Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, η ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς έχει περάσει ως κυρίαρχη άποψη ότι τα ιδανικά τα οποία την διέπουν είναι η αγάπη, η φιλανθρωπία, η αλληλεγγύη και η αντίθεσή της προς τον ρατσισμό, την μισαλλοδοξία και την μνησικακία κ.ο.κ. Η επιρροή της έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό, ώστε κάθε φιλελεύθερος δεξιός που «σέβεται» τους κανόνες του σύγχρονου πολιτικού παιχνιδιού οφείλει, καταρχάς, να δηλώνει ότι «αναγνωρίζει, σέβεται και τιμά τους αγώνες και τις θυσίες της αριστεράς»…
Ανεξαρτήτως από τον βαθμό «τύφλωσης» των απανταχού φιλελεύθερων που δεν μπορούν(;) να αντικρύσουν την αλήθεια, είναι η ίδια η αριστερά, η οποία φροντίζει να δείχνει ανά τακτικά χρονικά διαστήματα το πραγματικό απάνθρωπο πρόσωπό της, αυτό του μίσους. Η σχετικά πρόσφατη περίπτωση της δολοφονίας του Κωνσταντίνου Κατσίφα αποτέλεσε μια ακόμη απόδειξη της απέχθειας της αριστεράς προς όσους δεν είναι «δικοί της». Ως «ψυχάκια εθνίκι», «ψυχικά διαταραγμένο», «βαρεμένο», «τρελό» και άλλους παρόμοιους… ευγενείς χαρακτηρισμούς είδαμε να αποδίδονται από διάφορους αριστερούς και «φιλελέφτ» προς τον Εθνομάρτυρα αυτόν, ο οποίος είχε την «ατυχία» να μην είναι «γκέι ακτιβιστής», «ντραγκ κουίν», «οροθετική τσούλα», «κουήρ υποκείμενο» ή κάτι άλλο παρεμφερές, προκειμένου να αποθεωθεί από την αριστερή αστυνομία σκέψης που διαφεντεύει τα πάντα.
Ας σταθούμε σε ένα συγκεκριμένο, όσο και χαρακτηριστικό, παράδειγμα. Ένας πατενταρισμένος εθνομηδενιστής, αντιεθνικιστής και φανατισμένος αντιχρυσαυγίτης, ο Κωστής Παπαϊωάννου, έγραψε -ανάμεσα σ’ άλλα- τα εξής ειρωνικά, σε σχέση με την πρόταση της ενός λεπτού σιγής στην Βουλή ως Φόρο Τιμής στην Μνήμη του Κωνσταντίνου Κατσίφα (κάτι που πρώτη η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ είχε προτείνει): «Μετά το “μελαγχολικό παιδί με το καλάσνικοφ” σειρά έχουν άλλοι Έλληνες που διέπρεψαν εντός ή εκτός συνόρων: Φώτης Γιαγκούλας, Δράκος της Καλογρέζας, Βασίλης Λυμπέρης, Αδερφοί Ρετζαίοι, Tommy the Greek Kapatos».
Να υπενθυμίσουμε ότι ο ειρωνευόμενος έναν δολοφονημένο Παπαϊωάννου είναι άτομο το οποίο (λέγεται ότι) ήταν «φαν» του σημιτικού ΠΑΣΟΚ, ήταν πολιτευτής της ΔΗΜΑΡ το 2012, μεταπήδησε στον ΣΥΡΙΖΑ το 2014 και αύριο «έχει ο Θεός»… Στα πλαίσια της παρουσίας του στον (κυβερνητικό) ΣΥΡΙΖΑ ήταν για ένα διάστημα Γενικός Γραμματέας Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, κερδίζοντας… επάξια τον τίτλο του «δικαιωματάκια». Σήμερα, ασχολείται (και) με το Golden Dawn Watch, και δεν χρειάζεται να πούμε κάτι παραπάνω για την «αποστολή» αυτού του θλιβερού κατασκευάσματος. Είναι ο τύπος αυτός που ενώ επεδίωκε με πείσμα να έχουν οπωσδήποτε τα παιδιά των Ελλήνων ως συμμαθητές τα «προσφυγόπουλα», στην πολύ λογική και αναμενόμενη ερώτηση που του κάναμε εάν έχει φροντίσει να δώσει ο ίδιος το καλό παράδειγμα, στέλνοντας το παιδί του σε σχολείο με «προσφυγόπουλα», αντί να απαντήσει ευθέως προτίμησε να «κλαφτεί» στο Facebook γράφοντας ότι αναφερθήκαμε στον «6χρονο γιο του»!
