Οι δημοσιευμένες μελέτες που διεξήχθησαν από τους Γάλλους συγγραφείς Ανρύ Κοστόν και Πιέρ Βιριόν έχουν αποκαλύψει τεκμηριωμένα και λεπτομερειακά την σχεδίαση της κατάτμησης του μεταπολεμικού κόσμου, σκοπούμενης ήδη κατά την πρώτη φάση του μεσοπολέμου από το «Συναρχικό Κίνημα της Αυτοκρατορίας» («Mouvement Synarchique d’ Empire»), σε πέντε ευρείες πολιτικές περιοχές :
1) Πανευραφρική, υπό την δικαιοδοσία της Γαλλίας
2) Βρετανική Κοινοπολιτεία, υπό την δικαιοδοσία της (τότε) Μεγάλης Βρετανίας
3) Πανευρασία, υπό την δικαιοδοσία της κομμουνιστικής ΕΣΣΔ ή κάποιας μετακομμουνιστικής ρωσικής Ομοσπονδίας
4) Παναμερική, υπό την δικαιοδοσία των ΗΠΑ
5) Πανασία (με εν πολλοίς ακαθόριστο αρχικά αυθέντη)
[Ο Ανρύ Κοστόν (1910 –2001), συγγραφέας του βιβλίου «Οι Τεχνοκράτες και η συναρχία» («Les Technocrates et la synarchie», εκδόσεις Lectures françaises, Παρίσι, 1962) ήταν ένας ακροδεξιός Γάλλος δημοσιογράφος και συνομωσιολόγος θεωρητικός. Έγινε μέλος της περιβόητης εθνικιστικής και φιλομοναρχικής οργανώσεως «Γαλλική Δράση» («Action française») και επηρεάστηκε πάρα πολύ από τον διάσημο δημοσιογράφο Εδουάρδο Ντρυμόν (1844-1917) ενώ ανέλαβε στην δεκαετία του 30 ως διάδοχός του την εφημερίδα εκείνου «Ο ελεύθερος λόγος» («La Libre Parole»), -διάσημη για την κατά του Ντρέϋφους στάση της στην περίοδο της ομωνύμου υποθέσεως-. Ο Κοστόν πρωτοεξήσκησε την δημοσιογραφική τέχνη του εκδίδοντας μαζί με τον φίλο του, Εθνικιστή πολιτικό, Ανρύ Σαρμπονώ (1913-1983) την εφημερίδα «Η εργατική Γαλλία» («La France Ouvrière»). Στην περίοδο εκείνη ίδρυσε την οργάνωση «Αντι-Ιουδαϊκή Νεολαία» που επεδίωκε «τον αποκλεισμό των Ιουδαίων από την γαλλική ζωή». Στην περίοδο πριν τον πόλεμο διατηρούσε στενή επαφή με τον Γερμανό δημοσιογράφο και εκδότη Ούλριχ Φλαϊσχάουερ (1876-1960), που εξέδιδε το ενημερωτικό δελτίο «Παγκόσμια Υπηρεσία».
Κατά την διάρκεια του πολέμου ο Κοστόν ανήκε στο εθνικιστικό «Γαλλικό Λαϊκό Κόμμα» του Ζακ Ντοριό (1898-1945). Υπήρξε επίσης αντιπρόεδρος του «Συνδέσμου αντι – Ιουδαίων δημοσιογράφων» και οργανωτής αντισιωνιστικών εκδόσεων στο καθεστώς του Βισύ (όπως το πασίγνωστο φυλλάδιο «Σε μισώ» («Je vous hais»). Στην ίδια περίοδο συνέγραψε πολυάριθμα αντιμασονικά φυλλάδια με τον φίλο και συνεργάτη του, συγγραφέα και δημοσιογράφο Ζακ Πλονκάρ ντ’ Ασσάκ (1910–2005, μεταπολεμικά επί πολλά χρόνια αυτοεξόριστο στην Πορτογαλία). Το 1944 συνελήφθη και καταδικάστηκε σε ισόβια καταναγκαστικά έργα, αλλά το 1952 του δόθηκε χάρη και συνέχισε να δημοσιεύει αντιμασονικά και αντισιωνιστικά κείμενα. Υπήρξε οπαδός του Εθνικού Μετώπου και έγραφε τακτικά στην εφημερίδα του «Εθνική εβδομαδιαία» («National-Hebdo»). Από το 1967 έως το 2000, συνέγραψε ένα πεντάτομο «Λεξικό της γαλλικής πολιτικής» («Dictionnaire de la politique française»), το οποίο χαρακτηρίστηκε ως «αδιαμφισβήτητη πηγή πληροφοριών» από τον σημαίνοντα Ισραηλινό ιστορικό Σιμών Επστάϊν, καθηγητή στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ.
