Μέρος 3
Η λέξη «τρομοκρατία» απαντάται για πρώτη φορά στη Γαλλική Επανάσταση του 1789, οπότε ο συγκεκριμένος όρος χρησιμοποιήθηκε από τους «Ιακωβίνους», την πλέον ακραία πτέρυγα της Επαναστάσεως. Έχοντες προσεταιρισθεί πολιτικώς τους πολυπληθείς επαναστάτες των λαϊκών στρωμάτων, τους λεγόμενους «Αβράκωτους» («Sans – culottes»), οι Ιακωβίνοι συνετέλεσαν στην ανακήρυξη της Δημοκρατίας, στην θανατική καταδίκη του βασιλέως Λουδοβίκου, στην συστηματική ολοκλήρωση της μεθοδικής καταστροφής του «Παλαιού Καθεστώτος», καθώς και στην επιτυχημένη στρατιωτική άμυνα της Γαλλίας εναντίον της ενωμένης αντιδράσεως των ευρωπαϊκών μοναρχιών (Ο ίδιος ο Ροβεσπιέρος εδήλωσε : «Ζούμε για να σώσουμε την πατρίδα μας !» -7 Αυγούστου 1793). Επίσης συνετέλεσαν στην σύνταξη και στην ψήφιση του ριζοσπαστικού Συντάγματος του Αυγούστου 1793. Εχθροί του Συντάγματος ήσαν τόσον οι πλούσιοι, που δεν επιθυμούσαν την πολιτική ισότητα, όσον και οι ακροαριστεροί, που ήθελαν άμεση καθολική ανατροπή των σχέσεων ιδιοκτησίας, (οπότε και εδιώχθησαν με το διάταγμα της Συμβατικής Εθνοσυνελεύσεως, της 18ης Μαρτίου 1793, το οποίον προέβλεπε θανατική ποινή σε όσους καλούσαν σε ανατροπή των υπαρχουσών μορφών ιδιοκτησίας).
Οι διαβόητοι Ιλουμινάτοι ουσιαστικά κατέλαβαν τις «Λέσχες των Ιακωβίνων» προ του 1789. 152 από αυτές τις Λέσχες ήσαν ενεργές από την 10η Αυγούστου 1790, συμφώνως προς την λίαν έγκριτη «Encyclopaedia Britannica». Οι Ιακωβίνοι διέθεταν ένα κεντρικώς ελεγχόμενο δίκτυο σε ολόκληρη την Γαλλία. Την πρώτη Λέσχη τους ανέλαβαν οι Μπόντε και Βαρώνος φον ντεμ Μπούσε, εξόχως στενοί συνεργάτες του ιδρυτή των Ιλουμινάτων Αδάμ Βαϊσχάουπτ (ένας εκ των τίτλων του οποίου ήταν «Πατριάρχης των Ιακωβίνων») ! Το 1791 τα διαθέσιμα κονδύλια των Ιακωβίνων ανήρχοντο σε 30 εκατομμύρια «λίβρες» (λίαν υψηλόβαθμο γαλλικό νόμισμα), ήτοι περί τα 132 εκατομμύρια ευρώ.
Στις πρώτες ημέρες του Σεπτεμβρίου 1792, οι Ιακωβίνοι ενεθάρρυναν τον όχλο να σφαγιάσει τους «εχθρούς του λαού». Μόνον στο Παρίσι, σε δύο ημέρες (2-4/9) εφονεύθησαν 2800 άνθρωποι, όπως καταγράφει η σπουδαία Βρετανή ιστορικός Nesta Webster στο βιβλίο της «The French Terror and Russian Bolshevism», (1920, εκδόσεις Boswell, Λονδίνο). Κάθε αριστοκράτης ήταν «αυτομάτως» ένοχος, όμως αφανίσθηκαν μόνον αυτοί που απειλούσαν δυνητικά τους Ιακωβίνους !
