Το Χειμερινό Ηλιοστάσιο της 21ης Δεκεμβρίου είναι μια πανάρχαια εορτή των ευρωπαϊκών λαών και ουσιαστικώς σηματοδοτείται η αρχή του χειμώνα και την ημέρα εκείνη υπερέχει η νύχτα έναντι της ημέρας. Από τις 21 Δεκεμβρίου η Φύση αρχίζει να καθεύδει και να «αναπαύεται» κάτω από το πέπλο του κρύου, της πάχνης και του χιονιού έως ότου έλθει η Εαρινή Ισημερία και ξεκινήσει η αναγέννηση, η ανθοφορία και η ανάτασή της.
Οι αρχαίοι Έλληνες εόρταζαν την γέννηση του θεού Διονύσου ο οποίος απεκαλείτο ως «σωτήρ» και «θείο βρέφος», ο οποίος εγενήθη από την Παρθένο Σεμέλη.
Οι Ρωμαίοι εόρταζαν τα «Μπρουμάλια» και τα «Σατουρνάλια». Οι Ρωμαίοι κατά την εορτή αυτή συνήθιζαν να αποστέλλουν κλαδιά δένδρων μαζί με δώρα σε φίλους και συγγενείς. Τα στολισμένα κλαδιά δένδρων ήταν έθιμο των αρχαίων Ελλήνων οι οποίοι στα ιερά άλση συνήθιζαν να κοσμούν με διάφορα αντικείμενα τα κλαδιά δένδρων προς τιμή των Θεών και της Δήμητρας επικαλούμενοι τις αναγεννητικές τους δυνάμεις για την ανάταση της Φύσεως και την καρποφορία.
Οι Γερμανικοί λαοί εόρταζαν το «Yule», (κατά την αγγλοσαξονική γλώσσα, o τροχός). Εκτός όμως των εορτών αυτών στα ελληνιστικά χρόνια υπήρχε και το «Τριέσπερον» (22-24 Δεκεμβρίου) για τους Έλληνες και Ρωμαίους που είχε σχέση με το Χειμερινό Ηλιοστάσιο.
Το 274 μ.Χ. ο αυτοκράτωρ Αυρηλιανός καθιέρωσε τη λατρεία του Ανίκητου Ηλίου (Sol Invictus) και συνέδεσε τον εαυτό του με τη λατρεία αυτή, καθώς εθεωρείτο ο εκπρόσωπος του Θεού Ηλίου στη Γη. Ο Ανίκητος Ήλιος αναγεννιόταν κάθε 25η Δεκεμβρίου (βάσει των αρχαίων ημερολογίων). Εκτίσθη επίσης νέος Ναός στη Ρώμη «προς τιμήν της Dies Natalis Solis Invicti». Τις ηλιακές ιδιότητες που καθιέρωσε ο Αυρηλιανός για τον εαυτό του. συνέχισαν και άλλοι αυτοκράτορες, όπως ο Μέγας Κωνσταντίνος ο οποίος μετά τη νίκη επί του Μαξεντίου το 312 μ.Χ – νίκη η οποία παρουσιάσθηκε ως η κατίσχυση της Δικαιοσύνης έναντι της τυραννίας – αφαίρεσε από τα νομίσματά του τον Άρη και τοποθέτησε τον Ανίκητο Ήλιο, σύμβολο της Δικαιοσύνης και της Φυσικής Τάξεως. Έπειτα η ιστορία του Κωνσταντίνου είναι γνωστή κυρίως μέσω του επισκόπου Καισαρείας Ευσέβιου, του Λακτάντιου ακόμη και του εθνικού Ζώσιμου, ως ο πρώτος αυτοκράτορας που καθιέρωσε τον χριστιανισμό και έτσι η θρησκεία μας διετήρησε και κράτησε όλα εκείνα τα αρχέγονα έθιμα και προγονικά ήθη.
Έπειτα ο Επίσκοπος Ρώμης Άγιος Τελεσφόρος (125-138 μ.Χ.) πρότεινε αρχικώς να συμπεριληφθεί στις λατρευτικές εκδηλώσεις της Ρώμης και η γέννηση του Χριστού. Η πρόταση αρχικώς απερρίφθη.
Στη συνέχεια ο Πάπας Ιούλιος Α΄, τον 4ο Αιώνα, καθιέρωσε επισήμως τον εορτασμό της «Χριστού Γεννήσεως», τα Χριστούγεννα δηλαδή, αντικαθιστώντας την (ανα)γέννηση του Ανίκητου Ηλίου με την γέννηση του Θεανθρώπου (“εγώ ειμί το Φως του κόσμου”). Από τότε ο ευρωπαϊκός κόσμος τηρεί απαρεγκλίτως την Παράδοσή του, αφού ο Χριστιανισμός τη διεφύλαξε ως κόρη οφθαλμού.
Γιώργος Σύρος
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/h-paradosh-twn-christougennwn-suntomh-istorikh-anadromh#ixzz5amIQFWVZ