Δεν μπορεί να είναι ορθά απαρτιωμένη η οποιαδήποτε προσέγγιση της «παραϊστορίας» και της «συγκεκαλυμμένης» ή «απόκρυφης ιστορίας» αν δεν συμπεριλαμβάνει και την εξέταση του έργου των Νέστα Έλεν Γουέμπστερ (Nesta Helen Webster), Βέρνερ Ζόμπαρτ (Werner Sombart) και Μωρίς Πίνε (Maurice Pinay), οι οποίοι εξήτασαν (ο καθένας από την σκοπιά του) τις υφές ή και λειτουργίες των φορέων που εμπλέκονται στο δρώμενο της παγκόσμιας επανάστασης.
Μετά τον Πρώτο Μεγάλο Πόλεμο η Αγγλίδα Νέστα Έλεν Γουέμπστερ (1876-1960) έδωσε μια διάλεξη σχετικά με την προέλευση και την πρόοδο της παγκόσμιας επανάστασης, στους αξιωματικούς του βασιλικού πυροβολικού στο Γούλγουιτς. Κατόπιν παραγγελίας, επανέλαβε την διάλεξη στους αξιωματικούς και υπαξιωματικούς της «Ταξιαρχίας της Αυτοκρατορικής Φρουράς» στο Γουάϊτχωλλ, ενώ στην συνέχεια της ζητήθηκε να την επαναλάβει για τρίτη φορά στους αξιωματικούς της Μυστικής Υπηρεσίας. Κατόπιν δικής τους επίμονης προτροπής, έγραψε το σπουδαίο βιβλίο της «Παγκόσμια Επανάσταση : Η Συνωμοσία Εναντίον του Πολιτισμού», με βάση αυτές τις διαλέξεις. Το αφηγηματικό της χάρισμα την βοήθησε να «αιχμαλωτίσει» μερικά από τα κορυφαία λογοτεχνικά, πολιτικά και στρατιωτικά μυαλά της εποχής της. Ο Στρατάρχης Λόρδος Κίτσενερ, ως Αρχιστράτηγος των βρετανικών δυνάμεων στην Ινδία, την περιέγραψε ως την «κύρια αντίπαλο της υπονόμευσης».
Το 1919 η Γουέμπστερ δημοσίευσε το βιβλίο «Η Γαλλική Επανάσταση : Μια μελέτη στην δημοκρατία», όπου υποστήριξε ότι μια μυστική συνωμοσία είχε προετοιμάσει και πραγματοποιήσει την Γαλλική Επανάσταση. Όπως έγραφε στο βιβλίο της : «..έτσι οι Στοές των Γερμανών Ελευθεροτεκτόνων και των Πεφωτισμένων (Illuminati) ήσαν η πηγή απ’ όπου προήλθαν όλα αυτά τα αναρχικά συστήματα που κορυφώθηκαν με την Τρομοκρατία. Μάλιστα δε ήταν σε μια μεγάλη συνάντηση των Ελευθεροτεκτόνων στην Φρανκφούρτη επί του Μάϊν, τρία χρόνια πριν ξεκινήσει η Γαλλική Επανάσταση, όπου πρωτοσχεδιάστηκαν οι θάνατοι του Λουδοβίκου του 17ου και του Γουσταύου του 3ου της Σουηδίας.»
Η Γουέμπστερ είχε ένα ευρύ αναγνωστικό κοινό. O Γουΐνστον Τσώρτσιλ, πριν καταστεί συνοδοιπόρος των Σιωνιστών, το 1920 εξήρε την Γουέμπστερ σε άρθρο του με τίτλο «Ο Σιωνισμός ενάντια στον Μπολσεβικισμό: ένας αγώνας για την ψυχή του εβραϊκού λαού», στο οποίο ανέφερε τα εξής: «Αυτή η κίνηση μεταξύ των Εβραίων δεν είναι νέα. Από τις ημέρες του Σπάρτακου – Βαϊσχάουπτ σε εκείνες του Καρλ Μαρξ και έως τους Τρότσκυ (Ρωσία), Μπέλα Κουν (Ουγγαρία), Ρόζα Λούξεμπουργκ (Γερμανία), και Έμμα Γκόλντμαν (Ηνωμένες Πολιτείες), αυτή η παγκόσμια συνωμοσία για την ανατροπή του πολιτισμού και την ανασύσταση της κοινωνίας με βάση την ανασταλείσα ανάπτυξη, την φθονερή μοχθηρία και την αδύνατη ισότητα, αυξάνεται σταθερά. Έπαιξε ένα σαφώς αναγνωρίσιμο μέρος στην τραγωδία της Γαλλικής Επανάστασης, όπως έχει καταδείξει τόσον επιδέξια μια σύγχρονη συγγραφέας, η κα Γουέμπστερ.»
