Οπουδήποτε στον πλανήτη η διαδικασία της ομογενοποιήσεως κάθε οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής αναπτύξεως, η οποία πρέπει να υποστηρίξει τα μετόπισθεν, την «ενδοχώρα» της Νέας Παγκόσμιας Τάξης με την εφαρμογή του απολύτου τεχνοκρατικού ελέγχου, όντως ευρίσκεται σε προκεχωρημένο στάδιο. Εξ αρχής, κατά την μεταπολεμική περίοδο, περιέλαβε και τα δύο πλανητικά ημίσεα που προέκυψαν από την διαίρεση της Γιάλτας, οδηγώντας τα σταδιακά σε αυξανόμενη προσέγγιση, ακόμη και μέσω ανωμάλων ή τεθλασμένων «οδών» επικοινωνίας.
Τα κράτη – μέλη της φιλελεύθερης περιοχής «ανεκάλυψαν» την θεωρία του κράτους προνοίας, η οποία ευνοεί τις ανάγκες καταναλώσεως έναντι εκείνων της παραγωγής, ενώ στις σοσιαλκομμουνιστικές χώρες, μετατοπίσθηκε το κέντρο βάρους από την διανομή στην παραγωγή, αλλά κλιμακωτά συνειδητοποιήθηκε ότι ημπορούσαν να επιτύχουν καλύτερα αποτελέσματα αποκαθιστώντες χώρο για κάποια μεμονωμένα ατομιστικά εγωιστικά κίνητρα. Η εμμονή στην τήρηση αναλογίας παραγωγής – καταναλώσεως θα εξαντλήσει το σύνολο δυναμικό της πραγματικότητος του συναρχικού συστήματος. Τα υπόλοιπα δρώμενά του θα αφορούν σε οργάνωση μυθοπλασίας, εθιμικών δοξασιών και φευγαλέας συβαριτικής πολυτέλειας, δηλαδή θα είναι παραπανίσια στολίδια δίχως καμία εγγενή αξία.
Ένα διεθνές «σούπερ μάρκετ» θρησκειών, ονομαζόμενο «Ναός της Κατανοήσεως» (όρα Guido Gili – Orio Nardi, «Δραστικότης της επαναστάσεως», εκδόσεις Saven, Λουγκάνο 1979, σελίς 120), είναι μια διαθρησκειακή οργάνωση που ιδρύθηκε το 1960 από την Τζούλιετ Χόλλιστερ με την οικονομική στήριξη της οικογενείας Ροκφέλλερ, ευρίσκεται στην Νέα Υόρκη και «πωλεί» από τις ΗΠΑ στους καταναλωτές, όπου και αν διαβιούν στον πλανήτη, την προτιμώμενη θρησκεία, με δυνατότητα επιλογής μέσα από ένα καλά εφοδιασμένο δειγματολόγιο. O «Ναός της Κατανοήσεως» αυτοαποκαλείται «πνευματικός ΟΗΕ» και εδράζεται τώρα στον αγγλικανικό καθεδρικό ναό του Θείου Αγίου Ιωάννου, όπου μετεφέρθη το 1984. Αποτελεί μιαν ακόμη μετωπική «οργάνωση προθήκη» του «Φωτεινού Καταπιστεύματος» («Lucis Trust»), μη κερδοσκοπικού οργανισμού που ιδρύθηκε το 1923, αρχικώς ως «Καταπίστευμα Εωσφόρος» («Lucifer Trust») και για ευνοήτους λόγους παρήλλαξε τροποποιητικά τον τίτλο του.
Στα πρώτα έτη του, ο οργανισμός συνεκάλεσε μεγάλες διεθνείς «Πνευματικές Συνόδους Κορυφής», στην Καλκούτα (1968) και στην Γενεύη (1970) συγκεντρώνοντας θρησκευτικούς και πνευματικούς ηγέτες διαφορετικών παραδόσεων, ώστε να συμμετάσχουν σε διάλογο και να οργανώσουν την «αντιμετώπιση προβλημάτων μισαλλοδοξίας, αδικίας και θρησκευτικών διώξεων». Το δίκτυο αυτό υποστηρίχθηκε από μια διακεκριμένη ομάδα «Ιδρυτικών Φίλων», συμπεριλαμβανομένων μεταξύ άλλων των Έληνορ Ρούζβελτ, Ου Θαντ και Πάπα Ιωάννη του ΧΧΙΙΙ. Αυτές οι συναντήσεις συμπεριλαμβάνουν και την «5η Πνευματική Σύνοδο Κορυφής» (1975), το πρώτο διαθρησκευτικό συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στα Ηνωμένα Έθνη, ενώ ήταν η πρώτη φορά που εξεπροσώπησε την Καθολική Εκκλησία μια γυναίκα, η Αλβανή «Μητέρα Τερέζα» (Ανέζα Γκόντσε Μπογιατσίου) από τα Σκόπια, νομπελίστρια ειρήνης του 1979. Ο Ναός έχει διατηρήσει ισχυρή παρουσία στα Ηνωμένα Έθνη, προκειμένου να συμμετέχει σε παγκόσμια συνέδρια, διοργάνωση θεωρητικών εργαστηρίων, διαλέξεων και άλλα σημαντικά γεγονότα, συμπεριλαμβανομένης και της φιλοξενίας της 50ης επετείου εορτασμού του ΟΗΕ στην Νέα Υόρκη (1995). Από το 2008, ο Ναός είχε καταστεί κορυφαία οργάνωση στο διαθρησκειακό κίνημα.
