Μέρος 3
Η «Σχολή της Φρανκφούρτης» (που τελικώς ελείανε, εξωράϊσε και «συνεπλήρωσε» τον μαρξισμό, προσδίδουσα με τις διορθώσεις της σε αυτόν το κατάλληλο «αστικό περιτύλιγμα», θα ημπορούσε δε κάλλιστα και δικαιολογημένα να αποκαλείται με φυσικότητα «Σχολή του Σιλωάμ»), με την λεπτομερεστάτη εκ μέρους της μελέτη της «μαζικής κουλτούρας» παρέθεσε εκτενώς τις λεπτοφυείς κοινωνικές λειτουργίες αφομοιώσεως των μαζών και προσέφερε (πλήρως αναλυθείσες) στους «κρατούντες» τις θεωρητικές βάσεις υφάνσεως αυτού του διανοητικού συγκροτήματος, που κατόπιν ονομάσθηκε από τους αγγλοαμερικανούς «κοινωνική μηχανική» («social engineering»).
Αυτή έχει ως (ανομολόγητο) απώτατο σκοπό την ουσιώδη οντολογική μετάλλαξη του ανθρώπου, την καθολική αποκοπή του από την Φυλή, το Έθνος, την Πατρίδα και τον Πολιτισμό του. Η εξόχως αποτελεσματική «κοινωνική μηχανική» («ραφιναρισμένη» αποτύπωση της «μαζικής κουλτούρας») αποσκοπεί στην αλλοτρίωση, στην αυτοαποξένωση και στην κλιμακούμενη εξάλειψη της συνειδήσεως του ανθρώπου, προκειμένου τελικώς ως ασυνείδητο παραγωγικό και καταναλωτικό, φορολογούμενο ζώο να ζυμωθεί από τα νεοεποχίτικα ένζυμα της παγκοσμιοποιήσεως στα πολυπολιτισμικά πειράματα της μετα-μαρξιστικής σκέψεως και να μεταβληθεί στο ανυπεράσπιστο, ανόητο και αισθησιοκρατούμενο «ανθρωπάριο» (homunculus) του μοντέρνου πολυπολιτισμικού φυράματος.
Στο καθολικό σύγχρονο χωνευτήριο και αναδευτήριο της ακατασχέτου πλέον φοβεράς «πολυπολιτισμικής» πραγματικότητος, είναι εύλογο πως ο «αποξενωμένος», ο «αποριζωμένος» κάτοικος των παγκοσμιοποιουμένων «μεγαπόλεων» μεταπίπτει με ανεπίστροφη πορεία σε αναλώσιμο «ανθρωπάριο». Όχι μόνον με την προϊούσα του ψυχονοητική αλλοίωση, «συσκότιση» και σύγχυση, αλλά και με τον ψυχονοητικό του κατακερματισμόκαι την επιβάρυνσή του με πλείστα όσα ιδεοληπτικά λύματα. Αυτά καταπνίγουν καθεμία, έστω και στοιχειωδώς ελευθέρα λειτουργία του, νόηση, έκφραση και δράση. Στο «σπλαγχνικό» αυτό ον κυριαρχεί η επίδραση ενός συγκεκριμένου επικτήτου του γνωρίσματος, του νοσηρού του εγωπαθούς ατομισμού, καθώς έχει αποκοπεί ο φυσικός, οργανικός και ψυχικός του δεσμός προς την Λαϊκή Κοινότητα, ως μέλος της οποίας εγεννήθη.
Ο ορίζων ενός τέτοιου κατακερματισμένου ατόμου έχει συρρικνωθεί δραματικώς σε ένα φθισικό και ασφυκτικό «εδώ και τώρα». Έχει καταστεί όργανο κάθε κατωτέρας μορφής ικανοποιήσεως της ανεξελέγκτου βουλιμίας και της ακορέστου ηδονολατρείας του, χωρίς κανένα ουσιώδες βάθος και δίχως καμία προοπτική, (είτε από ψυχοφυσιολογική, είτε από μεταφυσική είτε από ιστορική θεώρηση). Τα χαρακτηριστικά του Είδους, της Κοινότητος, της Παραδόσεως εξασθενούν πλέον, αδυνατίζουν, ατροφούν και εν τέλει χάνονται, καθώς στην θέση του φυσικού ψυχοσωματικού βλαστήματος, εκφύονται παρασιτικές μορφοπλασίες και αρρωστημένες εικονικότητες. Οι οποιεσδήποτε προϋπάρχουσες φυσιολογικές φιλοδοξίες, αποκόπτονται διαρρήδην από την οργανικώς καθορισμένη κοσμική τους λειτουργία, εξαλλάσσονται δε σε νοσηρές εγωπάθειες, οι οποίες τείνουν μάλλον στην εκδήλωση σοβαρών εσωτερικών ανισορροπιών και ψυχοπαθητικών συμπεριφορών.
