Άρθρο στην εφημερίδα “Χρυσή Αυγή”
Για να καταλάβουμε τι ακριβώς είναι ο «νεώτερος ευρωπαϊκός δυτικός πολιτισμός», η διαβόητη «Νεωτερικότητα», (της οποίας αποτελούμε ακούσιο και πολέμιο κομμάτι) πρέπει να καταλάβουμε ευρύτερα τι είναι ολόκληρος ο Δυτικός πολιτισμός. Προφανώς δε, για να καταλάβουμε τον δυτικό πολιτισμό, πρέπει να ξέρουμε τι είναι «Πολιτισμός». Η Αναγέννηση (15ος – 16ος αιώνες), όπως είναι γνωστό, ανασυνδέει τις αξίες της κλασικής αρχαιότητας με το κύριο ρεύμα του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Κυριολεκτικά, δεν πρόκειται ουσιαστικά για μιαν «Αναγέννηση» αλλά για μια «μεταφύτευση» ή για έναν παραγωγικότατον «εμβολιασμό» του παλαιού στο νέο. Μετά την ανυπέρβλητη ελληνική αρχαιότητα, που αποτελεί την «ιδρυτική πράξη του Δυτικού πολιτισμού», ακολουθεί η ρωμαϊκή αρχαιότητα, που εμβολιάζει την ελληνική κοσμοαντίληψη με την τυπικά ρωμαϊκή «εργαλειακή σκέψη» και την ρεαλιστική τεχνογνωσία «Διοικήσεως και Ελέγχου» μεγάλων κοινωνικών συλλογικοτήτων και γεωγραφικών χώρων (την οποία δεν είχαν οι πρόγονοί μας, ενώ κατείχαν άριστα οι Ρωμαίοι). Επέρχεται βεβαίως κατόπιν ο χριστιανισμός, που ενσωμάτωσε την ιουδαϊκή παράδοση του μονοθεϊσμού, (επιτηδείως «ελληνοποιημένη» και εμπλουτισμένη) με νέες αξίες, οι οποίες όμως είχαν αρχίσει να διαφαίνονται ήδη σαφώς από τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα.
Μετά επήλθε η κατάλυση της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από τα διάφορα ινδοευρωπαϊκά φύλα (κυρίως γερμανικά) που ενέσκηψαν από την ανατολή και τον βορρά, οπότε έτσι διαμορφώνεται ένα μεγάλο «χωνευτήριο» παραδόσεων, ο Μεσαίωνας [αναπτυσσόμενος πέριξ του άξονος του Καθολικισμού και της φεουδαρχικής κοινωνικής οργανώσεως, με σημαντική (αν και όχι ολική) απομάκρυνση από τις ιδρυτικές αξίες του δυτικού πολιτισμού]. Η Ανατολική πτέρυγα της Αυτοκρατορίας, περισώθηκε οριακά από την φερ’ ειπείν «βαρβαρική» κατάλυση, συνεκρότησε τον δικό της αντίστοιχο «μεσαιωνικό» πολιτισμό, τον «Βυζαντινό», με χαλύβδινον άξονα την ελληνική ορθοδοξία, καθώς και με την λίαν επιτήδεια διατήρηση μιας αδιαμφισβήτητης κεντρικής αυτοκρατορικής διακυβερνήσεως.
Η «σωτηρία» της από τους δυτικούς πλάνητες «βαρβάρους» την ετοποθέτησε εκτός της κυρίας γραμμής της ευρωπαϊκής εξελίξεως και την προετοίμασε ασυνειδήτως για την ενσωμάτωσή της (τεσσάρων φρικαλέων αιώνων) σε μιαν άλλη πολιτισμική παράδοση, αυτήν της πολυ-εθνικής και πολυ-πολιτισμικής οθωμανικής αυτοκρατορίας, των Τούρκων και της απαίσιας Τουρκοκρατίας τους. Είχε προτιμηθεί αυτοκτονικά το «τουρκικό φακιόλι αντί της λατινικής τιάρα». Η Αναγέννηση και οι αξίες της οδηγούν σε ραγδαία σύγκρουση του ευρωπαϊκού Βορρά με τον Καθολικισμό, οδηγούν στην μεγαλόπνοη λουθηρανική Μεταρρύθμιση και κατόπιν στον Προτεσταντισμό. Η κοσμογονική αυτή σύγκρουση γεννά, καλλιεργεί και προωθεί συστηματικά, έναν απόλυτο νέο τρόπο σκέψεως και ένα συμπαγές αξιακό σύστημα, άκρως και ασφυκτικώς ορθολογικό, ψυχρά αντικειμενικό, λειτουργικά επιχειρησιακό, δηλαδή πλησιέστερο στις εσωτερικές καταβολές και στις ψυχοδιανοητικές παραδόσεις του ευρωπαϊκού Βορρά των Αγγλοσαξόνων.
