Ο Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκυ, πρώην σύμβουλος εθνικής ασφαλείας του Αμερικανού προέδρου Τζίμι Κάρτερ, που πέθανε σε ηλικία 89 ετών, πριν δύο περίπου χρόνια (26/5/2017), ευλόγως θεωρείται ως ένας από τους σημαντικότερους θεωρητικούς στον τομέα των διεθνών σχέσεων και ένας από τους ανθρώπους που συνέχισαν επί 4 περίπου δεκαετίες να επηρεάζουν πολύτροπα την διαμόρφωση της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Έγινε γνωστός λόγω των σκληρών θέσεών του έναντι της Σοβιετικής Ένωσης και των διενέξεων που είχε με τον τότε υπουργό Εξωτερικών Σάϊρους Βανς. Υπήρξε ένας εκ των βασικών αρχιτεκτόνων της «επιθετικής» πολιτικής για την πρόκληση ρηγμάτων στο «ανατολικό μπλοκ» και για την οικονομική εξόντωση της Μόσχας.
Μέχρι το τέλος του, υπήρξε Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Τζον Χόπκινς, καθώς και σύμβουλος του «Κέντρου Στρατηγικών και Διεθνών Σπουδών», (θεωρουμένου ως ένα από τα πλέον έγκυρα ιδρύματα μελετών των ΗΠΑ), αρθρογραφούσε συχνότατα σε μεγάλες εφημερίδες και έγκριτα περιοδικά, ενώ οι απόψεις του για την παγκόσμιο και περιφερειακή στρατηγική που οφείλει να ακολουθήσει η Ουάσιγκτον για να διατηρήσει την δύναμή της ως μοναδικής πλανητικής υπερδυνάμεως, συναξιολογούνται μέχρι τώρα σοβαρότατα.
Στο προαναφερθέν Κέντρο συνεργάσθηκε στενά και αγαστά με τον αρχισιωνιστή Χένρυ Κίσινγκερ και με άλλους κορυφαίους παράγοντες της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Επισημαίνεται επίσης ότι, δαπάνησε ένα μεγάλο μέρος του χρόνου του στην Κεντρική Ασία, όπου και εργάσθηκε ως εκπρόσωπος μεγάλων διεθνών πετρελαϊκών εταιρειών, που έχουν επενδύσει στην εκμετάλλευση των πετρελαίων της Κασπίας.
Πριν από επτά περίπου χρόνια, σε μία ομιλία του στην Πολωνία, ο πρώην («εμφανής», διότι ουδέποτε έχασε τον ρόλο του αυτόν, έστω και εκ του …. αφανούς) Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ, προειδοποίησε τους συναδέλφους του της παγκοσμίου κυβερνώσης ελίτ, της καθοδηγητικής ομάδος της «Παγκόσμιας Οικονομικής Δύναμης», πως ένα παγκόσμιο κύμα «Αντίστασης» προς εξωτερικούς ελέγχους, καθοδηγούμενο από τολμηρούς και αποφασισμένους «λαϊκούς ακτιβιστές» απειλεί να εκτροχιάσει το κίνημα για μια Συναρχική Παγκόσμια Κυβέρνηση της «Νέας Τάξης Πραγμάτων».
Τα σχόλια αυτά έγιναν το 2012 (στις 26-28 Σεπτεμβρίου) στο Σόποτ (μέχρι το 1945 η γερμανική πόλη Τσόποτ) σε μία συγκέντρωση του «Ευρωπαϊκού Φόρουμ Νέων Ιδεών» (EFNI : European Forum of New Ideas), μία οργάνωση που υποστηρίζει τον τελικό μετασχηματισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης σ’ ένα ολότελα αντιδημοκρατικό και πλουτοκρατικό, ομοσπονδιακό «υπερκράτος», του τύπου που ο Μπρεζίνσκυ τόνισε πως τάχα «απειλείται» στην ομιλία του. Η συνάντηση οργανώθηκε από την «Πολωνική Συνομοσπονδία Ιδιωτών Εργοδοτών Λεβιάθαν (!)» σε συνεργασία με την συνομοσπονδία ευρωπαϊκών και άλλων ιδιωτικών επιχειρήσεων «BUSINESSEUROPE» (από 40 χώρες»). την πόλη του Σόποτ (τέως Τσόποτ) και μεγάλες εταιρείες και ιδρύματα.
Αποκαλώντας ως «Κοινή Ψευδαίσθηση» την φρούδα ιδέα πως ο 21ος Αιώνας, ο φερόμενος ως ο «Αμερικάνικος αιώνας», θα τελεσφορήσει με μια παγκόσμιο δημοκρατία υπό την προστασία των ΗΠΑ, ο Μπρεζίνσκυ εδήλωσε κατηγορηματικώς πως η αμερικανική κυριαρχία είναι πλέον ανέφικτη, καθώς υφίστανται «μεγάλα κύματα» που αλλάζουν ραγδαία την κοινή γνώμη μέσα απ’ την «άμεση μαζική επικοινωνία του ραδιοφώνου, της τηλεόρασης και του διαδικτύου», τα οποία και δρουν αθροιστικώς διεγείροντα «μία παγκόσμια αφυπνισμένη συνείδηση προς την μαζική πολιτική».