Οι Ιακωβίνοι ανετράπησαν εν τέλει έπειτα από συνωμοσία αρκετών συντηρητικών ή …. απατεώνων βουλευτών, των λεγόμενων «Θερμιδωριανών». Ανετράπησαν (τον Ιούλιο του 1794, στις 27 με 28, ή 9 -10 Θερμιδώρ του «2ου Δημοκρατικού Έτους») μαζί με τον ηγέτη τους Μαξιμιλιανό Μάριο Ισίδωρο Ροβεσπιέρο, (1758-1794) του οποίου τις απόψεις είχαν υιοθετήσει πλήρως ως πολιτικές τους θέσεις για μία «Δημοκρατία της Αρετής»,. Σημειωτέον ότι ο Ροβεσπιέρος το 1789 εδημοσίευσε ένα δοκίμιό του Για την προστασία των Πολιτικών Δικαιωμάτων των Ιουδαίων»
Οι «Θερμιδωριανοί» αντίπαλοι των Ιακωβίνων, με συνθήματα «γαλήνη», «κατάργηση της τυραννίας», «εγγύηση της ιδιοκτησίας και της τάξης», έφεραν στην εξουσία το πενταμελές «Διευθυντήριο» και κατάργησαν σχεδόν όλους τους προηγηθέντες νόμους, προετοιμάζοντας έτσι το έδαφος για την μετέπειτα «μετεωρική» άνοδο του Ναπολέοντος Βοναπάρτη.
Οι Ιακωβίνοι στις ημέρες της εξουσίας τους συγκρότησαν την «Επιτροπή Δημοσίας Σωτηρίας» -ανώτατο θεσμικό κατασταλτικό νομοεκτελεστικό όργανο- και χρησιμοποίησαν συστηματικά πράξεις βίας και τρομοκρατίας, προκειμένου να οικοδομήσουν τη νέα κοινωνική τάξη. Δεν δίστασαν μάλιστα να εκτελούν ομαδόν τα άτομα που ανήκαν στην αριστοκρατία, με μόνη αιτιολογία ότι «ήσαν αριστοκράτες»! Συχνά κατέφυγαν σε προσχεδιασμένες τρομοκρατικές ενέργειες προκειμένου να «τιμωρήσουν» τους αντιφρονούντες. Την ίδια εποχή η λέξη «τρομοκρατία» ερμηνεύεται από το Λεξικό της Γαλλικής Ακαδημίας ως «σύστημα, καθεστώς του τρόμου» και ταχέως αποκτά αρνητική έννοια, ενώ στον «τρομοκράτη» αποδίδονται εγκληματικές προθέσεις.
Σταδιακώς, η τρομοκρατία ταυτίζεται πλήρως με την εγκληματική δράση. Η επαναστατική τρομοκρατία (που κορυφώθηκε από τον Μάρτιο του 1793 έως τον Ιούλιο του 1794), ταυτίσθηκε με το «καθεστώς του τρόμου». Η κυριαρχία των Ιακωβίνων οφείλεται στις τότε εσωτερικές διεργασίες και ζυμώσεις για πολιτική αλλαγή. Ένα κύριο χαρακτηριστικό των τρομοκρατικών επιθέσεών τους ήταν ότι, δεν εστρέφοντο μόνον εναντίον των μελών της αριστοκρατίας, αλλά και συχνότατα, εναντίον άλλων επαναστατών.