Ο Πιέρ Βιριόν (1899-1988), συγγραφέας του αποκαλυπτικού περί το αντικείμενο βιβλίου «Σύντομα μια παγκόσμια κυβέρνηση, μια υπέρ- και αντί- Εκκλησία;» («Bientôt un gouvernement mondial, une super et contre Église ?», Παρίσι, εκδόσεις Téqui, 1967), ήταν ένας Γάλλος δημοσιογράφος και αντιοικουμενιστής συγγραφέας. Εξέφρασε με συνέπεια την εκάστοτε τρέχουσα αντι-φιλελεύθερη και «αντεπαναστατική» πολιτική. Έλαβε πτυχίο νομικής και μεταπτυχιακό πτυχίο στην ιστορία, εδίδαξε επί λίγα χρόνια στην μέση εκπαίδευση και στην συνέχεια εργάστηκε στον τραπεζικό τομέα και στις μεταφορές. Υπήρξε μελετητής ειδικός στον αποκρυφισμό, συνεργάστηκε δε με την «Διεθνή Επιθεώρηση των Μυστικών Εταιρειών» (R.I.S.S.) -του ρωμαιοκαθολικού ιερέα, δημοσιογράφου και συγγραφέα, Επισκόπου Ερνέστ Ζουέν (1844-1932)-, όπου έγραφε με τα ψευδώνυμα Μπουασερό και Λεφρανσουά. Έχοντας μεγάλη ευαισθησία στην Παράδοση, συμμετείχε επίσης στα δρώμενα των εθνικιστικών κύκλων, ιδίως της ξακουστής «Γαλλικής Δράσεως». Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, συμμετείχε με τον Στρατηγό Βεϋγκάν στην ίδρυση του «Παγκοσμίου Συλλόγου Φίλων της Ιωάννας της Λωραίνης». Συγγραφέας πολλών βιβλίων και αφοσιωμένα ενταγμένος στον αγώνα κατά της παγκοσμιοποίησης, κατήγγειλε σφοδρότατα την έλευση της νεοεποχίτικης «Νέας Τάξης Πραγμάτων».
Επίσης έγραφε τακτικότατα σε διάφορα εθνικιστικά και πατριωτικά περιοδικά, όπως τα « Le Corporatisme », « Aspects de la France », « La Pensée Catholique », « Écrits de Paris » και « Les Amis de Jeanne d’Arc ».Στο διάσημο βιβλίο του, «Η Ευρώπη μετά την τελευταία της ευκαιρία, το πεπρωμένο της» («L´Europe après sa dernière chance, son destin» Παρίσι, εκδόσεις Téqui, 1984), ο Βιριόν ερεύνησε με κριτική τόλμη ποικίλες θεωρίες που αφορούν στην άρνηση της Γαλλίας να συνάψει χωριστή ειρήνη με την Αυστρία το 1917, τερματίζοντας τον «ευρωπαιοκτόνο» Α’ Μεγάλο Πόλεμο.]
Οι μυστικές συμφωνίες που επετεύχθησαν το 1943 μεταξύ Ρούζβελτ και Στάλιν, με διαμεσολαβητή τον ικανότατο Σιωνιστή Ζαμπρούσκυ, είχαν ήδη εξ αρχής τροποποιήσει εν μέρει τον ευχολογιακό αρχικό σχεδιασμό σε βάρος της Γαλλίας, που βρέθηκε σε μεγάλο βαθμό αποκομμένη από την μελλοντική «μοιρασιά» Το σύμφωνο της Γιάλτας, το 1945, διέλυσε επίσης τις ψευδαισθήσεις και της Βρετανίας, που έπαυσε να είναι «μεγάλη», κλήθηκε να χαλαρώσει τα ηνία της αυτοκρατορίας της και να αναγνωρίσει σταδιακά την αυτονομία και την ανεξαρτησία των αποικιών της και εν τέλει συρρικνώθηκε …ανεπιστρεπτί !
