Η αθωότητα των παιδικών μας χρόνων

Άρθρο από την εφημερίδα “Χρυσή Αυγή”

Πριν από λίγες ημέρες, ένας φίλος μου μού έδωσε ένα ανάτυπο αλφαβηταρίου (αναγνωστικού) της Α’ τάξης του Δημοτικού Σχολείου του 1919, το οποίο είχε αποκτήσει ως «προσφορά» από κάποια ημερήσια εφημερίδα. Δεν θα μπορούσε (ηλικιακά) να είναι το δικό μου αλφαβητάριο, ούτε καν των γονέων μου, αλλά των παππούδων μου. Συνεπώς, δεν με συνέδεαν με αυτό μνήμες. Παρόλα αυτά, το περιεχόμενό του μου προκάλεσε ενδιαφέρον και δημιούργησε ανάλογες εντυπώσεις. Τι είχαν εκείνα τα αλφαβητάρια-αναγνωστικά που δεν υπάρχουν πια στα σύγχρονα σχολικά βιβλία; Μα το ότι πρόβαλλαν τον αυθεντικό βίο του Γένους, παρά την από τότε άλωση της εκπαίδευσης από τους δυτικόπληκτους «διαφωτιστές». Το Γένος είχε ακόμη εκείνες τις δυνάμεις αντίστασης και δεν τολμούσαν αυτοί να προκαλέσουν ατιμώρητοι το Λαϊκό αισθητήριο της, Εθνικά εννοούμενης, Κοινής Γνώμης. Τα τότε αναγνωστικά άρχιζαν από την αναφορά στον Θεό και την Ορθόδοξη Πίστη. Πρόβαλλαν τον εκκλησιασμό της οικογένειας και όλων των ενοριτών. Πρόβαλλαν την Μητέρα, που φρόντιζε να ξυπνά τα παιδιά νωρίς και να τα ετοιμάζει κατάλληλα για το Σχολείο. Παρουσίαζαν την Οικογένεια να κάνει την προσευχή της γύρω από το τραπέζι πριν από την έναρξη του φαγητού. Έδειχναν την Γιαγιά να ανάβει το καντηλάκι, έχοντας στο πλάι τα εγγόνια της και όλους μαζί να κάνουν τον Σταυρό τους. Η Πατρίδα προβαλλόταν έντονα μέσα από τις σελίδες τους ως ένα Υψηλό Ιδανικό. Η Ελληνική Σημαία εμφανιζόταν σε πολλές σελίδες κατά την παρουσίαση των Εθνικών Επετείων αναρτημένη στους εξώστες ή κρατούμενη από τα παιδιά που παρήλαυναν με Υπερηφάνεια. Ακόμη, αυτά τα αναγνωστικά πρόβαλλαν τους απλούς ανθρώπους του καθημερινού μόχθου, με τα ρυτιδωμένα πρόσωπα και τα ροζιασμένα χέρια. Όλοι τους, τύποι και χαρακτήρες λαϊκοί, εργατικοί, καλοσυνάτοι, θεοσεβούμενοι, γι’ αυτό και αποτελούσαν πρότυπα για τους μικρούς μαθητές. Και κοντά σ’ αυτούς, το παιδί μάθαινε την βιοπάλη στον αγρό, στο κοπάδι με τα ζώα, στο εργαστήριο του βιοτέχνη. Μάθαινε ν’ αγαπά την Φύση και να χαίρεται δημιουργικά με τις απλές χαρές της καθημερινότητας. Παρόμοια, σχεδόν, αλφαβητάρια υπήρχαν και στις επόμενες δεκαετίες.