Όταν κατέλαβε την εξουσία ο Χίτλερ, το Ινστιτούτο Κοινωνικής Ερεύνης έκλεισε και τα μέλη του, με διαφόρους τρόπους, κατέφυγαν στις Ηνωμένες Πολιτείες και εγκατεστάθησαν σε μεγάλα έγκριτα πανεπιστήμια των ΗΠΑ : Στο Columbia, στο Princeton, στο Brandeis και στο Berkley στην Καλιφόρνια.
Διαχρονικώς η Σχολή περιλαμβάνει μεταξύ των μελών της, εκτός από τον Μαξ Χορκχάιμερ και τον Τέοντορ Αντόρνο, τον χαρακτηρισθέντα ως «γκουρού» της «Νέας Αριστεράς» του 1960, Χέρμπερτ Μαρκούζε (Herbert Marcuse, 1898-1979), [που κατηγγέλθη …. ακόμη και από τον Πάπα Παύλο τον ΣΤ’ για την «θεωρία της απελευθέρωσης» διότι κατά το Βατικανό «….ανοίγει το δρόμο για την ελευθεριότητα με τον μανδύα της ελευθερίας. Καλλιεργεί αηδιαστικές και αχαλίνωτες εκδηλώσεις ερωτισμού, παραπλανητικώς κεκαλυμμένες ως ελευθερία, καθώς και ζωικές, βάρβαρες και υπανθρώπινες υποβαθμίσεις ….» – «Vatican Bulletin, 1 Οκτωβρίου 1969], τον δημοφιλή συγγραφέα ψυχολόγο, ψυχαναλυτή, κοινωνιολόγο και φιλόσοφο Έριχ Φρομ (Erich Fromm, 1900-1980), τον κοινωνιολόγο Λέο Λέβενταλ ή –«εξαμερικανισμένα»- Λόουενθαλ (Leo Löwenthal, 1900-1993) και έπειτα τον φιλόσοφο Γιούργκεν Χάμπερμας (Jurgen Habermas), οι οποίοι είναι ενδεχομένως οι εκπρόσωποι της Σχολής με την μεγαλυτέρα επιρροή.
Αυτό που πνευματικώς διεφόριζε και διεχώριζε σαφώς την Δύση από την Ρωσία (όπως άλλωστε και τις διαφορετικές ανθούσες όψεις του μαρξισμού τους), ο πολύς Λούκατς το ενετόπισε στην πολιτισμική μήτρα του Ιουδαιο-χριστιανισμού, ο οποίος υπεγράμμιζε ακριβώς την μοναδικότητα και την ιερότητα του ατόμου, την οποίαν βεβαίως ο επαναστάτης μαρξιστής Λούκατς απεκήρυττε. Στον πυρήνα της, η κυρίαρχη δυτική ιδεολογία υπεστήριζεν ότι, το άτομο, μέσα από την εφαρμογή του Λόγου του, ημπορούσε να διακρίνει την «Θεία Θέληση» με μιαν αδιαμεσολάβητο σχέση. Το χειρότερον δε, από τη σκοπιά του Λούκατς, ήταν πως αυτή η «εύλογη» σχέση, εγκαθισταμένη, υπεδήλωνε απαραιτήτως ότι ο άνθρωπος ημπορούσε, άρα και έπρεπε να αλλάξει το φυσικό σύμπαν, επιδιώκων το Αγαθό. Αυτός ο ένθεος Άνθρωπος θα έπρεπε να κυριαρχήσει επί της Φύσεως, όπως αναφέρεται στην ριζική βιβλική διαταγή της «Γενέσεως» (1,26) –«Μπερεσίτ» – «Εν αρχή», το πρώτο βιβλίο της εβραϊκής βίβλου – Τάναχ, όπως καλώς εγνώριζε παιδιόθεν ο Λούκατς [«και είπεν ο Θεός· ποιήσωμεν άνθρωπον κατ᾿ εικόνα ημετέραν και καθ᾿ ομοίωσιν, και αρχέτωσαν των ιχθύων της θαλάσσης και των πετεινών του ουρανού και των κτηνών και πάσης της γης και πάντων των ερπετών των ερπόντων επί γης γης.»-[Εν συνεχεία ο Τριαδικός Θεός είπε -καθ’ εαυτόν-, «ας δημιουργήσωμεν τώρα τον άνθρωπον, σύμφωνα με την ιδικήν μας εικόνα, και να έχη την δυνατότητα να ομοιάση με ημάς. Αυτοί, άνδρας και γυναίκα, ας είναι άρχοντες και κύριοι των ιχθύων της θαλάσσης, των πτηνών του ουρανού, των κτηνών και όλης της γης και όλων όσα έρπουν επάνω εις την επιφάνειαν της γης»],