Στην πραγματικότητα οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, κεντρική γεννήτρια του φιλελεύθερου – καπιταλιστικού ψευδοπολιτισμού και η «Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών», θεματοφύλακας των αντιφυσικών σοσιαλκομμουνιστικών θεωριών, μετεβλήθησαν μεταπολεμικώς σε «Μεγάλες Δυνάμεις» του πλανήτη, με πανίσχυρο οικονομικό και στρατιωτικό-βιομηχανικό «προφίλ» και δεν ήθελαν να δώσουν τίποτε περισσότερο -έστω και μερικώς- υπέρ των λοιπών «Συμμάχων» του πολέμου, επιδιώκουσες την παγκόσμια ηγεμονία και συνάμα την διαχείριση του πλανητικού πλούτου, μέσω μιας συγκυριαρχίας τους με ενίσχυση της αμοιβαίας συγκατάθεσης στην φάση της μεταπολεμικής «συνύπαρξης».
Οι δημαγωγικές διακηρύξεις του Συμφώνου της Γιάλτας και οι συνακόλουθές του πολυποίκιλες υποκριτικές δικαιολογίες που δόθηκαν, δεν αποτελούσαν τίποτε περισσότερο από μία οφθαλμαπάτη σε πλανητική κλίμακα. Ήταν ένα ακόμη τέχνασμα του Μεγάλου Παράσιτου της ανθρωπότητας, της Παγκόσμιας Οικονομικής Δύναμης, ώστε να περισφιχθούν με στενότερες χειροπέδες τα πόδια των λαών, δίχως αυτοί να μπορέσουν να το συνειδητοποιήσουν. Ωστόσον, ούτε οι ΗΠΑ, ούτε η Σοβιετική Ένωση έκριναν ότι η μεταπολεμικά αναδυόμενη παγκόσμια πολιτική διπολικότητα, που τους έφερε ως πρωταγωνιστές, θα ήταν η οιονεί βέλτιστη λύση για το μέλλον, οπότε την θεώρησαν ως απλό ενδιάμεσο αναγκαίο βήμα σε μια διαδικασία όπου ακόμη υπήρχαν πολλά περαιτέρω βήματα να γίνουν. Βήματα που θα συνεχίσουν να οδηγούν στον τελικό στόχο, δηλαδή στην παγκόσμια κυβέρνηση ενός κόσμου ομογενοποιημένου, σε ένα οικονομικοπολιτικοκοινωνικό, ενιαίο και αδιαφοροποίητο σύστημα.
Ωστόσον η συμφωνία συνύπαρξης μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων σταματούσε εδώ, ακριβώς σε αυτό το σημείο. Κάθε μία από τις δύο ελάμβανε ως δεδομένο ότι ο τρόπος ζωής που έπρεπε να επιβληθεί στην ανθρωπότητα ήταν ακριβώς εκείνος που έχει ήδη εγκατασταθεί στο εσωτερικό της ! Και επίσης είναι αξιοσημείωτα μοναδικό το γεγονός ότι, τόσον οι ΗΠΑ όσον και η ΕΣΣΔ, επίστευαν πως είναι σε θέση να επιλύσουν υπέρ τους, ανέξοδα και ατραυματικά, ένα δυσχερέστατο αδιέξοδο με πανομοιότυπο μακιαβελικό τρόπο: Να επιτύχουν την αναβίωση του βιβλικού κράτους του Ισραήλ στην Παλαιστίνη. Αλλά, για να πλαισιωθεί απαρτιωμένα αυτό το επεισόδιο της ιστορίας, με επαρκή προοπτική και υπό το σωστό σκιαλυτικό φως –πράμα που δεν κάνουν οι «αποδεκτοί και έγκριτοι» καθεστωτικοί ιστορικοί- πρέπει κάποιος να προβεί σε μιαν αναδρομή στις αρχές της Ρωσικής Επανάστασης, ώστε να μπορέσει να ακολουθήσει τα πρώτα βήματα ενός νεαρού παρανόμου και αγκιτάτορα, που ψευδονομαζόταν Κόμπα και ήταν συντάκτης ενός κειμένου στο οποίο επεσήμαινε την Ρωσία ως την γη, όπου θα δημιουργηθεί μία ημέρα η νέα εστία του εβραϊκού λαού.