Το 1960, ο Nαός ενθαρρύνθηκε από την Έληνορ Ρούσβελτ να καταστεί MKO και να εγκολπωθεί το άρθρο 18 της «Οικουμενικής Διακηρύξεως των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου», διακηρύσσοντας την «προστασία της ελευθερίας της σκέψης, της συνείδησης και της θρησκείας». Το 2000, η «Διακήρυξη της Χιλιετίας», που υπεγράφη από 189 κράτη – μέλη, προσδιόρισε οκτώ «Αναπτυξιακούς Στόχους της Χιλιετίας» που έπρεπε να επιτευχθούν μέχρι το έτος 2015. Ο εκπρόσωπος του Ναού στα Ηνωμένα Έθνη εφρόντισε να συνυφαίνει αυτούς τους στόχους σε όλα τα προγράμματα της οργανώσεως στο πλαίσιο του ΟΗΕ, εκτός από την παγία χορηγία συνεδρίων και σεμιναρίων σχετικών με την θρησκευτική ελευθερία.
Το πρόγραμμα του Ναού «Διαθρησκειακός Διάλογος, Εκπαίδευση και Δράση» (IDEA – αρκτικόλεξο ΙΔΕΑ) είναι ένα πρόγραμμα εκπαιδευτικής αναπτύξεως και δεξιοτήτων ηγεσίας για νεαρά άτομα 14 έως 19 ετών, από διαφορετικά πολιτιστικά υπόβαθρα, ώστε να δημιουργηθούν μελλοντικοί ηγέτες με δεξιότητες κριτικής σκέψεως και να δημιουργηθούν ισχυροί δεσμοί φιλίας ανάμεσα σε όλες τις εθνικές, πολιτιστικές και θρησκευτικές ομάδες, με σκοπό να «αποκτήσουν εκτίμηση και προθυμία επιδίωξης διεθνών ευκαιριών δια βίου μάθησης».
Το φθινόπωρο του 2007, ο Ναός εξεκίνησε το πρόγραμμα «Διαθρησκειακή Εμπειρία», μαζί με το «Μουσείο Τέχνης Ρούμπιν» της Νέας Υόρκης, το οποίο παρουσιάζει σύγχρονους καλλιτέχνες, διανοούμενους και ηγέτες που «παρέχουν διορατικά πληροφορίες σχετικά με τον ρόλο της πίστης στη δημιουργική και πνευματική διαδικασία».
Υπενθυμίζεται ότι, «Παγκοσμιοποίηση» (ή διεθνοποίηση) είναι η αυτονόμηση όλων εκείνων των παραμέτρων (επικοινωνία, οικονομία κλπ) οι οποίες μέχρις προσφάτως (προ μερικών δεκαετιών) επεδίωκαν να περιβάλλονται από τα σύνορα ενός κράτους – προστάτη. Συνεπώς παράμετροι που τείνουν να απελευθερωθούν από τον οποιοδήποτε θεσμικό – διεθνοδικαιϊκό περιορισμό και να διαχέονται με την παγκοσμιοποίηση, είναι το εμπόριο, η κοινωνική δομή, η τεχνολογία, το πολιτικό σύστημα, η γνώση, ο πολιτισμός κλπ. Ο όρος παγκοσμιοποίηση χρησιμοποιείται συχνότατα στην επιχειρηματολογία περί ανάγκης μιας νέας «παγκόσμιας διακυβέρνησης», μιας καθολικού τύπου ηγεμονίας στον κόσμο. Ήταν σε χρήση τουλάχιστον από το 1944 και ο πρώτος που τον χρησιμοποίησε σε κειμενογραφία (σε οικονομικό πλαίσιο) ήταν ο διάσημος Γερμανοεβραίος (και πολιτογραφηθείς Αμερικανός) Θήοντορ Λέβιττ, οικονομολόγος και Καθηγητής στην Σχολή Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ.