Η Γουέμπστερ δημοσίευσε επίσης τα έργα της : «Μυστικές εταιρείες και ανατρεπτικά κινήματα – Η απειλή του κομμουνισμού» και «Η προέλευση και η πρόοδος της παγκόσμιας επανάστασης». Στα βιβλία της, υπεστήριξε ότι ο Μπολσεβικισμός ήταν μέρος μιας πολύ αρχαιότερης και πιο μυστικής, αυτοσυντηρούμενης συνωμοσίας. Περιέγραψε τρεις πιθανές πηγές αυτής της συνωμοσίας : Τον Σιωνισμό, τον Παγγερμανισμό και την «Απόκρυφη Δύναμη». Δήλωσε ότι κλίνει προς τον Σιωνισμό ως την πιθανότερη από τις τρεις αιτίες. Ισχυρίστηκε επίσης, ότι ακόμα και αν τα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών» ήσαν ψεύτικα, εξακολουθούν να περιγράφουν ακριβέστατα το πώς συμπεριφέρονται οι Εβραίοι.
Το έργο του Βέρνερ Ζόμπαρτ (1863–1941) «Οι Ιουδαίοι και η οικονομική ζωή», στην πρωτότυπη έκδοσή του («Die Juden und das Wirtschaftsleben»,1911, Λειψία, εκδόσεις Duncker & Humblot), υπήρξε ένας ενιαίος τόμος με τρείς επί μέρους ενότητες : Η πρώτη αφορά στις σχέσεις των Ιουδαίων με το καπιταλιστικό σύστημα και τους λόγους δημιουργίας του από αυτούς. Η δεύτερη εξετάζει την ιδιαίτερη και εξόχως επιτυχή προδιάθεση του εβραϊκού έθνους για οικονομική δραστηριότητα καπιταλιστικού τύπου. Τέλος η τρίτη αναλύει αυτή την ίδια την ψυχολογική ιδιοπροσωπία του συγκεκριμένου έθνους και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της. Το λεπτομερές βιβλίο του Ζόμπαρτ είναι ικανό να απαντήσει σε τρία θεμελιώδη και ουσιαστικά ερωτήματα. Πρώτον : Κατά πόσον ένα πόνημα που εγράφη το 1911 μπορεί εκατόν επτά χρόνια μετά να διαφωτίσει τα αίτια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, η οποία μαστίζει την ανθρωπότητα και συνθλίβει ιδιαίτερα την Πατρίδα μας; Δεύτερον : Υφίσταται κάποια αιτιώδης σχέση των Ιουδαίων με την οικονομική κρίση, την φιλοσοφία της, τους θεσμούς, τα αίτια και τα παράγωγα της; Τρίτον : Kατά πόσον η ιδιαίτερη προβληματική του βιβλίου και κατά συνέπεια το περιεχόμενο οιωνδήποτε αναλόγων βιβλίων, θα συνεχίσουν σήμερα να εκφράζονται ανεμπόδιστα στα πλαίσια της διατατικά απαγορευτικής ερμηνείας των διαφόρων «αντιρατσιστικών» νόμων που έχουν θεσμοθετηθεί για να προστατέψουν, την φερ’ ειπείν «πολιτική ορθότητα»;
Η απάντηση στο πρώτο ερώτημα είναι ευχερέστατη, παραλληλίζοντας την αντικειμενική ιστορική έρευνα με την επίσκεψη σε μια νοσοκομειακή κλινική, όπου ο θεράπων ιατρός αναζητά το ιστορικό του ασθενούς. Προφανώς η σημερινή οικονομική κρίση δεν γεννήθηκε από το τίποτα και δεν προήλθε από το πουθενά. Είχε γενεσιουργές αιτίες, επάλληλες κλιμακώσεις και φυσικά ένα ιστορικό δημιουργίας που εμπεριέχει κοινωνικές, οικονομικές, (ίσως ακόμη και κοσμοθεωρητικές ή μεταφυσικές) προεκτάσεις. Επειδή λίαν προσφάτως γνωρίσαμε λέξεις όπως «λόμπυ», «τραστ», «καρτέλ», κοκ, αυτό δεν σημαίνει πως αυτές στερούνται ενός συγκεκριμένου εμπράκτου παρελθόντος. Παρελθόντος το οποίο καθίσταται σαφέστερο εάν δούμε την συνέχεια και αλληλουχία των διαφόρων ιδιοχρησιακών καταστάσεων τους, από την εμφάνισή τους μέχρι και σήμερα.
