Από τον
Παναγιώτη Λιάκο

Εκείνοι που θαυμάζουμε, συντονιζόμαστε με τη συχνότητα του χαρακτήρα τους, επικροτούμε τις επιλογές και τον τρόπο συμπεριφοράς τους μας επηρεάζουν. Λειτουργούν σαν ήλιοι γύρω από τους οποίους περιστρέφονται οι κοσμοαντιλήψεις μας. Δεν είναι δυνατόν να ασχολείσαι φανατικά ή, έστω, με κάποιο σύστημα και ενδιαφέρον, με κάποια προσωπικότητα και να μην αφήσει τίποτα πάνω σου τούτη η πνευματική επαφή. Το «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση» δεν είναι φράση που βγήκε στην τύχη…

Πρόσφατα, η ελληνική κοινή γνώμη ενημερώθηκε για τους θανάτους δύο νέων ανθρώπων: του Ζακ Κωστόπουλου και του Κωνσταντίνου Κατσίφα. Ο μεν ήταν ακτιβιστής του ομοφυλόφιλου κινήματος, ντραγκ κουίν, οροθετικός και έχασε τη ζωή του με τρόπο δραματικό μεν, αλλά άδοξο. Βγήκε από κοσμηματοπωλείο, όπου είχε εγκλωβιστεί, σπάζοντας την τζαμαρία, δέχθηκε κλοτσιές από τον ηλικιωμένο ιδιοκτήτη κι έναν φίλο του, αποπειράθηκε να διαφύγει κρατώντας ένα σπασμένο τζάμι και ξεψύχησε πριν φτάσει στο νοσοκομείο.

Ο δε ήταν Ελληνας πατριώτης, μάχιμος και μαχητικός υπερασπιστής της ελληνικότητας της Βορείου Ηπείρου, ιδεολογικά εθνικιστής, και σκοτώθηκε ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου σε ένοπλη συμπλοκή με την αλβανική αστυνομία, η οποία επί ημέρες τον προβόκαρε, συνεχίζοντας το ακήρυχτο, αλλά ανελέητο πογκρόμ εναντίον της ελληνικής μειονότητας.

Ο μεν έχασε τη ζωή του σε συνθήκες που ακόμα δεν έχουν πλήρως διαλευκανθεί, αλλά ο τρόπος που ζούσε και όσα πρέσβευε ενδιαφέρουν μια ισχνή μειοψηφία δικαιωματιστών, δίχως ευρύτερη εθνική αναφορά. Ο δε έπεσε με το όπλο στο χέρι, πολεμώντας υπέρ βωμών και εστιών. Ο θάνατος παλικαριών σαν τον Κατσίφα και το αίμα τους, που ποτίζει το χώμα, είναι η μόνη μέθοδος που οδηγεί στην ελευθερία και την εθνική ανεξαρτησία.

Οι γονείς ας διαλέξουν για ποιον απ’ τους δύο θα μιλήσουν με καμάρι στα παιδιά τους. Το κράτος και τα κατεστημένα ΜΜΕ μάς μιλούν συνεχώς για τον πρώτο, και αυτόν υποδεικνύουν ως ηρωικό πρότυπο. Εμείς ποιον επιλέγουμε; Η Ελλάδα χρειάζεται περισσότερους Ζακ Κωστόπουλους ή Κωνσταντίνους Κατσίφες;

πηγή