνών και η σύγκρουσή τους τόσο με την παγκοσμιοποίηση όσο και με την ισοπεδωτική πολυπολιτισμικότητα, που επιχειρούν να καταστρέψουν την ταυτότητα και την διαφορετικότητα των Ευρωπαϊκών Λαών.
Μέσα από τις αναπόφευκτες διαφορές, με τις ξεχωριστές αφετηρίες, τις εναλλακτικές διαδρομές και την διαφορετική προσέγγιση σε επί μέρους ζητήματα, αυτό που αναμφίβολα ξεχωρίζει είναι η δημιουργία σε ολόκληρο σχεδόν τον ευρωπαϊκό χάρτη ενός ευρύτατου Κινήματος Εθνικιστικών και Πατριωτικών κομμάτων, τα οποία ολοένα και περισσότερο ενισχύουν την δυναμική τους. Κίνημα που αναμφισβήτητα συγκρούεται πολιτικά τόσο με την θεώρηση του Φουκουγιάμα για «το τέλος της Ιστορίας» όσο και με τις απόψεις και τις πρακτικές της «ανοιχτής κοινωνίας» του διαβόητου Σόρος και των ουκ ολίγων έμμισθων υπαλλήλων του ανά την υφήλιο, αιτούμενο μια Ευρώπη των Εθνών αυτόβουλη και ανεξάρτητη από κάθε λογής κηδεμονία.
Μια Ευρώπη, η οποία καλείται δια μέσου του Εθνικισμού να ανορθωθεί από τα δεσμά της παρακμής που μεταπολεμικά την κατέστησε ένα πειραματόζωο οικονομικών συμφερόντων. Μια Ευρώπη, η οποία μέσα από το πιο βαθύ σκοτάδι δεκαετιών θα οδηγηθεί στην ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ που θα ανατείλει και θα σηκώσει το Λάβαρο του Εθνικού Θριάμβου σ’ όλο το γεωγραφικό μήκος και πλάτος της. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/ellas-eurwph-ethnikismos#ixzz5VQGxYQVu