Ο δαιμόνιος Σύμβουλος, προσέθετε ότι αυτός ο «αυξανόμενος μαζικός και παγκόσμιος ακτιβισμός, φαίνεται εχθρικός στην εξωτερική κυριαρχία, όπως είχε επικρατήσει στα χρόνια της αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού».
Ενώ ο Μπρεζίνσκυ ομίλησε σε εκείνη την αξιοσημείωτο συνάντηση, μ’ έναν επιτηδευμένο και ουδέτερα εμφατικό τόνο, τα συμφραζόμενα του, υπέδειξαν πως αυτό δεν αποτελούν κάποια «εορτή της μαζικής αντίστασης», αλλά τουναντίον ήταν μια ….. σπαρακτική ελεγεία προς τον αντίκτυπο της «εξωτερικής κυριαρχίας και ελέγχου» που ο ίδιος έχει υποστηρίξει επανειλημμένα και απροκάλυπτα.
Είναι συνεπώς εξόχως σημαντικό να γίνει κατανοητό ότι, στα πλαίσια των πολιτικών μετασχηματισμών της παγκοσμιοποίησης, ακριβώς το σημείο που επεσήμανε ο Μπρεζίνσκυ σχετικά με την «μαζική αντίσταση» αποτελεί μεγάλο εμπόδιο προς την Νέα Παγκόσμια Τάξη. Άρα, η προειδοποιητική ανησυχητική επισήμανση του δαιμονικού συνωμότη προς τους Διεθνείς Επικυρίαρχους αποτελεί μια δικαίωση αλλά και μία επευφημία των αγωνιστών ενάντια στο Μεγάλο Παράσιτο της Ανθρωπότητας, όπου κι αν βρίσκονται αυτοί.
Ως γνήσιον τέκνο και απολογητής της ψυχροπολεμικής περιόδου, είχε ορισμένες ιδιαίτερες συγκεκριμένες –έως εμμονής– αντιλήψεις και για την μετα-σοβιετική Ρωσία, ορίζων πάντα ως προτεραιότητα τον περιορισμό του ρόλου της. Στο πλαίσιο αυτό, η Τουρκία ενέχει έναν εξαιρετικώς σημαντικό ρόλο. Στην «Μεγάλη σκακιέρα» αναφέρει ότι «… η Τουρκία βλέπει τον εαυτό της ως τον δυνητικόν ηγέτη μιας χαλαράς τουρκοφώνου κοινότητος, επωφελουμένη γι’ αυτόν τον στόχο από τον ελκυστικό σχετικό εκσυγχρονισμό της, την γλωσσική συγγένεια και τα οικονομικά μέσα που διαθέτει για να καθιερωθεί ως η δύναμη με τη μεγαλυτέρα επιρροή στις εκτυλισσόμενες διαδικασίες οικοδομήσεως εθνών στην περιοχή».
Έως τούδε τέτοιες σκέψεις απέτυχαν παταγωδώς. Ωστόσον, για μια περίοδο ετροφοδότησαν τις τουρκικές παρανοειδείς «ιδέες μεγαλείου» και οδήγησαν την Άγκυρα στην εν μέρει γελοιοποίησή της, με διάφορες πολιτικές και ρητορείες, οι οποίες εθεώρουν ως «Τούρκους» όλους τους διαμένοντες στην περίμετρο της Κασπίας θαλάσσης.
Η αποθέωσή του Μπρεζίνσκυ προς το «τουρκικό μοντέλο» διεφάνη και στην «Γεωστρατηγική τριάδα», όπου ανέφερε ότι «τα διδάγματα από την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας είναι πολύ χρήσιμα για την αντιμετώπιση των συγχρόνων διλημμάτων της Ρωσίας. Ο ιστορικός αναπροσδιορισμός της Τουρκίας κατέστη δυνατός επειδή υπήρχεν ένα σημαντικό μεταρρυθμιστικό ρεύμα και επειδή, εν τέλει, η Δύση ανταπεκρίθη θετικώς». Δηλαδή η μετα-οθωμανική Τουρκία όφειλε να καταστεί το πρότυπον της μετασοβιετικής Ρωσίας.
