Μέρος 6
Ιδιαίτερες δεξιότητες, τάλαντα, ιδιότητες ή και χαρίσματα των δύο φύλων που φαίνονται πως έχουν κοινά, είτε και ουδέτερα-άφυλα χαρακτηριστικά, συχνότατα εκδηλώνονται διαφορετικώς στο κάθε φύλο. Είναι συνεπώς θεμελιώδες σφάλμα να υποβάλλουμε σε «λογιστική» σύγκριση έναν άνδρα και μία γυναίκα, ανιχνεύοντες ανοήτως την ανωτερότητα ή κατωτερότητα του ενός προς τον άλλον. Εξ αντικειμένου ουδεμία υφίσταται ανισωτική σχέση μεταξύ διαφορετικών όντων. Άρα οι όποιες συγκριτικές μετρήσεις υπεροχής ή υποτελείας των συστατικών χαρακτηριστικών μεταξύ ανδρών και γυναικών είναι «φύσει άτοπες». Η ανωτερότης ή κατωτερότης μιας συγκεκριμένης γυναικός απορρέει (όπως προανεφέρθη) από τον βαθμόν εγγύτητός της προς το «απόλυτον ανθρώπινο θήλυ».
Οι αξιώσεις της συγχρόνου γυναικός βασίζονται ενίοτε σε αφηρημένα και σφαλερά κριτήρια και κατευθυντήρια δεδομένα, πηγάζουν δε τόσον από εσφαλμένες φιλοδοξίες όσον και από ένα «σύμπλεγμα κατωτερότητος», δηλαδή από την αφύσικη πλάνη ότι «μια γυναίκα είναι κατωτέρα από έναν άνδρα». [Σύμπλεγμα ονομάζεται το σύνολο συνειρμών ή και παρορμήσεων που συνδέονται ασυνειδήτως από το άτομο με ένα συγκεκριμένο θέμα και επηρεάζουν την όλη συμπεριφορά του. Ορίζεται ως ένα είδος νευρώσεως, το οποίον εξαναγκάζει το άτομο σε διαφορετική από την φυσιολογική συμπεριφορά. Ο όρος εχρησιμοποιήθη για πρώτην φορά από τον μεγάλο ψυχολόγο Καρλ Γκούσταφ Γιουνγκ. Στην καθημερινή γλώσσα χρησιμοποιείται και ο ξένος αντίστοιχος όρος «κόμπλεξ»].
Ορθώς έχει ειπωθεί ότι, κατ’ ουσίαν ο φεμινισμός ουδέποτε ηγωνίσθη στην πραγματικότητα για κάποιο «γυναικείο δικαίωμα», αλλά τουναντίον, (δίχως μάλιστα να το κατανοεί), ηγωνίσθη για το πράγματι άσκοπο «δικαίωμα» των γυναικών να εξομοιωθούν με τους άνδρες.
Έστω και εάν αυτό ημπορούσε να κατορθωθεί (σε ένα επίπεδο πέραν της εξωτερικής χρηστικής πρακτικότητος αλλά και πέραν του διανοητικού αφηρημένου πεδίου), δεν θα εσήμαινε τίποτε άλλο παρά μόνον το βλακώδες και αυτοκαταστροφικό «δικαίωμα» της γυναικός να διαστρέφει τον ίδιον τον εαυτόν της και εν τέλει να εκφυλισθεί, υφισταμένη την «από-ειδοποιό» επίδραση της αφαιρετικής διαγραφής των εμφύτων χαρακτήρων του φύλου της. Επαναλαμβάνουμε για μιαν εισέτι φορά: Το μοναδικό πραγματικό, ουσιώδες και αποτελεσματικό κριτήριο είναι ο βαθμός πραγματώσεως της ιδιαιτέρας φύσεως που αντιστοιχεί σε ένα πρόσωπο, φύσεως που συνεπώς εμπεριέχει και τους χαρακτήρες του φύλου, νοουμένου με τα καθαρώς βιολογικά του συστατικά γνωρίσματα και όχι τα οιαδήποτε επιγενή. Συνεπώς ουδεμία αμφιβολία υπάρχει ότι, μια γυναίκα η οποία είναι απαρτιωμένη και ολοκληρωμένη γυναίκα είναι σαφώς ανωτέρα από έναν «ανολοκλήρωτο», ατελή άνδρα, ελλειμματικόν ως προς την αρρενωπότητα, προς την άρρενα φύση. Ακριβώς όπως ένας γεωργός ο οποίος είναι πιστός στην γη που κατέχει και εκτελεί στην εντέλεια το έργον του, οπότε είναι σαφώς ανώτερος από έναν βασιλέα που δεν ημπορεί να φέρει εις πέρας το ιδικό του έργον. [Με τον όρον απαρτίωση εννοούμε εδώ εκείνη την ψυχονοητική διαδικασία ωριμάνσεως, όπου τα σωματικά και ψυχικά στοιχεία του ατόμου, συνέρχονται και συνενούνται σε ένα αυτοτελές δραστικόν σύνολον «εγώ – είμαι» και «εγώ – υπάρχω». Το «εγώ-είμαι» συνδέεται βαθύτατα με συγκινησιακές και συναισθηματικές εμπειρίες του όντος, πράγμα που αυτονοήτως δηλοί την άμεσο συσχέτιση της απαρτιώσεως με το «έμφυλο γεγονός», με την «ειδοποιό» διάσταση του φύλου.]
