Μέρος 1
Ζούμε αναμφίβολα στον καιρό της κλιμακούμενης τρομοκρατίας, ιδίως από την εποχή της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 (επίθεση κατά των Διδύμων Πύργων στη Νέα Υόρκη) και ένθεν. Μας το θυμίζουν εν τω μεταξύ, διάφορα επεισόδια τρομοκρατικής βίας ποικίλης κλίμακας, όπως η τρομοκρατική επίθεση στη Νίκαια κατά τους εορτασμούς της Εθνικής εορτής της Γαλλίας στις 14 Ιουλίου 2016, τα αιματηρά επεισόδια της 13ης Νοεμβρίου 2015 με μια σειρά από βίαιες επιθέσεις στο 10ο και 11ο δημοτικό διαμέρισμα του Παρισιού, η βομβιστική επίθεση αυτοκτονίας στις 22 Μαΐου 2017 στο Μάντσεστερ Αρένα, στο Μάντσεστερ μετά από μια συναυλία, …. στο Λονδίνο και στη Στοκχόλμη το 2013, …. στη Νορβηγία το 2011 κ.λπ.
Ποια είναι όμως η θεμελιώδης γεννήτρια πηγή του τρομοκρατικού φαινομένου; Ποιος είναι ο άδηλος και μυστικός του πυρήνας; Η απάντηση πολύ συνοπτικά και ξεκάθαρα είναι η εξής : Τα σοβαρά, παγιωμένα και «επιτυχημένα» τρομοκρατικά δρώμενα και φαινόμενα εκπορεύονται από ένα πολιτικο-οικονομικό μητρικό φαινόμενο παγκοσμίων διαστάσεων που ονομάζεται «Διεθνής Ολιγαρχία» ! Η παγκοσμίως επικυρίαρχη ολιγαρχία του πλούτου χρησιμοποιεί και διαχειρίζεται επιτήδεια την τρομοκρατία για να επιτύχει κυρίως τους εξής στόχους : Να χειραγωγήσει τις συνειδήσεις και την πολιτική θεματική διάταξη, την «ατζέντα» των κοινωνιών, να διαμορφώσει μιαν ευμενή για τους σκοπούς της ισορροπία δυνάμεων εντός του ιδίου του ολιγαρχικού κατεστημένου (εσωτερικό «ξεκαθάρισμα λογαριασμών» και εμπέδωση – παγίωση της εξουσίας των κυριάρχων φορέων), να δημιουργήσει μιαν επικερδή βιομηχανία ασφαλείας, να ενισχύσει το λεγόμενο «στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα» και να πυροδοτήσει πολιτικές, οικονομικές και στρατιωτικές εξελίξεις κατά τα συμφέροντά της σε διεθνές επίπεδο.
Μια ταχεία ματιά στο στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα είναι εξόχως αποκαλυπτική για την «άλλη», την αφανή διάσταση του παγκοσμίου πολιτικού και γεωπολιτικού δρωμένου : Στις 17 Ιανουαρίου 1961 ο Ντουάϊτ («Άϊκ») Αϊζενχάουερ στην αποχαιρετιστήρια ομιλία του από την προεδρία των ΗΠΑ προειδοποίησε για την τότε εξελισσόμενη επικράτηση αυτού που αποκάλεσε «στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα» (military–industrial complex. MIC). Είπε ότι η κοινωνία «θα πρέπει να προφυλαχθεί από την απόκτηση αδικαιολόγητης επιρροής, από το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα». Συνέχισε λέγοντας ότι «αναγνωρίζουμε την επιτακτική ανάγκη για την εξέλιξη αυτή … η πιθανότητα καταστροφικής ανόδου της “ανάρμοστης εξουσίας” υφίσταται και θα συνεχίζεται … Μόνον επαγρυπνούντες και ενήμεροι πολίτες μπορούν να υποχρεώσουν την σωστή σύμπλεξη των τεραστίων