Την στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές έξω βρέχει καταρρακτωδώς. Η βροχή αποτελεί ένα φυσικό φαινόμενο που ανάλογα με την προσωπική ιδιοσυγκρασία φέρνει διαφορετικά, μεταξύ τους, συναισθήματα στους ανθρώπους. Η συντριπτική πλειοψηφία των συμπατριωτών – συμπολιτών μας, των ανθρώπων εκείνων δηλαδή που όχι μόνο γεννήθηκαν και μεγάλωσαν μέσα στην τσιμεντούπολη της Αθήνας, αλλά ταυτόχρονα έχουν αποκτήσει μια ανάλογη «τσιμεντένια» νοοτροπία, αντιλαμβάνεται την βροχή, όχι ως μια ένδειξη γονιμότητας, όχι σαν μια φυσική έκρηξη οργής και επίδειξης ισχύος του περιβάλλοντος, αλλά σαν μια άσχημη στιγμή, σαν ένα «κακό καιρικό φαινόμενο» που τους χαλάει την ημέρα την προγραμματισμένη βόλτα ή εκδρομή… Είναι γνωστό (τουλάχιστον σ’ εμάς) πως η Αλήθεια και το Δίκαιο δεν είναι με το μέρος των πολλών, είναι με το μέρος των Εκλεκτών, εκείνων δηλαδή που θέτουν τη ζωή τους κάτω από την υπεράσπιση ενός Ανώτερου, Ιερού σκοπού αδιαφορώντας για το προσωπικό τους συμφέρον.
Όπως, λοιπόν, υπάρχει μια μικρή μερίδα ανθρώπων η οποία κόντρα στην επικρατούσα αστική λογική αναγνωρίζει τον συμβολικό ρόλο της βροχής ως ένδειξη αναγέννησης της Φύσης και κάθαρσης της Γης, έτσι και στον τομέα της πολιτικής υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι με διαφορετικές αντιλήψεις απ’ αυτές που έχουν επιβληθεί στην συνείδηση της πλειοψηφίας της μάζας. Ο Εθνικισμός, και ειδικότερα η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, σαν πολιτική ιδεολογία, μα πάνω απ’ όλα σαν Κοσμοθεωρία και Βιοθεωρία, αντιμετωπίζεται από την μάζα όπως ακριβώς και η βροχή. Σαν κάτι, δηλαδή, το αρνητικό για τις φυγόπονες και ευθυνόφοβες συνειδήσεις των συνηθισμένων ανθρώπων.
Είναι γεγονός πως ο σημερινός άνθρωπος είναι βουτηγμένος μέχρι τον λαιμό στην νοοτροπία του ωχαδερφισμού και της πλήρους αδιαφορίας εις ό,τι αφορά τα τεκταινόμενα γύρω του, αν δεν αφορούν τα στενά συντηρητικά συμφέροντά του. Θα έλεγα πως η συντριπτική πλειοψηφία αυτών, που μας περιτριγυρίζουν, αποτελούν την πιο πλήρη δικαίωση του «εφήμερου ανθρώπου», σύμφωνα με τον επιτυχημένο χαρακτηρισμό του Ιουλίου Έβολα. Είναι οι άνθρωποι εκείνοι που έχουν προάγει το προσωπικό τους αδιέξοδο, την αδυναμία τους να σκεφτούν και να δημιουργήσουν, ως πρότυπο, γύρω από το οποίο περιστρέφονται όλες τους οι ενέργειες. Είναι οι άνθρωποι που η ασυνέπειά τους εμφανίζεται ακόμη και στις πιο κοινές εκδηλώσεις της ζωής (π.χ. αργούν πάντοτε στα ραντεβού τους), ζουν και κινούνται μόνο για το σήμερα δίχως να νοιάζονται καθόλου για το τι θα συμβεί αύριο. Κοιτούν αυτό που τους είναι «ευχάριστο» έστω και ευκαιριακά και όχι ωφέλιμο ακόμη κι αν χρειαστεί προσωρινά να έρθουν σε δύσκολη θέση.
