Στις 25 Οκτωβρίου, το ΕΣΔΑ εξέδωσε απόφαση υπέρ της Αυστρίας και εναντίον μιας αιτούσας, της Frau S., (κυρία Σ) η οποία είχε διωχθεί επειδή είχε πει το 2008 ότι ο προφήτης Μωάμεθ “ήταν παιδεραστής” επειδή είχε παντρευτεί ένα κορίτσι έξι ετών.
Η προσφεύγουσα ισχυρίστηκε ότι η ποινική δίωξη που ακολούθησε εναντίον της παραβίασε το δικαίωμά της στην ελευθερία του λόγου, το οποίο κατοχυρώνεται στο άρθρο 10 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Το Δικαστήριο αποφάσισε εναντίον της και υπέρ της Αυστρίας, η οποία την είχε καταδικάσει για υποκίνηση θρησκευτικού μίσους.
Στις 17 Ιουλίου, το ίδιο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, αντίθετα, έκρινε υπέρ των Ρωσίδων αιτουσών από τη γνωστή σήμερα “μπάντα” «Pussy Riot» και κατά του ρωσικού κράτους, που τις καταδίκασε γιατί ενθάρρυναν θρησκευτικό μίσος διοργανώνοντας μια παράσταση μια «πανκ προσευχή» στον καθεδρικό Ναό του Σωτήρος Χριστού της Μόσχας το 2012.
Η εν λόγω υπόθεση εξετάστηκε βάσει τριών διαφορετικών άρθρων της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, αλλά εξεδόθησαν δύο αποφάσεις υπό το ίδιο άρθρο 10 στις οποίες οι δικαστές αργότερα δήλωσαν ότι δεν μπορούσαν να προστατεύσουν την κυρία Σ. Στην υπόθεση Pussy Riot, το δικαστήριο διαπίστωσε ότι το δικαίωμα των κοριτσιών στην ελευθερία έκφρασης βάσει του άρθρου 10 παραβιάστηκε όπως αναφέρει η εξαίρετη ιστοσελίδα Κόκκινος Ουρανός
Εν ολίγοις, με βάση το δικαστήριο του Στρασβούργου, επιτρέπεται να προσβάλλετε τη χριστιανική θρησκεία, αλλά όχι τη μουσουλμανική θρησκεία.
Όπως υπογράμμισε ο Gregor Puppinck του Ευρωπαϊκού Κέντρου Δικαίου και Δικαιοσύνης στο Στρασβούργο, καθίσταται σαφές πως το δικαστήριο έκρινε υπέρ της Αυστρίας και κατά της Frau S., υπό το φόβο των μουσουλμάνων.
Σε πολλές παραγράφους της απόφασης, υπερασπίζεται η καταδίκη της γυναίκας από την Αυστρία στο όνομα του στόχου της προστασίας της “θρησκευτικής ειρήνης”. Αυτό δε μπορεί να σημαίνει τίποτα άλλο πέρα από ότι η ειρήνη θα μπορούσε να απειληθεί από τους μουσουλμάνους εάν οι Αυστριακοί προσβάλλουν τον προφήτη τους. Με άλλα λόγια, το δικαστήριο αποτυγχάνει στον πρωταρχικό του ρόλο, που σίγουρα είναι να προστατεύσει το δικαίωμα του λόγου κατά των απειλών άσκησης βίας εναντίον του.
Τα διπλά πρότυπα είναι ακόμη πιο προκλητικά φανερά, από το γεγονός πως η Frau S. αναφερόταν σε γεγονότα. Τα αυστριακά δικαστήρια αποφάσισαν ότι το γεγονός ότι ο Μωάμεθ είχε παντρευτεί ένα μικρό κορίτσι και ολοκλήρωσε το γάμο όταν αυτό ήταν εννιά, δεν δικαιολογούσε να τον ονομάσει παιδόφιλο. Αντιθέτως, δεν υπάρχουν επίδικα πραγματικά περιστατικά στην υπόθεση Pussy Riot, των οποίων η δράση στον καθεδρικό ναό ήταν καθαρά σχεδιασμένη ώστε να σοκάρει.
Η επικύρωση της καταδίκης της Frau S. είναι επίσης αντίθετη με μια άλλη απόφαση του ΕΣΔΑ, στην προκειμένη περίπτωση όσον αφορά τη Λιθουανία. Τον Ιανουάριο του τρέχοντος έτους, το δικαστήριο αποφάνθηκε υπέρ μιας εταιρείας ειδών ένδυσης η οποία είχε χρησιμοποιήσει ασεβείς εικόνες του Ιησού Χριστού και της Παναγίας για να προωθήσει τις πωλήσεις της. Και αυτή απέφυγε την καταδίκη στο όνομα της ελευθερίας του λόγου κατά το άρθρο 10. Έτσι, το ΕΣΔΑ είναι διατεθειμένο να προστατεύει την βλασφημία ή την προσβλητική ελευθερία λόγου, ακόμη και αν ο στόχος είναι καθαρά εμπορικός και όχι πολιτικός – αλλά μόνο εάν το αδίκημα είναι κατά των χριστιανών και όχι εναντίον των μουσουλμάνων.