Και ύστερα «ξέσπασε η θύελλα». Ήρθε η Μεταπολίτευση και οι «αντιχουντικοί» κρατούντες, αρχικά της Καραμανλικής ΝΔ και μετέπειτα του Παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ, να ξεκληρίσουν κάθε τι που συνέδεε τους άδολους μαθητές με το Έθνος και την Λαϊκή Παράδοση. Στο αντεθνικό και αντιχριστιανικό μένος πρωταγωνιστούσαν οι «προοδευτικοί» εκείνης της εποχής, που διακινούσαν πλέον επίσημα στα Σχολεία βιβλία με περιεχόμενο τις δικές τους ιδεοληψίες. Η ενορχηστρωμένη επίθεση κατά του Ελληνικού Έθνους ήταν πλέον γεγονός. Στον εθνομηδενιστικό διεθνισμό του μαρξισμού προστέθηκε ο κοσμοπολιτισμός του φιλελευθερισμού. Νεροκουβαλητές και οι δύο πλέον στον μύλο της παγκοσμιοποίησης. Οι Σχολικές Γιορτές κατά τις Εθνικές Επετείους αρχικά υποβαθμίστηκαν και τελικά ατόνησαν πλήρως. Οι πραγματικοί Ήρωες αρχικά παραμερίστηκαν από τους «ήρωες» της υποκουλτούρας της Μεταπολίτευσης και στην συνέχεια άρχισε η ανίερη εκστρατεία αποκαθήλωσής τους. Όλα όσα προβάλλονταν σ’ αυτά τα παλαιότερα αναγνωστικά ενοχλούσαν αφόρητα όλους αυτούς που άσκησαν την εξουσία από το 1974 μέχρι και τις ημέρες μας. Γι’ αυτούς «πατριωτισμός» είναι η μετατροπή της Χώρας σε χώρο και η μετατροπή που Ομοιογενούς Λαού της σε ετερογενή πληθυσμό. Είναι η πλήρης εξαφάνιση της Εθνικής Κυριαρχίας και η κατασπατάληση του Εθνικού πλούτου και της δημόσιας περιουσίας στους διεθνείς τοκογλύφους. Είναι η οριστική διάλυση του κοινωνικού ιστού, ώστε να αφανιστούν τα αισθήματα αδελφοσύνης και αλληλεγγύης μεταξύ των Ελλήνων. Είναι ο εκφυλισμός της έννοιας της Οικογένειας, με τα «σύμφωνα συμβίωσης» και την οικονομική της εξόντωση με την ουσιαστική ποινικοποίηση της τεκνογονίας.

Τα χρόνια πέρασαν και κάποιοι «ρομαντικοί», «ονειροπόλοι», «αλαφροΐσκιωτοι» αναπολούν την αθωότητα που διείπε τα παιδικά τους χρόνια, τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους. Αυτοί οι κάποιοι μεγάλωσαν και σαν τα γερά δένδρα άντεξαν στους θυελλώδεις ανέμους της αλλαγής που θέλησαν να ξεριζώσουν και να σαρώσουν τους πάντες και τα πάντα. Έμειναν Όρθιοι και Πιστοί στην Φιλοπατρία και τα επακόλουθα παράγωγά της. Σε αντίθεση με άλλους, δεν έμειναν ξεκρέμαστοι δίχως Πίστη, δίχως Ιδανικά, που φυγαδεύτηκαν προς άγνωστη κατεύθυνση. Σήκωσαν τις δικές τους Σημαίες Εθνικής και Κοινωνικής Αντίστασης και Ανά(σ)τασης πάνω στα ερείπια των φθηνών ιδεολογημάτων, σε μια ανελέητη μεταϊδεολογική εποχή της παγκοσμιοποιητικής χοάνης. Η Λαϊκή Ψυχή έχει ανάγκη όχι από «παραμύθια», αλλά από Μύθους που θα την σφυρηλατήσουν δημιουργικά σε αγαστή συνεργασία με τον πλούσιο εμπειρικό της Πίστης και της Παράδοσης με Εθνικό και Θρησκευτικό περιεχόμενο.

Το «πέταγμα» της Μνήμης σε άλλες εποχές, με αφορμή την μελέτη αυτού του αλφαβηταρίου-αναγνωστικού, προσφέρει κάτι παραπάνω από μια ψυχική ευφορία. Αποτελεί ένα είδος επιστροφής στην άδολη αθωότητα των αγνών παιδικών μας χρόνων, τότε που θεωρούσαμε ότι όλος ο κόσμος μας ανήκει και κάναμε Όνειρα από Σίδερο, σχεδιάζοντας το μέλλον. Μια αθωότητα, η οποία απαλλαγμένη πλέον από την αφέλεια εκείνων των πρώτων ετών της ζωής μας, συνεχίζει να επιζεί μέσα μας και είναι αυτή που μας καθοδηγεί σε όλες τις δραστηριότητες, σε όλες τις πτυχές της προσωπικής, κοινωνικής και πολιτικής διαδρομής μας με προορισμό την Κατάκτηση της Ευτυχίας! ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ

Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/h-athwothta-twn-paidikwn-mas-chronwn#ixzz5a8XjRNdo