Στο δεύτερο ερώτημα απαντά ακριβόλογα ο ίδιος ο συγγραφέας, ήδη από τον εκτενή πρόλογο και το πρώτο κεφάλαιο του έργου του. Οι οποιεσδήποτε λοιπόν ύποπτες και εκ του πονηρού ορμώμενες συνομωσιολογίες, που συχνά διευκολύνουν την ζωή του… συκοφαντούμενου, είναι επιεικώς περιττές: Φυσικά και δεν είναι τοκογλύφοι ή μεγαλοκαπιταλιστές όλοι οι Ιουδαίοι ! Όμως παραμένει γεγονός ότι οι περισσότεροι από τους σύγχρονους και παλαιότερους μεγάλους διεθνείς μεγαλοκαπιταλιστές ή τοκογλύφους, υπήρξαν και είναι Ιουδαίοι. Ο συγγραφέας παρουσίασε τους ιστορικούς, οικονομικούς, κοινωνικούς, αλλά και θρησκευτικούς λόγους που οδήγησαν το εβραϊκό πνεύμα στην δημιουργία της οικονομίας της αγοράς, των πολυεθνικών οικονομιών και συναλλαγών, αλλά και του χρηματιστηριακού κεφαλαίου.
Καταλήγουμε συνεπώς στο κομβικό τρίτο ερώτημα: Πόσον ημπορούμε σήμερα να ομιλούμε σχετικά με τους Ιουδαίους; Για την εθνική ιστορία τους, για τις ιστορικά διαπιστωμένες δεξιοτητές τους, για την προδιάθεση τους να είναι περισσότερον από άλλους λαούς επιτυχημένα «οικονομικά ζώα» κατά την μαρξιστική σύλληψη της ανθρώπινης μοναδικότητας (όπου ο άνθρωπος έχει την μοναδική και αποκλειστική ιδιαιτερότητα του «οικονομικού ζώου»). Μπορούμε επίσης να αναρωτηθούμε μήπως η επιστημονική έρευνα, οι μελέτες και τα συμπεράσματα ενός κοινωνιολόγου όπως ο Βέρνερ Ζόμπαρτ, (ο οποίος κυριολεκτικά διεμόρφωσε την Πολιτική Οικονομία) είναι δυνατόν να αποσιωπηθούν, επειδή έτσι διατάζει και επιβάλλει μία δικτατορία πολιτικής ορθότητας, μια «οργουελική» δικτατορία γνώμης; Έως τούδε φαίνεται ότι μάλλον διατηρείται, έστω και σπερματικά, η ελευθερία της έρευνας και της έκφρασης.
Η «Συνωμοσία εναντίον της Εκκλησίας» είναι ένα βιβλίο που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1962, το οποίο τεκμηριώνει τον δισχιλιετή «ιερό πόλεμο» και την πολυεπίπεδη πολιτισμική διαμάχη μεταξύ της Καθολικής Εκκλησίας και του ταλμουδικού Ιουδαϊσμού. Είχε συγγραφεί ανώνυμα από μιαν ομάδα καθολικών κληρικών και κυκλοφόρησε με το όνομα του Μωρίς Πίνε (Maurice Pinay), προοριζόμενο να λειτουργήσει προειδοποιητικά προς τους συμμετέχοντες Επισκόπους στο Δεύτερο Συμβούλιο του Βατικανού. Οι συγγραφείς πίστευαν πως υπάρχει μια εβραϊκή-μασονική-σατανική συνωμοσία για την καταστροφή της Καθολικής Εκκλησίας και του Χριστιανισμού και είχαν σκοπό να την καταγράψουν λεπτομερώς. Το βιβλίο δημοσιεύθηκε αρχικά στα ισπανικά τον Οκτώβριο του 1962, αλλά έκτοτε έχει μεταφραστεί και σε άλλες γλώσσες.