Αυτές οι μεγάλες ασυνέπειες δείχνουν τα δομικά ελαττώματα του δικαίου των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα είναι μια σειρά γενικευμένων δηλώσεων σχετικά με τα δικαιώματα που πρέπει να απολαμβάνουν οι άνθρωποι. Επειδή είναι αναγκαστικά γενικές δηλώσεις, αυτά τα “δικαιώματα” γίνονται νόμος μόνο μετά από απόφαση ενός δικαστή σε μια συγκεκριμένη περίπτωση. Επειδή ο δικαστής έχει μόνο αυτές τις γενικές δηλώσεις για να συνεχίσει, και όχι μια συγκεκριμένη νομοθετική πράξη, μπορεί να κρίνει περισσότερο ή λιγότερο την υπόθεση σύμφωνα με την προσωπική του γνώμη. Είναι στην ίδια τη φύση αυτών των δικαστηρίων των “ανθρωπίνων δικαιωμάτων” ότι δίνουν υπερβολικά υπερβολική εξουσία στους δικαστές.
Στα κανονικά νομικά συστήματα, ο νόμος αποτελείται από λεπτομερή εθνική νομοθεσία και συγκεκριμένες αποφάσεις (νομολογία). Ο ρόλος του δικαστή είναι να εφαρμόζει το νόμο όπως είναι: δεν έχει περιθώρια προσωπικών ελιγμών. Αντιθέτως, στα δικαστήρια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως και στο Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών, είναι οι δικαστές εκείνοι οι οποίοι κάνουν το νόμο. Πρόκειται για μια πολύ άσχημη κατάσταση διότι μετατρέπει τα δικαστήρια σε πολιτικά μέσα και τους δικαστές σε πολιτικούς, όπως βλέπουμε κάθε φορά που υπάρχει νέος διορισμός στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ.
Η κατάσταση στο Στρασβούργο είναι χειρότερη από ό, τι στις ΗΠΑ, διότι η μεγάλη πλειοψηφία των δικαστών του ΕΣΔΑ δεν υπήρξαν ποτέ πριν δικαστές. Μπορεί να έχουν πτυχίο νομικής, αλλά συνήθως δεν έχουν καθίσει ποτέ στην έδρα πριν πάνε στο Στρασβούργο. Πολύ συχνά, ήταν δημόσιοι υπάλληλοι. Αυτό σημαίνει ότι αναλαμβάνουν αυτή την δουλειά χωρίς την πολύ συγκεκριμένη εκπαίδευση και εμπειρία που όλοι οι δικαστές θα πρέπει να έχουν. Αντ’ αυτού, συχνά προσεγγίζουν τη δουλειά τους με μια πολιτική ατζέντα: αυτό ήταν, για παράδειγμα, περίπτωση μιας Βελγίδας δικαστού που έγινε αντιπρόεδρος του δικαστηρίου και η οποία ανέλαβε το διορισμό της με τη δέουσα αποφασιστικότητα να εφαρμόσει «προοδευτικές» πολιτικές.
Αυτός είναι και ο λόγος που η Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα έχει τόσο εύκολα καταπατηθεί από «προοδευτικούς» πολιτικούς, που έχουν προωθήσει μια σειρά πολιτικών θεμάτων που κανονικά θα πρέπει να αποφασίζονται από τα εθνικά κοινοβούλια έπειτα από δημόσιο διάλογο και σε συμφωνία με την κοινή γνώμη. Πολλές πρακτικές που είτε δεν υπήρχαν είτε ήταν παράνομες κατά την κατάρτιση της Σύμβασης το 1950, έχουν πλέον επιβληθεί από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κατά των εθνικών νομοθεσιών – η άμβλωση, η τεχνητή γονιμοποίηση, διάγνωση πριν από την εμφύτευση (απόφαση που δίδει το δικαίωμα στην ευγονική, δηλώνοντας το δικαίωμα των αιτούντων να φέρουν ένα παιδί στον κόσμο που δεν επηρεάζεται από την ασθένεια που μεταφέρουν), το δικαίωμα άσκησης βίαιου σαδομαζοχισμού, το δικαίωμα των τρανσεξουαλικών να παντρευτούν, το δικαίωμα σε παρένθετη μητρότητα, το δικαίωμα αυτοκτονίας (σύμφωνα με το άρθρο 8 σχετικά με τον σεβασμό της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής) και της αντίρρησης συνείδησης στη στρατιωτική θητεία.
Στην τελευταία αυτή απόφαση, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ECHR) έκρινε πως οι δικαστές έχουν ειδικά το δικαίωμα να αλλάξουν το νόμο λέγοντας ότι «πρέπει να έχει μια δυναμική και εξελικτική προσέγγιση».
Τρία πράγματα είναι σαφή από αυτόν τον κατάλογο. Πρώτον, αυτά τα είδη δικαιωμάτων δεν είναι σαφώς τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα τα οποία οι συγγραφείς της Ευρωπαϊκής Συνέλευσης του 1950 σκέφτηκαν ότι χρειάζονται προστασία κατά των δικτατορικών κρατών. Είναι μάλλον μοντέρνες επιλογές lifestyle.
Δεύτερον, το γεγονός πως οι εν λόγω κοινωνικές αλλαγές έχουν προωθηθεί από το ΕΣΔΑ σημαίνει ότι ζούμε κάτω από μια κυβέρνηση δικαστών – μη εκλεγμένων δικαστών που κάνουν τους νόμους σε θέση εκλεγμένων νομοθετικών σωμάτων.
Τρίτον, αν το ΕΣΔΑ εξακολουθήσει στην ίδια πορεία που υιοθέτησε για δεκαετίες, τότε η Ευρώπη θα έχει ουσιαστικά νόμο, ο οποίος θα απαγορεύει τη βλασφημία κατά του Ισλάμ, αλλά όχι κατά του Χριστιανισμού. Έτσι, το Δικαστήριο θα έχει προδώσει αποφασιστικά το αίτημά του να ενεργεί στο όνομα των καθολικών αξιών. Υπό αυτές τις συνθήκες, θα πρέπει να κλείσει.
Πηγή : diaforetiko.gr