Στο πλαίσιον των ιδεών τις οποίες εδώ εξετάζουμε συνοπτικώς, πρέπει επίσης να θεωρούμε ως δεδομένον ότι, ο ανδρισμός και η θηλυκότης είναι, πρωτίστως, γεγονότα μιας εσωτερικής φύσεως και όχι απλώς ζωολογικά ανατομοφυσιολογικά δεδομένα. Είναι γνωστόν ότι ημπορεί κανείς να είναι άνδρας στο σώμα, δίχως να είναι το ίδιον και στην ψυχή, μια θήλεια ψυχή περιεχομένη σε ένα άρρεν σώμα, όπως το έθεσε σαφώς ο Γερμανός δεδηλωμένος ομοφυλόφιλος συγγραφεύς Karl Heinrich Ulrichs (1825 –1895) με την λατινική φράση «anima muliebris in corpore inclusa virili», ενώ το ίδιο ισχύει βεβαίως και για μια γυναίκα.
Τέτοιες περιπτώσεις ασυμμετρίας ημπορεί να οφείλονται σε διαφόρους παράγοντες και είναι παρόμοιες με τις περιπτώσεις τις οποίες συναντάμε στο πεδίον της φυλής (άτομα μιας δεδομένης φυλής τα οποία παρουσιάζουν ψυχικά και πνευματικά χαρακτηριστικά μιας άλλης φυλής). Ωστόσον, αυτό δεν αλλάζει την βασική ποιότητα της ροής που διαθέτει ένα ον, η οποία και εξαρτάται από το αν σωματικώς είναι άνδρας ή γυναίκα, ούτε θίγει την ενότητα και συνοχή της διαδικασίας της σεξουαλικής του αναπτύξεως. Το φαινόμενον αυτό ημπορεί να εξηγηθεί από το γεγονός ότι, σε ορισμένες περιπτώσεις αυτή η διαδικασία σεξουαλικής αναπτύξεως επικεντρώνεται σε μια δεδομένη περιοχή, προκαλούσα ασυμμετρία και εν τέλει παραδρομή της βιοτικής ροής, επειδή οι υπόλοιπες περιοχές δεν έχουν αναπτυχθεί στον ίδιον βαθμό.
Όμως από τυπολογικήν άποψη, το «εσωτερικό γεγονός», το «εσωτερικό φύλο», είναι πάντοτε αποφασιστικό χαρακτηριστικό. Μια σεξουαλική ανάπτυξη η οποία εκδηλώνεται μόνον με σωματικούς όρους, όσον προκεχωρημένη και αν είναι, είναι υπό μιαν ορισμένη έννοια απατηλή και κενή: Εκείνος που δεν είναι άνδρας στο πνεύμα και στην ψυχή, δεν είναι πράγματι άνδρας. Το ίδιο βεβαίως ισχύει και για μια γυναίκα. Αυτό το σημείον πρέπει να τονισθεί ιδιαιτέρως, διότι άλλως δεν θα δυνηθούμε να κατανοήσουμε τον νόμο της σεξουαλικής έλξεως. Οι «αναλογίες» της αρρενωπότητος και της θηλυκότητος οι οποίες συμφώνως προς αυτόν ενώνονται αμοιβαίως, πρέπει να κατανοηθούν στην πλήρη έννοιά τους, εντός ολοκλήρου της δυνατής περιπλοκότητός τους.
