Άρθρο στην εφημερίδα “Χρυσή Αυγή”
Το τελευταίο χρονικό διάστημα, το λεγόμενο κίνημα των «Κίτρινων Γιλέκων» κατόρθωσε να αποκτήσει πανευρωπαϊκό ενδιαφέρον, ξεπερνώντας τα γαλλικά σύνορα, με την βίαιη αντιπαράθεσή του με την κυβέρνηση Μακρόν. Ένας Μακρόν, ο οποίος προωθήθηκε από το σύστημα παριστάνοντας τον μεταρρυθμιστή και στα πλαίσια αυτά βρίσκεται και η δήθεν οικολογική εμμονή του (την στιγμή που υπήρχε διεθνής άνοδος των τιμών του πετρελαίου), καθώς πήρε την απόφαση να αυξήσει τους φόρους στα καύσιμα για «περιβαλλοντολογικούς λόγους». Κάτι τέτοιο, έδωσε την αφορμή για τον αναβρασμό των γαλλικών νοικοκυριών, με την αιτία όμως να βρίσκεται αλλού και να αφορά κάτι πολύ ευρύτερο και ουσιαστικό.
Στην Γηραιά Ήπειρο, την Γη όπου γράφτηκαν οι πιο σημαντικές στιγμές της ανθρώπινης Ιστορίας, οι δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης εμφανίζονταν ως «υπερασπιστές και εγγυητές της δημοκρατίας, της σύγκλισης, της ευρωπαϊκής ιδέας», με ταυτόχρονη –βεβαίως- κραυγή καταγγελίας για «άνοδο της ακροδεξιάς», «γιγάντωση της φασιστικής και ρατσιστικής απειλής», «κίνδυνο του εθνολαϊκισμού». Παρίσταναν, έτσι, τους θεματοφύλακες του «πολιτικά ορθού», του «σεβασμού στην διαφορετικότητα», των «ανοιχτών κοινωνιών της πολυπολιτισμικότητας».
Το φλύαρο αφήγημά τους κατέληγε στο συμπέρασμα ότι οι τριγμοί που παρατηρούνται σε όλο σχεδόν το μήκος και πλάτος της Ευρώπης οφείλονται στην εκμετάλλευση από ακροδεξιές δυνάμεις των «εθνικιστικών, ρατσιστικών, φοβικών αισθημάτων», που κατακλύζουν τις κοινωνίες των χωρών αυτών. Με αυτό τον τρόπο, έκρυβαν κάτω από το χαλί την καταστροφή και την ταπείνωση που προκαλεί η εκ μέρους τους κοινωνική και οικονομική διαχείριση σε βάρος των Λαών της Ευρώπης, η ραγδαία επιδείνωση και φτωχοποίησή τους, αλλά και το ότι η ΕΕ αποτελεί, επί της ουσίας, μια τεράστια φυλακή βασανιστηρίων απέναντι στα Ευρωπαϊκά Έθνη. Ο πολιτικός-κοινωνικός σεισμός, πολλών ρίχτερ, που συνταράσσει όλο αυτό το διάστημα την Γαλλία, ήρθε ως μια συνέχεια γύρω από την επίγνωση του πώς «λύνουν» οι χρηματάνθρωποι και οι τεχνοκράτες της ΕΕ τα ζητήματα που αφορούν τις χώρες-μέλη της ΕΕ, όπως Κύπρος, Ελλάδα, Ιταλία, κ.ο.κ.
Τελεσίγραφα, καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, πραξικοπήματα και μνημόνια. Ένα κέντρο αποφάσεων (το Βερολίνο), ένας άξονας (ο γαλλογερμανικός), μια επιτροπή επιβολής και ελέγχου (η Κομισιόν, έχοντας δίπλα της το Eurogroup), μια τεράστια τράπεζα (η ΕΚΤ), χωρίς κανέναν έλεγχο, χωρίς καμία νομιμοποιητική διαδικασία. Όλα αυτά, λοιπόν, έχουν οδηγήσει στην σαφή καταπάτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων σε εθνικό, λαϊκό και οικονομικό επίπεδο. Δημιούργησαν μια νέα φεουδαρχική διοικητική δομή, καταλύοντας στην πράξη κάθε κοινωνική κατάκτηση. Αποτελέσματα εκλογών και δημοψηφισμάτων, κάθε είδους έκφραση και ετυμηγορία του Λαού, ακόμη και ο ίδιος ο Λαός (με την προσπάθεια μετατροπής του σε ετερογενείς πληθυσμούς, αποτελούμενους από «πρόσφυγες» μη ευρωπαϊκής καταγωγής), όλα καταργούνται. Αναμφισβήτητα, λοιπόν, υπάρχει σε πανευρωπαϊκό επίπεδο ένα ισχυρό Εθνικολαϊκό ρεύμα αυθεντικών (όσο και αυθόρμητων) πολιτικών κινημάτων, το οποίο αλλάζει τους συσχετισμούς και καθορίζει τις περαιτέρω εξελίξεις, αλλού περισσότερο και αλλού λιγότερο.
