Το ΚΚΕ έχει στο ενεργητικό του τρεις αιματηρές απόπειρες καταλήψεως της εξουσίας με τη βία των όπλων και ένταξης της Ελλάδας στο σοβιετικό μπλοκ.
Πρώτα κατά τη διάρκεια της κατοχής, που καπηλευόμενο τα πατριωτικά και αγωνιστικά αισθήματα του λαού, ίδρυσε τους δούρειους ίππους: ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΕΠΟΝ κ.α., και εξόντωσε την πλειονότητα των εθνικών αντιστασιακών οργανώσεων. Επιδίωξή του ήταν όπως δήλωσε ο Γ. Σιάντος ηγέτης του ΚΚΕ, στον Γιουγκοσλάβο κομμουνιστή στρατηγό Τέμπο, η δημιουργία των προϋποθέσεων για την βίαιη κατάληψη της εξουσίας, μετά την αποχώρηση των κατακτητών.
Ο Γιάννης Ιωαννίδης είναι σαφέστατος και αποκαλυπτικός. Στις «Αναμνήσεις» του λέει: «Μόλις έφτασα στην Αθήνα ρώτησα τον Σιάντο αν έχουμε επαφή με την Κ.Δ. Μου είπε ότι δεν έχουμε. Κάναμε τίποτα, ρωτάω, για ν’ αποκτήσουμε επαφή; Δεν κάναμε τίποτα, μου λέει. Χωρίς επαφή με την Κ.Δ., δουλειά σωστή δεν θα κάνουμε…».
Μ’ άλλα λόγια: «Μόνοι μας δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Μόνο εκτελώντας τις σοβιετικές οδηγίες και εντολές μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για την πορεία μας»…
Δεύτερον κατά το προαποφασισμένο Δεκεμβριανό κίνημα του 1944, όπου διέπραξε απερίγραπτα εγκλήματα και βύθισε τον τόπο στο αίμα και το πένθος.
Να θυμήσουμε εδώ πάλι τον Ιωαννίδη. Αναφερόμενος σε συζήτησή του με τον Θόδωρο Μακρίδη (διοικητή του 3ου γραφείου του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ και στέλεχος του ΚΚΕ), λέει: «Από τα μέσα του 1943 εγώ είπα στον Θόδωρο τον Μακρίδη να κάνει ένα σχέδιο κατάληψης των Αθηνών με βάση τις δυνάμεις που υπάρχουν και που μπορούμε εμείς να έχουμε και τις δυνάμεις που έχουν αυτοί και μπορούνε να φέρουνε. Το σχέδιο αυτό έγινε. Το σχέδιο αυτό το κράτησα εγώ όλον τον καιρό».
Το επιβεβαιώνει και ο ίδιος ο Μακρίδης που αναφέρει: «Ο γράφων, κατά τον Σεπτέμβριον 1943 (μετά τήν κατάρρευσιν τής Ιταλίας) έλαβε διά του σ. Ζεύγου εντολήν να αποτελέση μέλος της Επιτροπής μελέτης συντάξεως έγγραφου σχεδίου ενεργείας διά την κατάληψιν του λεκανοπεδίου της Αττικής (Αθηνών-Πειραιώς-περιχώρων), συγχρόνως ή αμέσως μετά την αποχώρησιν (προβλεπομένην ως λίαν προσεχή) τών στρατευμάτων κατοχής…».
Και τρίτο κατά τον συμμοριτοπόλεμο, όπου σε συνεργασία με τις βαλκανικές κομμουνιστικές χώρες έδωσε την πλέον οργανωμένη μάχη για την υποδούλωση της χώρας και την φυλάκισή της στο σιδηρούν παραπέτασμα.