Όμως από τα μέσα του 19ου αιώνος οι όροι «τρομοκρατία» και «τρομοκράτης» απέκτησαν ιδιαίτερο, αυτόνομο ιδεολογικό περιεχόμενο. Μάλιστα, κατά το χρονικό διάστημα 1818 – 1881 ανεπτύχθη πολύ έντονη δράση Ρώσων επαναστατών κατά της αυτοκρατορικής – τσαρικής αυταρχικής κυβερνήσεως. Στο σύνολον της ευρωπαϊκής επικρατείας εμφανίζονται επίσης εθνικιστικές ομάδες, όπως των Ιρλανδών και των Αρμενίων στην Τουρκία, που διεκδικούν την αυτονομία τους καταφεύγουσες σε πράξεις βίας. Αργότερον, η εξελισσομένη «Βιομηχανική Επανάσταση» συνέβαλε στην στερέωση και ανάπτυξη της εθνικής συνειδήσεως, απετέλεσε δε το πλαίσιο για την ανάπτυξη της τρομοκρατικής δράσεως των αναρχικών, περί το τέλος του 19ου αιώνος .Τα αναρχικά κινήματα έδρασαν σε χώρες, όπως η Γαλλία, η Ιταλία, η Ισπανία και οι ΗΠΑ, όπου η ραγδαία οικονομική ανάπτυξη και οι κοινωνικοί της αντίκτυποι οδήγησαν σε έντονες ιδεολογικές αντιπαραθέσεις, εξ αιτίας της εκμεταλλεύσεως των μαζών από την «μεγαλοαστική» – πλουτοκρατική νέα τάξη των βιομηχάνων.
Στα τέλη του 19ου αιώνος και στις αρχές του 20ου αιώνος γενικεύθηκε το κύμα ένοπλης βίας. Το θεμελιώδες χαρακτηριστικό του είναι ότι αυτό εξεπήγασε από προϋπάρχουσες πολιτικές και κοινωνικές ανισότητες, διαφορές και αντιθέσεις, οι οποίες όμως μέχρις εκείνη την στιγμή δεν είχαν ιδεολογική έκφραση. Η αναρχική ιδεολογία συνέχισε να διέπει αυτό το ευρύτερο κύμα βίας, αλλά η διαφορά με το παρελθόν ήταν ότι αποτελούσε πλέον μόνον ένα μέρος του. Στην διάρκεια αυτής της χρονικής περιόδου η καταπίεση των πολιτών διαφόρων λαών από αυταρχικές κυβερνήσεις, η έλλειψη μειονοτικών δικαιωμάτων και οι διεκδικήσεις αυτονομίας και εθνικής ανεξαρτησίας από ποικίλους λαούς, οδήγησαν στην δημιουργία κινημάτων με έντονο ενεργό και ένοπλη δράση. Ο «Διαφωτισμός» απετέλεσε και εδώ την μείζονα ιστορική αφετηρία και την αιτία δημιουργίας αυτών των κινημάτων, καθώς παρείχε ένα χρηστικό φιλοσοφικό υπόβαθρο ώστε να τεθούν υπό αμφισβήτηση από τους διανοουμένους της εποχής τα υπάρχοντα πολιτικο-οικονομικά συστήματα και συμφέροντα.
Μετά από την «εθνικότροπη» τρομοκρατική προβοκάτσια – εθνικής ανεξαρτησίας, τύπου Ματσίνι, κατά τα τέλη του 19ου αιώνος, εγεννήθη η ανάγκη δημιουργίας μιας νέας μορφής τρομοκρατικής προβοκάτσιας, όμως αυτήν την φορά απόλυτα «μη – εθνικιστικής» και δραστικά «αντι-εθνικιστικής». To σημαίνον είδωλο της νέας μορφής της τρομοκρατικής προβοκάτσιας είναι ο Ρώσος θεωρητικός του αναρχισμού Μιχαήλ Αλεξάντροβιτς Μπακούνιν, o γνωστότερος αναρχικός του δευτέρου ημίσεως του 19ου αιώνος, που με τα γραπτά και τον βίο του, λειτούργησε ως «σημείο αναφοράς» στην ιστορία του αναρχικού κινήματος, αποτελώντας μιαν από τις πλέον διάσημες επαναστατικές μορφές του 19ου αιώνος. Επηρεάσθηκε απόλυτα από την βαθυστόχαστη εγελιανή φιλοσοφία (που την χαρακτήρισε κατόπιν ως «άλγεβρα της Επανάστασης») και κυριότερον από την ιστορική διαλεκτική, από την οποία συνήγαγε και την περιβόητη θεωρία της «αναρχικής πάλης». Ήρθε σε επαφή με τον Μαρξ, τον Ένγκελς και τον Προυντόν, τις θέσεις τού οποίου για τον αναρχισμό ασπάσθηκε απόλυτα. Ο Μπακούνιν εναντιώθηκε στην ύπαρξη κάθε μορφής κράτους, ακόμα και του σοσιαλιστικού.