Συνεπώς, κατά βάση, το συνολικό δυναμικό της Σχολής της Φρανκφούρτης επίστευεν ότι, όσον ένα άτομο έχει την πεποίθηση (ή ακόμα και την ελπίδα) πως κατέχει το θείον δώρο της λογικής, το άτομο αυτό πιστεύει πως θα ημπορούσε να επιλύσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κοινωνία : Απαράδεκτον, εξόχως ενοχλητικό και μείζων φραγή στο ζητούμενο ! Η κοινωνία, όπως το είχεν εκφράσει σαφέστατα ο Λούκατς πρέπει να φθάσει σε κατάσταση προκεχωρημένης, συνθλιπτικής και αφορήτου απελπισίας και αποξενώσεως, που θεωρείται αναγκαία για να προκληθεί μία «σοσιαλιστική» επανάσταση. Συνεπώς το λογικό συνακόλουθο έργο των συστατικών στοχαστών της Σχολής και των συνοδοιπόρων τους, ήταν να υπονομεύσουν την «αξονική» χριστιανική Δυτική κληρονομία και βεβαίως την Ελληνορωμαϊκή παράδοση, που αποτελεί το θεμέλιόν της, το ταχύτερο δυνατόν, ώστε να διευκολυνθεί η «ανατροπή».
Το πρώτιστο λοιπόν καθήκον της Σχολής της Φρανκφούρτης, ήταν να υπονομεύσει καταλλήλως την κληρονομία της Ευρώπης μέσω μιας «καταργήσεως του πολιτισμού» («Aufhebung der Kultur») κατά τον πολυμαθή και δαιμόνιο Λούκατς και, αφ’ ετέρου, να καθορίσει νέες πολιτισμικές μορφές που «θα αυξήσουν την αλλοτρίωση του πληθυσμού», δημιουργούσες έτσι μια «νέα βαρβαρότητα». Για την πραγμάτωση του έργου αυτού συνεκεντρώθη εντός και πέριξ της Σχολής της Φρανκφούρτης, μια απίστευτη ποικιλία όχι μόνον κομμουνιστών, αλλά επίσης και μη κομμουνιστές σοσιαλιστές, ριζοσπαστικοί φαινομενολόγοι, σιωνιστές, αποσχισθέντες φροϋδικοί, καθώς και τουλάχιστον μερικά μέλη μιας …. αυτο-αποκαλουμένης «λατρείας της Αστάρτης».
Η ποικιλόμορφη αυτή συμμετοχή αντανακλά σε κάποιον βαθμό και τις πολυποίκιλες «χορηγίες υποστηρίξεως» : Παρ’ όλον που το «Ινστιτούτο Κοινωνικής Ερεύνης» εξεκίνησε με την αφανή υποστήριξη της Comintern, στις επόμενες τρεις δεκαετίες οι πηγές κεφαλαίων του περιελάμβαναν διάφορα γερμανικά και αμερικανικά πανεπιστήμια, το Ίδρυμα Ροκφέλλερ (Rockefeller Foundation), το κολοσσιαίο ραδιοφωνικό συγκρότημα CBS (Columbia Broadcasting System), την «Εβραϊκή Επιτροπή», πολλές αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών, το «Γραφείον του Αμερικανού Υπάτου Αρμοστού για τη Γερμανία», την «Διεθνή Οργάνωση Εργασίας» (ΔΟΕ), γνωστή και με το διεθνές αρκτικόλεξο ILO («International Labour Organization») [Η ΔΟΕ είναι ένας ανεξάρτητος διεθνής διακρατικός οργανισμός που συνδέεται με τον Ο.Η.