Στις 10 Ιανουαρίου του 1945, μετά από 33 αιματηρές μέρες του Δεκεμβριανού κινήματος, το ΚΚΕ αναγκάσθηκε να ζητήσει ανακωχή. Για τον κομμουνιστικό στρατό, τον ΕΛΑΣ η μάχη των Αθηνών είχε χαθεί οριστικά. Αλλά για το Έθνος δεν είχε ακόμα κερδηθεί η μάχη της Ελλάδας. Έτσι αποφασίσθηκε η διεξαγωγή συνομιλιών μεταξύ εκπροσώπων της Ελληνικής Κυβέρνησης και του ΚΚΕ-ΕΑΜ οι οποίες κατέληξαν στη συμφωνία της Βάρκιζας, στις 12 Φεβρουαρίου του 1945. Βάσει της συμφωνίας, ο ΕΛΑΣ ανέλαβε την υποχρέωση να παραδώσει στο κράτος το σύνολο του δηλωθέντος οπλισμού του.
| Οπλισμός |
Υποχρέωση |
Παρέδωσαν |
| Τυφέκια |
41.500 |
48.993 |
| Οπλοπολυβόλα |
1050 |
1412 |
| Αυτόματα |
650 |
713 |
| Βαρειά Πολυβόλα |
315 |
489 |
| Ομαδικοί όλμοι |
55 |
81 |
| Ατομικοί όλμοι |
107 |
138 |
| Πυροβόλα |
52 |
57 |
| Ασύρματοι |
15 |
17 |
Τι φοβερή ευσυνειδησία! Το κράτος για μια ακόμα φορά κοιμήθηκε από την τόσο καλά παρουσιασμένη “κομμουνιστική ειλικρίνεια” και τις διακηρύξεις περί δημοκρατίας. Δηλώνει ο Δημ. Παρτσαλίδης από τα κορυφαία μέλη της ηγεσίας του ΚΚΕ στην 7η ολομέλεια του Μαΐου 1950: «Το σύνθημα της ομαλής δημοκρατικής εξέλιξης μας διευκόλυνε να καταχτήσουμε τις μάζες, για την ανάγκη της καινούργιας εξόρμησης».
Άγνωστο στο ευρύ κοινό, αλλά εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι από τη Συμφωνία της Βάρκιζας μέχρι και τον Δεκέμβριο του 1946 ανευρέθησαν από τον Ελληνικό Στρατό, επιμελώς κρυμμένα και σε άριστη κατάσταση 41.347 τυφέκια, 810 πολυβόλα, 2010 αυτόματα, 168 ομαδικοί όλμοι, 96 πυροβόλα, 137 αντιαρματικά τυφέκια και 3534 περίστροφα. Υλικό που ξεπερνά κατά πολύ αυτό που παραδόθηκε στη Βάρκιζα.
Με τη Συμφωνία, το ΚΚΕ είχε ήδη την προοπτική του τρίτου γύρου. Πετυχαίνει την ατιμωρησία των ηγετών του, διατάσσει την απόκρυψη όλων των καλών όπλων και φυγαδεύει ορισμένα βασικά στελέχη του στις γειτονικές κομμουνιστικές χώρες. Αυτά μετά από ειδική εκπαίδευση αποτέλεσαν τους πυρήνες της νέας ένοπλης εξορμήσεως. Έτσι η Βάρκιζα ήταν η μεγάλη ευκαιρία για την επαναστατική ανασύνταξη του ΚΚΕ.
Το επιβεβαιώνει και ο ίδιος ο αρχηγός του ΚΚΕ, ο Ν. Ζαχαριάδης στο βιβλίο του «Προβλήματα καθοδήγησης του ΚΚΕ» (έκδοση της ΚΕ του ΚΚΕ, Ιούλιος 1952) όπου γράφει:
«Η στρατηγική του ΚΚΕ, στην άμεση μεταβαρκιζιανή περίοδο ήταν στρατηγική ύστερα από μια αναγκαστική υποχώρηση, στρατηγική υποχωρητικού ελιγμού, που όμως γρήγορα πέρασε στην ανασύνταξη των δυνάμεων για το πέρασμα στη νέα επίθεση».
Η κομμουνιστική προπαγάνδα ισχυριζόταν επί μακρόν ότι το ΚΚΕ δεν θέλησε τον τρίτο γύρο και ότι ο συμμοριτοπόλεμος προκλήθηκε από τον μοναρχοφασισμό. Αυτά υποστήριζαν και ενώπιον της Βαλκανικής επιτροπής του ΟΗΕ, όχι μόνο οι ίδιοι οι κομμουνιστές, αλλά και οι αφελείς συνοδοιπόροι τους. Οι κομμουνιστικοί όμως ισχυρισμοί, διαψεύδονται από το ίδιο το ΚΚΕ.