Ένας τυπικός, αν και περιοριστικός, ορισμός της είναι αυτός που παρέχει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και δίδει μείζονα έμφαση στην αυξανομένη παγκόσμια οικονομική αλληλεξάρτηση των χωρών μέσω των ραγδαίως αυξανομένων όγκου και ποικιλίας των διεθνών συναλλαγών αγαθών και υπηρεσιών, της ελευθέρας ροής κεφαλαίου διεθνώς και της ταχυτάτης και ευρείας διαχύσεως της τεχνολογίας.
Παρόλον που η παγκοσμιοποίηση είναι ένα ιδιαιτέρως περίπλοκο, πολυεπίπεδο και πολυσύνθετο σύμπλεγμα δρωμένων, φαινομένων και σχέσεων, εντούτοις ημπορεί κάποιος να διαχωρίσει διάφορες επί μέρους πτυχές της : αύξηση της ροής πληροφορήσεως μεταξύ γεωγραφικώς μεμακρυσμένων περιοχών – ενίσχυση και επέκταση πολυεθνικών εταιρειών – ανάδυση παγκόσμιων χρηματοπιστωτικών αγορών και ευκολοτέρα πρόσβαση σε εξωτερικές χρηματοδοτήσεις για εταιρικούς και κρατικούς δανειζομένους – επέκταση των πολιτικών συμφερόντων σε περιοχές και χώρες που δεν γειτνιάζουν με τα πολιτικώς ισχυρά κράτη – ανάπτυξη διαπολιτισμικών επαφών και δημιουργία μιας παγκόσμιας κουλτούρας.
Συνεπώς, η παγκοσμιοποίηση στον συστατικό της πυρήνα είναι, κατ’ αρχήν μια οικονομική παγκόσμια διαδικασία ομογενοποιήσεως τιμών, προϊόντων, απολαβών, τόκων και κερδών. Η ανάπτυξη της έγκειται σε τρεις παράγοντες : στον ρόλο της μεταναστεύσεως ανθρωπίνων μαζών, στο διεθνές εμπόριο, και στις ταχείες μετακινήσεις κεφαλαίων και την ολοκλήρωση των χρηματοπιστωτικών αγορών. Ταυτίζεται αιτιογενετικά και χρονολογικά με διάφορες οικονομοκοινωνικές τάσεις οι οποίες έκαναν την εμφάνισή τους ή ενισχύθηκαν σημαντικά μετά τον Δεύτερο Μεγάλο Πόλεμο. Αυτές περιλαμβάνουν την αυξημένη διεθνή κινητικότητα αγαθών, χρημάτων, πληροφοριών και ανθρώπων, καθώς και την ανάπτυξη της τεχνολογίας, των υπερεθνικών οργανισμών, των νομικών συστημάτων και των υποδομών που συνέβαλαν σε αυτήν την κινητικότητα.
Η παγκοσμιοποίηση επέφερε πάμπολλες διεθνείς διαπολιτισμικές ανταλλαγές από τις οποίες και τροφοδοτήθηκε [Ισχυρά ενίσχυση της «πολυπολιτισμικότητος» μέσω της εξαγωγής κουλτούρας, ασχέτως αν συχνά αυτό καταλήγει σε υβριδοποίηση ή σε αφομοίωση (π.χ. δυτικοποίηση ή σινοποίηση) -Ραγδαία αύξηση, παντοιοτρόπως διευκολυνομένης και συγκαλυπτομένης μεταναστεύσεως, περιλαμβανομένης κυρίως της λαθρομεταναστεύσεως-Παγκόσμιες «μόδες» και παγκόσμια μαζική κουλτούρα (όπως π.χ. φιγούρες Πόκεμον, παίγνιο αριθμογρίφων Σοντόκου, διαδικτυακό ιστολόγιο)-Δημιουργία επιπλάστων παγκοσμίων και «πανανθρωπίνων αξιών»]
Επίσης η παγκοσμιοποίηση σχετίσθηκε διαδραστικώς με πάμπολλες διεθνείς τεχνικές και νομικές διαφοροποιήσεις [Ανάπτυξη παγκόσμιας υποδομής τηλεπικοινωνιών και μεγαλύτερη διασυνοριακή ροή δεδομένων, με χρήση Διαδικτύου, δορυφόρων επικοινωνίας, υποβρυχίων συρμάτων με οπτικές ίνες, και κινητής τηλεφωνίας – Αύξηση του αριθμού προτύπων που εφαρμόζονται διεθνώς (π.χ. πνευματική ιδιοκτησία, ευρεσιτεχνία) -Δημιουργία του «Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου» και αυξητική διαφοροποίηση του «Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης»].