Το κείμενο εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε σειριακή μορφή συνεχειών στο περιοδικό των Μπολσεβίκων «Διαφώτιση» («Προσβεσένιε»), στα τεύχη του Μαρτίου, Απριλίου και Μαίου του 1913 της εν λόγω δημοσίευσης. Ο αρχικός τίτλος του έργου, όπως παρουσιάστηκε το 1913 ήταν «Το Εθνικό Ζήτημα και η Σοσιαλδημοκρατία». Το έργο έφερε την υπογραφή Κόμπα Στάλιν. Αυτός, ο Γεωργιανός Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς Ντζουγκασβίλι, ήταν ένας -κατά τον Λένιν- «εμπνευσμένος νεαρός» Μπολσεβίκος, που όντας μη Ρώσος μπορούσε να γράψει δίχως προκατάληψη για το εθνικό ζήτημα της πολυεθνικής Ρωσίας. Το ψευδώνυμο που διάλεξε ο Βησαριόνοβιτς ήταν «Κόμπα», όνομα του λαϊκού ήρωα, προστάτη των αδικημένων, στο διάσημο διήγημα «Πατροκτονία» του σπουδαίου Γεωργιανού συγγραφέα Αλεξάντερ Καζμπέγκι, έργο που υπήρξε έμπνευση του Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς. Κάποιοι μελετητές, (όπως ο Καρλ Ραντλ στο «Sources on Jews and Communism» 2011), θεωρούν πως το επαναστατικό όνομα – ψευδώνυμο του Στάλιν δεν σχετίζεται με τον Γεωργιανό μυθιστορηματικό λαϊκό ήρωα, αλλά συνεκδοχικά με τον Ισραηλίτη, αυτόκλητο μεσσία και επαναστάτη (Σίμωνα Μπαρ) Κοχμπά ή Κομπά, που εξαπέλυσε (132-135 μ.Χ) την λυσσαλέα εξέγερση των συμπατριωτών του κατά των Ρωμαίων κυριάρχων τους.
Αλλά ποιος ήταν στην πραγματικότητα αυτός ο «εμπνευσμένος» νεαρός άνδρας, ο οποίος στις αρχές του 1900 ζητούσε επιδεικτικά την ευκαιρία να καθοδηγήσει «χαρισματικά» την εβραϊκή Διασπορά; Ονομαζόταν Ιωσήφ Δαβίδ Βησαριόνοβιτς Ντζουγκασβίλι και, αργότερα, θα γίνει πασίγνωστος στον κόσμο με το προσωνύμιο του : «Στάλιν» («Ατσάλινος»). Όταν πέθανε ο Λένιν, ο Ντζουγκασβίλι μερίμνησε αμέσως να εξουδετερώσει και να εξοντώσει τους αντιπάλους του Κάμενεφ – Ρόζενφελντ, Ζινόβιεφ – Γκέρσον Απφελμπάουμ, Τρότσκι – Μπρονστάϊν και Μπουχάριν, τους άλλους ηγέτες της «κόκκινης επανάστασης» που θα μπορούσαν να προβούν σε κάποιο εγχείρημα ανάληψης της εξουσίας, στο πλαίσιο της πολιτικής ζωής του νεογέννητου σοβιετικού κράτους. Κατόπιν του τελικού ξεκαθαρίσματος, ο θριαμβευτής Στάλιν, τώρα απόλυτος κυβερνήτης της Σοβιετικής Ρωσίας, αναγκάστηκε με πικρή απογοήτευση να διαπιστώσει πως οι διοικούντες κύκλοι του παγκοσμίου Ιουδαϊσμού λειτουργούσαν κάτω από την κατεύθυνση της αμείλικτης Συναγωγής (Qahal) της Νέας Υόρκης.
Και οι κύκλοι αυτοί ήσαν παντελώς απρόθυμοι να του αναγνωρίσουν μεσσιανικό ρόλο ή σωτηριακά χαρακτηριστικά, παρά την βέβαιη πλέον μονοκρατορία του. Με λίγα λόγια ο ανταγωνιστικός δυϊσμός μεταξύ των δύο πόλων εξουσίας της εβραϊκής Διασποράς, του αγγλοαμερικανικού και του ρωσοσοβιετικού επιδεινώθηκε. Οι περιβόητες σταλινικές εκκαθαρίσεις της δεκαετίας του ’30 υπήρξαν ένα από τα επεισόδια αυτής της ανθρωποβόρας υπόγειας σύγκρουσης δολιοτήτων, μάλιστα επέτρεψαν στον Σοβιετικό δεσπότη να απομακρύνει από την πολιτική σκηνή της ΕΣΣΔ εκείνη την ερυθρά εβραϊκή ηγεσία, η οποία έδειχνε υψηλότερη ευαισθησία, ευενδοτότητα, προθυμία και διαθεσιμότητα προς την παραδοσιακή κυριαρχία της Συναγωγής του Νέου Κόσμου.
