Site icon ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ

25.12.1947: Η μάχη της Κόνιτσας

Χριστούγεννα 1947. Αυτή την ιερή μέρα επέλεξαν οι συμμορίτες του ΚΚΕ για να επιτεθούν στην πόλη της Κόνιτσας. Είναι αναμφισβήτητα η κρισιμότερη αναμέτρηση στα οδυνειρά χρόνια της κομμουνιστικής ανταρσίας των ετών 1946-1949.

Διαχρονικός στόχος του κομμουνιστικού καρκινώματος ήταν η μετατροπή της Ελλάδος σε σταλινικό προτεκτοράτο. Και σε περίπτωση που αυτό δεν ήταν εφικτό, ο διαμελισμός της.

Οι δύο γύροι που αιματοκύλισαν την Ελλάδα δεν ήταν αρκετοί για τους αδίστακτους ηγέτες του ΚΚΕ. Η συμφωνία της Βάρκιζας τον Φεβρουάριο του 1945 τους έδωσε τη δυνατότητα να ετοιμαστούν για τον τρίτο γύρο.

Ο συμμοριτοπόλεμος, ο «Τρίτος Γύρος» της κομμουνιστικής ανταρσίας, ξεκίνησε στις 31 Μαρτίου 1946, με επίθεση συμμοριτών στον Σταθμό Χωροφυλακής Λιτοχώρου. Επρόκειτο για την πιο οργανωμένη επιδρομή του σλαβισμού για την υποδούλωση της Μακεδονίας και της Θράκης μας. Ασφαλώς, δεν υπήρχε περίπτωση το ΚΚΕ να ξεκινήσει τον συμμοριτοπόλεμο χωρίς, όχι απλώς και μόνον την άδεια, αλλά και την εντολή του «Μεγάλου Στάλιν».

Το καλοκαίρι του ’47, το ΚΚΕ δεν έκρυβε τις προθέσεις του. Ήδη τον Ιούνιο στο Στρασβούργο, ο Μιλτιάδης Πορφυρογένης έκανε λόγο για «[…] τη δημιουργία μιας λεύτερης δημοκρατικής Ελλάδας με δική της κυβέρνηση και με δική της κρατική υπόσταση…».

Στην 3η Ολομέλεια του ΚΚΕ  που έγινε στη Γιουγκοσλαβία  στις 11 και 12 Σεπτεμβρίου 1947, διαπιστώθηκε ότι είχαν ωριμάσει οι συνθήκες για τη δημιουργία ελεύθερης δημοκρατικής περιοχής. Και τονίζεται ότι “συμπαγής και εκτεταμένη Ελεύθερη Ελλάδα, με δική της κυβέρνηση είναι το πρώτο βήμα για να σωθεί η Ελλάδα, η ακεραιότητα, η ανεξαρτησία της, η δημοκρατία”.

Στις 23 Δεκεμβρίου 1947 ιδρύεται η «Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση». Την επομένη στις 24, από τον ραδιοφωνικό σταθμό «Ελεύθερη Ελλάδα» των συμμοριτών στην Γιουγκοσλαβία, ανακοινώνεται ο σχηματισμός της, με «πρωθυπουργό» τον Μάρκο Βαφειάδη και «υπουργούς» γνωστούς κομμουνιστές και τον καθηγητή Πέτρο Κόκκαλη.

Η Ελλάδα βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο. Και θα μπορούσαμε να πούμε ότι δεν είχε αντιληφθεί τον κίνδυνο. Αυτό φαίνεται και από άρθρο που δημοσίευσε στο περιοδικό των συμμοριτών ο Μάρκος Βαφειάδης που λέει χαρακτηριστικά: «Η επιχείρηση της Κόνιτσας επιβάλλονταν να γίνει πολιτικά και στρατιωτικά. Η εκλογή της στιγμής ήταν κατάλληλη. Οι φαγωμάρες ανάμεσα στις δύο κλίκες της κυβέρνησης της Αθήνας είναι οξυμένες».