βιομηχανικών και στρατιωτικών μηχανισμών άμυνας με τους στόχους και τις ειρηνικές μεθόδους μας, έτσι ώστε η ασφάλεια και η ελευθερία να συνδυασθούν επιτυχώς». Βέβαια, ο «έντιμος» Πρόεδρος Αϊζενχάουερ τα σκέφτηκε και τα εδήλωσε αυτά … φεύγων και όχι ενεργεία, αφού πρώτα έκανε αδίστακτη χρήση της απειλής πυρηνικών όπλων εναντίον της Κορέας, αφού επέβαλε πραξικοπηματικώς την στρατιωτική ανατροπή των κυβερνήσεων του Ιράν (Αύγουστος του 1953, πραξικόπημα και ανατροπή του πατριώτη πρωθυπουργού Μοσαντέκ με την επιχείρηση «Αίας») και της Γουατεμάλας (Ιούνιος του 1954, πραξικόπημα και ανατροπή του πατριώτη πρωθυπουργού Άρμπενς με την επιχείρηση «PB-SUCCESS») … και ούτω καθ’ εξής. Δηλαδή πιθανότατα τα κοινοποίησε ώστε να λειτουργήσει υπέρ της υστεροφημίας του και για να σχηματίσει έναν επιπλέον δακτύλιον ασφαλείας για το «απυρόβλητό» του
Μερικά έτη ενωρίτερα ο Καθηγητής κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ Τσαρλς Ράιτ Μιλλς (Charles Wright Mills) αναλύων τις ταξικές σχέσεις και συμμαχίες, αλλά και την εν γένει πολιτική δομή των ΗΠΑ έκανε λόγο για την «Ελίτ της ισχύος» στο ομώνυμο βιβλίο του το 1956. Οι «ελίτ της ισχύος» δηλαδή οι «ελίτ εξουσίας» είναι εκείνες που καταλαμβάνουν τις κυρίαρχες και δεσπόζουσες θέσεις στους κομβικούς και ουσιώδεις θεσμούς (στρατιωτικός, οικονομικός και πολιτικός) μιας κυρίαρχης χώρας και των οποίων οι αποφάσεις (ή και η έλλειψη αποφάσεων) επιφέρουν τεράστιες συνέπειες, όχι μόνον για τον πληθυσμό των ίδιων των ΗΠΑ, αλλά, και στους λαούς των υπολοίπων χωρών ολοκλήρου του κόσμου. Ποιοι είναι σήμερα αυτοί που αποφασίζουν και αυτοί που ασκούν την κρίσιμη επιρροή στη διαδικασία λήψης αποφάσεων συχνά ως φορείς «ανάρμοστης εξουσίας»; Η έρευνα και η επιφυλακή μας πρέπει να είναι στραμμένη προς αυτό το ζήτημα. Η συμπεριφορά του εκάστοτε προέδρου των ΗΠΑ (τουλάχιστον από την δολοφονία του Τζων Κένεντυ και ένθεν) και η οιαδήπτε νέα διαπλανητική περιπέτεια, στην οποίαν αυτός διαχειρίζεται τον πλανήτη μέσω της εξωτερικής πολιτικής του, είναι κυρίως προϊόν αυτού ακριβώς του εξουσιαστικού συμπλέγματος.
Ας εξετάσουμε αναλυτικότερα τα πράγματα, με ένα σχετικώς πρόσφατο παράδειγμα : Η απόφαση του προέδρου Τραμπ στις 13 Απριλίου 2018 για την επίθεση κατά της αιμορραγούσης Συρίας με 60 πυραύλους Τόμαχωκ (!) ριφθέντες από παραπλέοντα στην Ερυθρά θάλασσα αμερικανικά πολεμικά πλοία (το καταδρομικό Monterey έρριψε 30 και τα αντιτορπιλικά Laboon και Higgins 7 και 23 αντιστοίχως) εναντίον του Κέντρου ερευνών Μπάρζε και της βάσεως Χιμ Σινσάρ, διότι δήθεν εκεί … «υπήρχαν χημικά όπλα», ελήφθη αποκλειστικώς από αυτόν τον ίδιο. Ένεκα τούτου εδέχθη μιαν αμυδρά και μόνον κριτική από μια πολύ μικρή μερίδα του τύπου.
