Καθώς βρισκόμαστε στην αυγή του 2019, εάν ρίξουμε μια ματιά προς τα πίσω θα δούμε ότι οι ευρωπαίοι ακόλουθοι της παγκοσμιοποίησης, οι «ευρωπαϊστές» και υπηρέτες της ευρωκρατίας και των επιταγών της, όλοι όσοι είδαν στην Μέρκελ μια «φωτεινή πολιτικό», η οποία «οδήγησε με σύνεση το ευρωπαϊκό σκάφος», σήμερα εύλογα ανησυχούν. Η πορεία που επί χρόνια χάραζαν για την ΕΕ των Βρυξελλών και του Βερολίνου, για την αναθέρμανση του γαλλογερμανικού άξονα και τον ρόλο της ΕΚΤ, συναντούν όχι απλώς την δυσφορία κάποιων «ευρωσκεπτικιστών» και «ακροδεξιών» κύκλων, αλλά κάτι βαθύτερο. Δηλαδή, μια ολοένα και διογκούμενη λαϊκή διαμαρτυρία σε αρκετά Ευρωπαϊκά Έθνη, που τινάζει «το καπάκι της χύτρας» και δημιουργεί όρους μετάβασης σε μια εντελώς διαφορετική κατάσταση.
Η ευρωκρατία συγκλονίζεται από μια ολοένα και πιο μεγάλη και διαρκή κρίση και αμφισβήτησή της εκ μέρους των Λαών, χωρίς να υπάρχει ορατή διέξοδος ή εύκολο συμμάζεμα της κατάστασης. Κοιτάζοντας σε παρελθοντολογικό βάθος διετίας, θα δούμε τον Βίκτωρ Όρμπαν στην Ουγγαρία να δίνει το έναυσμα για την αρχή της αμφισβήτησης στα σχέδια της Μέρκελ, αλλά και του δολοπλόκου Σόρος. Στην Μεγάλη Βρετανία το δημοψήφισμα του Ιουνίου 2016 υπήρξε καταλυτικό, γιατί έδειξε ότι κάτι πολύ πιο ουσιαστικό και ενεργητικό είχε πυροδοτηθεί, καθώς οι Βρετανοί αποφασίζουν να εγκαταλείψουν την ΕΕ.
Το σοκ για τις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης δυναμώνει όταν, τον Νοέμβριο του 2016, εκλέγεται ο Ντόναλντ Τραμπ πρόεδρος των ΗΠΑ. Στην Ιταλία, τον Δεκέμβριο του 2016, διεξάγεται δημοψήφισμα, όπου η πρόταση του Ρέντσι για συνταγματική αναθεώρηση ηττάται. Τον Μάρτιο του 2017 στις Βερσαλλίες οι επικεφαλής Γερμανίας, Γαλλίας, Ισπανίας και Ιταλίας, συνέρχονται για να συναποτελέσουν το νέο διευθυντήριο της Ευρώπης. Ανησυχούν για τον «ευρωσκεπτικισμό», αλλά και για την αντιμετώπιση του «ακροδεξιού κινδύνου» στις εκλογές της Γαλλίας (Μάιος-Ιούνιος 2017) και Γερμανία (Σεπτέμβριος 2017). Στην Γαλλία το σύστημα κατασκεύασε την «λύση Μακρόν» που, χωρίς να έχει κόμμα και μηχανισμό, επιστρατεύθηκε και στηρίχθηκε για να αποτραπεί η εκλογική νίκη της Λεπέν. Μπορεί ο Μακρόν να νίκησε, αλλά τα σημάδια της κρίσης βάθαιναν περισσότερο.
Στις γερμανικές εκλογές όχι μόνο η Μέρκελ, αλλά ολόκληρο το εγχώριο κατεστημένο «τα χρειάστηκαν». Η μεγάλη πτώση της «Μαντάμ Μέρκελ», με την παράλληλη πτώση της σοσιαλδημοκρατίας και την εντυπωσιακή άνοδο της Πατριωτικής «Εναλλακτική για την Γερμανία», οδήγησε σε μια άνευ προηγουμένου για την Γερμανία περίοδο διαπραγματεύσεων για σχηματισμό κυβέρνησης. Το «άστρο» της Μέρκελ, άρχισε να δύει από τότε. Αναμενόμενο, λοιπόν, για το σύστημα να ανακηρύξει τον «εθνολαϊκισμό» ως πρωταρχικό εχθρό της ΕΕ. Όλα τα τύμπανα (μιντιακά, κυβερνητικά, ευρωενωσιακά) του πολέμου συγχρονίζονται για να σώσουν την παγκοσμιοποίηση και την ΕΕ από την «βάρβαρη επέλαση του εθνικισμού, του φασισμού και του ρατσισμού». Το 2018 αποδεικνύεται πιο ορμητικό για την εκτίναξη της ευρωπαϊκής κρίσης, καθώς τον Μάρτιο, στις ιταλικές εκλογές, οι «ευρωσκεπτικιστικές» δυνάμεις νικούν τις φιλοευρωπαϊκές ενώ η συγκροτημένη κυβέρνηση αμφισβητεί ανοιχτά την κυριαρχία της ΕΕ και της Γερμανίας.