Αν η κυβέρνηση του Ζαχαριάδη αναγνωριζόταν, η Ελλάδα κινδύνευε να βρεθεί σε εμπόλεμη κατάσταση με τους βόρειους γείτονές της, με απρόβλεπτες συνέπειες.

Η χρονική σύμπτωση της ίδρυσης της κυβέρνησης των ανταρτών, που ονομάστηκε «Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση» και της επίθεσης κατά της Κόνιτσας δεν ήταν τυχαία.

Σύμφωνα με τον Μάρκο, ο Ζαχαριάδης είχε πει ότι «θα πάρουμε την Κόνιτσα, θα φτιάξουμε την κυβέρνηση και πιθανόν ν’ αναγνωριστούμε» από τη Σοβιετική Ενωση και τους φίλους της ή κάποιους από αυτούς.

Ξημερώνουν Χριστούγεννα στην Κόνιτσα με τσουχτερό κρύο.

Ταυτόχρονα με τις καμπάνες των εκκλησιών ακούσθηκαν να πέφτουν βλήματα από βαρείς όλμους στα υψώματα της πόλης. Για μια στιγμή κανενός το μυαλό δεν πήγε σε επίθεση. Πέσανε έξι βλήματα όλμων και ύστερα μεσολάβησε ένα μικρό διάστημα ησυχίας. Μα ύστερα το κακό συνεχίστηκε χωρίς καμιά απολύτως διακοπή, έως τις εφτά.

Την Κόνιτσα υπερασπίζονταν η 75 Ταξιαρχία (που είχε λάβει μέρος στη μάχη του Μετσόβου) του Εθνικού Στρατού, υπό τον Συν/ρχη Δόβα Κωνσταντίνο με δύναμη μόνο δύο (2) Τάγματα Πεζικού, το 582 Τ.Π. και το 584 Τ.Π. Τα δύο τάγματα είχανε, απλώσει τμήματα της δυνάμεώς τους στα πιο επικίνδυνα σημεία γύρω από την Κόνιτσα, όπου από τον  Αύγουστο είχανε γίνει γύρω-γύρω χαρακώματα, είχανε φτιάσει ναρκοπέδια κι ακόμα Σταθμούς Διοικήσεως ωχυρωμένους, για περίπτωση εισβολής και επιθέσεως εναντίον της.

Οι δυνάμεις που οι συμμορίτες χρησιμοποίησαν στην επιχείρηση ήταν οι παρακάτω:

Κανένας δεν είχε υποψιαστεί πως μπορούσε τέτοια μέρα να συμβεί κανένα απρόοπτο. Την παραμονή των Χριστουγέννων, μόνον ο Διοικητής του 584 Τάγματος Πεζικού Αντισυνταγματάρχης (ΠΖ) Παλλαντάς Γεώργιος που είχε ανέβει στο ύψωμα 915 και στον Προφήτη Ηλία Εξοχής για επιθεώρηση, σαν να τον έσπρωχνε κάποιο μυστικό προαίσθημα, μάζεψε τους αξιωματικούς του και τους είπε δύο λόγια:

“Δεν ξέρω τι μπορεί να συμβεί από ώρα σε ώρα. Να έχετε όμως υπόψη σας, πως πρώτα θα πεθάνουμε εμείς οι Αξιωματικοί και κατόπιν οι φαντάροι. Τίποτα άλλο. ”

Η μάχη ανάμεσα στις δυνάμεις των συμμοριτών και του Ελληνικού Στρατού ξεκίνησε λυσσαλέα. Οι δυνάμεις των ανταρτών επιχείρησαν με αρκετή επιτυχία στα εξωτερικά φυλάκια της Κόνιτσας κυρίως σε αυτά που βρίσκονταν σε υψώματα.