Το 1870 επρωτοστάτησε σε μιαν αποτυχημένη εξέγερση στην Λυών της Γαλλίας, βασισμένη σε αρχές που αργότερα εφαρμόσθηκαν στην πράξη από την διαβόητη «Παρισινή Κομμούνα». Κάνοντας έκκληση για «Γενική Εξέγερση» σε επαναστατική απόκριση λόγω της κατάρρευσης της γαλλικής κυβέρνησης κατά την διάρκεια του Γαλλο-Πρωσικού πολέμου και επιδιώκοντας να μετασχηματίσει την αντιπαράθεση των «δυνάμεων κυριαρχίας» σε ριζική κοινωνική επανάσταση και ανατροπή, συνέταξε την φημισμένη «Διακήρυξη της Αναρχικής Επανάστασης» που συγκεκριμενοποιεί την θεωρία της «αναρχικής πάλης» και τοιχοκολλήθηκε στη Λυών στις 26 Σεπτεμβρίου 1870. Χαρακτηριστικά αναφέρεται: «… καταργούνται η κυβερνητική εξουσία του κράτους και η διοικητική μηχανή, επειδή κατέληξαν να είναι άχρηστες» (1ο άρθρο) και «αναστέλλεται η λειτουργία των ποινικών και πολιτικών δικαστηρίων και τις αρμοδιότητές τους επωμίζεται η Λαϊκή Δικαιοσύνη» (2ο άρθρο).
Στο συνέδριο τού 1872 κυριάρχησε η σφοδρή διαμάχη ανάμεσα στην φράξια περί τον Μαρξ, ο οποίος υπεστήριζε την συμμετοχή στις κοινοβουλευτικές εκλογές και στην φράξια περί τον Μπακούνιν, που αντιτάχθηκε με πάθος σε μια τέτοια συμμετοχή. Η δεύτερη αυτή ασυμβίβαστη φράξια έχασε την ψηφοφορία, ωστόσον αυτό δεν στάθηκε αρκετό για τον Μαρξ : Στο τέλος του συνεδρίου ο Μπακούνιν και διάφοροι άλλοι που ανήκαν στην φράξιά του αποβλήθηκαν για υποτιθέμενη «συγκρότηση μυστικής οργάνωσης μέσα στη Διεθνή». Οι διαφωνίες με τον Μαρξ, που οδήγησαν στην αποβολή των «μπακουνιστών» από την Διεθνή, απετέλεσαν σαφέστατη διαγνωστική ένδειξη της αυξανόμενης αντίθεσης μεταξύ δυο κυρίων ρευμάτων που σχηματίσθηκαν στους κόλπους της. Δηλαδή μεταξύ των καθαρά «αντι-απολυταρχικών» τμημάτων της Διεθνούς, [τα οποία υπεστήριζαν την άμεση επαναστατική δράση και την οργάνωση των εργαζομένων προκειμένου να καταργηθούν άμεσα το κράτος και η κεφαλαιοκρατία], και των «σοσιαλδημοκρατικών» τμημάτων της Διεθνούς που ήσαν σύμμαχοι του Μαρξ, [τα οποία υποστήριζαν την κατάκτηση της πολιτικής δύναμης από την εργατική τάξη και την ύπαρξη μιας «μεταβατικής μορφής κράτους» μετά την Επανάσταση].
