Με την συγκρότηση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών η έδρα του – με απόφαση της «Γενικής Συνελεύσεως» τον Ιανουάριο του 1946 – τοποθετήθηκε στην Νέα Υόρκη, είναι δε πραγματικά σημαντικός και χαρακτηριστικός ο τρόπος με τον οποίον προέκυψε και… τελειοποιήθηκε αυτή η επιλογή. Πρώτα απ’ όλα η υπόδειξη των ΗΠΑ, ως χώρας κατάλληλης για να φιλοξενήσει έναν τέτοιο οργανισμό, είχε γίνει πριν από λίγο καιρό από την διαβόητη Οργάνωση της «Στρογγυλής Τραπέζης». Οι ΗΠΑ αποτελούσαν την «νέα Χαναάν», την «χρυσή χώρα» (“der goldene medineh”) για τους πλειστάκις διωχθέντες Ιουδαίους της Ανατολικής Ευρώπης. Μάλιστα η συγκεκριμένη επιλογή τοποθεσίας στη Νέα Υόρκη (στην πόλη με τον μέγιστο ιουδαϊκό πληθυσμό εκτός του Ισραήλ) οφείλετο εκτός από την ενεργό απόρριψη των πιέσεων της ΕΣΣΔ προς αυτήν την κατεύθυνση (να αναλάβει αυτή την πόλη – έδρα του ΟΗΕ) και στην προσωπική παρέμβαση του Νέλσον Ροκφέλλερ, ο οποίος αγόρασε (83,7 εκατομμύρια $) από τον ομόθρησκό του Γουίλιαμ Τσέκεντορφ και εδώρισε όλη την τεράστια έκταση (18 εκτάρια) του οικοπέδου που απαιτείτο για την κατασκευή του επιβλητικού κτιριακού συγκροτήματος και όχι μόνον : Οι Ρότσιλντ συνέβαλαν αντιστοίχως στην χρηματοδότηση των εγκαταστάσεων και των παραρτημάτων της Εκπαιδευτικής, Επιστημονικής και Πολιτιστικής Οργάνωσης των Ηνωμένων Εθνών» – UNESCO, δηλαδή του «πολιτιστικού υποκαταστήματος» των Ηνωμένων Εθνών στο Παρίσι. Όσο για τον «Χάρτη του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών», δηλαδή τον ακρογωνιαίο – συστατικό λίθο του νέου πλανητικού θεσμικού οργάνου, το περιεχόμενο των αρχών του προέρχεται σε μεγάλο βαθμό από το…. Σύνταγμα της ΕΣΣΔ. «Οργάνωση Στρογγυλής Τραπέζης», ΗΠΑ, ΕΣΣΔ, Ροκφέλλερ, Ρότσιλντ… Χρειάζεται άραγε κανείς να προσθέσει τίποτε περισσότερο για να κατανοήσει το είδος των εμπλεκομένων δυνάμεων;
Ο ΟΗΕ υπήρξε το αναγκαίο θεσμικό πολιτικό επιστέγασμα της παγκοσμίου διακυβερνήσεως. Όμως ο κατ’ εξοχήν παράγων αποεθνικοποιήσως, εθνοαποδομήσεως και ομογενοποιήσεως των λαών, στον οποίον επενδύουν μεταψυχροπολεμικώς με ολοένα και μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση οι Παγκόσμιοι Διαχειριστές του Κεφαλαίου για την υλοποίηση του συναρχικού έργου, είναι αναμφίβολα ο οικονομικός παράγων, το αυθεντικό μαχητικό άτι τους, που απεδείχθη στην πραγματικότητα ένα πολιτιστικό εργαλείο εγκλιματισμού, πολιτικά και πρακτικά ακαταμάχητο.
Ο διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Γέηλ, Καθηγητής στο «Μεταπτυχιακό Ινστιτούτο Διεθνών και Αναπτυξιακών Σπουδών» του Πανεπιστημίου της Γενεύης, σύμβουλος του «Κέντρου Ερευνών Περσικού Κόλπου» («Gulf Research Center»-GRC) και διάσημος γεωπολιτικός της ενέργειας Τζιάκομο Λουτσιάνι γράφει με τρομακτική σαφήνεια: «Το έθνος-κράτος, ως οικονομική μονάς, τελεί υπό τελική εκκαθάριση… Έχουμε δύο συστήματα κυριαρχίας στον κόσμο: του έθνους-κράτους και των υπερεθνικών εταιρικών οντοτήτων. Το πρώτο φθίνει… Το υπερεθνικό νομικό πρόσωπο είναι σε πλήρη αύξηση, διαστάσεων, πολιτική και λειτουργική… Τα μικρότερα έθνη εξαρτώνται όλο και περισσότερο από το υπερεθνικό νομικό πρόσωπο για τα μέσα ενημέρωσης που απαιτούνται για την οικονομική ανάπτυξη, μερικές φορές μάλιστα ακόμα και για τα απλά προς το ζην αγαθά… Το υπερεθνικό νομικό πρόσωπο φαίνεται να είναι η πιο λογική βάση για την ίδρυση μιας μη στρατιωτικής υπερεθνικής τάξης» (Τζιάκομο Λουτσιάνι, «Η πολυεθνική δύναμη», εκδόσεις Buffetti, Ρώμη 1977, σελίς 50.)
