Άρθρο στην εφημερίδα “Χρυσή Αυγή”
Το ανθρώπινο ον έχει μιαν υλική και μιαν οντολογική πλευρά (δηλαδή εκείνη που αφορά στις αρχές της ύπαρξής του και της συγκρότησης του, στη φύση και στην ουσία του). Η ανάγκη για την αυτοσυντήρηση, προφανώς υπακούει και αντιστοιχεί στην υλική πλευρά της ζωής. Παράλληλα όμως, ο ίδιος άνθρωπος θέτει πολλαπλά ερωτήματα στην ζωή του: σχετικά με τον ρόλο του που προκύπτει επειδή ανήκει σε ένα διακριτό εθνικό σύνολο, σχετικά με την ύπαρξη του Θεού, σχετικά με τον όποιο και όσο καθορισμό που εξάσκησε επάνω ο εθνικός του πολιτισμός –ο οποίος βεβαίως τον συνοδεύει από την γέννησή του-, δηλαδή για τις εγγενείς αλλά κι επιγενετικές μορφοποιητικές αιτίες της στάσης ζωής του και διαμόρφωσης των αξιολογικών του κριτηρίων.
Μεταξύ της υλικής και της οντολογικής διάστασης του ανθρωπίνου όντος υφίσταται και μία τρίτη ευρεία ενδιάμεση περιοχή, η ζώνη του «ατομικού εγώ» κάθε ανθρώπου, η οποία σχετίζεται με την εργασιακή απασχόληση, την κοινωνική θέση, την ταξική διαστρωμάτωση, την εκπαίδευση, την παιδεία και την μόρφωση του ανθρώπου αυτού. Είναι δηλαδή μια υπαρξιακή πτυχή που ανατροφοδοτεί αμφότερες τις άλλες πλευρές. Ο Εθνικισμός αντιλαμβάνεται τον άνθρωπο ως ολότητα. Βεβαίως συνεκτιμά σ’ αυτήν την ολότητα τις υλικές ανάγκες, αλλά κυρίως αντιμετωπίζει τον άνθρωπο ως «Πρόσωπο», ως φορέα μιας μοναδικής ιδιοσυστατικής ταυτότητας, γεννήτορα πολιτισμού και δραστικό παραγωγό ιστορίας.
Ο άνθρωπος για τον Εθνικισμό δεν είναι μόνον ο πλέον εξελιγμένος γνωστός βιολογικός οργανισμός, διότι τότε δεν θα διέφερε παρά ελάχιστα από τα άλλα θηλαστικά ζώα στην ομάδα των οποίων ανήκουμε ταξινομικά. Ο άνθρωπος είναι «Πρόσωπο» και αποκτά πνευματική οντότητα – ταυτότητα, μέσα από την διαδραστική αλληλεπίδραση του με το πολιτιστικό του περιβάλλον. Αυτό με την σειρά του διαθέτει πρωτίστως συγκεκριμένα, σαφή εθνικά χαρακτηριστικά, όχι διεθνή και οικουμενικά, αφηρημένα σκηνοθετικά συστατικά.
Τα Έθνη δημιουργούν τους πολιτισμούς κι οι άνθρωποι αναπτύσσουν την συνείδηση, τις αξίες, την αισθητική αντίληψή τους και την μνήμη τους, μέσα στα ξεχωριστά και μοναδικά εθνικά τους περιβάλλοντα, ανάμεσα σε οικείους πληθυσμούς, συγγενείς φυλετικά και πολιτιστικά. Αντίθετα ο φιλελευθερισμός κι ο μαρξισμός, αποτελούν ετεροχρονισμένα παράγωγα μιας δόλιας, στενόκαρδης και υλιστικής κοσμοθεώρησης ενός ιδιότυπου «νομαδικού», αρρίζωτου κοσμοπολιτισμού, εστιάζονται δε αποκλειστικά στην υλική και ενστικτώδη, στην «ερπετοεγκεφαλική» και ζωωδέστερη πλευρά του ανθρώπου. Ο Εθνικισμός υποστηρίζει ανενδοίαστα την οικονομική, πολιτική και κοινωνική οργάνωση που είναι συγκροτημένη επάνω στην βάση των ανεξαρτήτων εθνικών κρατών, ερχόμενος σε άμεση αντιδιαστολή με τις κάθε προέλευσης και χροιάς απολογητικές απόψεις για υπερεθνικές εξουσίες, υπερεθνικές κυρίαρχες τάξεις και υπερεθνικές κυβερνήσεις. Αντίκειται δηλαδή σε ότι αμφισβητεί την ιστορική διαδρομή, την υφή και τις λειτουργίες του Έθνους ως πολιτικού υποκειμένου.
Η ίδια η φύση του πλουτοκρατικού συστήματος του καπιταλισμού, είναι τέτοια, ώστε μέσα από την περαιτέρω ανάπτυξη και εξέλιξή του, θα αναπτύσσει ολοένα και περισσότερο μιαν ολότελα διεθνοποιημένη υπερεθνική οικονομία, με υπερεθνικά κέντρα οικονομικής αλλά βέβαια και πολιτικής εξουσίας. Η πολιτική και πολιτειακή υφή και λειτουργία θα υφίστανται ολοσχερή εθνοαποδόμηση. Συνεπώς ο πλουτοκρατικός καπιταλισμός (και δη στις ποικίλες σύγχρονες μορφές του κοσμοπολίτικου φιλελευθερισμού) εξαλείφει σταδιακά, ύπουλα και ριζικά τις εθνικές παραδόσεις, τους εθνικούς πολιτισμούς και την ίδια την εθνική συνείδηση των λαών και τα αντικαθιστά με τον κοσμοπολιτισμό. Εξαλείφει κάθε ίχνος λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας αντικαθιστώντας την με την τερατώδη εξουσία των πολυεθνικών και τα αδίστακτα υπερεθνικά κέντρα αποφάσεων.
Κατά συνέπειαν, ο Εθνικισμός σήμερα θέτει αναπόφευκτα το ζήτημα της καταδίκης, απόρριψης και ανατροπής των υπερεθνικών κέντρων οικονομικής και πολιτικής εξουσίας, αλλά ανασυγκροτεί με σφοδρότητα και τα ζητήματα της εθνικής ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας. Άρα, σε αντίθεση με ότι συνέβαινε την εποχή κατά την οποία τα κέντρα οικονομικής και πολιτικής εξουσίας είχαν μόνον «εθνική» βάση, ο Εθνικισμός, τώρα δεν μπορεί παρά να είναι απόλυτα αντικαπιταλιστικός, αλλιώς δεν είναι Εθνικισμός. Αφού σήμερα η τρέχουσα εξέλιξη του ραγδαία μεταλλασσόμενου καπιταλισμού αφανίζει τα έθνη, η αντικαπιταλιστική και αντιφιλελεύθερη επιλογή μας είναι μονόδρομος.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/pujida-idewn-ejelijh-kai-ptuches-tou-ethnikismou-b-meros#ixzz5fRZ0mJH5