Σε πλήρη σύμπνοια με το ΚΚΕ, ο Τίτο το καλοκαίρι του 1945, θα καταγγείλει την Ελλάδα για καταπίεση των μειονοτήτων. Την ίδια καταγγελία θα κάνουν και οι Χότζα της Αλβανίας και Δημητρόφ της Βουλγαρίας.
Η εξαπόλυση του συμμοριτοπόλεμου αποφασίστηκε από την 2η ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ στις 12 Φεβρουαρίου 1946 πρώτη επέτειο της υπογραφής της Συμφωνίας της Βάρκιζας. Πράγματι στις 17 Φεβρουαρίου 1946 ο Ριζοσπάστης δημοσίευσε το κείμενο της αποφάσεως, αλλά στο 4ο κεφάλαιο και στο συγκεκριμένο σημείο αναφοράς, υπάρχουν μόνο αποσιωπητικά. Άλλη μια φορά στάχτη στα μάτια του έτσι κι αλλιώς κοιμισμένου κράτους. Τι έκρυβε το ΚΚΕ από την κοινή γνώμη, που την σφυροκοπούσε με τις υποσχέσεις για ειρηνική εξέλιξη και ομαλότητα;
Ο αρχηγός του ΚΚΕ Ν. Ζαχαριάδης δίνει ο ίδιος την απάντηση: «Η απόφαση για την επανάληψη του ένοπλου αγώνα, πάρθηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1946, επέτειο της Συμφωνίας της Βάρκιζας, με τη ρητή επίσημη βεβαίωση του Τίτο, ότι θα μας δώσει ουσιαστική συμπαράσταση».
Την αποκάλυψη αυτή όμως ο Ζαχαριάδης την έκανε μετά την συντριβή των κομμουνιστικών συμμοριών, προσπαθώντας να αποδώσει τις ευθύνες για την ήττα, στις αθετηθείσες υποσχέσεις των Γιουγκοσλάβων.
Και για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η απόφαση για την εξαπόλυση του συμμοριτοπολέμου ελήφθη από την 2η ολομέλεια του Φεβρουαρίου 1946, έχομε και την ομολογία και του 8ου Συνεδρίου του ΚΚΕ. Στην Αυγή, το όργανο της ΕΔΑ, στις 9 Σεπτεμβρίου 1961, δημοσιεύονται τα παρακάτω αποκαλυπτικά: «Η Κ.Ε., μπροστά στην πίεση των Άγγλων ιμπεριαλιστών και της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας, αποφάσισε στη 2η ολομέλειά της (Φλεβάρης 1946) την αποχή από τις εκλογές και τον προσανατολισμό στην ένοπλη πάλη».
Και συνεχίζει λίγο παρά κάτω: «Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την ένοπλη πάλη».
Οι επισήμως αναγνωρισμένες ημερομηνίες από το ΚΚΕ ενάρξεως του συμμοριτοπολέμου είναι η 12η Φεβρουαρίου 1946 (απόφαση της 2ης ολομέλειας) και η 30η Μαρτίου 1946 (επίθεση της συμμορίας του καπετάν Μπαρούτα κατά του σταθμού χωροφυλακής του Λιτόχωρου, όπου και κατέσφαξαν όλους σχεδόν τους ένστολους). Πρέπει όμως να προστεθεί και η 8η Οκτωβρίου 1947, οπότε ο Ζαχαριάδης με άρθρο του στον Ριζοσπάστη, με τίτλο «Υπέρ βωμών και εστιών», κήρυξε επισήμως τον συμμοριτοπόλεμο. Ας σημειωθεί ότι από την συμφωνία της Βάρκιζας μέχρι και την επίθεση στην Κόνιτσα, δηλ. σχεδόν για τρία ολόκληρα χρόνια το ΚΚΕ απολάμβανε πλήρους νομιμότητας και ανέπτυσσε ελεύθερα την αντεθνική του δράση.