Για να είμαστε σαφείς : τα «υπερεθνικά νομικά πρόσωπα» περί των οποίων ομιλεί ο Καθηγητής Λουτσιάνι, δεν είναι τίποτα περισσότερο από τις Πολυεθνικές Εταιρείες Παραγωγής και Εμπορίου, που αποτελούν, μαζί με τις τράπεζες, το πλέον σημαντικό είδος ανώνυμης πολυεθνικής εταιρείας κεφαλαίου. Στην πραγματικότητα, όπως προσθέτει ο ίδιος συντάκτης: «Καθίσταται προφανές ότι οι πολυεθνικές επιχειρήσεις θα προωθήσουν στον κόσμο έναν ιδιαίτερα κερδοφόρο διεθνισμό που θα εξαλείψει όλα τα ενδεχόμενα εμπόδιά τους, πολιτισμικά, θεσμικά και πολιτικά για την επέκτασή τους χωρίς όρια… Οι πολυεθνικές εταιρίες χρειάζονται έναν κόσμο χωρίς εκπλήξεις, όπως αναφέρουν ορισμένοι σχεδιαστές των επιχειρήσεών τους».
Στις ημέρες μας οι πολυεθνικές επιχειρήσεις βρίσκονται πλέον σε φάση πλήρους και αδιαμφισβήτητης ραγδαίας ανόδου, τόσο πολύ όπως ήδη 45 χρόνια πριν έγραφαν, εκπέμποντας «σήμα συναγερμού», δύο συντάκτες με τεράστια εμπειρία στον τομέα αυτό, οι Morton Mintz και Jerry Shael Cohen : «Διακόσιες εταιρείες ελέγχουν στην πραγματικότητα το σύνολο της αμερικανικής οικονομίας. Το ζήτημα του ποιος κυβερνά πραγματικά τις Ηνωμένες Πολιτείες προέρχεται από την ύπαρξη αυτών των διακοσίων εταιρειών» (Μ. Mintz –J.S. Cohen, «Εταιρεία Αμερική – Ποιός κατέχει και λειτουργεί τις Ηνωμένες Πολιτείες» («America Inc. – Who Owns and Operates the United States»), εκδόσεις Dial, Νέα Υόρκη 1971, σελίδα 54).
Αλλά, σήμερα, η επέκταση της ισχύος των πολυεθνικών επιχειρήσεων, χάρη στην πρακτική της βιομηχανικής συγχώνευσης έχει φθάσει πλέον σε απολύτως αδιανόητα από τον συνηθισμένο κοινό άνθρωπο επίπεδα. Αφ’ ετέρου, το Μεγάλο Παράσιτο συντηρεί και προάγει μεθοδικά το φαινόμενο αυτό, προσεκτικά επιδεικνυόμενο γεμάτο κύρος στην κοινή γνώμη : Εν προκειμένω ως βιομηχανικός όμιλος, ως βιομηχανικό συσσωμάτωμα νοείται η λειτουργία ή η συγκέντρωση μιας πολλαπλότητος και ποικιλίας βιομηχανικών δραστηριοτήτων υπό μιαν ενιαία εταιρική επωνυμία. Για να χρησιμοποιήσετε μιαν εύληπτη και νοηματικά «πλαστική» εικόνα των Mintz και Cohen, αυτός ο τύπος επιχειρήσεων μπορεί να γίνει αντιληπτός ως ένα γιγάντιο χταπόδι, με πλοκάμια του ένα ευρύ φάσμα βιομηχανιών. Στην πραγματικότητα, στην συγκεκριμένη περίπτωση, μόνον η φαντασιακή εικονογράφηση», μπορεί να αποδώσει επαρκώς -καλύτερα από οποιαδήποτε αφηρημένη περιγραφή- μιαν ιδέα για το ακριβές μέγεθος του «τέρατος» που επετεύχθη από αυτήν την συγκλονιστική οικονομική πρακτική.