Ένα πραξικόπημα ευρωενωσιακής κοπής πραγματοποιείται από τον πρόεδρο της Ιταλίας, ο οποίος αρνείται την τοποθέτηση του Σαβόνα στο Υπουργείο Οικονομικών (επειδή έχει χαρακτηρίσει την ΕΕ «κλουβί») και τελικά σχηματίζεται η «εθνολαϊκιστική» κυβέρνηση Ντι Μάιο-Σαλβίνι. Ανοίγει ένας γύρος σκληρής αντιπαράθεσης ευρωκρατίας και ιταλικής κυβέρνησης, με την τελευταία να έχει την στήριξη μιας ευρείας κοινωνικής πλειοψηφίας. Το «κερασάκι στην τούρτα» έρχεται με ένα ξαφνικό Κίνημα, αυτό των «Κίτρινων Γιλέκων» στην Γαλλία, που δείχνει σαφέστατα ακόμη και στους «ούλτρα» οπαδούς της παγκοσμιοποίησης και του κοσμοπολιτισμού ότι η δική τους Ευρώπη νοσεί βαρύτατα, καθώς αποσαθρώνεται και θρυμματίζεται.
Ο Μακρόν, ως έσχατη λύση ανάνηψης της ΕΕ, αποδεικνύεται τελικά «πολύ λίγος» και δείχνει ότι η ημερομηνία λήξης του είναι πολύ κοντά. Ολόκληρη η Ευρώπη γνωρίζει μια τεράστια πολιτική κρίση και συγκλονίζεται από μια διαρκή απονομιμοποίηση όχι μόνο όλων των πολιτικών της ευρωκρατίας, αλλά και της ίδιας της ευρωκρατίας και των θεσμών της, που υφίστανται μεν αλλά δεν έχουν καμία νομιμοποιητική διαδικασία για την ανάδειξη και τον έλεγχό τους. ΕΚΤ, Eurogroup, καταπάτηση λαϊκής θέλησης (όπως αυτή εκφράζεται είτε σε εκλογές είτε σε δημοψηφίσματα), επιβολή μιας ακραίας λιτότητας και ενός εθνομηδενιστικού πλαισίου, διάλυση κοινωνικών δομών και συνοχής, λαθρομεταναστευτικές ροές και προβλήματα που αυτές επιφέρουν στα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα των κοινωνιών. Όλα αυτά, οδηγούν σε μια διαρκή και διογκούμενη εξέγερση των Εθνών και των Λαών τους, που θέλουν να θέσουν τέρμα σε αυτή την οικτρή κατάσταση. Το 2018 σημαδεύτηκε (κι αυτό) από ένα συνονθύλευμα αποικιοκρατικής λογικής και αθροιζόμενων αποτυχιών του πολιτικού υπηρετικού προσωπικού της ΕΕ.
Η πολιτική αναταραχή σε πανευρωπαϊκό επίπεδο τα τελευταία χρόνια μας καλεί στον σχεδιασμό της μεταβατικής κοινωνίας που θα έχει ως θεμέλιο λίθο της το Έθνος, την Ταυτότητα, την Παράδοση, σημαδεύοντας την ταυτόχρονη κλιμάκωση των αγώνων των Εθνικολαϊκών Δυνάμεων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, ενόψει και των Ευρωεκλογών της 26ης Μαΐου 2019, με το Λαϊκό Εθνικιστικό Κίνημα της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ να αποτελεί την Εθνική Πρωτοπορία σε Κοινωνική και Πολιτική βάση για κάθε Συνειδητοποιημένο Έλληνα Εθνικιστή και Πατριώτη. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/ethnikh-prwtoporia-kai-to-2019#ixzz5ckizvLw1