Άρθρο στην εφημερίδα “Χρυσή Αυγή”
Από την φύση του, ο άνθρωπος δεν είναι ούτε καλός ούτε κακός, αλλά μπορεί να είναι είτε το ένα είτε το άλλο. Ως περιβαλλοντικώς «ανοικτό» και συνάμα επαπειλούμενο ον, είναι πάντοτε σε θέση να υπερβεί τον εαυτό του ή να υποτιμήσει τον εαυτό του.
Ο άνθρωπος μπορεί να περιορίσει κάθε μόνιμη απειλή που θέτει σε κίνδυνο την ύπαρξή του με την οικοδόμηση κοινωνικών και ηθικών κανόνων, καθώς και θεσμών και παραδόσεων, οι οποίες αποτελούν την ουσιώδη βάση για την ύπαρξή του και δίνουν στη ζωή του νόημα. Οριζόμενη ως αδιαφοροποίητη μάζα ατόμων που την συνιστούν, η «ανθρωπότης» υποδηλώνει είτε μια βιολογική κατηγορία (το είδος) είτε μια φιλοσοφική κατηγορία που προέρχεται από την Δυτική σκέψη. Από κοινωνικο-ιστορική άποψη, ο «Άνθρωπος» καθαυτός δεν υπάρχει, επειδή η ιδιότητα του μέλους της ανθρωπότητος είναι πάντοτε έννοια διαμεσολαβούμενη από μιαν ιδιαίτερη πολιτιστική ύπαρξη. Κάθε αντίθεση σε αυτήν την φυσικοϊστορική αλήθεια είναι αποκύημα άγνοιας, στρεβλής γνώσης ή… δόλου.
Αυτή η παρατήρηση δεν απορρέει από κάποιον σχετικισμό. Όλοι οι άνθρωποι έχουν από κοινού την ανθρώπινη φύση τους, χωρίς την οποίαν δεν θα μπορούσαν να καταλάβουν ο ένας τον άλλο, αλλά η κοινή τους συμμετοχή στο ανθρώπινο είδος εκφράζεται πάντα σε ένα ενιαίο πλαίσιο. Συμμερίζονται τις ίδιες βασικές φιλοδοξίες, οι οποίες όμως κρυσταλλώνονται πάντα με διαφορετικές μορφές ανάλογα με το χρόνο και τον τόπο. Υπό αυτή την έννοια, η ανθρωπότης ενέχει απεριόριστο πολλαπλότητα: Η ποικιλομορφία είναι μέρος της ίδιας της ουσίας της. Έτσι, η ανθρώπινη ζωή είναι αναγκαστικώς ριζωμένη σε ένα δεδομένο πλαίσιο, το οποίο προηγείται του τρόπου με τον οποίον οι άνθρωποι και οι ομάδες βλέπουν τον κόσμο, (έστω και κριτικά), και του τρόπου με τον οποίον διαμορφώνουν τις προσδοκίες και τους στόχους τους.
Δεν υπάρχουν στον πραγματικό κόσμο άλλοι άνθρωποι εκτός από τους συγκεκριμένα ριζωμένους ανθρώπους. Δεν υφίστανται μετέωροι άνθρωποι έξω από το είδος μας, την φυλή τους, το έθνος τους και το φυσικό περιβάλλον όπου ανελίσσονται και διαβιούν. Οι βιολογικές διαφορές είναι σημαντικές μόνο σε σχέση με τα κοινωνικά και πολιτιστικά δεδομένα. Όσον αφορά στις διαφορές μεταξύ των πολιτισμών, αυτές δεν είναι συνέπειες κάποιας ψευδαίσθησης, ούτε κάποιων φευγαλέων, ενδεχόμενων ή δευτερευόντων χαρακτηριστικών.
Όλοι οι πολιτισμοί έχουν το δικό τους πραγματικό, φυσικό και ιστορικό, «κέντρο βάρους». Ο Γερμανός φιλόσοφος, θεολόγος, ποιητής και τεχνοκρίτης Γιόχαν Γκότφριντ Χέρντερ έγραψε εύστοχα πως «διαφορετικοί πολιτισμοί παρέχουν διαφορετικές απαντήσεις σε βασικά ερωτήματα». Αυτός είναι και ο κυριότερος λόγος για τον οποίον όλες οι προσπάθειες ενοποίησης τους καταλήγουν τελικά να τους καταστρέφουν. Ο άνθρωπος είναι από την φύση ριζωμένος στον πολιτισμό του.
Είναι μοναδικό πλάσμα ο άνθρωπος: Δρα και πάσχει, ζει εντοπισμένος πάντα στην διαδραστική διεπαφή του οικουμενικού (το ανθρώπινο είδος) και του ιδιαίτερου (κάθε πολιτισμός και κάθε εποχή). Έτσι, η ιδέα ενός απολύτου, καθολικού και αιωνίου νόμου, μιας δήθεν γενικευμένης και αλάνθαστης μηχανιστικής «νομοτέλειας» που τελικά καθορίζει τις ηθικές, θρησκευτικές ή πολιτικές επιλογές, φαίνεται παντελώς αβάσιμη. Αυτή η ιδέα είναι η βάση όλων των υλιστικών ολοκληρωτισμών που
μάλιστα ενεργούν στο όνομα της «πανανθρώπινης» ευτυχίας και της οικουμενικής δικαιοσύνης.
Από την χαραυγή της προϊστορίας οι ανθρώπινες κοινωνίες και αντιπαλεύουν και συνεργάζονται, χωρίς να μπορούν να εξαλείψουν την μία δραστηριότητα προς όφελος της άλλης. Η βλακώδης πίστη στη δυνατότητα εξάλειψης αυτών των ανταγωνισμών και της «πανανθρώπινης» συγχώνευσης μέσα σε μια πολυφυλετική κοινωνία, δεν διαθέτει πλέον καμία «θεόσταλτη» εγκυρότητα μεγαλύτερη από την εγκυρότητα της οποιαδήποτε υπερβολικά «ανταγωνιστικής» κοσμοθέασης που κατανοεί την ζωή με όρους ενός διαρκούς πολέμου ατόμων ή ομάδων.
Αφ’ ετέρου η επιθετικότητα αποτελεί μεν ουσιαστικό μέρος της δημιουργικότητας και του δυναμισμού της ζωής, όμως η εξέλιξη έχει επίσης ευνοήσει την εμφάνιση συνεργατικών και αλτρουιστικών συμπεριφορών στον άνθρωπο, που είναι εμφανείς και έκδηλες όχι μόνο στη σφαίρα της γενετικής συγγένειας, αλλά και στα ευρύτερα πλαίσια της «Φιλανθρωπίας» / Humanitas (της «ανθρωπιάς»).
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/pujida-idewn-h-fusis-tou-anthrwpou-kai-h-outopia-tou-polupolitismou-b-meros#ixzz5hPyh7OmK