Τα πολυβόλα των συμμοριτών γαζώνουν κάθε κατεύθυνση, ενώ σαλπιγκτές και άλλοι με χωνιά φώναζαν από όλες τις κατευθύνσεις:

“Μη πολεμάτε τζάμπα. Παραδοθήτε. Σκοτώστε τους πουλημένους Αξιωματικούς σας. Είσαστε χαμένοι ”.

υπηρεσίες, ζητούν οι ίδιοι να τρέξουν στις μονάδες τους απάνω στα υψώματα. Φεύγουν τα παιδιά αυτά και πίσω μένουν οι τελείως απαραίτητοι. Για να φτάσουν στη μάχη τρέχουν. Γίνεται αγώνας δρόμου για το ποιός θα φτάσει πρώτος στο χαράκωμα και να βοηθήσει στον αγώνα. Εκεί που φθάνουν τέτοιοι είναι οι κρότοι που δεν μπορούν να ακουστούν και οι δυνατότερες φωνές. Οι τραυματίες με ματωμένα κορμιά, όσοι μπορούν να σταθούν ακόμα όρθιοι πολεμούν ακόμα.

Σκηνές μεγαλείου που δεν μπορεί να τις συλλάβει ανθρώπινο μυαλό. Οι Αξιωματικοί με πάθος πολεμούν στα πιο επικίνδυνα σημεία.

“Και εμείς να σκοτωθούμε, φωνάζουν στους στρατιώτες, να ταμπουρωθείτε στα κορμιά μας και να πολεμήσετε”.

Η σφοδρή επίθεση των συμμοριτών την πρώτη ημέρα εναντίον των φυλακίων της πόλεως, δεν πέτυχε τίποτε το σοβαρό. Όλη η γραμμή κρατάει γερά και τα κύματα του εχθρού τσακίζονται επάνω στη γενναία άμυνα του στρατού μας.

Αυτή η νύχτα έκρινε τη τύχη της Κόνιτσας. Φάνηκε καθαρά πως ο στρατός δεν θα επέτρεπε με οποιαδήποτε θυσία να περάσουν οι συμμορίτες.

Τις νύχτες στο δρόμο που ξεκινά από το Λεσκοβίκι για την Ελληνοαλβανική μεθόριο, βλέπουν συχνά οι υπερασπιστές της Κόνιτσας φώτα αυτοκινήτων που ανεβοκατεβαίνουν συνεχώς. Από ομολογίες χωρικών της περιοχής εκείνης αποδεικνύεται πως τα αυτοκίνητα αυτά μετέφεραν ενισχύσεις στους συμμορίτες και στην επιστροφή πολυάριθμους τραυματίες σε αλβανικά νοσοκομεία.

Οι μάχες γύρω από την κωμόπολη κράτησαν 10 ημέρες, αλλά η πόλη δεν έπεσε στα χέρια των ανταρτών χάρη στο αγωνιστικό πνεύμα και τον ηρωϊσμό των Ελλήνων αξιωματικών και στρατιωτών που την υποστήριζαν τις πρώτες 7 ημέρες, μέχρι να φθάσουν ενισχύσεις ΛΟΚ και στρατού από τα Γιάννενα.

Το απόγευμα της 29ης Δεκεμβρίου στις τρείς, μία Διλοχία του 527 Τάγματος Πεζικού με τον Λυγεράκη καταφέρνει και με ηρωϊκή εξόρμηση μπαίνει στα χαρακώματα της Γκραμπάλας και διώχνει κακήν κακώς τους συμμορίτες. Είναι οι απαράμιλλοι ΛΟΚ, οι επίλεκτοι Έλληνες κομάντο, από τους οποίους έχει σταλλεί στην Ήπειρο μία πρότυπος Μοίρα υπό τον ηρωϊκό Ζαχαράκη.

Για να ανέβει η ηρωϊκή αυτή Διλοχία εκεί επάνω, έκανε σωστή αναρρίχηση στην πλαγιά που ήτανε εντελώς γυμνή και φοβερά απότομη.

