Άρθρο στην εφημερίδα Χρυσή Αυγή
Οι διάφορες σύγχρονες, συχνά αντιφατικές φιλοσοφικές σχολές του νεωτερισμού συμφωνούν σε ένα ζήτημα: ότι υπάρχει μια μοναδική και οικουμενική λύση για όλα τα κοινωνικά, ηθικά και πολιτικά προβλήματα. Η «ανθρωπότητα» νοείται ως το σύνολο των λογικών ατόμων που, μέσω του συμφέροντος, της ηθικής πεποίθησης, της κοινωνίας ή ακόμη και… μέσω του εξουσιαστικού φόβου, καλούνται να συνειδητοποιήσουν την ενότητά τους στην ιστορία. Με αυτή την προοπτική, η ποικιλομορφία του κόσμου προφανώς γίνεται εμπόδιο και όλα όσα διαφοροποιούν τους ανθρώπους πιστεύεται ότι είναι τυχαία ή ενδεχόμενα, ξεπερασμένα ή ακόμη και… επικίνδυνα, κολασμένα.
Στον βαθμό που ο νεωτερισμός δεν είναι απλώς και μόνον ένα σύνολο κυριάρχων ιδεών αλλά συνάμα και ένας τρόπος δράσης, προσπαθεί με κάθε διαθέσιμο μέσο να ξεριζώσει τα άτομα από τις μεμονωμένες κοινότητες τους, να τα υποτάξει βίαια και δεσποτικά σε ένα καθολικό τρόπο σύνδεσης, φορώντας το πανωφόρι της «δημοκρατίας» και ψάλλοντας ύμνους στα «ανθρώπινα δικαιώματα». Στην πράξη, το πιο αποτελεσματικό μέσο για να γίνει αυτό, ήταν εκείνο που ο πολύς Σπένγκλερ αποκαλεί «οι δυνάμεις του Χρήματος» δηλαδή η «Αγορά».
Η εικόνα της νεωτερικότητας κυριαρχείται από επιθυμίες ξέφρενης και αχαλίνωτης ελευθερίας, καθώς και επιβεβλημένης ισότητας. Αυτές οι δύο βασικές αξίες έχουν προδοθεί. Τα άτομα, αποκομμένα από τις φυσικές κοινότητες που τα προστατεύουν, δίνουν νόημα και παρέχουν μορφή στην ύπαρξή τους, τώρα υπόκεινται σε έναν δαιμονικό τεράστιο μηχανισμό κυριαρχίας και απόφασης, όπου η ελευθερία τους παραμένει καθαρά τυπική αλλά και επίσημα διακηρυγμένη με όλους τους τρόπους. Υπομένουν την παγκόσμια δύναμη της αγοράς και την κυριαρχία της τεχνολογικής επιστήμης ή των επικοινωνιών, χωρίς ποτέ να μπορούν να επηρεάσουν την πορεία τους.
Η υπόσχεση της ισότητας απέτυχε οικτρά σε δύο περιπτώσεις προσπαθειών αποτύπωσής της: ο κομμουνισμός την είχε εξ αρχής προδώσει εγκαθιστώντας τα πιο δολοφονικά ολοκληρωτικά καθεστώτα στην ιστορία. Ο καπιταλισμός την υποβάθμισε αδιάφορα, νομιμοποιώντας τις πιο οδυνηρές κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες στο όνομα της ισότητας. Η νεωτερικότητα διακηρύσσει δικαιώματα χωρίς να παρέχει με οποιονδήποτε τρόπο τα μέσα για την άσκησή τους. Επιδεινώνει όλες τις ανάγκες και δημιουργεί συνεχώς νέες, διατηρώντας ταυτόχρονα πρόσβαση σε αυτές μόνο σε μια μικρή μειοψηφία, στους εξουσιαστικούς εκλεκτούς και στους πλουτοκράτες, μειοψηφία δηλαδή η οποία τροφοδοτεί την απογοήτευση και την οργή όλων των άλλων. Όσον αφορά στην «ιδεολογία της προόδου», η οποία ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των ανθρώπων, τρέφοντας την υπόσχεση ενός συνεχώς βελτιούμενου κόσμου, αυτή βρίσκεται λασπωμένη σε βαθιά κρίση. Το μέλλον φαίνεται απρόβλεπτο, ουδεμία ελπίδα προσφέρει πλέον ελπίδα και η πραγματικότητα τρομάζει σχεδόν όλους.