Ένα τέλειο παράδειγμα αυτής της πρακτικής αποδίδεται από την πορεία της εταιρείας «Textron» : γεννήθηκε ως κλωστοϋφαντουργία και σταδιακώς έχει απορροφήσει περίπου 70 εταιρείες, που ανήκουν στους πλέον ποικίλους βιομηχανικούς τομείς : αεροσκάφη, ελικόπτερα, λουράκια ρολογιών χειρός, σκελετοί γυαλιών, βαλβίδες, μεταλλικοί σωλήνες, σύνεργα και εξαρτήματα λουτρού, γραφομηχανές, μηχανές θαλάσσης, εξοπλισμός ραδιοφώνου, κόλλες, χρώματα, ηλεκτρικά πριόνια, ένσφαιρους τριβείς (ρουλεμάν), έπιπλα διαφόρων ειδών, ορνιθοτροφία, υποδήματα, φάρμακα, κ.λπ. Επίσης παρατίθενται μόλις δύο, εξόχως αποκαλυπτικά τυχαία παραδείγματα: η «General Motors» έχει περισσότερα έσοδα από ότι εκείνα του Βελγίου ή της Ελβετίας, ενώ η «International Telephone & Telegraph Corporation – ITT» συγκεντρώνει περισσότερα έσοδα από το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν της Πορτογαλίας ή της Χιλής.
Άμεσα και ακατάπαυστα, ευρισκόμενοι στο έλεος των εργαλείων εγκλιματισμού και ομογενοποίησης της Παγκόσμιας Οικονομικής Δύναμης, οι λαοί οδεύουν μετά βεβαιότητος στην απώλεια της ιστορικής τους διαστάσεως και, μαζί με αυτήν, στην απώλεια της πολιτιστικής ταυτότητός τους. Ο εθνοφυλετιστής πολιτικός επιστήμων, δημοσιογράφος και διανοούμενος Γκιγιώμ Φέϋ στο βιβλίο του «Το Σύστημα σκοτώνοντας του λαούς» (εκδόσεις Κοπέρνικος, 1981) έγραφε: «Η σημερινή πραγματικότης είναι οι απειλούμενες εθνοπολιτισμικές και εθνικές οντότητες, οι λαοί που ολίγον κατ’ ολίγον χάνουν το περιεχόμενό τους από μια διηπειρωτική μακρο-δομή. Χωρίς έδαφος, αλλά εγκατεστημένο παντού και οπουδήποτε, αυτό το γιγαντιαίο χταπόδι βρίσκεται πρώτα απ’ όλα στην οργάνωση της τεχνικής και της οικονομίας. Πολιτισμοί, έθνη, περιφέρειες, όλες οι ανθρώπινες ομάδες που έχουν σφυρηλατηθεί από την ιστορία αποτελούν τα δυνητικά του θηράματα».
[Οι εκδόσεις «Κοπέρνικος» είναι ένα γαλλικός εκδοτικός οίκος που ιδρύθηκε τον Σεπτέμβριο του 1976 από μέλη της «Ομάδας Έρευνας και Σπουδών επί του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού» (Groupement de recherche et d’ études sur la civilisation européenne -GRECE), μεταξύ των οποίων ο Πιέρ Βιάλ (Καθηγητής μεσαιωνικής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Λυών ΙΙΙ και γενικός διευθυντής των εκδόσεων), ο περιβόητος στοχαστής Αλαίν ντε Μπενουά (νομικός, θρησκειολόγος, κοινωνιολόγος και φιλόσοφος), ο Μισέλ Μαρμέν (δημοσιογράφος και σεναριογράφος, εκδότης του περιοδικού της GRECE «Στοιχεία»), ο Ζαν Κλωντ Μπαρντέ (Εθνικιστής πολιτικός) και ο Υβ Κριστέν (βιολόγος και δημοσιογράφος).
Οι εκδόσεις έχουν παρουσιάσει οκτώ συλλογές: «Θεωρητικά», « Πραγματικά», «Μέντορες» και «Ο χρυσός του Ρήνου» διευθυνόμενες από τον Αλαίν ντε Μπενουά. «Ένοπλο Έθνος» διευθυνόμενη από τον Καθηγητή της ιστορίας στην γαλλική «Διακλαδική Σχολή Άμυνας», Φιλίπ Κονράντ. «Κληρονομία και Παραδόσεις», «Φανταστικός ρεαλισμός» και «Φυσίγγια» διευθυνόμενες από τον αείμνηστο Εθνικιστή, ιστορικό και δημοσιογράφο Ζαν Κλωντ Βαλλά(1944-2010).
