Άρθρο στην εφημερίδα “Χρυσή Αυγή”
Ο άνθρωπος είναι αναπόσπαστο συστατικό – δομικό στοιχείο της ίδιας της ζωής, αποτελεί μια δρώσα πτυχή της. Η κυρίαρχη νεωτερικότητα έχει αρνηθεί ολότελα την οποιανδήποτε ιδιαίτερη ανθρώπινη φύση [η περιβόητη θεωρία του «tabula rasa», (λατινική έκφραση του όρου «άγραφος πίνακας») που αναφέρεται στην επιστημολογική θεωρία που ορίζει πως ο άνθρωπος δεν γεννιέται με προϋπάρχουσες, έμφυτες γνώσεις, αλλά η γνώση του αποκτάται μέσω της εμπειρίας και αντίληψης του] ή έχει συσχετίσει αυθαίρετα και ανόητα την ανθρώπινη φύση προς τελείως αφηρημένα χαρακτηριστικά, αποσυνδεδεμένα από τον πραγματικό κόσμο και την ζωντανή εμπειρία.
Ως συνέπεια αυτής της ριζικής ρήξεως της κατεστημένης σκέψης με την φυσική πραγματικότητα, έχει προκύψει το σύγχρονο εξουσιαστικό ιδεώδες ενός «νέου ανθρώπου», απείρως «ελατού και όλκιμου», εύπλαστου, ολότελα υπάκουου και υποταγμένου μέσω της βάναυσης και προοδευτικής μεταμόρφωσης του περιβάλλοντος του. Στον εικοστόν αιώνα, αυτή η ανερμάτιστη ουτοπία είχε ως αποτέλεσμα τον εξοντωτικό ερυθρό ολοκληρωτισμό και τα διαβολικά σοβιετικά στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας και «αναμόρφωσης» της «Γκουλάγκ».
Στον φιλελεύθερο κόσμο, αυτή η αστήρικτη και παράταιρη αντίληψη έχει μεταφραστεί στην δεισιδαίμονα και προληπτική πίστη σε ένα «παντοδύναμο περιβάλλον», πράγμα το οποίο έχει προκαλέσει τερατώδεις παραπλανήσεις, ιδίως στον εκπαιδευτικό τομέα: Σε μια κοινωνία δομημένη από άψυχο και υπολογιστικό, αφηρημένο ορθολογισμό, η γνωστική ικανότητα καθίσταται ο κύριος καθοριστικός παράγοντας της κοινωνικής θέσης. Ο άνθρωπος είναι πρωτίστως και κυρίως ένα ζώον. Ως ζώον ανήκει στην επικράτεια των ευκαρυωτών εμβίων όντων, η ύπαρξη της οποίας μετράται σε εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια. Αν κάποιος συγκρίνει την ιστορία της οργανικής ζωής με μιαν ημέρα (είκοσι τέσσερις ώρες), το ανθρώπινον είδος εμφανίστηκε μόνο στα τελευταία τριάντα δευτερόλεπτα. Η διαδικασία του «εξανθρωπισμού» μας έχει ξεδιπλωθεί σε αρκετές χιλιάδες γενιές.
Στον βαθμό που η ζωή δημιουργείται κυρίως μέσω της μεταδόσεως βιολογικών πληροφοριών που περιέχονται στο γενετικό υλικό, προφανώς ο άνθρωπος δεν γεννάται ως μια κενή σελίδα, ως άγραφος πίνακας: Κάθε άτομο έχει ήδη τα γενικά χαρακτηριστικά του είδους, στα οποία προστίθενται συγκεκριμένες κληρονομικές προδιαθέσεις σε συγκεκριμένες ικανότητες και τρόπους συμπεριφοράς. Το άτομο δεν αποφασίζει για αυτήν την κληρονομιά, η οποία περιορίζει την αυτονομία του και την πλαστικότητα του, αλλά επίσης του επιτρέπει να αντισταθεί στην πολιτική και κοινωνική του σχηματοποίηση και στην διαχειριστική προπαρασκευή του από την εξουσία «κατά το δοκούν» της.
Αλλά ο άνθρωπος δεν είναι απλώς και μόνον ένα ζώον: Τα χαρακτηριστικά του που είναι κατ’ εξοχήν «ανθρώπινα» – η συνειδητοποίηση της συνείδησης του, η αφηρημένη σκέψη, η συντακτική γλώσσα, η ικανότητα συμβολισμού, η ικανότητα αντικειμενικής παρατήρησης και αξιολογικής κρίσεως – δεν έρχονται σε αντίθεση με τη φύση του, αλλά την επεκτείνουν παρέχοντάς του συμπληρωματική και μοναδική ταυτότητα. Το να αρνείσαι τους βιολογικούς καθοριστικούς παράγοντες του ανθρώπου ή να τους απομειώνεις και να του περιφρονείς, συσχετίζοντας αυθαίρετα και απαξιωτικά τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά του με τη ζωολογία είναι παράλογο.
Το κληρονομικό μέρος της ανθρωπότητος αποτελεί μόνον την βάση της κοινωνικής και ιστορικής ζωής: Τα ανθρώπινα ένστικτα δεν προγραμματίζονται μονοσήμαντα στο αντικείμενο τους, δηλαδή ο άνθρωπος έχει πάντα την ελευθερία να προβαίνει σε επιλογές, τόσον ηθικές όσο και πολιτικές, οι οποίες φυσικά περιορίζονται μόνον από τον θάνατο. Ο άνθρωπος είναι «κληρονόμος», αλλά μπορεί να απορρίψει την κληρονομιά του. Μπορεί να οικοδομήσει τον εαυτό του ιστορικά και πολιτιστικά, αλλά πάντα με βάση τις προϋποθέσεις της βιολογικής του σύστασης, προϋποθέσεις που είναι οι ανθρώπινοι περιορισμοί του.
Αυτό που βρίσκεται πέραν από αυτούς τους περιορισμούς μπορεί να ονομαστεί Θεός, κόσμος, ανυπαρξία ή Όν. Το ζήτημα του «γιατί» δεν έχει πλέον νόημα, διότι αυτό που είναι πέραν από τους ανθρωπίνους περιορισμούς είναι εξ ορισμού αδιανόητο. Έτσι, ο Εθνικισμός προτείνει το όραμα ενός ισορροπημένου ατόμου, λαμβάνοντας υπόψη τόσον τις εγγενείς, προσωπικές ικανότητες όσο και το κοινωνικό περιβάλλον. Απορρίπτει δηλαδή τις εξωπραγματικές, αντιφυσικές και αντι-ιστορικές ιδεολογίες που υπογραμμίζουν μόνον έναν από αυτούς τους παράγοντες, είτε είναι βιολογικοί, είτε πολύ περισσότερον είναι οικονομικοί και μηχανιστικοί.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/pujida-idewn2#ixzz5grbuqVt8