[Ειδικότερα: Από τις 100 κορυφαίες αμερικανικές εφημερίδες, οι 47 είχαν κύριο άρθρο σχετικό με τις αεροπορικές επιδρομές του προέδρου Τραμπ : Εξ αυτών 39 ήσαν υπέρ, επτά αμφιλεγόμενες και μόνο μία ετάχθη εναντίον της στρατιωτικής επιθέσεως. Ήτοι, το 83% των άρθρων σχετικών με την επίθεση της Συρίας υπεστήριξε τον βομβαρδισμό, το 15% έλαβε μιαν αμφιλεγόμενη θέση και μόλις το 2% εδήλωσεν ότι η επίθεση «δεν έπρεπε να είχε γίνει». Οκτώ από τις δέκα πρώτες σε κυκλοφορία εφημερίδες υπεστήριξαν τις αεροπορικές επιδρομές : Η Wall Street Journal, οι New York Times, η USA Today, η Washington Post, η New York Daily News, η New York Post, η Chicago Sun-Times και η Denver Post υπεστήριξαν αναφανδόν όλα τα πλήγματα επιδεικνύουσες ποικίλους βαθμούς προϋποθέσεων παραδοχής τους και συνακολούθου ευρυτέρας ανησυχίας. Οι στάσεις των εφημερίδων San Jose Mercury News και LA Times ήσαν διφορούμενες και επαμφοτερίζουσες, επισημαίνουσες την παλαιοτέρα άρνηση του προέδρου Τραμπ να βομβαρδίσει την Συρία. Η Mercury News επέμεινε ότι ο Τραμπ πρέπει να χαράξει άλλη πολιτική και να επιλέξει αυτή της διπλωματίας. Το μοναδικό άρθρο γνώμης που απέρριψε σαφώς την επίθεση ήταν εκείνο της Houston Chronicle, αυτό δε η εφημερίδα το έκανε επικαλούμενη συνταγματικό και όχι ηθικό ή γεωπολιτικό λόγο, γράφουσα ότι ο πρόεδρος δεν δύναται και δεν πρέπει να χρησιμοποιεί στρατιωτική δύναμη ενάντια στην Συρία δίχως το πρέπον νομοθετικό πλαίσιο !]
Ο «καλός» – ήπιος φιλοσιωνιστής Τραμπ (σε σχέση με την «κακή» – πωρωμένη και έξαλλη σιωνίστρια Κλίντον) «ελησμόνησε» το προεκλογικό του σύνθημα περί του αμερικανικού «απομονωτισμού». Μετά το πέρας των 100 πρώτων ημερών η πολιτική του δείχνει ότι θα χρησιμοποιήσει το στράτευμα με πρόδηλο στόχο την επίτευξη της παγκοσμίου ηγεμονίας, στοιχείο που δηλώνει ότι η στρατιωτική ισχύς αποτελεί έναν αναβαθμισμένο μηχανισμό παραγωγής και επεκτάσεως των κρίσεων. Υπενθυμίζεται πως ο Τραμπ ορκίσθηκε να κάνει το στράτευμα των ΗΠΑ τόσον ισχυρό, ώστε να μην χρειαστεί να το χρησιμοποιήσει, αφού ποτέ κανείς δεν θα τολμούσε να επιτεθεί στις ΗΠΑ. Η πραγματικότης είναι ήδη σαφέστατα διαφορετική. Ο πρόεδρος χειρίζεται αυτό το στράτευμα με παρεμβάσεις ή αποσύρσεις του από διάφορα θέατρα επιχειρήσεων, κατά ένα τρόπο τον οποίον η κυβέρνηση του Ομπάμα θεωρούσε υπερβολικό και επικίνδυνο. Εν τω μεταξύ, τα αμερικανικά όπλα συνεχίζουν να πωλούνται σε τυραννικές σουνιτικές μοναρχίες στον Περσικό Κόλπο, οι δε φιλοϊσραηλινοί Σαουδάραβες θα λάβουν υποστήριξη … περισσότερη από αυτήν που ζητούσαν για τον καταστροφικό – αφανιστικό τους πόλεμό εναντίον των εξαθλιωμένων αμάχων πολιτών στην Υεμένη. Αναμφιβόλως, περαιτέρω στρατιωτικές παρεμβάσεις, καθώς και κλιμάκωση στην ευρυτέρα ζώνη της Μέσης Ανατολής είναι ήδη σε ημερησία διάταξη στην Ουάσιγκτον, όπου κατά τα άλλα διατηρούνται «ανοικτές όλες οι επιλογές».