Όμως η πιο δραματική πράξη αντιπαράθεσης του κομμουνιστή δικτάτορα προς την εβραϊκή ηγεσία των ΗΠΑ ήταν αναμφίβολα το «Σύμφωνο μη επίθεσης» μεταξύ της ΕΣΣΔ του Στάλιν και της Γερμανίας του Χίτλερ, που συνήφθη αμέσως πριν τις παραμονές του Β’ Μεγάλου Πολέμου. Αυτή η ηχηρή ρήξη που επήλθε αιφνιδίως στο εσωτερικό της παγκόσμιας ιουδαϊκής πλουτοκρατίας, μπορούσε δυνητικά να προξενήσει τιτάνιες γεωοπολιτικές και γεωοικονομικες επιπτώσεις στην παγκόσμια ισορροπία, λειτουργούσα εν τέλει ως ολέθριος νεοπλασματικός όγκος στο σώμα της Παγκόσμιας Οικονομικής Δύναμης. Και αυτό ανάγκασε τους διαχειριστές του διεθνούς κεφαλαίου να προβούν επειγόντως σε διορθώσεις της διεθνοπολιτικής λειτουργίας.
Εδώ βεβαίως λαμβάνεται υπόψη η επιστολή που εστάλη το 1943 από τον Ρούσβελτ στον Στάλιν, μέσω του Ζαμπρούσκυ, Προέδρου του «Εθνικού Συμβουλίου του Νέου Ισραήλ» (National Council of Young Israel – NCYI) ή απλά «Νέου Ισραήλ» («Γισραέλ Χατζαΐρ»). Η επιστολή αυτή είναι πράγματι πολύτιμη για την κατανόηση πολλών πραγμάτων. Σε αυτήν ο Ρούσβελτ εξέφρασε μάλιστα την εκτίμηση και ευγνωμοσύνη του, αφού έλαβε ως δώρο του τον … μεγαλύτερο θησαυρό του Ισραήλ, μια περγαμηνή της Τορά και προέτρεπε τον Ζαμπρούσκυ : «Παρακαλώ, επιθυμώ να μεταφέρετε στην ιδιαίτερα ισχυρή οργάνωση στην οποία προεδρεύετε, την έκφραση της ευγνωμοσύνης μου…..». Είναι συνεπώς αναγκαίο να προταθούν προς κάθε λογικώς σκεπτόμενο ιστορικό και πολιτικό μελετητή τα ακόλουθα ερωτήματα:
- Γιατί οι Ρούσβελτ και Στάλιν, πιστοί σύμμαχοι στον εξελισσόμενο σφοδρό Β’ Μεγάλο Πόλεμο και άνθρωποι με ενδεχομένως εν μέρει ιουδαϊκή καταγωγή, δεν μπορούσαν να συναντήσουν άμεσα ο ένας τον άλλο, ενώ αντ’ αυτού χρησιμοποίησαν ως μυστικό διαμεσολαβητή το «Εθνικό Συμβούλιο του Νέου Ισραήλ», την πολιτικοκοινωνική σιωνιστική οντότητα υπό την προεδρία του Ζαμπρούσκυ ;
2) Ποιό κίνητρο είχε ο Ρούσβελτ ώστε έπρεπε να εκφράσει με ταπεινότητα την βαθύτατη ευγνωμοσύνη του προς το «ιδιαίτερα ισχυρό» (;) «Νέο Ισραήλ», αφού προέβη σε τεράστιες πολιτικές παραχωρήσεις στον Στάλιν, δίχως μάλιστα -όπως φαίνεται -να έχει λάβει σε αντάλλαγμα τίποτα;
3) Πως άραγε το «Νέο Ισραήλ», ένας προφανώς μέτριος ενδιάμεσος μεταξύ των δύο μεγαλύτερων δυνάμεων της γης είχε το κύρος και την άνεση να χαρίσει ως χιλιάκριβο δώρο στον Ρούσβελτ, Πρόεδρο των ΗΠΑ, έναν κύλινδρο, μια περγαμηνή της Τορά, η οποία είναι το πιο πολύτιμο σύμβολο του εβραϊκού λαού ;
Αλλοίμονο λοιπόν στους αφελείς και επιπόλαιους, απροκατάληπτους μεν αναζητητές της αλήθειας, που όμως δεν λαμβάνουν υπ’ όψη της ιστορικής μελέτης όλα τα διαθέσιμα «παρασκηνιακά» δεδομένα και χαρακτηριστικά. Είναι πλέον ή βέβαιο πως θα υποστούν την ισοπεδωτική και αμνησιογόνο επίδραση της εκάστοτε πολιτικής ορθότητος και θα παραμείνουν στην ανόητη «ευδαίμονα άγνοια» των ειωθότων.
Α. Κωνσταντίνου
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/to-dipoliko-dieuthunthrio-hpa-essd-to-prwto-bhma-pros-thn-sunarchikh-nea-pa#ixzz5b9ioQxmT