Στο ίδιο αυτό χρονικό διάστημα, η Σ.Ε. και οι δορυφόροι της κατηγορούσαν την Ελλάδα ότι διώκει τις «σλαβικές μειονότητες» και να υποστηρίζουν ότι «Σλαβομακεδόνες» και «δημοκρατικοί» Έλληνες αναγκάζονται λόγω της τρομοκρατίας να ζητούν άσυλο στις κομμουνιστικές χώρες.
Στις 22 Ιουνίου 1945 δημοσιεύθηκε στο Ριζοσπάστη μια ψευδής επιστολή ενός δήθεν αντισυνταγματάρχη πεζικού ο οποίος «απεκάλυπτε» ότι σχεδιάζεται ελληνική εισβολή στην Αλβανία.
Στις 2 Αυγούστου 1945 κατά τη διάρκεια της διάσκεψης του Πότσδαμ, η Σ.Ε. ζήτησε να της παραχωρηθεί, για λόγους ασφαλείας στρατιωτική βάση στην Θεσσαλονίκη ή την Αλεξανδρούπολη. Και τον Ιανουάριο του 1946 κατέθεσε προσφυγή στο συμβούλιο ασφαλείας του ΟΗΕ κατά τις Ελλάδος με τις παραπάνω κατηγορίες.
Πλήρης και η διπλωματική βοήθεια, πέραν της στρατιωτικής που δεχόταν το ΚΚΕ. Ο αρχηγός του ΚΚΕ διαβεβαιώνει την 6η Δεκεμβρίου 1949: «Είναι ολοφάνερο, ότι το ΚΚΕ δεν μπορούσε να προχωρήσει σε μια ένοπλη αντιπαράθεση, χωρίς να έχει εξασφαλισμένα τα νώτα».
Ταυτόχρονα ο Ζαχαριάδης προσπαθούσε να παραπλανήσει και να υπονομεύσει το ηθικό του Ελληνικού Στρατού διατυπώνοντας τον Φεβρουάριο του 1946 τα εξής εξωφρενικά: «Οι Έλληνες αξιωματικοί μπορεί νάναι οι περισσότεροι παρασυρμένοι και πολλοί μάλιστα τυφλωμένοι από αντικομμουνισμό και αντιεαμισμό. Όμως δεν παύουν νάναι ειλικρινείς, τίμιοι και αγνοί πατριώτες. Αυτό δημιουργεί τη δυνατότητα συνεννόησης και προσέγγισης μαζί τους. Η θέση του στρατού είναι στο μέτωπο της εθνικής τιμής και ανεξαρτησίας».
Τον Αύγουστο του 1946 βγήκε στο βουνό με διαταγή του ΚΚΕ, ο Μάρκος Βαφειάδης καπετάνιος της ομάδας μεραρχιών του ΕΛΑΣ Μακεδονίας για να αναλάβει την ηγεσία των συμμοριών και στο τέλος του ίδιου έτους ίδρυσε το Γενικό Αρχηγείο του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος.
Ο Ζαχαριάδης ζητά την βοήθεια της Σοβιετικής Ένωσης, μέσω του Βούλγαρου Δημητρόφ ο οποίος του διαμηνύει στις 31 Δεκεμβρίου 1946: «Αυτή τη στιγμή δεν πρέπει να υπολογίζετε τη ζητούμενη βοήθεια. Θα πρέπει να περιμένετε. Δημητρόφ». Στις 10 Ιανουαρίου 1947, ο Ζαχαριάδης αποφασίζει να στείλει προσωπική επιστολή (δημοσιεύθηκε στην «Αυγή», τον Δεκέμβριο του 1979) στον Στάλιν, ζητώντας και πάλι βοήθεια.
