Η κατανόηση της δύναμης της οικονομίας ως δείκτη μέτρησης εθνικής δύναμης είναι στις μέρες μας απαραίτητη. Ενώ παλαιοτέρα δείκτης μέτρησης ήταν ο πληθυσμός, η ενεργειακή παραγωγή και η παραγωγή χάλυβα, σήμερα, εάν έπρεπε να επικαλεστούμε τον κύριο προγνωστικό παράγοντα του μεγέθους της εθνικής δύναμης μιας χώρας, αυτός θα ήταν η οικονομική της δύναμη. Βασισμένη σε αυτήν, η χώρα θα αποτελούσε κύριο παίκτη στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, καθώς με οικονομικούς όρους θα μπορούσε να απειλήσει τρίτες χώρες και να καθορίσει επιτόκια και τιμές συναλλάγματος (Πετράκης, 2011) .
Η ελληνική οικονομία ορίζεται ως μια μικρή οικονομία, καθώς ‒ σύμφωνα με τον Simon Kuznets (1960) ‒ ως μικρές ανοιχτές οικονομίες ορίζονται οι οικονομίες των χωρών των οποίων ο πληθυσμός δεν ξεπερνά τα 15 εκατομμύρια κατοίκους. Ως προσδιοριστικός παράγοντας λειτουργεί και το ΑΕΠ, σε συνδυασμό με την ανυπαρξία ή μη πρωτογενών πηγών, πρώτων υλών και ενέργειας, καθώς και η γεωγραφική έκταση της χώρας και η άμεση συνάφεια που έχει με τον πληθυσμό της.
Συμφώνα με τα παραπάνω, ως μικρή ανοιχτή οικονομία μπορεί να οριστεί η οικονομία της Ελλάδας, της Πορτογαλίας, της Μάλτας, ακόμη και η Ολλανδική οικονομία. Η τελευταία μπορεί σαφώς να διαφοροποιηθεί από την ελληνική οικονομία και να αποτελέσει παράδειγμα προ μίμηση, μιας και ‒ παρά το ότι χαρακτηρίζεται ως μικρή οικονομία ‒ έχει μεγάλη δραστηριότητα όσον αφορά τις Άμεσων Ξένων Επενδύσεων. Κατέχει την έκτη θέση στην εξαγωγή επενδύσεων και αποτελεί αξιόλογο υποδοχέα αυτών.
Το μέγεθος των διεθνών συναλλαγών μιας μικρής οικονομίας ‒ σε συνάρτηση με το μέγεθος των συναλλαγών των χωρών με τις οποίες συναλλάσσεται ‒ αναδεικνύει και την περιορισμένη δυνατότητά της να επηρεάσει καθοριστικά, μέσω της άσκησης οικονομικής πολίτικης, τις παγκόσμιας τιμές, τα επιτόκια και τα εισοδήματα.
Μπορεί η Ελλάδα να αποτελεί μια μικρή ανοιχτή οικονομία, που κατά κανόνα αδυνατεί να επηρεάσει καθοριστικά το παγκόσμιο γίγνεσθαι, σήμερα όμως οικονομικοί αναλυτές υποστηρίζουν ότι η ελληνική τραγωδία είναι το ψυχόδραμα της παγκόσμιας κοινότητας. Άλλωστε, ποτέ άλλοτε μια τόσο μικρή χώρα όπως η Ελλάδα δεν είχε βρεθεί στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος και της αγωνίας της διεθνούς κοινότητας. Η αποτυχία της Ελλάδας και άλλων οικονομιών να επιβιώσουν στην ουσία από την κρίση προκαλεί ένα «ντόμινο» στις ήδη ευάλωτες οικονομίες της ευρωζώνης, και τείνει να οδηγήσει τους ηγέτες των ευρωπαϊκών χωρών να στραφούν σε έναν εντονότερο προστατευτισμό, μεταλλάσσοντας τις δομές όχι μονό του ευρωπαϊκού οικοδομήματος αλλά και του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Γεγονός που έχει ήδη αρχίσει να διαφαίνεται σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες από την πίεση των πολιτών για αλλαγή της οικονομικής πολιτικής με σαφή άνοδο της λεγόμενη «ακροδεξιάς» ( μιας καθ’όλα υγιής αντίδραση για την γραφούσα) και με κυριότερο παράδειγμα αυτό της Αμερικής όπου ο Τράμπ κάνει μια σαφή στροφή στον προστατευτισμό.
Η Ελλάδα οφείλει να κατανοήσει ότι πρέπει να χρησιμοποιήσει όποιο μέσο διαθέτει με σκοπό την προάσπιση των συμφερόντων της, καθώς «η Εθνική δύναμη είναι η περιεκτική έκφραση όλων των δυνατοτήτων που ένα έθνος κατέχει μία δεδομένη στιγμή για να προωθεί εσωτερικώς και διεθνώς την κατάκτηση εθνικών στόχων, ανεξαρτήτως των δυσκολιών που αντιμετωπίζει» (Kelly P.L., 1994).
Εν κατακλείδι η Ελληνική οικονομία δεν υστερεί σε πλουτοπαραγωγικές πηγές, σε ανθρώπινο δυναμικό και σε γεωγραφική θέση, μειονεκτεί όμως ξεκάθαρα στην στελέχωση της κυβερνήσεως. Συνεπώς αυτό που απαιτείται για να μπορεί να καταστεί στο μέλλον ως μια ισχυρή οικονομία είναι μια εθνική κυβέρνηση. Η ελληνική οικονομία μπορεί να έχει ένα ευοίωνο μέλλον μόνο μέσα από τον τρόπο διακυβέρνησης που έχει χαράξει ως στόχο η Χρυσή Αυγή.
Ευγενία Χρήστου
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/stocheuontas-se-mia-ischurh-ellhnikh-oikonomia#ixzz5WAccX6XN