Στο τέλος Ιανουαρίου, οι ηγέτες της Γαλλίας και της Γερμανίας συναντήθηκαν στη μικρή πόλη του Άαχεν για να υπογράψουν την γαλλογερμανική συνθήκη για την συνεργασία και την ένταξη, την «Συνθήκη του Aachen». Τα μέσα μαζικής «ενημέρωσης» έχουν σιωπήσει σε μεγάλο βαθμό σχετικά με αυτό το γεγονός, κυρίως διότι γνωρίζουν ότι επιβεβαιώνει απόλυτα, τους χειρότερους φόβους των Ευρωσκεπτικιστών.
Ο Πρόεδρος Macron και η προφανής νέα πολιτική «γκούρβι» του («θηλυκός γκουρού»), η μισελληνίς καγκελάριος Μέρκελ, δήλωσαν ότι η συνθήκη αυτή στηρίζεται στην ….. Συνθήκη των Ηλυσίων, που υπεγράφη από τον καγκελάριο Adenauer και τον πρόεδρο de Gaulle το 1963.
Προσεπάθησαν να την παρουσιάσουν ως δήθεν μέρος της μακροπρόθεσμης διαδικασίας συμφιλίωσης μεταξύ των δύο ευρωπαϊκών γιγάντων – αλλά στην πραγματικότητα, δεν είναι τίποτα τέτοιο.
Αυτή η συνθήκη, η οποία ονομάστηκε συνθήκη του Άαχεν, δεν αφορά απλώς στις γάλλο-γερμανικές σχέσεις, αλλά κυρίως στο μέλλον της γηραιάς Ευρώπης μας. Ορίζει τα νέα «μέτρα ενσωμάτωσης» σε όλους τους τομείς της ζωής, που υπερβαίνουν τα όσα έχουν υπογραφεί προηγουμένως, στην Λισαβόνα (2007) και στο Μάαστριχτ (1992).
Τα 26 άρθρα που αποτελούν την εν λόγω συνθήκη είναι ιδιαιτέρως ασαφή, προφανώς όχι κατά λάθος, αλλά ακριβώς για να αφήσουν ευρύτατο περιθώριο ενεργειών, σε όσους αναλάβουν να τα εφαρμόσουν. Σίγουρα πάντως, ακόμη και με την ασάφειά τους, προσφέρουν μιαν ανησυχητική ματιά για το μέλλον της Ευρώπης.
Για παράδειγμα, η συνθήκη προτείνει τη δημιουργία διασυνοριακών «ευρωζωνών», οι οποίες θα δημιουργηθούν στις περιοχές οι οποίες ευρίσκονται στα σύνορα Γαλλίας-Γερμανίας. Θα πρέπει να είναι δίγλωσσες και να ελέγχονται από μια ενιαία, πολυεθνική αρχή. Σε αυτές τις ζώνες η συνθήκη προβλέπει την ενσωμάτωση των δημοσίων υπηρεσιών και της τεχνολογίας των πληροφοριών, ένα μοντέλο το οποίο, εάν είναι επιτυχές, θα επεκταθεί σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη. Αφήνει επίσης, ανοικτό το ενδεχόμενο μιας πανευρωπαϊκής αστυνομικής δύναμης, η οποία θα στηριχτεί στην υφιστάμενη «EUROGENDFOR», η οποία θα διατηρεί τη δημόσια τάξη σε όλα τα κράτη !
Πολλοί ευρωσκεπτικιστές ευλόγως θα ανησυχήσουν ιδιαίτερα, για τις αμυντικές διατάξεις που περιέχονται στη συνθήκη. Προβλέπει την δημιουργία μιας «κοινής στρατιωτικής κουλτούρας», για την οποία προβλέπουν ότι «θα συμβάλει στη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού στρατού».
Γνωρίζουμε ήδη ότι το έργο αυτό βρίσκεται σε εξέλιξη, αλλά τώρα βλέπουμε την υπό ανασυγκρότηση πραγματικότητα των γαλλικών και γερμανικών ενόπλων δυνάμεων να συγχωνευθούν αποτελεσματικά σε μιαν ενοποιημένη δομή υπό πανευρωπαϊκή διοίκηση. Θα δημιουργηθεί κάτι που ονομάζεται «Γάλλο-γερμανικό Συμβούλιο Ασφαλείας», το οποίον, όπως ίσως έχετε υποθέσει, θα αποτελέσει τη βάση αυτής της νέας πανευρωπαϊκής διοίκησης.
