Η μεταπολεμική κατάσταση «διαλείπουσας κρίσης» κατά την ψυχροπολεμική περίοδο, καθορίσθηκε όχι μόνον από την αξιοπερίεργη ανικανότητα του (αξιοθαυμάστου καθ’ όλα τα άλλα, στην εμμονή, ικανότητα και πίστη), Παγκοσμίου Ιουδαϊσμού να συνθέσει ο ίδιος την απαιτουμένη ενότητά του, αλλά και από την ιδιάζουσα ανυπομονησία μεγεθύνσεως του νεοδμήτου ισραηλινού μεταπολεμικού κράτους, που ενεφανίσθη ανίκανο να αποδεχθεί μιαν υπομονετική στάση απέναντι των οργίλων και επιθετικών γειτόνων του. Επίσης το νεόδμητο σιωνιστικό κράτος, εμφορούμενο εντόνως από τα μεσσιανικού χαρακτήρος οράματά του, δυσφορούσε με μια θέση στο παγκόσμιο σκηνικό σαφώς περιφερική, απόλυτα όμως συμβατή σε γενικές γραμμές με την Παγκόσμια Αυτοκρατορία του Κεφαλαίου, η οποία επεβλήθη μεταπολεμικώς με δραματικό τρόπο από την Διεθνή Πλουτοκρατία και τις υποτακτικές της δυνάμεις του φιλελευθερισμού. Αυτές οι εσωτερικές αντιφατικές δυναμικές, καθώς και οι πολυεπίπεδες αντινομίες παρήγαγαν και συνετήρησαν αμείωτο το περί του πρακτέου πρόβλημα της διεθνοπολιτικής σκηνής.
Ωστόσον, η πλέον άμεση ανησυχία του Μεγάλου Παρασίτου της Ανθρωπότητος, αμέσως μόλις τελείωσε ο Β’ Μεγάλος Πόλεμος, ήταν να επαναφέρει στην θέση του το βαρύ επικάλυμμα ελέγχου του κόσμου, συνιστάμενο από ψέματα και εξαπάτηση, το οποίον οι ηττημένοι -ο φασισμός και ο εθνικοσοσιαλισμός- είχαν αρχίσει να αφαιρούν στον μεσοπόλεμο, βεβαίως προς δικό τους όφελος. Στην συνέχεια, η Παγκόσμια Οικονομική Δύναμη εφρόντισε πάσει δυνάμει ώστε το οποιοδήποτε πραγματικό ή φανταστικό «ανατρεπτικό» μήνυμα των ηττημένων Μουσολίνι και Χίτλερ να απομακρυνθεί πλήρως από την συνείδηση των ανθρώπων, ενώ παραποιήθηκαν ριζικά και διαστρεβλώθηκαν συστηματικά τα αίτια, η έννοια και η σημασία της τεράστιας σύγκρουσης που μόλις είχε λήξει. Κινητοποίησε τις τάξεις των πλέον εξειδικευμένων … ψευτών της – κοινωνιολόγους, φιλοσόφους, ιστορικούς, και δημοσιογράφους – και τους εξαπέλυσε «εναντίον του πεθαμένου εχθρού», πλήττοντάς τον με μιαν ασταμάτητη εκστρατεία δυσφήμισης και μίσους, που καθιστά συγκριτικά χλωμές ακόμα και τις ξέφρενες μισάνθρωπες και δυσφημιστικές πρακτικές των χρόνων της Γαλλικής Επανάστασης, του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου και της Ρωσικής Επανάστασης.
Και ακόμη περισσότερον: Για να προληφθεί οποιαδήποτε αντίδραση των λαών, για να αποφευχθεί οποιαδήποτε άρνηση συμμόρφωσης, για να καταστεί αδύνατη η οποιαδήποτε αποκατάσταση της όποιας αλήθειας, επινοήθηκε μια ολόκληρη σειρά νέων αδικημάτων, όπως: η απολογία του φασισμού, η εξύμνηση του εθνικοσοσιαλισμού, η ρητορική μίσους, η φυλετική δυσφήμιση, η εχθροπάθεια κατά των μειονοτήτων, το μίσος κατά του εβραϊκού λαού, και άλλα παρόμοιες ψευδονομικές αερολογίες, ώστε μια πλημμυρίδα διώξεων να πλήξει τα ελεύθερα πνεύματα, τους άνδρες που εξακολουθούν να στέκονται ορθοί ανάμεσα στα ερείπια. Αμέσως μετά, η Διεθνής Τοκοκρατία εστράφη προς μιαν εντονότερη ώθηση της διαδικασίας ωριμάνσεως του συναρχικού έργου.