Μέσα λοιπόν στην μαλθακότητα, στην νοσηρότητα, την έλλειψη αφοσίωσης σε κάποιο ιδανικό και πάνω απ’ όλα στην έλλειψη της Πίστης και της Γνώσης, μιας έλλειψης που τους κάνει «ευτυχισμένους» μέσα στην άγνοια, την αναισθησία και την βλακεία που τους διέπει, αυτός ο τύπος ανθρώπου είναι που καθορίζει τους μίζερους ρυθμούς των μοντέρνων καιρών μας. (Κακο)Μαθημένοι σ’ έναν αντιφυσικό τρόπο ζωής θεωρούν καθετί που τους χαλάει την «γαλήνη» τους εξ ορισμού κακό, έστω και αν αυτό είναι κάτι το αναγκαίο. Ερχόμενος και πάλι στο φυσικό φαινόμενο της βροχής, γνωρίζω πολύ καλά πως τα συναισθήματα των περισσοτέρων ανθρώπων είναι αρνητικά κάθε φορά που βρέχει. Μπορεί η βροχή να αποτελεί μια ευλογία της Φύσης για την αναζωογόνηση της Γης, αυτό όμως δεν έχει καμμία αξία για τους αστούς, καθώς το μόνο που έχει γι’ αυτούς σημασία είναι «η μέρα που πήγε χαμένη».
Μεταφερόμενος σ’ ένα ιδεολογικοπολιτικό επίπεδο, μα περισσότερο σε μια διευρυμένη αντίληψη ενός Νέου Τρόπου Ζωής, αποδίδω στην ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ τον δημιουργικό ρόλο της βροχής στην σημερινή σάπια και κατεχόμενη πολιτεία. Έχουμε υποστηρίξει, πολύ ορθά στο παρελθόν, ότι αποτελούμε την σκληρότερη μα μόνη ελπίδα σωτηρίας που μπορεί να έχει αυτός ο Τόπος. Είναι λογικό, λοιπόν, οι εφησυχασμένες συνειδήσεις των Νεοελλήνων να τρομάζουν στο ενδεχόμενο πως υπάρχουν κάποιοι, οι οποίοι δεν σκέφτονται όπως αυτοί, αλλά αντιθέτως είναι πρόθυμοι να κάνουν τα πάντα για μια ριζική, επαναστατική, ολοκληρωτική αλλαγή της κοινωνίας. Όσο κι αν είναι απαραίτητη αυτή η υγιής αντίδραση εκείνων των λίγων Εκλεκτών για το Εθνικό και Κοινωνικό σύνολο, εντούτοις με μια πρώτη ματιά, ίσως και να φαίνεται καταδικασμένη σε αποτυχία εξαιτίας της αστικής νοοτροπίας της πλειοψηφίας, η οποία κοιτά μόνο «την δουλειά και το σπίτι της».
Όπως, όμως, η Ιστορία δεν γράφεται από τις διεφθαρμένες πλειοψηφίες, αλλά από τις εκλεκτές μειοψηφίες, έτσι και η Φύση στο ενεργειακό ξέσπασμά της δεν λογαριάζει την ανίσχυρη θέληση των ανθρώπων που «στενοχωρήθηκαν» επειδή η βροχή μπορεί να γονιμοποιήσει την Γη, αλλά «τους χάλασε την μέρα». Διεκδικώντας, λοιπόν, τον ενεργητικό και ενεργειακό ρόλο της βροχής σ’ ένα άλλο επίπεδο, η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ αποτελεί το φυσικό ξέσπασμα του Φυλετικού Υποσυνείδητου και του Ιστορικού Πεπρωμένου που όσο κι αν πολεμιέται λυσσαλέα σήμερα, όσο κι αν δεν είναι αρεστή στις βρώμικες και μίζερες υπάρξεις μιας απάνθρωπης καθεστωτικής νοοτροπίας, όσο κι αν τα εμπόδια μοιάζουν ανυπέρβλητα, παρ’ όλα αυτά η Ζωή βρίσκει πάντοτε τρόπο για να εκδηλωθεί και γι’ αυτό θα έρθει κάποτε η Ιερή στιγμή που μια άλλου είδους «καταιγίδα» θα καταστρέψει το ελεεινό αυτό τερατούργημα της τσιμεντούπολης και των εφήμερων ανθρώπων.
Ναι, Η ΒΡΟΧΗ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΞΑΝΑ, φέρνοντας και πάλι στην γονιμότητα στην Πατρίδα μας, αδιαφορώντας για τα αισθήματα και τις μικρόψυχες απόψεις και ορέξεις των ανδρείκελων που φυτοζωούν, ντροπιάζοντας την μεγαλειώδη υπόσταση του ΕΛΛΗΝΑ. Γι’ αυτό, όσο πιο πολύ αργεί να βρέξει τόσο πιο καταιγιστικός θα είναι ο χείμαρρος που θα σαρώσει αυτό το σάπιο οικοδόμημα…
ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/h-brochh-ths-chrushs-aughs#ixzz5Y4AYoxRx