Οι πιέσεις των ποικίλων λόμπι επάνω στο πολιτικό σύστημα είναι συνεχείς, αμείωτες ,αφόρητες και πολύ συχνά σκοτεινές και υπόγειες. [Τα λόμπι δηλαδή οι πολιτικές, οικονομικές και στρατιωτικές ομάδες πίεσης των ΗΠΑ είναι συγκεντρωμένες στο εσωτερικό ενός περιφερειακού δακτυλίου (Ουάσιγκτον, Μέριλαντ, Βιρτζίνια). Χαρακτηριστική ενδεικτική περίπτωση είναι η τεραστία επιχείρηση κατασκευής οπλισμού και στρατιωτικού υλικού Lockheed Martin με τις διασυνδέσεις της]. Όμως, σημασία έχουν -πλην των συλλογικών φορέων- και συγκεκριμένα πρόσωπα με ειδικές αρμοδιότητες, τα οποία διαμορφώνουν αμέσως ή και εμμέσως τις κομβικές αποφάσεις. Ο Πρόεδρος Τραμπ έως τις αρχές Απριλίου εδέχετο κάποιαν επιρροή του φερομένου ως δήθεν «ρατσιστή» και οικονομικού εθνικιστή, δεδηλωμένου όμως φιλοϊσραηλινού «χριστιανού σιωνιστή» … κακού Στηβ Μπάνον. Από τότε την θέση αυτού πήρε ο Αμερικανοεβραίος νεοσυντηρητικός «ιέραξ» και γαμβρός του Προέδρου, ο Τζάρεντ Κόρεϋ Κάσνερ, που εκπροσωπεί το πνεύμα του «παγκοσμίου επεμβατισμού» των ΗΠΑ και διευθύνει το νεοϊδρυθέν κυβερνητικό «Γραφείον Αμερικανικών Καινοτομιών» (Office of American Innovation – OAI) στον Λευκό Οίκο.
Όσον αφορά σε ένα άλλο γεωπολιτικό διαχρονικό παράδοξο, την Βόρειο Κορέα, τον διεθνή αυτόν «mini – μπαμπούλα» του «ελεύθερου κόσμου», προς το παρόν ο αυξομειούμενος «πόλεμος νεύρων» μεταξύ αυτής και των «αντιπάλων» ή «εχθρών» της συνεχίζεται : Δεν είναι μόνον οι ΗΠΑ αλλά και η «ανάπηρη περιφεριακή δύναμη» Ιαπωνία, που ιστορικώς είναι εχθρική δύναμη για την Κορέα, αλλά επίσης o νυν Ιάπων πρωθυπουργός και πρόεδρος του «Φιλελευθέρου Δημοκρατικού Κόμματος» Σίντζο Άμπε (ο μακροβιότερος σε αυτό το αξίωμα) είναι από την μητέρα του εγγονός του Νομπουσούκε Κίσι, πρώην πρωθυπουργού της Ιαπωνίας, ο οποίος θεωρήθηκε εγκληματίας πολέμου «Α΄ τάξεως» από τις κατοχικές αμερικανικές αρχές μετά τον Δεύτερο Μεγάλο Πόλεμο. Διηύθυνε με χαλύβδινη πυγμή την Μαντζουρία – ιαπωνικό προτεκτοράτο με την ιδιότητα του ως αναπληρωτή υπουργού στην δεκαετία του 1930, όταν ο ιμπεριαλιστής Στρατηγός Χιντέκι Τότζο (μετέπειτα πρωθυπουργός) ήταν εκεί επικεφαλής του στρατού κατοχής – «προστασίας». Ο Κίσι χρησιμοποιούσε την διαβόητη εγκληματική οργάνωση Γιακούζα για να τρομοκρατεί τους εργάτες – δούλους και ήταν υπεύθυνος για την βιαία – αναγκαστική εκπόρνευση δεκάδων χιλιάδων γυναικών στους Ιάπωνες στρατιώτες. Ο παππούς του Κιμ Γιονγκ Ουν, ο … «ξακουστός» Κιμ Ιλ Σουνγκ, τότε αγωνιζόταν εναντίον των Ιαπώνων κατακτητών, οπότε προφανώς τα θλιβερά αυτά γεγονότα δεν έχουν ξεχαστεί. Τρία χρόνια μετά την καταδίκη του ως προεξάρχοντος εγκληματία πολέμου ο Κίσι …. απηλλάγη με βούλευμα από την κατηγορία και αφέθηκε ελεύθερος, ως ο «κατ’ εξοχήν χρήσιμος φιλοαμερικανός πολιτικός», προσηνέστατος στην στρατηγική στόχευση των ΗΠΑ και πρόθυμος συνεργάτης τους. … Έκτοτε έγινε 2 φορές πρωθυπουργός !