Σύμφωνα με ορισμένες πηγές, το όνομα Μωρίς Πίνε είναι ένα φιλολογικό ψευδώνυμο και το βιβλίο είναι στην πραγματικότητα συλλογικό έργο ισπανόφωνων ιερέων και μοναχών. Ξεκινά από την αποκάλυψη και έκθεση συγχρόνων πολιτικών κινημάτων, όπως για παράδειγμα αποκαλύπτει αρκετούς Ιουδαίους καθοδηγητές πίσω από τον κομμουνισμό και αναδεικνύει την ιουδαϊκή συμμετοχή στον Τεκτονισμό και τα αντι-χριστιανικά εγκλήματά του. Το βιβλίο στη συνέχεια εξετάζει τα ίχνη της σποράς αυτών των επιρροών, βαθιά πίσω στην ιστορία, σε αυτό που αποκαλεί «Συναγωγή του Σατανά» (δηλαδή στην ταλμουδική θρησκεία), στην εβραϊκή θεοκτονία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, στις πρώιμες δολοφονίες των πρώτων χριστιανών και στις διώξεις των Αποστόλων. Αναφέρει, επίσης ότι οι Ιουδαίοι ήσαν πίσω από τους διωγμούς της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας υπό τον Νέρωνα, μέσω της επιρροής της συζύγου του. Τεκμηριώνει επίσης πώς οι Εβραίοι προσεπάθησαν να υπονομεύσουν τον Χριστιανισμό μέσω της διείσδυσης τους στον χριστιανικό κλήρο, όπου ενεργούσαν ως πέμπτη φάλαγξ, καθώς και την συνδρομή τους στην προώθηση αιρέσεων όπως ο Αρειανισμός σε συμμαχία με τους Εβραίους της Αλεξανδρείας. Ως αφυπνισμένοι μαχητικοί Χριστιανοί που αντεπετέθησαν αναφέρονται ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Άγιος Αμβρόσιος και ο Άγιος Κύριλλος.
Η γενική πάλη κατά τον Μεσαίωνα είναι καλά τεκμηριωμένη με ιστορική ανάλυση, εστιάζοντας ανάμεσα σε πολλά άλλα μέρη με επίκεντρο στην Ισπανία και στην βόρειο Ιταλία. Το βιβλίο αναφέρεται εκτενώς στο Δομινικανό Τάγμα ως τον πλέον αποτελεσματικό υπερασπιστή της Εκκλησίας ενάντια στην εβραϊκή συνωμοσία και δηλώνει ότι αν και ο αρχικός σκοπός του Τάγματος των Ιησουιτών ήταν θετικός, αυτό υπέστη ισχυρή ιουδαιομασονική διείσδυση. Επικρίνει τον γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό με βάση την αντίθεση στην καθεστηκυία αντίληψή του Γ’ Ράϊχ περί αντισλαβικού «φυλετικού-σοβινισμού», γεγονός που υποδηλώνει ότι αν οι Γερμανοί είχαν κάνει περισσότερα για να στρατολογήσουν τους Πολωνούς και τους Ουκρανούς ως γνήσιους συμμάχους, οι σατανικοί Σιωνιστές Ιουδαίοι και ο Μπολσεβικισμός μπορεί να είχαν ηττηθεί.
Ατυχώς, για όλους τους τολμηρούς του πνεύματος, τους φίλους και κήρυκες της αλήθειας υπάρχει κοινή τύχη : η αποσιώπηση και η περιθωριοποίηση του έργου τους, ο αφορισμός από την επίσημη διανόηση και ο περιορισμός τους στο «πνευματικό γκέτο» των οραματιστών, των δήθεν χυδαίων κατηγόρων, των αντιδρώντων παραληρηματικών, δηλαδή των κατά την εξουσία «αναξιόπιστων» και «ψυχοπαθών».
Από αυτό το είδος κατασταλτικής λογοκρισίας με βάση την καταστροφή της αλήθειας με παραποίηση και με δυσφήμηση των αντιπάλων, καμία από τις κομβικές στιγμές της νεότερης και σύγχρονης ιστορίας δεν βγήκε αλώβητη. Η αληθινή αίσθηση και η βαθιά αντίληψη των συνεχών εκδηλώσεων των Διεθνών Επικυριάρχων είναι συστηματικά απομονωμένη από την περίκλειστη τάξη των «οργανικών διανοουμένων». Σήμερα τα γεγονότα εκπροσωπούνται και στοιχειοθετούνται από επιπόλαιες και συγκαταβατικές παρουσιάσεις, δίχως καμιά εσώτερη ουσία. Δυστυχώς οι «ασύμφωνες» φωνές έχουν στερηθεί κάθε μορφή αναγνώρισής τους ! Και αυτό, πράγματι εξυπηρετεί τα συμφέροντα του Μεγάλου Παράσιτου της Ανθρωπότητας, τα συμφέροντα της Παγκόσμιας Οικονομικής Δύναμης.
Α. Κωνσταντίνου
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/enantia-sthn-sunomwsia-kai-ston-dolo#ixzz5XBo44FeP