Κάθε γενεά αντιμετωπίζει έναν κόσμο διαφορετικόν από αυτόν που γνώριζαν οι πατέρες της. Σε συνδυασμό με τους φρενήρως επιταχυνόμενους μετασχηματισμούς του τρόπου ζωής και των ζωντανών συνθηκών συμβίωσης (η προγονική λέξη «νόμος» προέρχεται από το ρήμα «νέμω» δηλαδή μοιράζω και σημασιοδοτεί την αντιστοίχηση καθήκοντος – δικαιώματος των συμπολιτών), αυτή η διαρκώς ανικανοποίητη νεωτερικότητα που βασίζεται στη δυσπιστία προς τους πατέρες και στις παλιές εμπειρίες των προγόνων, δεν παράγει καμία ευτυχία αλλά ξεχειλίζει δυστυχία. Το «τέλος των ιδεολογιών» είναι μια έκφραση που υποδηλώνει την ιστορική εξάντληση των μεγάλων κινηματικών αφηγήσεων που ενσωματώθηκαν στον φιλελευθερισμό, στον σοσιαλισμό, στον κομμουνισμό, στον εθνικισμό, στον φασισμό και, τέλος, στον εθνικοσοσιαλισμό. Ο εικοστός αιώνας εξέπεμψε και αφουγκράστηκε την κλαγγή του θανάτου για τα περισσότερα από αυτά τα δόγματα. Τα συγκεκριμένα τους αποτελέσματα ήταν οι γενοκτονίες, οι εθνοκαθάρσεις και οι μαζικές δολοφονίες, οι ολοκληρωτικοί πόλεμοι μεταξύ των εθνών και η μόνιμη αντιπαλότητα μεταξύ των ατόμων, οι οικολογικές καταστροφές, το κοινωνικό χάος και η απώλεια κάθε σημαντικού σημείου αναφοράς.
Η καταστροφή του ζωντανού κόσμου της βιόσφαιρας προς όφελος του ψυχρού υπολογιστικού λόγου, της οικονομικής ανάπτυξης και της υλικής δήθεν εξέλιξης, οδήγησαν σε μιαν άνευ προηγουμένου εξασθένιση του πνεύματος και στη γενίκευση του άγχους συνδυασμένου άρρηκτα με το διαρκώς αβέβαιο παρόν, σε ένα κόσμο που στερείται παρελθόντος αλλά και μέλλοντος. Σε ένα κόσμο δίχως Ψυχή δηλαδή δίχως αληθινή ζωή. Με μια νεκροβιωτική πορεία, βουλιμική και υπανθρώπινη, όπως τα ζόμπι που κατέστησε διάσημα ο αμερικανικός χολιγουντιανός παραπολιτισμός.
Ο νεοεποχίτικος και παγκοσμιοποιητικός νεωτερισμός έχει γεννήσει τον πιο άδειο, κούφιο και ανώμαλο πολιτισμό που έχει ποτέ γνωρίσει η ανθρωπότητα: Η γλώσσα της διαφήμισης έχει καταστεί πρότυπο όλου του κοινωνικού λόγου. Η κυριαρχία των χρημάτων έχει επιβάλει την πανταχού παρουσία κάθε είδους εμπορευμάτων και εμπόρων. Ο άνθρωπος έχει μετατραπεί σε αντικείμενο ανταλλαγής σε ένα πλαίσιο κακόβουλου και χυδαίου ηδονισμού. Πλάστηκε ένας κόσμος γεμάτος εγκληματικότητα, βία και αθλιότητα, στον οποίον ο άνθρωπος βρίσκεται σε πόλεμο με τον εαυτό του και εναντίον όλων, δηλαδή βρίσκεται σε έναν εξωπραγματικό κόσμο των ναρκωτικών, της εικονικής πραγματικότητας και των μέσων ενημέρωσης, όπου η ύπαιθρος εγκαταλείφθηκε για αβίωτα προάστια και τερατώδεις μεγαλουπόλεις και όπου το μοναχικό άτομο συγχωνεύεται σε ένα ανώνυμο και εχθρικό πλήθος.
Αυτή η γενική κρίση είναι ένα σημάδι ότι η νεωτερικότητα φτάνει στο τέλος της ακριβώς όταν η οικουμενική ουτοπία που την καθιέρωσε είναι έτοιμη να γίνει πραγματικότητα υπό την κορυφούμενη μορφή της φιλελεύθερης «Παγκοσμιοποίησης».
Μην έχοντας πια τίποτα άλλο να ειπωθεί και παρατηρώντας την αυξανόμενη δυσφορία των σύγχρονων εθνοαποδομητικών κοινωνιών της «πολυπολιτισμικότητας», οι προαγωγοί, υποστηρικτές και παράγοντες της κυρίαρχης ιδεολογίας περιορίζονται σε τυποποιημένες συζητήσεις «κλισέ», τόσο συνηθισμένες στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, σε έναν κόσμο που απειλείται από «ένρηξη» και όχι έκρηξη. Διότι η νεωτερικότητα δεν θα ξεπεραστεί με μια κοσμική έκδοση της Δευτέρας Παρουσίας του Σωτήρος, αλλά με την εμφάνιση χιλιάδων φωτεινών εωθινών λαβάρων και σημαιών, δηλαδή με την γέννηση και διεύρυνση των νέων κυρίαρχων πολιτικών χώρων, φορέων της Παράδοσης, που απελευθερώνονται από την κυριαρχία των εξουσιαστών και των υπηρετών τους.
Η νεωτερικότητα δεν θα ξεπεραστεί επιστρέφοντας μιμητικά στο παρελθόν, αλλά μέσω της αφομοίωσης και χρήσης ορισμένων παραδοσιακών αξιών και αξιωμάτων σε μια διάσταση αποφασιστικά «μεταμοντέρνα». Μόνο με τίμημα μια τέτοια ριζοσπαστική και συνακόλουθα ριζοβολική αναδιάρθρωση θα εξαφανιστεί αυτή η βρωμερή και κτηνώδης ανομία και θα εξορκιστεί μια για πάντα ο σύγχρονος μηδενισμός.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/pujida-idewn-h-ejelijh-tou-dutikou-politismou-apo-thn-anagennhsh-mechr#ixzz5czCvY3fP