Ο Στάλιν τον αγνοεί και ο Ζαχαριάδης στρέφεται προς τον ηγέτη της Γιουγκοσλαβίας, Τίτο, ο οποίος εμφανίζεται πρόθυμος να τον βοηθήσει. Όχι όμως χωρίς ανταλλάγματα. Ο Τίτο έθεσε τους όρους για παροχή βοήθειας στην ελληνική κομμουνιστική αντιπροσωπεία, της οποίας ηγούνταν ο Λεωνίδας Στρίγκος, ένας εκ των ιδρυτικών στελεχών του ΚΚΕ, οι οποίοι ήταν οι εξής:
1. Οι δυνάμεις του ΔΣΕ να δεχθούν την συγκυριαρχία της σλαβομακεδονικής ΣΝΟΦ.
2. Τα ένοπλα ελληνικά τμήματα να ισούνται αριθμητικά με αυτά της ΣΝΟΦ, της οποίας αρχηγός ορίστηκε ο Γκότσεφ.
3. Μετά την επικράτηση του ΔΣΕ, οι περιοχές της Καστοριάς, της Φλώρινας και της Αριδαίας, θα περνούσαν στην κυριαρχία της Γιουγκοσλαβίας.
Ο Στρίγκος διαβίβασε τους όρους του Τίτο στον Ζαχαριάδη κι αυτός τους έκανε δεκτούς. Στις 10 Φεβρουαρίου 1947, ο Ζαχαριάδης δεν θα παραλείψει να ευχαριστήσει με επιστολή του τον Τίτο για την βοήθειά του.
Τον Ιούνιο του 1947 στο συνέδριο του ΚΚ Γαλλίας, ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ, Πορφυρογένης διακήρυξε τη δημιουργία «μιας λεύτερης δημοκρατικής Ελλάδας με δική της κυβέρνηση και κρατική υπόσταση».
Τον Σεπτέμβριο του 1947 η 3η ολομέλεια του ΚΚΕ κήρυξε επισήμως την επανάσταση και στις 24 Δεκεμβρίου αναγγέλθηκε ο σχηματισμός «Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης» με πρωθυπουργό τον καπετάν Μάρκο. Την επομένη 25 Δεκεμβρίου 1947 ιερή μέρα οι άνανδροι συμμορίτες επιτίθενται στην Κόνιτσα, αλλά η ηρωϊκή αντίσταση της φρουράς της, αποτρέπει την κατάληψη.
Τον Νοέμβριο του 1948, την καλύτερη εποχή για τους συμμορίτες, ο Ζαχαριάδης αναλαμβάνει ο ίδιος προσωπικά την αρχηστρατηγία, αφού καρατόμησε τον Μάρκο Βαφειάδη με την κατηγορία του οπορτουνιστή, δειλού, προδότη, καθάρματος, χαφιέ.
Αποκορύφωμα της αντεθνικής δράσης των συμμοριτών ήταν η κομιτατζίδικη απόφαση της 5ης ολομέλειας του ΚΚΕ που συνεκλήθη στις Πρέσπες στις 31 Ιανουαρίου 1949 και διεκήρυττε:
«Στη Βόρεια Ελλάδα ο Μακεδόνικος (Σλαβομακεδονικός) λαός τάδωσε όλα για τον αγώνα και πολεμά με μια ολοκλήρωση ηρωισμού και αντοθυσίας, πού προκαλούν τον θαυμασμό. Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία, ότι σαν αποτέλεσμα της νίκης του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας και της λαϊκής επανάστασης, ο Μακεδόνικος λαός θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάστασή του, έτσι όπως την θέλει ο ίδιος, προσφέροντας σήμερα το αίμα του για να την αποχτήσει. Οι Μακεδόνες κομμουνιστές στέκονται πάντα επικεφαλής στην πάλη του λαού τους».
Βάσει των προδοτικών του συμφωνιών με τους γείτονες συντρόφους, το ΚΚΕ είχε εντάξει στον στρατό του και τη «Σλαβομακεδονική Ταξιαρχία» του Γκότσε και επέτρεπε πλήρη ελευθερία του ΝΟΦ για την κομιτατζίδικη προπαγάνδα του και τα μακάβρια εγκλήματα κατά των Ελλήνων πατριωτών. Και ακόμα είχε αρχίσει να παρέχει και «σλαβομακεδονική εκπαίδευση» στα Ελληνόπουλα των ανταρτοκρατούμενων περιοχών της Μακεδονίας.