Οι αναρχικοί κατήγγειλαν ότι το συνέδριο ήταν «στημένο» και σκηνοθετημένο από τους αντιπάλους τους εκ προοιμίου και έτσι οργάνωσαν δική τους Διάσκεψη της Διεθνούς στο Σεν-Υμέρ της Ελβετίας. Ο Μπακούνιν συνέχισε αφοσιωμένα να δραστηριοποιείται σ’ αυτήν, αλλά και στο ευρύτερο ευρωπαϊκό σοσιαλιστικό κίνημα. Στα έτη 1870 έως και 1876 έγραψε το μεγαλύτερο μέρος της πρωτεϊκής, εμβρυώδους εργασίας του, όπως το «Κρατισμός και Αναρχία» και το ξακουστό «Θεός και Κράτος». Ο Μπακούνιν κατήργησε επίσης τον μύθο του «φτωχού Μαρξ-συντηρούμενου από τον φίλο του Ένγκελς», καθώς στο βιβλίο του «Πολεμική κατά των Ιουδαίων» αναγράφει ως χρηματοδότη του τον μεγαλοτραπεζίτη Νάθαν Ρότσιλντ. Ο «μπροστάρης» αναρχικός απεμακρύνθη από τον Μαρξ και τον κύκλο του σχολιάζων : «… έχουν το ένα τους πόδι στην τράπεζα και το άλλο στο σοσιαλιστικό κίνημα».
Αντί για έναν εθνικιστή ως «πρότυπο» – «είδωλο» της τρομοκρατικής προβοκάτσιας (όπως συνέβη με τον Ματσίνι), τώρα στην περίπτωσή του Μπακούνιν έχουμε ως είδωλο της τρομοκρατικής προβοκάτσιας έναν ανυπότακτο, ανεξάρτητο κι αλύγιστο αναρχικό. Σ’ αυτήν τη νέα φάση της «τρομοκρατικής προβοκάτσιας», έχουμε μια χαρακτηριστική σειρά πολιτικών δολοφονιών που πραγματοποιούνται από αναρχικούς. Έτσι λοιπόν, αναρχικοί προβοκάτορες δολοφονούν τον σπουδαίο κοινωνικό μεταρρυθμιστή Ρώσο Τσάρο Αλέξανδρο Νικολάγεβιτς τον Β’ τον «Ελευθερωτή» (το 1881) [με μια βόμβα (στην δεύτερη απόπειρα δολοφονίας του), που έριξε κάτω από τα πόδια του ένα μέλος της τρομοκρατικής οργάνωσης «Λαϊκή Θέληση» («Ναρόντναγια Βόλια»)], αποπειρώνται να δολοφονήσουν τον Αυτοκράτορα Ναπολέοντα τον Γ’ της Γαλλίας (το 1855 και το 1858), δολοφονούν τον 25ο πρόεδρο των ΗΠΑ, Ουίλιαμ Μακίνλεϊ (William McKinley) κ.ο.κ.
To 1903, έγινε απόπειρα δολοφονίας και κατά του 26ου προέδρου των ΗΠΑ, Φράνκλιν Ντέλανο Ρούσβελτ (Franklin Delano Roosevelt) – του μετέπειτα εγκεφαλοπαθούς παράλυτου νικητή του Β’ Μεγάλου Πολέμου- επίσης υπό τον μανδύα της «αναρχίας». Στις δράσεις αυτές εμπλέκονται και διαπλέκονται άτομα, θύματα, παρ’ ολίγον θύματα και θύτες, των οποίων η παρουσία ή απουσία επηρεάζει ποικιλότροπα τα πολιτικοκοινωνικά δρώμενα σε ύστερο χρόνο.