Οι Εκδόσεις «Κοπέρνικος» εξέδωσαν πολλά μανιφέστα των μελών της «Ομάδας Έρευνας και Σπουδών επί του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού- GRECE», έργα άλλων συγγραφέων που συνδέονται με αυτήν ή που θεωρήθηκαν πρόδρομοί της, όπως ο παγανιστής Καθηγητής της φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Καν, Λουί Ρουζιέ (1889-1982) , οι εκπρόσωποι της γερμανικής συντηρητικής επανάστασης Όσβαλντ Σπένγκλερ και Χανς Άϊζενκ και παραδοσιακούς στοχαστές όπως ο σπουδαίος Ιούλιος Έβολα. Αυτή η εκδοτική δραστηριότης επιδιώκεται επίσης, μεταξύ άλλων, μέσω των συμμαχικών «Εκδόσεων του Λαβυρίνθου».]
Με εξαιρετική σαφήνεια ο Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκυ, ένα από τα καθοδηγητικά στελέχη της Παγκόσμιας Οικονομικής Δύναμης έχει πει: «Ο κόσμος βρίσκεται στις παραμονές μιας τεράστιας μεταμόρφωσης, από πλευράς των ιστορικών και ανθρώπινων συνεπειών της πιο δραματικής από εκείνη που προκλήθηκε από την γαλλική και την μπολσεβίκικη επαναστάσεις. Ιδωμένες σε μακροπρόθεσμη προοπτική, αυτές οι επαναστάσεις απλά έξυσαν επιπόλαια την επιφάνεια της ανθρώπινης κατάστασης… Από το έτος 2000 και έπειτα θα γίνει κατανοητό παραδεκτό πως ο Ροβεσπιέρος και ο Λένιν ήσαν απλά αναθεωρητικοί μύθοι. Σε αντίθεση με τις επαναστάσεις του παρελθόντος, η εξελισσόμενη μεταμόρφωση δεν θα έχει χαρισματικούς ηγέτες με θορυβώδη δόγματα, αλλά η επίδρασή της θα είναι πολύ πιο βαθιά» (όπως καταγράφει λεπτομερώς ο Αλμπέρτο Ρόντσεϋ στο εδάφιο «Προοπτικές της σύγχρονης πολιτικής σκέψης», στην επτάτομη σειρά «Ιστορία των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών ιδεών» υπό την διεύθυνση του Λουϊτζι Φίρπο, εκδόσεις Utet, Τορίνο, 1972-1980, Τόμος VI, «Il secolo ventesimo» σελίς 850).
Σχετικά με τα μέσα που θα επιτρέψουν την εκπλήρωση της νέας επανάστασης, δηλαδή την δημιουργία της Νέας Παγκόσμιας Τάξης, ο ίδιος ο Μπρεζίνσκι δεν διστάζει να κατονομάσει ξεκάθαρα τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και, γενικότερα, την συνολική πρόοδο της τεχνολογίας. Ως εκ τούτου ανάγει ευθέως την επιβολή της Νέας Παγκόσμιας Τάξης στην «Τεχνοτρονική Εποχή», στην Εποχή της Τεχνολογίας και της Ηλεκτρονικής που βιώνουμε, στην οποία το Μεγάλο Παράσιτο της Ανθρωπότητος είχε προγραμματίσει μεθοδικά να εναποθέσει την διηνεκή συνέχειά του.
[Ο Αλμπέρτο Ρόντσεϋ (1926 –2010) ήταν ένας Ιταλός δοκιμιογράφος, πολιτικός και δημοσιογράφος, που χρημάτισε Υπουργός (1992-1994) «Πολιτιστικής Κληρονομίας, Δραστηριοτήτων και Τουρισμού» της ιταλικής δημοκρατίας στις κυβερνήσεις του σοσιαλιστή Τζουλιάνο Αμάτο και «επτακομματικού συνασπισμού» του Κάρλο Αζέλιο Κιάμπι. Ήταν ο δημιουργός του όρου «παράγων Κ» («K factor») με τον οποίον κατεδείκνυε την ανικανότητα των κομμουνιστικών κομμάτων της Δύσης να κερδίσουν τις εκλογές με δημοκρατικά μέσα. Υπήρξε πρόεδρος του πολυεθνικού εκδοτικού και ραδιοτηλεοπτικού οργανισμού RCS («Rizzoli-Corriere della Sera») Media Group από το 1994 έως το 1998.]
Α. Κωνσταντίνου
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/uperethnika-mega-sumplegmata#ixzz5d8uzJfd7