Κατά συνέπειαν η πνευματική αρρενωπότης είναι εκείνο το στοιχείον που, έστω και με τρόπο σκοτεινό, διεγείρει και αφυπνίζει την απόλυτο γυναίκα. Στην ακραία δε περίπτωση ,αυτή η αρρενωπότης, πολύ πέραν εκείνης του πολεμιστή ή του δυνάστη, οδηγεί έως και στο υπερφυσικό. Ενδεικτικόν αυτής της υπερφυσικής κλίμακος είναι ένα διαφωτιστικό παράδειγμα από την σφαίρα της τέχνης, το δράμα «Σαλώμη», το μονόπρακτο θεατρικόν έργο του Όσκαρ Γουάϊλντ (Oscar Wilde). Η Σαλώμη αγνοεί τον ρωμαλέο φρούραρχο, εκατόνταρχο Σύριο, που είναι «ερωτοκτυπημένος» για αυτήν, ο οποίος της προσφέρει τα πάντα και εν τέλει σκοτώνεται προς χάρη της. Είναι όμως καταγοητευμένη από τον Γιοκαναάν – Ιωάννη, τον λιπόσαρκο προφήτη και ασκητή. Αυτή, η παρθένα, του λέγει: «Ήμουν ενάρετη, και με έχεις διαφθείρει – ήμουν αγνή, και έχεις ανάψει φωτιά μέσα στις φλέβες μου… Τι θα κάνω χωρίς εσένα; Ούτε οι ποταμοί, ούτε οι μεγάλες λίμνες ημπορούν πλέον να σβήσουν την φλόγα του πάθους μου».
[Για να διακρίνουμε εδώ τους ευρείς και βαθείς ερμηνευτικούς συμβολισμούς, είναι απαραίτητο για να αποκωδικοποιήσουμε σε βάθος το δράμα του Wilde, να εγκαταλείψουμε τις άφθονες αισθητικοποιημένες διακοσμήσεις του. [Το κείμενο διαθέτει μακροσκελείς μονολόγους και ελαχίστη δράση. Είναι πρόδηλος η ποιητικότης της γλώσσης του Wilde (απαύγασμα του ρομαντισμού), οι περίτεχνες λέξεις, η συχνά εκ προθέσεως εξεζητημένη σύνταξη όπως στο σημείον όπου ο Ηρώδης απαριθμεί τις αμύθητου πλούτου προσφορές του, τις οποίες προτίθεται να δωρίσει αρκεί η Σαλώμη να αλλάξει το αίτημα της θανατώσεως του Ιοκαναάν. Με γλώσσα λυρική, περίτεχνη και ρέουσα, αντάξια του αισθητικού ρεύματος της εποχής του, αλλά ταυτοχρόνως σκληρά, ο Wilde καταγράφει με καταιγιστικό, οργασμικό ρυθμό μια φρενήρη πορεία καταστροφής, οδηγούσα με μαθηματική ακρίβεια στο θάνατο. Η ερωτική επιθυμία αφυπνίζεται και συνταράσσει το νου, την ψυχή και το σώμα, καθίσταται βιολογική ανάγκη ωσάν πείνα και δίψα, γίνεται πυρετός και εν τέλει μανία. Μέσα σε μια νύκτα, η πάλλευκη παρθένος μετατρέπεται από ηδονοβλεπτικόν «αντικείμενο του πόθου», σε διαβολικό πλάσμα εκχυλίζον από έρωτα, αναζητούντα διακαώς την ολοκλήρωσή του. Η ισχύς και η τόλμη του πάθους υπερβαίνει κάθε όριον και διαβιβρώσκει την παρηκμασμένη εξουσία του Ηρώδη, ο οποίος αδυνατεί να αντισταθεί και εκπληρώνει την παράλογο επιθυμία της Σαλώμης.
Τόσον σε αυτό το θεατρικόν έργο, όσον και, (ακόμη περισσότερον), στην ομώνυμον όπερα του Ρίχαρντ Στράους (Richard Strauss), υπάρχει μια ορισμένη ατμόσφαιρα η οποία, πέραν της μείζονος υποβλητικής της δυνάμεως, βρίθει από κοσμικές αναλογίες. Το όλον έργο κυριαρχείται από το μοτίβο της «Σελήνης» και της «Νύκτας», των δύο εκφάνσεων του κοσμικού θήλεος (της «διαλειπόντως φωτεινής» και της «αεί ζοφεράς» αντιστοίχως). Υπάρχει επίσης ο περιβόητος «Χορός των Επτά Πέπλων» της Σαλώμης, αποδιδόμενος με την επτάλεπτο μουσική κορύφωση του μελοδράματος.