Ένα σύστημα προσφορότερο και καταλληλότερο για την επώαση, διαμόρφωση και διεύρυνση του ευρωπαϊκού και αργότερον του καλπάζοντος αμερικανικού καπιταλισμού. Έτσι φθάνουμε στον 18ον αιώνα, στον αιώνα του «Διαφωτισμού» (εν μέρει μασονικής εμπνεύσεως και προωθήσεως), οπότε συγκροτείται ρητά και έμπρακτα αυτό που ονομάζουμε «νεώτερος Ευρωπαϊκός πολιτισμός», ή άλλως ξεκινά η περίοδος της Νεωτερικότητας, στην πρώιμο φάση της.
ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ KAI O «EKΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ»
Στην περίοδο της Νεωτερικότητας διακρίνουμε τρεις «τεχνολογικές επαναστάσεις», που θέτουν ανεξάλειπτη την σφραγίδα τους στην συγκρότηση της σύγχρονης κοινωνίας. Η πρώτη τεχνολογική επανάσταση χαρακτηρίζεται από την «χρήση της μηχανής». Η δεύτερη από το μηχανοποιημένο και λογικοκρατούμενο «φορδικό» (κατά Henry Ford) μοντέλο παραγωγής, την «παραγωγική αυτοματοποίηση», στις αρχές του 20ου αιώνος. [Ο Φορντ ήταν ο Αμερικανός σκληρός αντισιωνιστής, ιδρυτής της αυτοκινητοβιομηχανίας «Ford Motor Company» και θεωρείται ο πατέρας της «γραμμής συναρμολόγησης» που χρησιμοποιείται στην μαζική παραγωγή, αρχής γενομένης με το πρώτο «αυτοκίνητο για το λαό», το περίφημο «Ford Model T» των ετών 1908 – 1927]. Η τρίτη τεχνολογική επανάσταση, την οποία βιώνουμε αμέσως επί των ημερών μας, φέρει μαζί της την ανάπτυξη της «τεχνολογίας της πληροφορίας» και τον έλεγχο της παραγωγής μέσω αυτής.
Όσον αφορά στην εν γένει κοινωνική εξέλιξη, οι δυτικές κοινωνίες περνούν από την Παραδοσιακή («προβιομηχανική»), στην Μοντέρνα («βιομηχανική») κοινωνική οργάνωση και προσφάτως στην Μεταμοντέρνα (ή «μεταβιομηχανική»). Η διαδικασία αυτής της μεταβάσεως – μεταπτώσεως, ονομάζεται αυτάρεσκα από του κήρυκες και διαχειριστές της «εκσυγχρονισμός». Αυτός συνίσταται στην μετακίνηση του κέντρου βάρους από την αγροτική στην βιομηχανική παραγωγή. Ο «εκσυγχρονισμός» επιφέρει: Την άμεσο ή έμμεσο προσάρτηση χωρών εκτός της ανεπτυγμένης Δύσεως, (στην αρχή μέσω της αποικιοκρατίας), ως πηγών πρώτων υλών και ως αγορών βιομηχανικών προϊόντων, και αργότερον, ήτοι σήμερα, μέσω της Νεοταξικής «Παγκοσμιοποιήσεως», και ως «δεξαμενών» αμελητέως φθηνού εργατικού δυναμικού, όπως και φθηνής «παροχής υπηρεσιών».
Προϋπόθεση της τελευταίας φάσεως του μετασχηματισμού αυτού, της φάσεως της «Παγκοσμιοποιήσεως», είναι η κλιμακωτή εξασθένιση του Κράτους-Έθνους προς όφελος μιας τάχα «αυτονομημένης» οικονομίας, η οποία κινείται από τους Διεθνείς Επικυριάρχους και τα εντόπια ανδρείκελά τους, ελεύθερη από κρατικούς φραγμούς σε μιαν ανοικτή «Παγκόσμια Αγορά». Απότοκος αυτής της τελευταίας είναι βεβαίως και η σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση με τα μυθώδη χρέη των Κρατών Εθνών προς τον Άγνωστο Διεθνή Χρεολήπτη!
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/pujida-idewnh-ejelijh-tou-dutikou-politismou-apo-thn-anagennhsh-mechri-thn#ixzz5bRWmN600