Έτσι, γενικά και αόριστα, για να δημιουργηθούν παραπλανητικές εντυπώσεις ότι γράψαμε κάτι ανήθικα επιλήψιμο (μήπως και… «απειλητικό»;), με προφανή σκοπό να δείξει ότι είναι θιγμένος από το… ατόπημά μας. Βεβαίως, ο ίδιος δεν είχε κανένα πρόβλημα αργότερα «να σπάσει πλάκα» με τον «6χρονο γιο του» και αστειευόμενος να τον παρουσιάζει στο Facebook ως έναν εκκολαπτόμενο οπαδό του… Τζήμερου («Θεέ μου, μεγαλώνω έναν Τζήμερο» ήταν τα ακριβή λόγια του), με αποτέλεσμα το παιδί να γίνει έρμαιο αστεϊσμών και περιπαιχτικών σχολίων από τους διαδικτυακούς φίλους του πατέρα του.
Παραπονέθηκε, δηλαδή, ότι δεν σεβαστήκαμε ένα μικρό παιδί (το οποίο βεβαίως δεν φέρει καμία ευθύνη για τις πράξεις του πατέρα του, τον οποίο απλώς ρωτήσαμε αν έχει φροντίσει να έχει ως συμμαθητές του «προσφυγόπουλα»), αλλά ο ίδιος θεώρησε ότι μπορεί να κάνει «χιούμορ» με αυτό το παιδί στο διαδίκτυο. Αυτά, γιατί κάτι φαιδρό γράφτηκε τότε περί… λεβεντιάς. Ο «δικαιωματάκιας» Παπαϊωάννου, λοιπόν, δεν είχε κανέναν ηθικό ενδοιασμό να ειρωνευτεί και να λοιδορήσει (κι αυτός) έναν νεκρό (και μάλιστα δολοφονημένο) άνθρωπο και να τον παρουσιάσει ως εφάμιλλο λήσταρχων, όπως ο Γιαγκούλας!
Δεν γνωρίζουμε εάν την ώρα που έγραψε το σχόλιο αυτό, ο τύπος, που κατά δήλωσή του αποτελεί «την χαρά του ψυχαναλυτή», έπινε «το κρασί του». Σε οποιαδήποτε κατάσταση νηφαλιότητας, όμως κι αν βρισκόταν, η στάση του δεν δικαιολογείται καθόλου, καθώς είναι εντελώς απαράδεκτη. Ιδίως, δε για την αναφορά του στον Γιαγκούλα, μπορεί άνετα να απευθυνθεί σε κορυφαίο θεσμικό πρόσωπο της Βουλής, με το οποίο μαζί παρακολουθήσανε πριν από λίγο καιρό μια συνεδρίαση της δίκης της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, έτσι ώστε να μάθει απ’ αυτόν περισσότερα για τις ληστρικές (τύπου Γιαγκούλα) δραστηριότητες στο παρελθόν πολύ στενού συγγενικού του προσώπου…
Αφιερώσαμε πολύ χρόνο στα θλιβερά λεγόμενα ενός κατά περίσταση «ανθρωπιστή», ο οποίος όσο καιρό είχε θεσμικό πόστο Γ.Γ. ουδέποτε είδε παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων από (ακρο)αριστερούς εναντίον «φασιστών», ώστε να κινηθούν οι απαραίτητες διαδικασίες εναντίον τους. Ήταν, όμως, μια χαρακτηριστική περίπτωση του πως οι ψευτοδικαιωματιστές της αριστεράς βλέπουν «αλά καρτ» την απόδοση δικαιωμάτων και ευθυνών. Όλοι αυτοί που θρήνησαν για τον θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου και τον χαρακτήρισαν ως δολοφονία, όχι μόνο δεν χαρακτηρίζουν το ίδιο την (όντως) δολοφονία του Κωνσταντίνου Κατσίφα, αλλά με εξυπνακίστικες χυδαιότητες φροντίζουν οι ίδιοι να «δολοφονούν» ηθικά ξανά τον 35χρονο Βορειοηπειρώτη και να ταυτίζονται ουσιαστικά με τους αλβανικούς ισχυρισμούς.
Το περιβόητο «ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς» δεν είναι απλώς διάτρητο, είναι εντελώς ανύπαρκτο. Οι κάθε λογής «δικαιωματάκηδες», «ανθρωπιστές», «αντιρατσιστές» κ.ο.κ. έχουν μια ξεκάθαρα επιλεκτική διάσταση-διάθεση για το ποιοι είναι αυτοί που δικαιούνται θετικών διακρίσεων. «Πρόσφυγες», «ευπαθείς κοινωνικές ομάδες» και βεβαίως οι απανταχού και ποικιλότροποι «κοινωνικοί αγωνιστές» είναι αυτοί που έχουν μόνο δικαιώματα, τα οποία πρέπει να διαφυλάσσονται ως κόρη οφθαλμού. Αντιθέτως, οι Εθνικιστές, οι Πατριώτες, όλοι αυτοί που στην αριστερή «πολιτικά ορθή» γλώσσα αναφέρονται ως «ρατσιστές», «φασίστες», «ακροδεξιοί», είναι άξιοι μόνο για να λοιδορούνται, είτε είναι ζωντανοί είτε είναι νεκροί. Εάν χρειαστεί, θα επανέλθουμε στο καίριο αυτό ζήτημα.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/to-aristero-misos-kai-gia-ton-katsifa#ixzz5Z6BpHu3M