Στην σημερινή Ελλάδα της «τηλεοπτικής δημοκρατίας» και της «δικαιοσύνης» του «Ρουβίκωνα», όλα φαίνονται να εξοικειώνονται με γοργούς ρυθμούς, με την αισθητική των θλιβερών πλασμάτων που προβάλλονται μέρα – νύχτα, ακατάσχετα, μέσα από την εικόνα κάποιων εκπομπών της «μεσημεριανής σαπίλας», των ριάλιτι, των διαγωνισμών μαγειρικής, της αναζήτησης ταλέντων και της ανάδειξης μοντέλων. Είναι το μοντέρνο σύστημα που εφαρμόζουν οι προαγωγοί στην αναζήτηση της ανθρώπινης σάρκας και στην αναμόχλευση των ζωωδών ενστίκτων. Ένα απόκοσμο σύμπαν μηδενισμού και ισοπέδωσης που μετατρέπει την ανθρώπινη ψυχή σε αποικία του τίποτε, πραγματική κόλαση και ασφυξία.
Όμως οι βεβαιότητες αιώνων που φαίνεται να συντρίβονται με τον βάναυσο αυτό τρόπο οδηγούν σε ένα τέλος που είναι ταυτόχρονα και αρχή. Αρχή μιας προσπάθειας επανάκτησης ενός νοήματος ύπαρξης του ανθρώπου. Επανάκτησης του δικαιώματος της εθνικής του ετερότητας υπό την διακινδύνευση ακόμη και της οριστικής του αυτοκαταστροφής.
Αυτό ήταν το νόημα της θυσίας του Κωνσταντίνου Κατσίφα πριν μερικές ημέρες στη Βόρειο Ήπειρο και των Κύπριων αγωνιστών των «φυλακισμένων μνημάτων», παλαιότερα. Στην αποστέρηση του δικαιώματος διεκδίκησης αυτού του οράματος οφείλεται η μαφιόζικη εκτέλεση των συναγωνιστών μας Γιώργου Φουντούλη και Μάνου Καπελώνη πριν λίγα χρόνια. Αλλά και όλων όσων με μαρτυρικό τρόπο κατατάχθηκαν στην χορεία των ανδρών εκείνων που συντρίβοντας την επιθυμία του ατομικώς ζην πότισαν με το αίμα τους το άνθος της αληθινής ζωής. Το άνθος που φύεται στις παρυφές της αβύσσου.
«Κάλλιο μια φούχτα τιμημένη στάχτη παρά γονατισμένος ο λεβέντης μου», θα βρει το κουράγιο να ψελλίσει η τραγική μάνα του εθνομάρτυρα Αυξεντίου μπροστά στο απανθρακωμένο σώμα του γιού της.
Είναι οι άνθρωποι που δεν διακήρυξαν απλώς την ελληνικότητά τους αλλά την έκαναν πράξη. Φανερώνοντας με τον εναργέστερο τρόπο τον πυρήνα του ελληνικού πολιτισμού, την τραγωδία. Γιατί ελληνικότητα δεν σημαίνει λόγος ή δήλωση, αλλά εκλογή ευγένειας, ποιότητα αισθήματος και αισθητικής, αντίσταση προ του χαίνοντος μηδενός του κοσμοπολιτισμού. Αυτής της ιδιότυπης διεθνιστικής και εκλεκτικής ρατσιστικής μάστιγας που οδηγεί τον άνθρωπο στην περιφρόνηση των συμπατριωτών του φθάνοντάς τον μέχρι το μίσος εναντίον τους. Με τη δικαιολογία ότι η εθνική ομοψυχία διαιρεί δήθεν τον κόσμο και τροφοδοτεί τις συγκρούσεις.
Όμως ο ελληνικός Εθνικισμός δεν σημαίνει εχθρότητα προς τον Άλλο. Η αυτοσυνείδηση δεν είναι εξτρεμισμός! Και αυτό ειδικά οι Έλληνες δεν το δηλώνουν απλώς, το έκαναν πράξη στην ιστορική τους διαχρονία. Η γνώση της Ελληνικότητας έχει λυτρωτικό χαρακτήρα για τους Έλληνες αλλά και εξανθρωπιστικό για κάθε άλλο λαό.
Για αυτό και η ιστορία του ελληνικού πνεύματος, ενώ είναι κατόρθωμα ενός Έθνους, του Έθνους μας, συνιστά ταυτόχρονα κατάκτηση ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Ο εκτοπισμός της ελληνικότητας από το ιστορικό προσκήνιο με την σύμπραξη του κτηνώδους ανατολίτη και του «διαφωτισμένου» δυτικού θα φέρει το σημερινό χάος στον κόσμο.
Ίσως πρόκειται για την επαλήθευση εκείνης της προφητείας του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, που λέει ότι: «θα έρθει στιγμή που θα διευθύνουν τον κόσμο τα άλαλα και τα μπάλαλα». Δηλαδή η ειδωλοποίηση του χρήματος, της τεχνολογίας και της επιστήμης, αποτελέσματα όλα της παγκοσμιοποίησης και του κοσμοπολιτισμού που οδηγούν στην εκμηδένιση του ανθρώπινου προσώπου. Ο ποιητής Νίκος Γκάτσος θα πει το ίδιο πράγμα με τον δικό του μοναδικό τρόπο:
Πάει ο καιρός, πάει ο καιρός
που ήταν ο κόσμος δροσερός
και κάθε αυγή ξεκινούσε μια πηγή
για να ποτίσει όλη τη γη
Ήρθανε νύχτες και βροχές
και χειμωνιάσαν οι ψυχές
και στο βαθύ το σκοτάδι έχει σταθεί
ένα παιδί να ζεσταθεί
Τώρα το δάκρυ κυλάει στο χώμα
και πέρα απ’ το βοριά
ένα καράβι ρωτάει ακόμα
που θα βρει στεριά
Αυτή την «στεριά», εμείς, οι Έλληνες Εθνικιστές, σαν έτοιμοι από καιρό, δεν θα σταματήσουμε ποτέ να αναζητούμε, με όποιο κόστος. Θα σαλπάρουμε πάντα για να κατακτήσουμε την δική μας Τροία, με οδηγό τα αιμάτινα χνάρια των ηρώων και των μαρτύρων του γένους μας, σαν τον ομηρικό Αχιλλέα που γνωρίζει την αδυναμία του μπροστά στο πεπρωμένο, αλλά το επιλέγει συνειδητά.
Γιατί όποιος είδε «έναν Σκάμαντρο να ξεχειλάει κουφάρια» (και οι Έλληνες τον είδαμε πολλές φορές), γνωρίζει ότι η διαχρονική απάντηση του ελληνικού Είναι στη σύγκρουση των δυο αιώνιων μονομάχων, του έρωτα και του θανάτου, είναι αυτή, της μάνας του Αυξεντίου:
Κάλλιο μια φούχτα τιμημένη στάχτη …
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/kallio-mia-fouchta-timhmenh-stachth#ixzz5WY2BbRDX