Άρθρο στην εφημερίδα Χρυσή Αυγή
Η συνεπής ιχνηλάτηση της εξέλιξης του Εθνικισμού, εστιάζεται στοιχειωδώς στην κλιμακωτή διαδοχική μελέτη ορισμένων φάσεων και συγκεκριμένων όψεων της Εθνικής Θεωρίας, αρχικά κατά την ιστορικά «κοσμογονική» περίοδο του Μεσοπολέμου, ώστε να ανιχνευθούν οι ποικίλες απόπειρες σύλληψης, τροποποίησης, ανανέωσης, αναπροσδιορισμού και στοιχείωσης του Εθνικού Ιδεώδους και του Εθνικού μας Οράματος, ιδίως από την περίοδο μετά την Μικρασιατική Καταστροφή και ένθεν. Ως όραμα νοείται μια μορφή που λαμβάνει χώρα στην συνείδηση και η οποία δεν απορρέει από τις αισθήσεις, αλλά από την φαντασία, ως προέκταση της βιωματικής εμπειρίας.
Η μορφή του οράματος δεν περιορίζεται σε μία μόνον «αίσθηση» (όπως η όραση), μπορεί δε να εμπεριέχει και πνευματικές ποιότητες όπως τα συναισθήματα, καθιστάμενη πολυαισθητική και τελικά εν μέρει υπερπραγματική. Ιδεώδες. Η γενικότερη σημασία του όρου δηλώνει οτιδήποτε θεωρείται «υποδειγματικό πρότυπο», τόσον ως ύπαρξη όσο και ως δράση ή ως κατάσταση ιδιόμορφης ηθικότητας. Έτσι, ο όρος αυτός ενέχει το μέγιστο βαθμό ευκταίας τελειότητας και μπορεί ν’ αφορά είτε πρόσωπο, είτε απτό αντικείμενο, είτε ιδιότητα. Επειδή όμως αποτελεί τον μέγιστο και τελικό σκοπό της ανθρώπινης βούλησης, θεωρείται πως μπορεί επίσης ν’ ανταποκρίνεται στις ημιθεϊκές απαιτήσεις της «τέλειας ύπαρξης» ή της προμηθεϊκής πραγμάτωσής της. Το Φρόνημα είναι όρος ο οποίος χρησιμοποιείται για ν’ αναφερθούμε στην νοοτροπία και στην εξ αυτής απορρέουσα αντίληψη.
Η επίτευξη του φρονήματος είναι κυρίως πρόβλημα της εκπαίδευσης, για την αφομοίωση «της σωστής πίστης με τον σωστό τρόπο». Έτσι, η επίτευξη του κατάλληλου Εθνικού Φρονήματος θεωρείται ως το ελάχιστο απαιτούμενο πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση σχηματισμού και βίωσης της Εθνικιστικής Πολιτείας. Αποτελεί συγκερασμό της συναίσθησης και της ακόλουθης συνείδησης που διαμορφώνει κάποιος για την αξία και τις δυνατότητες του εαυτού του και της ευρύτερης ομάδας, του Λαού, δηλαδή του ζώντος Έθνους του. Εθνική Συνείδηση είναι η γνώση και το βίωμα της ιδιαίτερης φύσης του Έθνους στο οποίο ανήκουμε, η συνείδηση όλων των χαρακτηριστικών γνωρισμάτων που συναποτελούν και συνδιαμορφώνουν το Έθνος στην ιστορική του εξέλιξη, η γνώση του λαϊκού και φυλετικού χαρακτήρα, του πολιτισμού και της ιστορίας του, επιπλέον δε η συνείδηση ότι ανήκουμε στο ίδιο Έθνος αλλά και η συνείδηση των υποχρεώσεών μας προς αυτό!
Ιστορικά, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και την εξαπόλυση της Παγκοσμιοποίησης με μόνο πόλο τις ΗΠΑ, βρισκόμαστε στην κορύφωση της παγκόσμιας δικτατορίας των «δικαιωμάτων του ανθρώπου», τα οποία έχουν αναχθεί ισχυρώς και εμμέσως σε μία νέα «θεότητα – Λογική», κατά της οποίας ουδεμία κριτική μπορεί να ασκηθεί. Παράλληλα, έχουν συγκροτηθεί και λειτουργούν ως ένας πολυσύνθετος κανονιστικός μηχανισμός νομιμοποίησης – επιβολής – συναίνεσης – αφομοίωσης ποικίλων πολιτικών, που ελάχιστα ή ουδόλως σχετίζονται με τα δικαιώματα τα οποία έρχονται αυτόκλητες «να προστατέψουν» αυτές οι πολιτικές.
Στόχος είναι πάντοτε τα Ευρωπαϊκά Έθνη, οι (εν πολλοίς αγελοποιημένοι και ολοένα αποχαυνούμενοι) ευρωπαϊκής προέλευσης Αμερικανοί, οι «κυρίαρχοι ετεροφυλόφιλοι άνδρες», ενώ «δύστυχα θύματα» είναι μόνιμα οι «κακόμοιρες» μειονότητες, ο τρίτος κόσμος, οι γυναίκες (κατά προτίμηση οι μισαλλόδοξες φεμινίστριες), οι ομοφυλόφιλοι κ.ο.κ. Αυτή η ενοχική κατηγοριοποίηση, δηλαδή ο συλλήβδην χαρακτηρισμός κάποιων συλλογικών ταυτοτήτων ως «καλών» ή «κακών», αποτελεί τυπικό γνώρισμα μίας απλουστευτικής και μισάνθρωπης ιδεολογίας των κατώτερων ενστίκτων, εκδηλωμένων ιστορικά σε πολλά από τα χαρακτηριστικά του μπολσεβικισμού.
Αυτό όμως το κωμικοτραγικό ιστορικό γεγονός δεν αποτρέπει τους ταχαδημοκράτες οπαδούς της πληβειακής και οχλοκρατούμενης ιδεολογίας των «δικαιωμάτων του ανθρώπου» να σκέπτονται «μηρυκαστικά» και ομογενοποιημένα και να προσπαθούν πρωτίστως με βαρβαρικό ζήλο να εξοντώσουν ηθικά-κοινωνικάιδεολογικά και ενίοτε φυσικά τους αντιπάλους τους, ακριβώς όπως έπρατταν ανενδοίαστα ανά το παγκόσμιον οι άθλιοι μπολσεβίκοι με το σατανικό εφεύρημα του «εχθρού του λαού».
Όποιον κατέτασσαν οι κομισάριοι στους «εχθρούς του λαού» κατέληγε ταχέως ως κερματισμένο κουφάρι σ’ ερημικό μέρος, ή στα κτηνώδη γκουλάγκ για αναμόρφωση – συμμορφωτική «περιποίηση» ή βραδέως… πάλι ως τυραννισμένο κουφάρι σ’ ερημικό μέρος (αλλά αποστεωμένο, μια «ανθρώπινη σκιά», ένα απολειφάδι… αφού πρώτα είχε εργαστεί επί μακρόν ως άμισθος και ανέξοδος δούλος των σοβιέτ).
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/pujida-idewnejelijh-kai-ptuches-tou-ethnikismou#ixzz5es9gWxDO