Ε., του οποίου αποτελεί εξειδικευμένη υφισταμένη οργάνωση] και το ψυχιατρικό – ψυχολογικό «Ινστιτούτο Χάκερ» (Hacker)», εδραζόμενο σε μια πανάκριβη κλινική στο Μπέβερλυ Χιλς [Ο δόκτωρ Φρέντερικ-Φρήντριχ Χάκερ (Frederick – Friedrich Hacker, 1914-1989), ήταν Αυστροεβραίος ψυχίατρος και ψυχαναλυτής, φίλος των Adorno και Horkheimer, γεννηθείς στην Βιέννη, ειδικός στην ψυχολογία της επιθετικότητος και της τρομοκρατίας, που έζησε στο Λος Άντζελες και στην γενέτειρά του Βιέννη. Ο Hacker εμεγάλωσε στην Αυστρία, εσπούδασε στο Πανεπιστήμιον της Βιέννης, έφυγε το 1938 με την έλευση των ναζί και απέκτησε το διδακτορικό του στο Πανεπιστήμιο της Βασιλείας στην Ελβετία το 1939. Συνέχισε τις σπουδές του στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου το 1945 ίδρυσε την προαναφερθείσα «Ψυχιατρική Κλινική Hacker», έχουσα γραφεία στο Λος Άντζελες και στο Λίνγκγουντ της Καλιφόρνια. Ήταν πολιτογραφημένος Αμερικανός πολίτης και επί πολλά έτη εμοίραζε τον χρόνο του μεταξύ Καλιφόρνιας και Βιέννης. Το 1955, ως μάρτυρας ακροάσεως στην «Υποεπιτροπή της αμερικανικής Γερουσίας για την παραβατικότητα των ανηλίκων», ο δόκτωρ Hacker κατέθεσεν ότι «οι εντυπώσεις που αποκτώνται από τους νέους με την παρακολούθηση προβαλλομένων ταινιών θα ημπορούσαν να χρησιμεύσουν ως εκλυτικός “μηχανισμός ενεργοποιήσεως” που προξενεί επακόλουθες λανθάνουσες τάσεις προς μη φυσιολογική συμπεριφορά».]
Ομοίως προς τις αυξομειώσεις και διαφοροποιήσεις του ενδιαφέροντος των επιστημόνων της Σχολής για τα διάφορα θεωρητικά αντικείμενα, κατά την πάροδον του χρόνου, διεκυμάνθησαν και οι εκπεφρασμένες δηλώσεις πολιτικής αφοσιώσεως του Ινστιτούτου : Αν και το κορυφαίο προσωπικό του διετήρησε παγίως αυτό που θα ημπορούσε να χαρακτηρισθεί ως ακλόνητη έστω και άδηλος «συναισθηματική σύνδεση» με την Σοβιετική Ένωση (υπάρχουν δε και ενδείξεις ότι κάποιοι από αυτούς ηργάσθησαν και για τις σοβιετικές υπηρεσίες πληροφοριών στην δεκαετία του 1960, εκτός από τις … φιλόξενες ανάλογες αμερικανικές), το Ινστιτούτο εθεώρησεν εξ αρχής τους στόχους του υψηλοτέρους και σπουδαιοτέρους από αυτούς της Ρωσικής εξωτερικής πολιτική.
Ο ψυχρός ρεαλιστής και υπολογιστής Στάλιν, ο οποίος ετρομοκρατήθη από την απείθαρχο και «κοσμοπολίτικη» λειτουργία των «φρανκφουρτιανών», «απεμάκρυνε» το Ινστιτούτο περί τα τέλη της δεκαετίας του 1920, εξαναγκάζων μάλιστα ειδικώς τον διάσημον Λούκατς σε αυτοκριτική και επί βραχύ χρόνο κατά την διάρκεια του Β’ Μεγάλου Πολέμου καθιστών αυτόν κρατούμενο … ως «γερμανόφιλο»! [Ο Λούκατς περιέργως επέζησεν, ώστε μάλιστα επέτυχε να αναλάβει συντόμως την παλαιά του θέση (Υπήρξε «Κομισάριος Παιδείας» στην κυβέρνηση 133 ημερών του Μπέλα Κουν. Μετά την πτώση της κομμουνιστικής ουγγρικής επαναστάσεως το 1919 συνελήφθη, για να απελευθερωθεί έπειτα από παρέμβαση πολλών ανθρώπων των γραμμάτων). Επανήλθε ως Υπουργός Πολιτισμού κατά την διάρκεια του αντι – σταλινικού καθεστώτος του «πατριώτη κομμουνιστή» Ίμρε Νάγκυ στην Ουγγαρία].
Α. Κωνσταντίνου
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/kosmothewrhseis-palh-twn-idewn-politikes-praktikes-kai-koinwnika-reuma1#ixzz5dXIYkAJf