Σε αυτό το πλαίσιο, οι χειριστές του κεφαλαίου, δεν μπορούσαν πλέον να λειτουργήσουν μέσω των συνήθων μορφών της επίσημης πολιτικής, λόγω της πλανητικής διχοτόμησης της Γιάλτας και της παγιωθείσης διαιρέσεως σε δύο αντίπαλες εκφάνσεις, οι οποίες, όπως ειπώθηκε συχνά, δεν έπρατταν τίποτα ουσιωδώς εχθρικό, αλλά, τηρουμένων των αναλογιών, εφήρμοζαν απλώς την ίδια μεθοδολογία της δόλιας εκμαίευσης μιας συγκατάθεσης των μαζών. Μιας συγκατάθεσης η οποία είχε ήδη κατά το παρελθόν αποδειχθεί καθοριστική στις περιπτώσεις των μεγάλων πολιτικών επαναστάσεων του παρελθόντος. Επομένως και πάλι εξαπολύθηκε παντού σε ολόκληρη την γη η μαζική εξαπάτηση, συνιστάμενη από μια πολύχρωμη και πολύμορφη πληθώρα μορφών και «πομπών» σκέψης, αναλόγων προς εκείνες των ετών 1776, 1789, 1905, 1917.
Μάλιστα το καθένα από αυτά τα κατευθυνόμενα «εκτοπλάσματα», τα επιτήδεια κανονιστικά μορφώματα τάχα δημοκρατικής διανόησης, ανθρωπιστικών κινήτρων και «ελεύθερου προβληματισμού», (με εξαίρεση τον οιονεί αμετάβλητο Τεκτονισμό) ήταν φανερό, εφοδιασμένο με έναν εντυπωσιακό θυρεοφόρο τίτλο, στίλβοντα, σεβάσμιο και ελκυστικό. Πολλά από αυτά τα μορφώματα επαίνεσαν εξακολουθητικά την νομική πρακτική του διεθνούς δημοσίου δικαίου των νικητών του πολέμου.
Εδώ λοιπόν, στο «Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων» και στο «Βασιλικό Ινστιτούτο Διεθνών Υποθέσεων», προσετέθησαν οι διάφοροι φορείς που έχουν ήδη αναφερθεί κατά καιρούς, συναπαρτίζοντας ένα αξιοσημείωτο ρεπερτόριο με εντελώς νέα ονόματα, όπως για παράδειγμα: Λέσχη Bilderberg, Τριμερής Επιτροπή, Συνέδρια Pugwash, Λέσχη της Ρώμης, «Επιτροπή για τον Παρόντα Κίνδυνο», «Ινστιτούτο για την Παγκόσμια Πολιτική», ΔΝΤ, ΟΗΕ, ΕΟΚ (πρόδρομος της σημερινής Ευρωπαϊκής Ενώσεως), «Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών», ποικίλα ριζοσπαστικά κόμματα, οικολογικές ομάδες, κινήματα ειρήνης, παλαιότερον η COMECOM και πολλά άλλα.
Με την πρώτη ματιά, μπορεί να φαίνεται επικίνδυνη και ακατάλληλη η εξίσωση ή η ταύτιση των παλαιών «εταιρειών» σκέψεως, γνώσεως και μυήσεως με αυτό το ετερόκλητο πλήθος των νέων οργανισμών, οι οποίοι, από το σχήμα, από την φύση και το μέγεθός τους, αλλά και με βάση τον τρόπο λειτουργίας τους, (για άμεσους ή θεσμικούς λόγους), εμφανίζονται αρχικώς εντελώς ετερογενείς και ξένοι, όχι μόνον προς τους ιστορικούς τους προγόνους, αλλά ακόμη και μεταξύ τους. Ωστόσον, η πραγματική, η ουσιαστική ομοιογένεια τους δεν ημπορεί να είναι προφανής, καθώς στην πραγματικότητα απώτερος στόχος τους είναι η ολοσχερής γενίκευση των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών θεσμών της ανθρωπότητος, σύμφωνα με το πρότυπο, με το «μοντέλο» της Οικουμενικής Συναρχίας.