Η διείσδυδη των ΛΟΚ στα νώτα των συμμοριτών συντόμεψε κατά πολύ την επαφή του στρατού με την πολιορκημένη Κόνιτσα. Ήταν κάτι που οι συμμορίτες δεν το περίμεναν.

Στην Κόνιτσα στρατιώτες και κάτοικοι τρελαίνονται από ενθουσιασμό.Οι επιχειρήσεις συνεχίστηκαν μέχρι τις 7 Ιανουαρίου με αντεπιθέσεις του Ελληνικού στρατού βόρεια της Κόνιτσας, που είχαν ως αποτέλεσμα να απαλλαγεί οριστικά η γραφική κωμόπολη από τον κίνδυνο.

Μετά την Κόνιτσα, ο κλονισμένος Μάρκος ήταν βέβαιος ότι οι συμμορίτες δεν μπορούσαν από μόνοι τους να επικρατήσουν.

Σε ένα νεώτερο αφιέρωμα του Ριζοσπάστη στις 24 Αυγούστου 1997 τονίζεται χαρακτηριστικά: “Εκείνη η βουνοκορφή πάνω απ’ την Κόνιτσα που δεν κατάφερε ο ΔΣΕ να καταλάβει κι έχασε την Κόνιτσα , βαραίνει στις καρδιές μας”. Ένα μικρό δείγμα του πόσο στοίχισε η απώλεια στους συμμορίτες.

Στην Κόνιτσα για πρώτη φορά φάνηκαν ο ηρωϊσμός και οι δυνατότητες των καταδρομέων, αλλά και οι σοβαρές ελλείψεις του Ε.Σ. σε οπλισμό και ιδιαίτερα σε πολυβόλα. Η φρουρά της Κόνιτσας αντιμετώπισε έξι εχθρικά τάγματα επί πέντε ημέρες με μόνο δύο πολυβόλα!

Η μάχη και η νίκη της Κόνιτσας, υπήρξε η αποφασιστική καμπή του συμμοριτοπολέμου. Γι’ αυτό η Κόνιτσα θα μείνει στην ιστορία μας, σαν βωμός θυσίας και θρύλος.

71 χρόνια μετά, η μεγάλη εκείνη στρατιωτική νίκη, έχει καταντήσει μεγάλη πολιτική ήττα. Ο μαρξισμός έχει επιβληθεί στο εθνοφθόρο κράτος  και έχει οδηγήσει σε πλήρη βιασμό της Ιστορίας και της Ιστορικής μνήμης. Η επέτειος αυτής της μεγάλης, της ιστορικής, της σωτήριας νίκης, από πολλού δεν εορτάζεται επίσημα.

Σήμερα οι χιλιάδες των νεκρών που έπεσαν υπακούοντας στις διαταγές της νόμιμης κυβέρνησης του τόπου έμειναν δυστυχώς αδικαίωτοι.

Μερικοί θεωρούν ότι το κράτος ξέχασε τους ήρωες. Λάθος. Τους τιμώρησε.

Αντί μνημοσύνου, ψήφισε το νόμο 1863/18 Σεπτεμβρίου 1989, όπου στο άρθρο 1 ορίζεται: “ Όπου στην κείμενη νομοθεσία αναφέρεται ο όρος «συμμοριτοπόλεμος» αντικαθίσταται με τον όρο «εμφύλιος πόλεμος» και όπου «συμμορίτες» με τον όρο «Δημοκρατικός Στρατός» ”.

Εμείς οι νέοι της Χρυσής Αυγής δεν ξεχνάμε τους ηρωϊκώς πεσόντες, τους τραυματίες και όσους πολέμησαν στην Μάχη της Κόνιτσας.

Το Εθνικό κράτος στο οποίο αποβλέπουμε θα στείλει οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας τον αναίσχυντο αυτό νόμο.

Αιωνία η μνήμη και η τιμή στους λαμπρούς μαχητές της Κόνιτσας.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/25.12.1947-h-machh-ths-konitsas#ixzz5ajbU6aem

Exit mobile version