Η συνθήκη αναφέρει τον συντονισμό τους σε αποστολές «διατήρησης της ειρήνης» («peace keeping»), αλλά οι σκεπτικιστές φοβούνται ότι αυτή η ενωμένη στρατιωτική δύναμη θα χρησιμοποιηθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση εναντίον πατριωτικών λαϊκών εξεγέρσεων όπως τα «Κίτρινα γιλέκα» στην Γαλλία, ή για να ανατρέψει Εθνικιστές ηγέτες στην Ουγγαρία ή στην Πολωνία, επ’ ωφελεία των ΗΠΑ και των Διεθνών Επικυριάρχων. Κάτι που προβλέπεται από τη Συνθήκη, η οποία υπόσχεται να …..εμβαθύνει τη συνεργασία για την «εσωτερική άμυνα».
Υπάρχουν επίσης άλλοι τομείς της Συνθήκης που φαίνονται πως οδηγούν στην διοικητική ενοποίηση των δύο εθνικών κρατών. Ένας σημαντικός τομέας μέσω του οποίου θα επιτευχθεί αυτό είναι η «τυποποίηση των οικονομικών κανονισμών» στις δύο χώρες. Είναι λογικό, τότε, να μοιράζονται έναν υπουργό οικονομικών εάν η οικονομική πολιτική είναι στην πραγματικότητα ίδια. Υπάρχουν επίσης και διοικητικές διατάξεις : Ένα μέρος της συνθήκης υποχρεώνει τις κυβερνήσεις της Γαλλίας και της Γερμανίας να διεξάγουν κοινές συνεδριάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου και να συμφωνούν αποτελεσματικά για κοινές πολιτικές, με στόχο την τελική ενοποίηση των δύο κυβερνήσεων σε μιαν υπερεθνική αρχή.
Στην επιφάνεια, αυτή η συμφωνία, φαίνεται να είναι ένα ακόμη βήμα προς την ευρωπαϊκή ενοποίηση κάτω από ένα ενιαίο Υπερκράτος.
Αλλά οι συνθήκες που περιβάλλουν τη συμφωνία και η φρενήρης βιασύνη σύστασης και υλοποίησής της, πρέπει να μελετηθούν για να εξακριβωθούν τα άλλα αφανή και άδηλα κίνητρα στο παιχνίδι.
Ένας κυνικός σχολιαστής θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι η Γαλλία και η Γερμανία, με την συγχώνευση που προωθείται, (σε ένα βαθμό και σε εκλογικό επίπεδο), θα συμβάλουν στη παγίωση και διασφάλιση της φιλελεύθερης, αντι-εθνικιστικής ηγεμονίας – οι γάλλοι Εθνικιστές δεν θα ψήφιζαν υπέρ AfD και αντιστρόφως-. Αυτό βασίζεται ουσιαστικά στην αρχαία διαβεβαίωση του Αριστοτέλη ότι η διάσπαση και η κατάκτηση μέσω της διαφορετικότητας είναι το αγαπημένο «εργαλείο του δεσπότη».
Η δημοκρατία αδυνατεί να λειτουργήσει επαρκώς μεταξύ ενός ετερογενούς πληθυσμού !
Επιπλέον, η καγκελάριος Μέρκελ αποσύρεται, επομένως δεν χρειάζεται να ανησυχεί για το ενδεχόμενο πολιτικό κόστος. Ομοίως, ο πρόεδρος Macron δεν έχει πολλά να χάσει καθώς πρέπει να παραδεχθούμε πως, ακόμη κι αν προσπαθούσε, δεν θα μπορούσε να …. χάσει κι άλλο σε δημοφιλία. Είναι εθνικά αρκούντως καταγέλαστος και κατάπτυστος.
Ωστόσον, όλα δεν είναι χαμένα. Αυτή η συνθήκη θα προκαλέσει, κατά πάσα πιθανότητα, προβληματισμό, θυμό και εν τέλει ποικιλόμορφη αντίδραση, τόσον στους Γερμανούς και τους Γάλλους, όσον και σε όλους τους υπολοίπους Ευρωπαίους, όταν γίνουν γνωστές οι πραγματικές διακλαδώσεις και παρενέργειές της.
Ο Εθνικισμός πρέπει να αντέξει και να ξεπεράσει και αυτήν την θύελλα, μέχρις ότου οι επικίνδυνοι και μισάνθρωποι «φιλελεύθεροι» πολιτικοί, μας δώσουν την ευκαιρία για ένα συντριπτικό πλήγμα σε βάρος των συνωμοτικών τυραννικών δυνάμεων, που απεργάζονται την υποδούλωση των Λαών και τον αφανισμό των Πατρίδων.
Α. Κωνσταντίνου
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/sunthhkes-amfishmou-eurwpaikou-mellontos#ixzz5fbOxuiEV