Ίλιγγο προξενεί η ανάγνωση και μόνο των στοιχείων της βοήθειας που προσέφεραν τα κομμουνιστικά κράτη στους συμμορίτες του ΚΚΕ. Ακόμα και ο πιό καλόπιστος ερευνητής δεν θα μπορούσε να πιστεύσει τον όγκο των στοιχείων αν αυτά δεν προέρχονταν από τα αρχεία των χωρών αυτών που ήρθαν στη δημοσιότητα μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Έτσι ενδεικτικά, τον Σεπτέμβρη του 1951, το ΚΚ Τσεχοσλοβακίας αποστέλλει επίσημη έκθεση για την υλική και οικονομική βοήθεια που έδωσε στο ΚΚΕ, στην Κεντρική Επιτροπή του Πανρωσικού Κομουνιστικού Κόμματος στη Μόσχα:
« Αγαπητοί σύντροφοι,
Το Πολιτικό Γραφείο της ΚΕ του ΚΚ Τσεχοσλοβακίας σας αποστέλλει πληροφορίες για τη βοήθεια μας προς το ΚΚΕ σε ό,τι αφορά αποστολές στρατιωτικού υλικού. Κατά την απογραφή του στρατιωτικού υλικού που παραδόθηκε από το τέλος του 1947 μέχρι το τέλος του 1948 διαπιστώθηκε ότι η συνολική του αξία ανέρχεται σε 750 εκατ. κορόνες (δηλαδή 15 εκατ. δολάρια). Κατά την διάρκεια της καμπανίας παραδόθηκαν :
1. Όπλα για το πεζικό: 600 πιστόλια, 2.500 οπλοπολυβόλα, 670 πολυβόλα, 275 πιστόλια φωτοβολίδων, 3.300 τυφέκια, 100 φλογοβόλα, 20 ανιχτευτές ναρκών.
2. Οπλισμός για το πυροβολικό: 115 όλμοι διαφόρων διαμετρημάτων, 50 πολυβόλα PL, 28 πυροβόλα διαφόρων διαμετρημάτων.
3. Πυρομαχικά για το πεζικό: 35.040 τροχιοδεικτικές σφαίρες, 48,5 εκατ. σφαίρες για ελαφρύ οπλισμό, 74.500 χειροβομβίδες, 10.000 αντιαρματικά βλήματα.
4. Πυρομαχικά για το πυροβολικό: 123.000 βλήματα όλμων διαφόρων διαμετρημάτων, 120.000 αντιαεροπορικά βλήματα, 123.000 βλήματα πυροβόλων διάφορων διαμετρημάτων.
5. Εκρηκτικά και υλικά μηχανικού: 13.300 μηχανισμοί ανάφλεξης, 10.000 σωλήνες εκρηκτικών, 500.000 πυροκροτητές, 1.400 κιλά δυναμίτη, 56 κιβώτια με υλικά μηχανικού.
6. Υγειονομικό υλικό: 1 ακτινοσκοπικό, 2 εξοπλισμοί νοσοκομειακών μονάδων, 200 κλίνες, διάφορα φάρμακα και υλικό επίδεσης.
7. Επικοινωνιακό υλικό: 10 κατασκοπευτικοί ασύρματοι, 1.000 τηλεγραφικοί μηχανισμοί, 10.000 ηλεκτρικά (γαλβανισμένα) στοιχεία, 500 χλμ. τηλεφωνικό καλώδιο, 2 ασύρματοι, 1 τηλεφωνικό κέντρο, 50 διασυνδέσεις και άλλα υλικά επικοινωνιών.
8. Τρόφιμα: 100 τόνοι αλεύρι, 105 τόνοι ζυμαρικά, 40 τόνοι ζάχαρη, 10 εκατ. τσιγάρα, 22 τόνοι βρόμη, 114 τόνοι κριθάρι, 1.000 τόνοι καθαρού οινοπνεύματος.