Οφείλουμε συνεπώς να επισκοπούμε τα δρώμενα και τα συστατικά τους χαρακτηριστικά παγκοσμίως ώστε να συνάγουμε κατά το δυνατόν πληρέστερα συμπεράσματα. Παραλλήλως με την επίσημη και ανεπίσημη υψηλή πολιτική των κυβερνήσεων λειτουργεί στον γεωπολιτικό στίβο και η ισχυροτάτη υφέρπουσα επίδραση του δρωμένου και των φαινομένων της τρομοκρατίας.
Η τρομοκρατία καλλιεργεί συστηματικώς τον φόβο και την γενικευμένη απαξία προς τις μεγάλες και ουσιώδεις πολιτικές και κοινωνικές αλήθειες, τις αληθινές ιδεολογίες ή και τις ειλικρινείς αφηγήσεις (μήπως και προκαλέσουν κάποια «ακραία» και αφυπνιστικά φαινόμενα στις λαϊκές μάζες), εξωθώντας τους ανθρώπους σε συμβιβαστική και μοιρολατρική παθητικότητα και σε έναν εκφυλισμένο «κεντρώο» ή «απολίτικο» ψευδοπολιτικό χώρο «πολιτικής ορθότητος», χώρο που τελικά σημαίνει και σημασιοδοτεί αδιαφορία για την αλήθεια, απόλυτο πνευματικό και οντολογικό ευνουχισμό του ανθρώπου, καθώς και υποτέλεια προς τα θέσμια της ολιγαρχίας των Διεθνών Επικυριάρχων και των εντοπίων ανδρεικέλων τους. Η τρομοκρατία περιορίζει, εν μέρει καθορίζει και γενικώς διαχειρίζεται την καθωσπρέπει «τάξη», την «δημοκρατικότητα» και την «κανονικότητα», άρα καθορίζει και τα «διαβατήρια κοινωνικής αποδοχής», που δίδονται στους συμβιβασίες και στους δηλωσίες.
Γι’ αυτό άλλωστε η λεγομένη «αντιρατσιστική νομοθεσία» και ενίοτε ακόμη και η ιεροποιημένη νομοθεσία περί «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» υποκρύπτουν κάτω από τις εύηχες ανθρωπιστικές τους προσόψεις, βρωμερές και δόλιες σκοπιμότητες της πλουτοκρατικής αστοφιλελεύθερης ολιγαρχίας, με απώτερο σκοπό την ανηλεή χειραγώγηση των συνειδήσεων και του συνόλου πολιτικού Γίγνεσθαι, πάντα μέσα σε πλαίσια συστηματικής ανθελληνικής Εθνοαποδόμησης, αριστερού διεθνιστικού ή αστικοδεξιού οικουμενιστικού χαρακτήρα.
Επίσης η διεθνής πλουτοκρατική ολιγαρχία ενδιαφέρεται ιδιαιτέρως και για την μεθοδευμένη και λεπτομερή διαχείριση της «διαθρησκειακής συνεννόησης», ώστε οι επιμέρους θρησκείες -αντί να ομνύουν στο αίτημα της αληθείας και στην θέωση του ανθρώπου- να καταστούν οικουμενικά αιμομυζητικά πλοκάμια ενός ομογενοποιημένου πανθρησκειακού θρησκευτικού «χταποδιού», το οποίο θα διαχειρίζεται ψυχοπνευματικώς τις θρησκευόμενες συνειδήσεις συμφώνως προς τα συμφέροντα της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας.