Για να έχουμε τουλάχιστον μια γενική ιδέα για την εξαιρετική αποτελεσματικότητα που επέφερε η δράση αυτών των «ψυχοδιανοητικών τροποποιητών» (οι οποίοι στην πραγματικότητα είναι αληθινά εργαστήρια, κατάλληλα για την πολιτιστική προετοιμασία των λαών),ενάντια στην αληθινή κοινωνία της διανόησης και στην επιστημονική σκέψη, αξίζει, μεταξύ των πολλών διαθεσίμων δυνατοτήτων της Παγκόσμιας Οικονομικής Δύναμης, να αναφερθεί το ακόλουθο παράδειγμα: το Ίδρυμα Ροκφέλερ, για να προσανατολίσει την διεθνή κοινή γνώμη υπέρ των αμβλώσεων, αυτό και μόνον, διατηρεί ενεργά 22.000 κέντρα προπαγάνδας, «ενημέρωσης» και ουσιαστικά μοχλούς «πίεσης» της κοινής γνώμης. Πρέπει να εξαλειφθεί κάθε γνώση, πνευματική οξυδέρκεια και ευθυκρισία, ώστε ουδείς εχέφρων να ημπορεί να εικάσει πόσον βαθύτατα είναι σε θέση να συμπιέσουν την εθνική κυριαρχία ορισμένες από τις οργανώσεις που αναφέρονται παραπάνω, όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ή η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, ούτε βεβαίως να καταστούν αντιληπτές οι επιπτώσεις τους στις συνθήκες διαβίωσης των ανθρώπων που διαβιούν σε τεράστιες εκτάσεις γης.
Αλλά, για όσους θέλουν να ξέρουν καλύτερα, άφθονα παραδείγματα μπορούν να ληφθούν από το βιβλίο, «Ο γυμνός καπιταλιστής», που αυτοεξέδωσε στα 1962 ο Γουίλαρντ Κλέων Σκάουζεν. Χάρις σε αυτό μαθαίνουμε, μεταξύ άλλων, ότι από τους διαχειριστές του κεφαλαίου έχει τεθεί σε εφαρμογή ένα από τα πλέον ύπουλα μέχρι σήμερα μέσα για την δόλια συναίνεση μαζών μέσω των μέσων μαζικής επικοινωνίας. Ένα κατασκεύασμα που παρεσχέθη από μιαν ιδιαίτερη υπερ-ομάδα κοινωνιολόγων, οι οποίοι έχουν το ιδιαίτερο καθήκον να εξαπλώνουν σε ολόκληρο τον κόσμο, με τα εκάστοτε κατάλληλα μέσα, μια νέα νοοτροπία, ώστε αυτή να καταστεί, πολιτισμικά και ψυχολογικά, το ιδανικό υπόβαθρο για την υποστήριξη της Οικουμενικής Συναρχίας.
Εδώ πρέπει να προβούμε σε μια διευκρίνιση: ο όρος Οικουμενική Συναρχία, που χρησιμοποιούμε συνήθως στην κειμενογραφία μας, από οκτώ περίπου δεκαετίες δεν εμφανίζεται ποτέ πλέον στην επίσημη γλώσσα των διαφόρων ομάδων και οργανώσεων που επιδιώκουν την εφαρμογή της. Όμως αυτό δεν αποτελεί έκπληξη, ούτε αστοχία: Αποτυπώνει και αντανακλά την πραγματική κατάσταση της ύπαρξης και του βιοτικού επιπέδου του Μεγάλου Παρασίτου, αποδίδει την απόκρυψη των πραγματικών του στόχων, απόκρυψη των πραγματικών του προθέσεων. Οι όροι που προτιμώνται να «κυκλοφορούν» στην κοινή γνώμη είναι συγκαλυμμένοι, έτσι ώστε να μην συνεγείρουν τους λαούς και να μην κινητοποιούν την κριτική σκέψη. Στο κατάλογο αυτόν εμπίπτουν, για παράδειγμα, η έννοια της Νέας Παγκόσμιας Τάξης και η λέξη σοσιαλισμός, δίχως περαιτέρω διασαφηνίσεις.