9. Στολές: 10.000 πουκάμισα, 10.000 παντελόνια, 20.000 καραβάνες φαγητού, 20.000 μαχαιροπίρουνα, 5.000 κουβέρτες, 2.000 σκηνές, 2.000 μάλλινα προϊόντα, 70.000 ζευγάρια υποδημάτων, 10.000 τακούνια, 30.000 ενισχυτές τακουνιών, 500 σαμάρια, 62.000 σήματα.
10. Μέσα μεταφοράς: 100 φορτηγά τριών τόνων, 32 οκτώ τόνων, 5 Ι.Χ., 4 νοσοκομειακά, 300 μοτοσικλέτες, 50 μπαταρίες αυτοκινήτων, 25 κιβώτια ανταλλακτικών, 12 τρακτέρ.
11. Οπτικό υλικό: 55 κιάλια, 28 διόπτρες με τρίποδα, 50 πυξίδες τσέπης.
12. Άλλο υλικό, εργαλεία: 1 εκτυπωτικό μηχάνημα, 50 χειροκίνητα τρυπάνια, 150 κασμάδες, 300 τσεκούρια, 10 σετ ξυλουργικών εργασιών, 10 σετ επιπλοποιού, 100 σετ κουρείων, 2 ξύλινες προπαρασκευασμένες κατοικίες, 82 μεταφερόμενα ντεπόζιτα, 3.000 κιλά σίδερα οικοδομών, 2.000 κιλά καρφιά, 200 πριόνια, 10.000 τμ υλικό κάλυψης, 2.000 φακοί τσέπης, 5.000 ηλεκρικά (γαλβανικά) στοιχεία, 10 σετ βουλκανιζατέρ, υλικά γραφείου, φωτογραφικό υλικό.
Απεριόριστη βοήθεια προσέφεραν και άλλες κομουνιστικές χώρες όπως η Γιουγκοσλαβία του Τίτο, η Βουλγαρία, η Αλβανία, η Ρουμανία και η Ουγγαρία. Η βοήθεια των Γιουγκοσλάβων υπολογίζεται σήμερα σε 35.000 τουφέκια, 3.500 οπλοπολυβόλα, 2.000 βαριά γερμανικά οπλοπολυβόλα, 7.000 αντιαρματικά όπλα, 10.000 νάρκες καθώς και ρούχα για 12.000 άτομα.
Επιπλέον, οι Ούγγροι κομουνιστές προσέφεραν κάθε μήνα 2 εκατ. φιορίνια από τον κρατικό τους προϋπολογισμό στο αντάρτικο του ΔΣΕ, ενώ οι Ρουμάνοι μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1947 παρέδωσαν στους Έλληνες συντρόφους τους 16 εκατ. Λέι.
Αυτό είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο εξελίχθηκαν οι φοβερές φάσεις της τριετίας των εγκλημάτων και της προδοσίας του ΚΚΕ. Ο συμμοριτισμός συνετρίβη από τον εθνικό στρατό και την ενεργή συμπαράσταση της πλειοψηφίας του λαού. Αυτό ομολογείται και από επιστολή του Π.Γ. προς τα μέλη του ΚΚΕ στην Αθήνα και Πειραιά τα οποία και κατηγορούνται ότι: «φοβούνται για τη ζωή τους, κατέχονται από ηττοπάθεια και τα περιμένουν όλα έτοιμα».
Κατά τα τρία περίπου έτη του συμμοριτοπολέμου, οι κομμουνιστές διέπραξαν θηριώδη εγκλήματα κατά των Ελλήνων: εφόνευσαν αθώους, τραυμάτισαν και ακρωτηρίασαν ανυπεράσπιστες γυναίκες, γέρους και παιδιά, απογύμνωσαν και βεβήλωσαν ναούς, βίασαν, άρπαξαν και κατέστρεψαν περιουσίες, πυρπόλησαν χωριά, βασάνισαν πατριώτες, ανατίναξαν γέφυρες, αχρήστευσαν σχολικά κτήρια και οργάνωσαν το μεγάλο έγκλημα του παιδομαζώματος. Είκοσι οκτώ χιλιάδες παιδιά από ηλικίας πέντε ετών και άνω, ανηρπάγησαν κτηνωδώς από τους γονείς τους και εσύρθησαν στις χώρες του παραπετάσματος για να αφελληνιστούν και να αποτελέσουν τις εφεδρείες του ΚΚΕ για τον τέταρτο γύρο που τον βιώνουμε στις μέρες μας.