Οι υποστηρικτές της παγκοσμιοποιήσεως θεωρούν ότι η πρώτη φάση της, (η οποία αφορά στην λειτουργία των αγορών), πρέπει να ολοκληρωθεί με την δημιουργία και αναλόγων πολιτικών θεσμών που θα εκφράζουν την θέληση των «παγκοσμίων πολιτών». Η διαφορά τους με άλλους κρυφούς ή φανερούς «γκλομπαλιστές» είναι ότι δεν καθορίζουν εκ των προτέρων κάποια ιδεολογία που να συγκεκριμενοποιεί αυτήν την θέληση, που πρέπει να αφεθεί στην …..ελεύθερη επιλογή των πολιτών, μέσω …. «δημοκρατικών» διαδικασιών.
Κάποιοι αναλυτές, (όπως ο Ντάγκλας Ρος, Καναδός γερουσιαστής και Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Σάϊμον Φρέηζερ, στο Μπάρναμπυ της Βρετανικής Κολομβίας, στον Καναδά), βλέπουν την παγκοσμιοποίηση απλώς ως αναπόφευκτη και υποστηρίζουν την δημιουργία θεσμών όπως μια «Κοινοβουλευτική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών», η οποία …. θα εκλέγεται απευθείας από τους πολίτες και θα επιβλέπει την λειτουργία των διαφόρων διεθνών φορέων των οποίων η διοίκηση δεν εκλέγεται.
Εν τω μεταξύ εχάθησαν πάμπολλοι αυτόχθονες πολιτισμοί και κατέπεσαν στην λήθη oι παραδόσεις, ενώ και οι πνευματικές αξίες θα καταλήξουν κάτω από την σκόνη των μουσείων χωρίς επισκέπτες. Στον φρικτό «παγκοσμιοποιημένο» πλανήτη η τριτοβάθμια εκπαίδευση, προορισμένη για την κάστα των τεχνοκρατών, θα περιορίζεται μόνον σε αυτούς. Η γνώση των μαζών θα μειωθεί σε ένα ελάχιστο επίπεδο, συμβατό με την απαιτούμενη απόδοση στην εργασία.
Ο Σερβάν Σρεμπέρ αφήνει να αναδυθεί στην γραφή του μια ανατριχιαστική μελλοντολογική υπόθεση, ότι δηλαδή, μπορεί να έρθει μια μέρα, οπόταν όλη η γνώση του κόσμου θα συρρέει και θα διατηρείται αποθηκευμένη σε ένα τεράστιο ηλεκτρονικό εγκέφαλο, προσιτό στους λαούς της γης με την βοήθεια ενός δυσθεώρητου δικτύου τερματικών σταθμών. Εάν πραγματωθεί η Παγκόσμια Συναρχία, οι τεχνοκράτες θα είναι οι «ιερουργοί» υπηρέτες του μεγαεγκεφάλου και χειριστές όλων των τερματικών, σύμφωνα με τους σκοπούς του Μεγάλου Παρασίτου της Ανθρωπότητος. Σε εκείνο το σημείο, η Παγκόσμια Αυτοκρατορία του Κεφαλαίου θα έχει πλέον την κυριαρχία «από τα άστρα μέχρι τα έγκατα της γης».
Μα την αλήθεια, εμπρός στην εξελισσόμενη φρίκη, αντηχούν υπερκόσμια και τρομακτικά τα λόγια του Μεγάλου Μύστη Ζαρατούστρα, όπως τα αποδίδει ο σπουδαίος Φρειδερίκος Νίτσε:
«Αλίμονο! Πλησιάζει η ώρα, που ο άνθρωπος δεν θα μπορεί να γεννήσει πια κανένα αστέρι. Αλίμονο! Πλησιάζει η ώρα του πιο αξιοκαταφρόνητου ανθρώπου, που δεν θα μπορεί πλέον να περιφρονεί τον ίδιο τον εαυτό του.
Δέστε! Σας δείχνω τον τελευταίο άνθρωπο.
“Τι είναι αγάπη; Τι είναι δημιουργία; Τι είναι επιθυμία; Τι είναι αστέρι;” –έτσι ρωτά ο τελευταίος άνθρωπος και κλείνει το μάτι.
Τότε η γη θα ’χει γίνει μικρή και πάνω της θα πηδά ο τελευταίος άνθρωπος, που όλα τα κάνει μικρά. Το γένος του είναι ανεξάλειπτο σαν του ψύλλου· ο τελευταίος άνθρωπος ζει πιο πολύ από όλους.
“Έχουμε εφεύρει την ευτυχία” –λένε οι τελευταίοι άνθρωποι και κλείνουν το μάτι.»
Α. Κωνσταντίνου
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/pagkosmiothta-upologistes-kai-epikuriarchoi-b-meros#ixzz5eT9xTiuT