Ο πλέον αντιπροσωπευτικός οργανισμός της συναρχικής σχεδίασης παγκοσμίου επιπέδου, δηλαδή αυτός ο οργανισμός στον οποίον έχει ανατεθεί η παγκόσμια οικονομική δύναμη, το καθήκον για την πρόοδο του έργου της παγκοσμιοποίησης, με διαχείριση των Εθνών μέσω της πολιτικής, στον οποίον, για αυτόν τον λόγο, έχουν εκχωρηθεί αρμοδιότητες πλανητικού ιδρύματος εξαιρετικής σημασίας, είναι ο ΟΗΕ.
Ο Σκάουζεν γράφει επί λέξει: «Στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το σύστημα άρχισε να εργάζεται αμέσως για την δημιουργία ενός συμπλέγματος διεθνούς δολοπλοκίας, σχεδιασμένου ως βάση για την πολιτική, οικονομική και στρατιωτική ισχύ, που απαιτείται για να μεταφραστεί σε πραγματικότητα το διαπρύσιο όνειρο του συστήματος, δηλαδή μια μονολιθική παγκόσμια κυβέρνηση». Η έδρα και η πηγή της αδίστακτης δολοπλοκίας, για την οποία μιλάει ο Σκάουζεν, είναι ακριβώς ο «πανανθρώπινος», «φιλάνθρωπος» και ειρηνικός ΟΗΕ!
[Ο Γουίλαρντ Κλέων Σκάουζεν (1913–2006) ήταν ένας Αμερικανός συντηρητικός συγγραφέας και πολιτικός θεωρητικός. Ήταν επίσης ένας ιδιαίτερα παραγωγικός εκλαϊκευτής της θεολογίας των «Αγίων των Τελευταίων Ημερών» (Μορμόνων). Υπήρξε αξιοσημείωτος αντικομμουνιστής και υποστηρικτής της υπερσυντηρητικής και παραδοσιακής «Εταιρείας John Birch».
Στα έργα του ενεπλάκη με ένα ευρύ φάσμα θεμάτων, συμπεριλαμβανομένης της εσχατολογίας, του Πολέμου των Έξι Ημερών, των Μορμόνων, των συνωμοσιών για την Νέα Παγκόσμια Τάξη και της ανατροφής των παιδιών. Τα πλέον δημοφιλή έργα του είναι «Το Άλμα των 5000 ετών» και «Ο γυμνός κομμουνιστής». Ένα βιβλίο του Σκάουζεν με εσχατολογικές προφητείες και τίτλο «Ο καθαρισμός της Αμερικής», δόθηκε στη δημοσιότητα από τις εκδόσεις «Valor Publishing Group» το 2010, τέσσαρα χρόνια μετά το θάνατό του.
Ο Σκάουζεν αναφέρει στο έργο του ότι ο σκοπός των φιλελεύθερων διεθνιστικών ομάδων, όπως το «Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων» των ΗΠΑ, είναι «να ωθήσουν την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ προς την δημιουργία μιας παγκόσμιας κολεκτιβιστικής κοινωνίας.» Το 1971, ο Έντουαρντ Γκρίφφιν (ένας Αμερικανός συγγραφέας και σκηνοθέτης που συνέγραψε το βιβλίο «Το πλάσμα από το νησί του Τζέκυλ» (1994), με το οποίο προωθεί θεωρίες συνωμοσίας σχετικά με την Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ) κυκλοφόρησε το ντοκιμαντέρ « Η καπιταλιστική συνωμοσία: Μια εσωτερική άποψη του Διεθνούς Τραπεζικού Συστήματος» δηλώνοντας για την ταινία: «Θέλουμε να αναγνωρίσουμε ότι αυτή η ταινία είναι εμπνευσμένη από το βιβλίο του Κλέωνος Σκάουζεν “Ο γυμνός καπιταλιστής”, το οποίο πιστεύουμε ότι είναι ένα από τα σημαντικότερα κείμενα της δεκαετίας». Ο «γυμνός καπιταλιστής» έχει αναφερθεί από πολλούς αναλυτές ως εξαιρετική απόδειξη της στρατηγικής της νεοποχίτικης «Νέας Παγκόσμιας Τάξης» για την δημιουργία μιας παγκόσμιας κυβέρνησης.]
Α. Κωνσταντίνου
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/pros-thn-pagkosmia-kubernhsh-eisagwgikh-schhmatopoihsh-twn-forewn#ixzz5cVn2SlJ1