[Όπως η Τουρκία εξησφάλισε την επιβίωση και την ευημερία της μέσω της (άνευ όρων και προϋποθέσεων) προσεγγίσεως της Δύσεως, έτσι οφείλει να πράξει και η Ρωσία, αναπροσδιοριζομένη ιστορικώς με επιτυχία. Άραγε ομιλούμε για ίδιες περιπτώσεις; Αντιμετώπισαν τις ίδιες απειλές κατά την φάση μεταβάσεώς τους; Είχαν τον ίδιον βαθμό εσωτερικής συνοχής; Είχε κάποια σχέση η τσαρική – αυτοκρατορική παράδοση της Ρωσίας με τον βάρβαρο οθωμανικό γίγαντα «με τα πήλινα πόδια», ο οποίος διετηρήθη επί αιώνες χάριν της στηρίξεως των αγγλοσαξόνων;]
Τελευταίον επεισόδιον της προβληματικής του μεγάλου συνωμότη υπήρξεν η κριτική του προς την –κατά τα λεγόμενά του– «αμερικανική υποστήριξη στο πραξικόπημα στην Τουρκία». Ασκών κριτική στον Ερντογκάν και στην ροπή του στενής συνεργασίας με «παρηκμασμένα» αραβικά κράτη, δεν ελησμόνησε να εξασκήσει κριτική και στην αμερικανική κυβέρνηση λόγω της σχέσεώς της με τον Φετουλάχ Γκιουλέν, ενώ η κριτική του δεν επεκεντρώθη στην απόφαση ενδεχομένης υποστηρίξεως πραξικοπηματικών ενεργειών από τις ΗΠΑ, αλλά στην αποτελεσματικότητά τους ως παράγοντος αξιοπιστίας.
Οι διεξοδικότατες αναλύσεις του, ιδίως όσον αφορά στην αμερικανικήν ανάγκην αποτροπής ενοποιήσεως του ευρασιατικού χώρου παραμένουν επίκαιρες και εξόχως σημαντικές (ανεξαρτήτων των επιμέρους προτάσεων πραγματώσεώς τους).
Επίσης, οφείλουμε να θυμηθούμε τι έγραψε ο Μπρεζίνσκυ στο βιβλίο του «Ανάμεσα σε δυο Κόσμους : Ο Ρόλος της Αμερικής στην Τεχνοτρονική Εποχή», όπου υποστήριξε τον έλεγχο των πληθυσμών από μια ελιτίστικη πολιτική τάξη, μέσα από την «τεχνοτρονική» χειραγώγηση : «Η τεχνοτρονική εποχή, συμπεριλαμβάνει την σταδιακή εμφάνιση μιας περισσότερο ελεγχόμενης κοινωνίας. Μια τέτοια κοινωνία θα κυριαρχείται από μία ελίτ απεριόριστη από ηθικές αξίες. Σύντομα, θα μπορεί να υποβληθεί μια σχεδόν συνεχόμενη παρακολούθηση του κάθε πολίτη και να υπάρχουν ενημερωμένοι πλήρεις φάκελοι με ακόμα και τα πλέον προσωπικά δεδομένα του καθενός. Αυτοί οι φάκελοι θα μπορούν να είναι προσβάσιμοι από τις αρχές ανά πάσα στιγμή».
Στο ίδιο βιβλίο έγραψε : «Στην τεχνοτρονική κοινωνία, η τάση θα είναι προς την συσσωμάτωση της ατομικής υποστήριξης εκατομμυρίων μη-συντονισμένων πολιτών, εύκολα προσβάσιμων από σαγηνευτικές και ελκυστικές προσωπικότητες, με την εκμετάλλευση των πιο σύγχρονων τεχνολογιών για την χειραγώγηση των συναισθημάτων και τον έλεγχο της λογικής».
Η έλλογη ανησυχία του Μπρεζίνσκυ σχετικά με την πιθανή ανατρεπτική επίδραση ενός πολιτικά συνειδητοποιημένου περιφερειακού ή και παγκόσμιου πληθυσμού, ουδέποτε επήγασε από κάποιες συναισθηματικές ανησυχίες, αβαθείς συγχυτικές παραδοχές ή αστήρικτες πληροφορίες : Ο Μπρεζίνσκυ υπήρξε καταξιωμένος αδίστακτος ελιτιστής, συνιδρυτής της πανίσχυρης Τριμερούς Επιτροπής, σύμβουλος του αμερικανικού Υπουργείου Εξωτερικών, συχνός συμμέτοχος της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ και ο κορυφαίος διεθνολόγος στην υπηρεσία του αμερικανοσιωνιστικού ιμπεριαλισμού.
Ο ίδιος ο πρώην «πλανητάρχης» Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα, τον είχε χαρακτηρίσει : «ένας από τους πιο εξαιρετικούς στοχαστές μας». Ο Μπρεζίνσκυ, αποκαλούμενος από τους επικριτές του και «Φαιά Εξοχότης», έχει εκδηλώσει σοβαρές αμφιβολίες κατά πόσον η αμερικανική ηγεμονία δύναται να διαρκέσει πολύ περισσότερο από μία γενιά, καθώς οι ΗΠΑ γνωρίζουν κλιμακωτά μεγάλες αντιδράσεις από τον υπόλοιπο κόσμο, οπότε «…είτε η ηγεμονία τους θα υπονομευθεί ανεπανόρθωτα είτε οι Αμερικανοί θα κουρασθούν να πληρώνουν και να ασκούν αυτήν την ηγεμονία».
Α. Κωνσταντίνου
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/diarkhs-manths-bebaiwn-kakwn-kai-abebaiwn-elpidwn#ixzz5hlHaaUT9