Αλλού με «πλατείες», αλλού με συμμετοχή σε κόμματα που είτε πρωτοδημιουργήθηκαν μέσα στην κρίση είτε προϋπήρχαν δίχως ιδιαίτερη εκλογική εμβέλεια, αλλού με πανεθνικά κινήματα πρωτότυπου χαρακτήρα, όπως τα «Κίτρινα Γιλέκα», μπόρεσαν και διέλυσαν το στημένο κομματικό παιχνίδι σοσιαλδημοκρατών και φιλελεύθερων, που παιζόταν για δεκαετίες ολόκληρες, αλλάζοντας ριζικά και σημαδεύοντας ανεξίτηλα τις κοινωνίες στις οποίες εμφανίστηκαν. Όπως αναφέραμε και στην αρχή, η εμφάνιση των «Κίτρινων Γιλέκων» εκδηλώθηκε με αφορμή-αφετηριακό πρόσχημα την γνωστή υπόθεση των καυσίμων. Εκείνο, όμως, που οδήγησε στην συνέχιση και την κλιμάκωση της κινητοποίησης είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης προς την εξουσία της χώρας. Αυτή η κινητοποίηση νεολαίας και κοινωνίας προσεγγίζεται και ως μια ορατή μορφή απονομιμοποίησης της πολιτικής εξουσίας στην σχέση ηγεσίας και κοινωνίας, καθώς κάθε πολιτική εξουσία πρέπει πρωτίστως να παραπέμπει στην ηθική αποδοχή της από την κοινωνία για να μπορεί μετέπειτα να νομιμοποιείται πολιτικά.
Γι’ αυτό και οι Γάλλοι, δια μέσου των «Κίτρινων Γιλέκων», ξεσηκώθηκαν, όχι μόνο για τους φόρους στα καύσιμα (αιτία), αλλά κυρίως για να εκφράσουν την αντίθεσή τους σε μια κυβέρνηση που τους αγνοεί, τους κοροϊδεύει, τους εξαθλιώνει. Ακόμα και μέσα στην βίαιη οργή που χαρακτηρίζει τις αντιδράσεις τους, μπορεί ο προσεκτικός παρατηρητής να διακρίνει τα ισχυρά εκείνα σήματα-στίγματα που δείχνουν την «δίψα» των Γάλλων για Εθνική Ταυτότητα, για μια αντίθεση-αντίσταση στην περαιτέρω πολυπολιτισμικότητα που θα φέρει η εξάπλωση της λαθρομετανάστευσης (και) στην Πατρίδα τους. Με δεδομένο, λοιπόν, ότι η Γαλλία δεν κείται ως νησίδα στον ωκεανό απομονωμένη, αλλά αποτελεί εκ των κυριοτέρων μερών του παζλ της ΕΕ, οι «συμμαχητές» του Μακρόν στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες όχι μόνο δεν δείχνουν να είναι σε θέση να «βοηθήσουν» τον αποτυχημένο «φλούφλη» των Παρισίων, αλλά φαίνεται να ανησυχούν στο ενδεχόμενο μετάδοσης τους γαλλικού εξεγερτικού «ιού» σε μια διαδικασία «ντόμινο», η οποία θα προκαλέσει δυσκόλως διαχειρίσιμες παράλληλες αντιδράσεις σε άλλες μητροπόλεις της Γηραιάς Ηπείρου. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι οι διαδικασίες της Ιστορίας δεν καθορίζονται από την «πολιτική μηχανική» των «ειδικών της πολιτικής», αλλά από τις Ιδέες και τους Ηγέτες, που αυτές θέτουν ως μηχανοδηγούς και τιμονιέρηδες του οχήματος που τις κουβαλά. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/forwntas-ta-kitrina-gileka#ixzz5aaYVfS68