H «Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου», είναι μια σημαντική συνάντηση των παγκόσμιων ηγετών και εμπειρογνωμόνων στρατηγικής και επιχειρησιακής ασφαλείας που λαμβάνει χώρα κάθε Φεβρουάριο και ιστορικά χρησιμεύει ως σχεδιαστής-προπομπός των δια-Ατλαντικών τάσεων, καθώς και μια ένδειξη ως προς το ποια μεγάλα θέματα, «ανησυχούν» περισσότερο, εκείνους που χαράζουν την πολιτική σε Ευρώπη και ΗΠΑ.
Έτσι, το 2017 το ευρύ φάσμα αρχηγών κρατών, υπουργών Εξωτερικών, δημοσιογράφων και εμπειρογνωμόνων που παρευρέθησαν στο συνέδριο εκείνης της χρονιάς, εστίασαν κυρίως την προσοχή τους στην διεύρυνση του ρήγματος μεταξύ της Ευρώπης και των Ηνωμένων Πολιτειών.
Οι περισσότεροι παρατηρητές διαπίστωσαν ότι υπήρχε μεγαλύτερη τριβή κατά τη συνάντηση αυτή από ό, τι τα προηγούμενα χρόνια. Το Συνέδριο έχει παραδοσιακά συγκεντρώσει συχνότατα θερμούς «Ατλαντιστές», άτομα σαν τον αποθανόντα γερουσιαστή John McCain, που εξέφρασε ωμές απόψεις, αλλά στο τέλος της ημέρας, επιβεβαίωσε την ανάγκη για τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη να συνεργάζονται, όχι μόνο για κοινά συμφέροντα αλλά για «κοινές αξίες».
Αυτή πάντως η εποχή, σαφώς τελείωσε.
Στη διάσκεψη του τρέχοντος έτους έλαβαν μέρος περισσότερα μέλη του Κογκρέσου των ΗΠΑ από οποτεδήποτε άλλοτε στο παρελθόν — πάνω από 50! Αλλά κατά μήκος όλων των συνόδων και ολομελειών του συνεδρίου, οι διαφορές υπερίσχυσαν των κοινών σημείων.
Ο Pence κάλεσε τους Ευρωπαίους να συνταχθούν με τις ΗΠΑ και να αποχωρήσουν από την συμφωνία για τα πυρηνικά, με το Ιράν. Αντίθετα, η Μέρκελ και άλλοι ηγέτες ενίσχυσαν την υποστήριξή τους για την συμφωνία.
Πολλοί παρατηρητές, βλέπουν την αδιαμφισβήτητη ρήξη, τον διαχωρισμό ανάμεσα σε Ευρώπη και ΗΠΑ, ως απογοήτευση, καθότι αυτή η νέα πραγματικότητα θα μπορούσε να βοηθήσει μόνον εκείνες τις δυνάμεις σε Μόσχα και αλλού, που επιθυμούν μιαν ευρύτερη διάσπαση ανάμεσα στους παραδοσιακούς συμμάχους της Δύσης.
Στην Ευρώπη υπάρχει σοβαρή ανησυχία, για το χαμηλό επίπεδο των αμυντικών δαπανών (ένα θέμα που υπάρχει από τις ημέρες του ψυχρού πολέμου, αλλά που τώρα λαμβάνεται πολύ πιο σοβαρά), για την διαφαινόμενη απειλή καταστροφικής κυβερνοεπίθεσης και την προοπτική της κινεζικής κυριαρχίας στην τεχνολογία 5G.
Οι Ευρωπαίοι πολίτες, είχαν ελπίσει σε σχέδια ανάπτυξης προς ανατολάς (ενσωμάτωση κρατών όπως η Ουκρανία σε Δυτικές συμμαχίες) και προς τα Νότια (αναπτυξιακή ενίσχυση στην Αφρική και τη Μέση Ανατολή).
Τώρα, βλέπουν πως αντί να συνεργάζονται με τους γείτονές τους, έχουν συρθεί σε μια σχέση τριβής, καθώς μια ιδιαίτερα αντιπαραγωγική στάση έχει υιοθετηθεί από τις κυβερνήσεις τους σε προβλήματα που έρχονται από ανατολικά (η Ρώσο-Ουκρανική κρίση) αλλά και από τον νότο (αύξηση Αφρικανικού πληθυσμού, μετανάστευση, καθώς και το σοβαρότατο πρόβλημα σταθερότητας στην μεταπολεμική Συρία, ένα πρόβλημα που δημιουργήθηκε από τις Νατοϊκές ανάγκες)
Ακόμη, οι Ευρωπαίοι κουνούν το κεφάλι τους θρηνώντας για το Brexit και αναμένουν η απουσία του Ηνωμένου Βασιλείου να γίνει περισσότερο αισθητή στο μέλλον, καθώς η Βρετανία θα λειτουργήσει εκτός Ε.Ε.
Η Ευρώπη αποδέχεται ότι, το μέλλον του ΝΑΤΟ και οι δυνατότητές του έχουν σημασία.
Αλλά οι πολιτικοί ιθύνοντες πρέπει να ξεφύγουν από την αγκύλωση στις Νατοϊκές ανάγκες, και να ζητήσουν απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις.
Ωστόσο το σημαντικότερο πρόβλημα από οποιαδήποτε συγκεκριμένη πολιτική είναι, η υποβόσκουσα αμφιβολία για εμπιστοσύνη και θεσμούς. Οι Ευρωπαίοι αναρωτιούνται: αν πράγματι οι διαφορές με τους Αμερικανούς ή το φαινόμενο του Brexit είναι σημεία των καιρών (αποτελέσματα, κι όχι αιτίες), τότε ποιες είναι οι αιτίες της τρέχουσας κατάστασης;
Είναι άραγε η αποτυχία των θεσμών όπως η Ε.Ε. να πείσει τους λιγότερο προνομιούχους, ότι είναι ειλικρινής ή τουλάχιστον ότι αφουγκράζεται αυτό που ζητούν οι λαοί;
Είναι η αδυναμία των «αρχιτεκτόνων» του κόσμου μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, να αντιμετωπίσουν τις επιπτώσεις της παγκοσμιοποίησης και να αντιληφθούν ότι ο υπόλοιπος κόσμος (ειδικά η Ασία) έχει αλλάξει μαζικά;
Ή μήπως είναι, όπως σημειώνουν οι Εθνικιστές, μια επιστροφή των αληθινών προβλημάτων της Ευρώπης, που τα 70 χρόνια της Pax Americana φίμωσαν αντί να λύσουν;
Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για την ανάγκη μιας περιόδου ταπεινότητος, μετά από μια περίοδο ύβρεως.
Αλλά θα μπορούσαμε να μιλήσουμε και για πίστη στην ικανότητα της Δύσης για διεξοδική, νηφάλια και συγκροτημένη αξιολόγηση αυτών των προκλήσεων.
Το μήνυμα από το Μόναχο ήταν δυνατό και καθαρό : Το δια-Ατλαντικό ρήγμα ΗΠΑ – Ευρώπης, είναι μεγάλο και δύσβατο. Τώρα το ερώτημα είναι κατά πόσον τα Ευρωπαϊκά Έθνη θα το εκμεταλλευτούν, για να αποκτήσει η Ευρώπη ξανά την ανεξαρτησία και την αυτονομία της.
Μυρμιδόνας
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/diaskepsh-asfaleias-tou-monachou#ixzz5gpoVnMEg