Κατά τον εορτασμόν της εορτής του ηλιοστασίου «Μαχαβράτα» ετελείτο μια τελετουργική σεξουαλική συνεύρεση ανάμεσα σε μια πόρνη («πουμσκάλι») και έναν ασκητή («Βραχματσάριν») στον ίδιον τον τόπο που ήταν ήδη «καθιερωμένος» για τις θυσίες (όρα Mircea Eliade, «Yoga: immortalite et liberte», Παρίσι, 1954, σελίδες 115, 257-258). Αυτό ίσως σχετίζεται με την κατά το δυνατόν ακροτέρα συνεκδοχικήν έκφραση της διαφοροποιήσεως ανάμεσα στο άρρεν και στο θήλυ].
Στους ενδεχομένους διαφορετικούς βαθμούς σεξουαλικής αναπτύξεως στην σωματική και στην πνευματική σφαίρα πρέπει να προσθέσουμε μιαν ακόμη διάσταση : Τον ποικίλλοντα βαθμόν εξαρτήσεως του «εσωτερικού φύλου» από το «σωματικό φύλο». Μόνον στην περίπτωση των πρωτογόνων ατόμων, τα οποία εκπροσωπούν έναν σχετικώς εκφυλισμένο τύπο, αυτή η εξάρτηση είναι αυστηρά και αμφιμονοσήμαντος. Εάν αντιθέτως, το εσωτερικό φύλον είναι αρκούντως διαφοροποιημένο, ημπορεί να εκδηλώνεται με μια σχετική ανεξαρτησία από τις σωματικές του προϋποθέσεις. Από αυτήν την άποψη όλοι οι ορμονικοί χειρισμοί στους οποίους επιδίδονται οι σύγχρονοι βιολόγοι έχουν στην πραγματικότητα έναν χαρακτήρα «νεκρομαντικό», βασιζόμενοι στην αβαθή και εσφαλμένως γενικευμένη ιδέα ότι το φύλο εξαρτάται από μια διαφορετική «ορμονική συνταγή». Οι ορμονικοί συνδυασμοί ημπορούν όντως να αλλοιώσουν με επιτυχία τα αληθινά χαρακτηριστικά του φύλου στα ζώα και στους κατ’ ελάχιστον διαφοροποιημένους ανθρωπίνους τύπους, όχι όμως στους ολοκληρωμένους, «τυπικούς» άνδρες και στις «τυπικές» γυναίκες.
Αυτή η ανεξαρτησία από τις «σωματικές προϋποθέσεις» επιβεβαιώνεται και σε ορισμένες περιπτώσεις ευνούχων, των οποίων ο φυσικός ακρωτηριασμός όχι μόνον δεν κατορθώνει να καταστρέψει την σεξουαλική ορμή, αλλά ούτε καν να βλάψει την εσωτερική τους αρρενωπότητα. Έχουν υπάρξει πολλά τέτοια ιστορικά παραδείγματα, περιλαμβανομένου του Φιλεταίρου της Περγάμου ιδρυτού της δυναστείας των Ατταλιδών, του Ναρσή, που ήταν ένας από τους καλυτέρους στρατηγούς του οψίμου αρχαίου κόσμου, του Αριστονίκου γενναίου στρατηγού και παιδικού φίλου του Βασιλέως Πτολεμαίου Ε’ του Επιφανούς της Αιγύπτου, του Ευτροπίου -συμβούλου του Αυτοκράτορος Αρκαδίου- που ανήλθε στο αξίωμα του Υπάτου και απέκρουσε την ουννική εισβολή το 398 μ. Χ., του τολμηρού στρατηγού Σολόμωντος (ενός από τους υπασπιστές που είχεν ο θρυλικός στρατηγός Βελισάριος), που έγινε μετέπειτα κυβερνήτης της Λιβύης, του βοσνιακής καταγωγής, αρειμανίου Χαντίμ Ατίκ Αλή πασά Μεγάλου Βεζύρη του Βαγιαζήτ του Β’, του Γαλάτη φιλοσόφου Φαβωρίνου που ήκμασε στην Ρώμη κατά την βασιλεία του Αδριανού, καθώς και του φημισμένου θεολόγου και φιλοσόφου Πέτρου Αβελάρδου, μεγαλυτέρου ελευθερόφρονος του Μεσαίωνος, αληθούς προδρόμου του Γάλλου Ζαν Ζακ Ρουσώ και του Γερμανού Ιμμάνουελ Καντ, μεταξύ πολλών άλλων.
Α. Κωνσταντίνου
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/kosmothewrhseis-palh-twn-idewn-politikes-praktikes-kai-koinwnika-reuma4#ixzz5epWPyRCq
