Άρθρο στην εφημερίδα “Χρυσή Αυγή”
Από όλες σχεδόν τις απόψεις, ο φιλελευθερισμός έχει πραγματοποιήσει πιο αποτελεσματικά ορισμένους στόχους που μοιράζεται με τον μαρξισμό: Την εξάλειψη των συλλογικών ταυτοτήτων, (εθνικών και φυλετικών) και των παραδοσιακών πολιτισμών, την γενικευμένη «απομάγευση» (εξάλειψη κάθε υπερβατικού στοιχείου) και απογοήτευση του κόσμου, καθώς και την εξαναγκαστική οικουμενικότητα του συστήματος παραγωγής. Αντί για την μαρξιστική «δικτατορία του προλεταριάτου» επάνω στις λαϊκές μάζες, προβαίνει σε καθολική «προλεταριοποίηση» των μαζών, που υπόκεινται στους πράκτορες και εισπράκτορες των Διεθνών Επικυριάρχων.
Οι ταλαιπωρίες και καταστροφές της αγοράς προκάλεσαν επίσης την άνοδο και την ανάπτυξη του «κράτους πρόνοιας». Καθ’ ‘όλη τη διάρκεια της ιστορίας, η αγορά και το κράτος εμφανίστηκαν σε ισότιμη βάση, αλλά κλιμακωτά οι πλουτοκρατικές διεθνείς δυνάμεις του χρήματος επιδιώκουν να επιβάλλουν καθολικά το νόμο του χρήματος στις ενδοκοινοτικές, μη εμπορικές ανταλλαγές και να μετατρέψουν τον ομοιογενή οικονομικό χώρο σε εξουσιαστικό και κυριαρχικό τους εργαλείο. Η διάλυση των εθνοφυλετικών κοινοτικών δεσμών, κατέστησε αναγκαία την προοδευτική ενίσχυση του «κράτους πρόνοιας», δεδομένου ότι στην κοινωνική του διάσταση είχε ανατεθεί η δικαιότερη ανακατανομή των αγαθών, αναγκαία για την άμβλυνση των αποτυχιών της παραδοσιακής αλληλεγγύης.
Όμως στις ευρωπαϊκές χώρες αυτές οι κρατικές παρεμβάσεις αντί να παρεμποδίσουν τον φιλελευθερισμό, εν τέλει του επέτρεψαν να ευημερήσει αποφεύγοντας μια κοινωνική έκρηξη και δημιουργώντας έτσι την απαραίτητη ασφάλεια και σταθερότητα για τις συναλλαγές. Σε αντάλλαγμα, το αποεθνικοποιημένο «δημοκρατικό» κράτος πρόνοιας, το οποίο δεν είναι παρά μια αφηρημένη, ανώνυμη και αδιαφανής αναδιανεμητική δομή, γενικεύει την καθολική ανευθυνότητα, μεταμορφώνοντας τα μέλη της κοινωνίας σε εξαρτημένους και έρποντες αποδέκτες της δημόσιας βοήθειας και τίποτα περισσότερο. Δηλαδή μετατρέπει την Λαϊκή Κοινότητα σε αμνησική και αδιάφορη, υλοεξαρτώμενη οχλομάζα που δεν επιδιώκει πλέον να ανατρέψει το φιλελεύθερο σύστημα, αλλά επιζητά να παρατείνει την απεριόριστη επέκταση των δικαιωμάτων δίχως αμοιβαιότητα, των δικαιωμάτων δίχως καθήκοντα και υποχρεώσεις.
Τέλος, ο φιλελευθερισμός αρνείται την κομβική ιδιαιτερότητα της πολιτικής, η οποία συνεπάγεται πάντα αυθαιρεσία των αποφάσεων και πληθώρα των στόχων. Από αυτήν την άποψη, ο όρος «φιλελεύθερη πολιτική» φαίνεται να είναι όχι μόνο μια λεκτική αντίφαση όρων, αλλά και μια νοηματικής αντίφαση. Επιδιώκοντας να διαμορφώσει τεχνητούς και αντι-φυσικούς κοινωνικούς δεσμούς, με βάση μια θεωρία ευτελούς ορθολογικής επιλογής» που μειώνει την υπηκοότητα σε χρησιμοθηρία, καταλήγει σε μια τάχα «επιστημονική» διαχείριση της παγκόσμιας κοινωνίας από πάντα «εκσυγχρονιστές» τεχνικούς εμπειρογνώμονες. Το φιλελεύθερο κράτος, συχνότατα ταυτόσημο με μια «δικαστική δημοκρατία», μια πλουτοκρατική «ταχαδημοκρατία» με αρμό της τα πλανερά ΜΜΕ, δεσμεύεται για τους εξής παράλληλους στόχους:
- Επίμονη και συστηματική αποχή από την οραματική πρόταση κάθε εθνικού αρμονικού προτύπου συλλογικής ευζωίας της Λαϊκής Κοινότητας.
- Επιδίωξη καταστολής και εξουδετέρωσης των συγκρούσεων που είναι εγγενείς στην ποικιλομορφία της κοινωνικής ζωής, όχι για την κοινωνική γαλήνη, αλλά ακολουθώντας πολιτικές που αποσκοπούν στον προσδιορισμό του «τι ακριβώς είναι όχι καλό και σωστό ή όχι», με αμιγώς δικαστικές διαδικασίες και νομοθετήματα που εξυπηρετούν τους Διεθνείς Επικυρίαρχους και του ντόπιους αντιπροσώπους τους.
Με τον φιλελευθερισμό, η δημόσια σφαίρα διαλύεται στον διεθνοποιημένο και πολυεθνικό «ιδιωτικό τομέα», ενώ η αντιπροσωπευτική δημοκρατία περιορίζεται (έως αφανισμού) σε μιαν αγορά όπου η συμμετοχή καθίσταται όλο και πιο περιορισμένη και απαιτεί ολοένα και λιγότερους διαθέσιμους ανθρώπους (αποχή).Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, ο φιλελευθερισμός δεν παρουσιάζεται πλέον ως ιδεολογία, αλλά ως ένα τρομερό παγκόσμιο σύστημα παραγωγής και αναπαραγωγής εμπορευμάτων και ανθρώπων, που συμπληρώνεται από τον φρενήρη και ψυχοπαθητικό μοντερνισμό των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων».
Στις οικονομικές, πολιτικές και ηθικές του μορφές, ο φιλελευθερισμός αντιπροσωπεύει τον κεντρικό άξονα, τον πυρήνα των ιδεών μιας «νεωτερικότητας», εθνοαποδομητικής, αντιφυλετικής και αντιπαραδοσιακής. Μιάς σηπτικής «νεωτερικότητας» κι ενός καθεστωτικού «εκσυγχρονισμού» που έχουν φθάσει στο προθανάτιο στάδιό τους. Έτσι, ο εκφυλισμένος «Φιλελευθερισμός της Μεταπολίτευσης» είναι το κύριο εμπόδιο σε όποιον και ότι, θέλει να υπερβεί την παρακμή και την ατιμία της!
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/pujida-idewn-o-ekfulismos-ths-fileleutherhs-skepshs-b-meros#ixzz5anTThAmj