Μετά τον Β΄ Μεγάλο Πόλεμο, στην δεκαετία του 1960, εκδηλώνεται μια ολότελα νέα μορφή «τρομοκρατικής προβοκάτσιας», που δεν είναι ούτε εθνικιστική, ούτε αναρχική, ούτε κομμουνιστική. Πρόκειται για το ιδιόμορφο φαινόμενο του «μοναχικού τρομοκράτη» με ακαθόριστα ιδεολογικοπολιτικά κίνητρα. To ενσαρκώνει για πρώτη φορά ο Λη Χάρβεϊ Όσβαλντ (Lee Harvey Oswald), o οποίος τελικώς …. δεν ανέλαβε την ευθύνη για την δολοφονία του 35ου προέδρου των ΗΠΑ, Τζον Φιτζέραλντ Κένεντυ (John F. Kennedy), το 1963. Συμφώνως προς τέσσαρες έρευνες που διεξήγαγε η κυβέρνηση των ΗΠΑ, ήταν υπεύθυνος για την δολοφονία του Αμερικανού προέδρου. Στις 22 Νοεμβρίου 1963, ο Όσβαλντ συνελήφθη και κατηγορήθηκε ότι εφόνευσε τόσον τον πρόεδρο, όσον και ενωρίτερον τον αστυνομικό Τζων Τίπιτ. Ο Όσβαλντ αρνήθηκε και τις δύο κατηγορίες, όμως δύο ημέρες αργότερον, ο δολοφονήθηκε από τον «Τζακ Ρούμπι» (Jacob Leon Rubenstein), …. κατά την διάρκεια ζωντανής μεταδόσεως από την τηλεόραση (!) και ενώ τελούσε υπό κράτηση.
Η αμερικανική κοινή γνώμη εξακολουθεί είναι διχασμένη σχετικώς με την πραγματικήν ευθύνη του Όσβαλντ, (Σε δημοσκόπηση του «ABC News» 7 το 2003, στους 10 Αμερικανούς εδήλωσαν ότι πιστεύουν πως η δολοφονία ήταν αποτέλεσμα συνωμοσίας και όχι πράξη ενός ανθρώπου). Μερικοί πιστεύουν ότι η ενέργεια του Όσβαλντ αποτελούσε μέρος μιας μεγαλυτέρας συνωμοσίας, την οποία και συνεκάλυψαν φανεροί και μυστικοί κρατικοί φορείς.
Επίσης, στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στην δεκαετία του 1970, έχουμε το φαινόμενο των «ανεξάρτητων» και «Αριστερών» τρομοκρατικών οργανώσεων, όπως οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες» στην Ιταλία, η «Φράξια Κόκκινος Στρατός», γνωστή και ως «ομάδα Μπάαντερ-Μάϊνχοφ», στη Γερμανία (στις οποίες θα αναφερθούμε αργότερα) κ.λπ. Αντίστοιχο φαινόμενο στις ΗΠΑ υπήρξε η «υποκοσμική» και μαχητική ομάδα των «Γουέδερμεν» (Weathermen), η επίσημη ονομασία της οποίας ήταν «Weather Underground Organization». Αυτή η ομάδα ανήκε στην ριζοσπαστική Αριστερά, συνδεόταν με το κίνημα της «Μαύρης Δύναμης» («Black Power») και με τα κινήματα εναντίον του πολέμου στο Βιετνάμ, καταδίκαζε τον ρατσισμό, ενώ συγχρόνως υποστήριζε το δικαίωμα της ιδιαιτερότητας της λευκής φυλής ! Ηγετικά στελέχη της ομάδας των Γουέδερμεν ήταν η πανεπιστημιακή καθηγήτρια Μπερναρντίν Ντορν (Bernardine Rae Dohrn) και ο πανεπιστημιακός καθηγητής Μπιλ Έιρς (Bill Ayers), στενοί φίλοι και μέντορες του …. 44ου προηγουμένου Αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα (Barack Obama) !.
Αλέξανδρος Γέροντας
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/tromokratia-kai-gewpolitikh2#ixzz5cUDxRqLZ