Αστρονομικό το ποσό των ζημιών που ανέρχεται στο ύψος των 450 εκατομμυρίων δολλαρίων σε τιμές 1949. Κανένα νόημα δεν έχει η παράθεση των υλικών καταστροφών μιας και είναι γνωστό ότι η Ελλάδα κατεστράφη εκ θεμελίων και γύρισε αρκετά χρόνια πίσω.
Το αίμα των ηρώων που πρόταξαν τα στήθη τους στον συμμοριτισμό, αποτέλεσε το βάθρο πάνω στο οποίο πάτησε το πληγωμένο Έθνος και αναστήθηκε. Η Ελλάς είχε το ιστορικό προνόμιο να κερδίσει την πρώτη μάχη κατά του κομμουνιστικού ιμπεριαλισμού. Και η ανταμοιβή;
Αυτή ήρθε στις 18-09-1989 με το Νόμο 1863/ΦΕΚ 204 Α΄.
Άρθρο 1, παραγ.2: Όπου στην κείμενη νομοθεσία αναφέρεται ο όρος “συμμοριτοπόλεμος” αντικαθίσταται με τον όρο “εμφύλιος πόλεμος” και όπου “συμμορίτες” με τον όρο “Δημοκρατικός Στρατός”.
Άρθρο 2: «Αίρονται οι οποιεσδήποτε συνέπειες από καταδίκες αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης και όσων έλαβαν μέρος στον εμφύλιο πόλεμο.»
Άρθρο3: Δικαίωμα σύνταξης από το Δημόσιο Ταμείο κατά τις διατάξεις των άρθρων 2 εως 14 του Ν. 1543/1985 (ΦΕΚ 73) έχουν όσοι είχαν ενταχθεί σε ανταρτικές ομάδες ή οργανώσεις του άρθρου 9 του Ν. 1285/1982 ή στο «Δημοκρατικό Στρατό». Η ένταξη, αν λείπουν στοιχεία, αποδεικνύεται με ένορκη βεβαίωση δύο μαρτύρων.
Και στις 25 Μαίου του 2005, με εντολή που δόθηκε προς όλες τις Στρατιωτικές Μονάδες και δημοσιεύθηκε και στην εφημερίδα της κυβερνήσεως κυμάτισαν οι ελληνικές σημαίες μεσίστιες για την κηδεία του Χαρίλαου Φλωράκη αυτού που έφερε το βαθμό ανωτέρου αξιωματικού του σοβιετικού στρατού. Εθνικό Πένθος για αυτόν που έκανε το εθνικό μας σύμβολο κόσκινο από σφαίρες!
Το σκεπτικό της υπουργικής αποφάσεως; «Για τις προσφερθείσες εξαιρετικές υπηρεσίες προς την Πατρίδα και το Λαό».
Χωρίς μέτρο το μέγεθος της προδοσίας από τη σάπια μεταπολιτευτική «δημοκρατία».
Συναγωνιστές,
Ο αγώνας δεν τελείωσε στο Γράμμο. Ο Ελληνισμός βάλλεται. Η σωτηρία δεν πρόκειται να έρθει από τους πολιτικούς που λένε «κάψτε τη σημαία αν έτσι εκφράζεστε».
Οι αγώνες και οι θυσίες όλων εκείνων που κράτησαν την Ελλάδα μας ακέραιη, διαστρεβλώνονται και λησμονούνται.
Εμείς οι εθνικιστές-χρυσαυγίτες, δεν τους ξεχνάμε. Θα δικαιωθούν και σύντομα μάλιστα, μόλις θα ξημερώσει η Χρυσή Αυγή του Ελληνισμού.
Ζήτω το Έθνος.
Βασίλειος Γραμματικός
Τ.Ο. Αμπελοκήπων
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/h-afeleia-ths-sumfwnias-ths-barkizas#ixzz5fbOFzG58