Βασική μέθοδος μέσω της οποίας η ολιγαρχία διαχειρίζεται παρασκηνιακώς την τρομοκρατία είναι η μέθοδος της «πρόκλησης» – «προβοκάτσιας» με την χρήση μιας «ψευδούς σημαίας» (false flag). Απώτερος σκοπός αυτών που διενεργούν την προβοκάτσια, είναι είτε η γενικότερη υιοθέτηση κάποιων ψευδών και σφαλερών απόψεων που μπορεί να βλάψουν κάποιον ή κάποιους, μέχρι και η υιοθέτηση ανοικτής παροτρύνσεως ή υποκινήσεως σε ενέργειες εκδίκησης. Εκδηλώνεται από την απλή συνθηματολογία μέχρι και καταστροφές, εμπρησμούς και τραυματισμό ή θάνατο αθώων προσώπων. Η «προβοκάτσια» θεωρείται ένα από τα ισχυρότερα όπλα στην μαζική ψυχολογία και μπορεί να καταστεί πάρα πολύ επικίνδυνη σε περιόδους κρίσεων, π.χ. εθνικών, πολιτικών και οικονομικών Η τρομοκρατική προβοκάτσια έχει περάσει ιστορικά από τις ακόλουθες ποικίλες φάσεις:
1) Στo πρώτο ήμισυ του 19ου αιώνος, η χαρακτηριστική μορφή προβοκατόρικων τρομοκρατικών επιχειρήσεων είναι εκείνη του Τζουζέπε Ματσίνι (Giuseppe Mazzini), με τον εθνικοπατριωτικό ιταλικό χαρακτήρα.
Αυτού του είδους η τρομοκρατική δραστηριότητα συγκροτήθηκε και ανεπτύχθη σε ένα ιδιαίτερο και συγκεκριμένο υπόβαθρο : «Ο όρος Ιταλία», εδήλωσε κάποτε ο «Δαιμόνιος Αυστριακός» καγκελάριος Μέτερνιχ, «αποτελεί απλώς γεωγραφική έκφραση». Και όντως είχε δίκιο. Η Ιταλική Χερσόνησος δεν είχε αποτελέσει ποτέ στην ιστορία της ένα ενωμένο έθνος. Ακόμη και στην εποχή της αυτοκρατορικής Ρώμης αποτελούσε απλώς τμήμα του «ρωμαϊκού κράτους» – μάλιστα δε αρκετά μικρό τμήμα του. Ωστόσον, από τα πρώτα χρόνια του Μεσαίωνος –και ίσως ακόμη ενωρίτερα– η έννοια του «ιταλικού έθνους» δεν ήταν παρά ένα μακρινό και οραματικό ιδανικό: Ο Δάντης και ο Πετράρχης το είχαν οραματισθεί, όπως άλλωστε αργότερα και ο πολύς Νικολό Μακιαβέλι. Από γεωγραφική και γλωσσική άποψη, προφανώς εφάνταζε απολύτως λογικό. Η χώρα όμως ήταν βαθύτατα διχασμένη, ήταν τόσον έντονοι οι μεσαιωνικοί διχασμοί και οι εμπαθείς ανταγωνισμοί μεταξύ των πόλεων, μεταξύ των παπικών Γουέλφων και των αυτοκρατορικών Γιβελίνων, μεταξύ του Πάπα και του Αυτοκράτορος, ώστε μόνον στα μέσα και πλέον του 19ου αιώνος άρχισε να διαγράφεται αμυδρά η πιθανότητα ενοποιήσεως της ιστορικής χώρας.
Τότε όμως ήλθε το επαναστατικό …. ξέσπασμα της κόλασης, η σύγχυση και η αναταραχή του 1848, το περιβόητο «48» (καραντότο – quarantotto), και όλα άλλαξαν. Οι Επαναστάσεις του 1848, γνωστές σε ορισμένες χώρες ως «Άνοιξη των Εθνών», «Άνοιξη των Λαών» ή «Έτος Επανάστασης», ήταν μια σειρά πολιτικών αναταραχών σε όλη την Ευρώπη. Παραμένει έως τώρα το πιο διαδεδομένο επαναστατικό κύμα στην ευρωπαϊκή ιστορία. Το μακρινό εξεγερτικό όνειρο Λαών και Εθνών είχε μετατραπεί αιφνιδίως σε εφικτό στόχο. Ο κόμης Καμίλο Καβούρ δεν είχε κανέναν πραγματικό λόγο να δώσει στην εφημερίδα του το όνομα «Η αναβίωση» (Il Risorgimento) – δεν ετίθετο βεβαίως ζήτημα αναβιώσεως ενός στόχου που δεν είχε υπάρξει ποτέ στο παρελθόν – όμως η λέξη αυτή ηχούσε πάρα πολύ όμορφα και σύντομα θα υιοθετείτο ευρέως. Εκείνο που χρειαζόταν τώρα, ήταν κάποιος αρχηγός και μια πρωτοπόρα εξεγερτική περιοχή.
Αλέξανδρος Γέροντας
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/tromokratia-kai-gewpolitikh#ixzz5bA2AhjCA