Ο διάσημος διεθνολόγος Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκυ υπήρξε ο «γκουρού» των Δημοκρατικών σχετικά με τα θέματα διεθνών σχέσεων και γεωστρατηγικής, όπως συνεχίζει να είναι ο Κίσινγκερ για τους Ρεπουμπλικάνους. Ήταν παγκοσμίως γνωστός για το «δόγμα» του, (τροποποιημένο δόγμα του Χάλφορντ Μακίντερ για την παγκόσμιο γεωπολιτική), σύμφωνα με το οποίο όποιος εξουσιάζει την Ανατολική Ευρώπη, κυριαρχεί στην καρδιά της Ευρώπης, όποιος εξουσιάζει την καρδιά της Ευρώπης, ελέγχει τον νησιωτικό κόσμο, και όποιος εξουσιάζει τον νησιωτικό κόσμο, ελέγχει τον πλανήτη. Ήταν ένας από τους κομβικούς αρχιτέκτονες της αμερικανικής ψυχροπολεμικής επιθετικής πολιτικής για την πρόκληση ρηγμάτων στον ανατολικό συνασπισμό και για την οικονομική εξόντωση της Μόσχας. Αυτό εν τέλει το πέτυχε με την (παρά τις εκάστοτε «ανακουφιστικές» αυξήσεις) τεράστια μείωση της τιμής του πετρελαίου, πράγμα που συνεχίζει γίνεται και σήμερα προκειμένου να πληγούν η Ρωσία, το Ιράν και η Βενεζουέλα.
Σύμφωνα με το δόγμα Μπρεζίνσκυ, στη σύγκρουση της ηπειρωτικής υπερδύναμης (τότε Σοβιετική Ένωση) και της ναυτικής υπερδύναμης (μεταπολεμικά ΗΠΑ), νικήτρια βγήκε η δεύτερη, η οποία δεν θα πρέπει ποτέ να επιτρέψει να σηκώσει κεφάλι μία νέα ηπειρωτική υπερδύναμη (Ρωσία, Κίνα), που θα αμφισβητήσει την παγκόσμια ηγεμονία των ΗΠΑ. Γι’ αυτό μετά την επιτυχή εφαρμογή του εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης, το «δόγμα» Μπρεζίνσκυ συνεχίζει με τακτικές ή επιχειρησιακές παραλλαγές του να εφαρμόζεται σήμερα εναντίον της Ρωσίας αλλά και (πρωτίστως) εναντίον της Κίνας.
Ο Μπρεζίνσκυ, παρά το ότι σημαντικά τμήματα της αμερικανικής κοινής γνώμης και της γραφειοκρατίας της εξωτερικής πολιτικής δεν αντιμετωπίζουν πολύ θετικά την ενοποίηση της ευρωπαϊκής ηπείρου, θεωρούσε ανεπιφύλακτα ότι η πιθανή ευρωπαϊκή ενοποίηση σε θέματα ασφαλείας και εξωτερικής πολιτικής είναι απολύτως συμφέρουσα προς την Ουάσιγκτον. Επίστευε βαθειά ότι μια όντως ενωμένη Ευρώπη θα συμβάλει καθοριστικώς στην σταθερότητα του «παγκοσμίου συστήματος» και θεωρούσε πως αν η Ευρώπη είναι απλώς ένα «εθελοντικό προτεκτοράτο» της Αμερικής, θα προκαλούνται σοβαρά προβλήματα, τα οποία οι ΗΠΑ δεν θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν. Μάλιστα είχε προτείνει μια συγκεκριμένη στρατηγική διαδικασία μεταβάσεως από την αμερικανική ηγεμονία στον πρωταγωνιστικό ρόλο ενός συμμετοχικού διευθυντηρίου «ευρασιατικών» δυνάμεων, προφανώς για να προληφθεί ο ενδεχόμενος αναδυόμενος ρωσοκεντρικός «Ευρασιανισμός» που προεξήγγειλε ο Αλεξάντρ Ντούγκιν.
Συνεπώς, κατά τον Μπρεζίνσκυ, είναι ξεκάθαρο μακροπρόθεσμο συμφέρον των ΗΠΑ να εξασφαλίσουν την διεθνή σταθερότητα προωθούσες μια σειρά από κομβικούς βασικούς συμμάχους, με τους οποίους θα «μοιρασθούν» τις παγκόσμιες ευθύνες τους. Προφανώς για λόγους ιστορικούς και πολιτιστικούς η ενωμένη Ευρώπη μοιραία θα είναι ο κορυφαίος σύμμαχος.
Ο στρατηγικός σχεδιαστής της αμερικανικής «πλανητικής μονοδυνάμεως» προβληματίσθηκε εκτενέστατα και βαθύτατα σχετικώς με το ενδεχόμενο παγκόσμιο «status», το καθεστώς που θα διαδεχθεί την αμερικανική ηγεμονία, με ένα πολυπολικό σύστημα πολλαπλών πόλων ισχύος, αντί μιας ενδεχομένης (και προφανώς καταστροφικής) τροχιάς προς την παγκόσμιο αναρχία. Επιζήτησε μεθοδικά και επίμονα να μορφοποιήσει μια προσχεδιασμένη μετάβαση προς μια παγκόσμιο ισορροπία, που θα εδράζεται μεν στην αδιαμφισβήτητη ισχύ των ευρασιατικών δυνάμεων, αλλά κατά τον Μπρεζίνσκυ και του Επικυριάρχους προϊσταμένους του, πρέπει «να δημιουργηθεί με πρωτοβουλία των ΗΠΑ». Σε αυτήν την ουσιαστικώς αμερικανόμισθη αν όχι αμερικανοκρατούμενη νέα ισορροπία, κρίσιμο ρόλο θα έχουν: H νέα «ενωμένη ευρώπη» -όχι βεβαίως η αληθινή Ευρώπη των Εθνών-, μια «εκσυγχρονισμένη» – ημιαφοπλισμένη Ρωσία, μια μετακομμουνιστική-μαρξιστική (sic!) Κίνα, πειθήνια και υπάκουη στο κρατούν σύστημα της «ανθρωπιστικής – δημοκρατικής διεθνούς κοινότητος», καθώς και μια Ιαπωνία που κλιμακωτά θα παίζει έναν δυναμικότερο, αλλά επ’ ουδενί ισχυρό στρατιωτικό ρόλο στην παγκόσμιο σκηνή.
Ευλόγως σε μιαν (ευκταία για τις ΗΠΑ και τους Επικυριάρχους τους) ελεγχόμενη ενωμένη Ευρώπη με ουσιώδη συμμετοχή όχι μόνον της Γερμανίας, (η οποία εξ αντικειμένου θα έχει βεβαίως πρωταγωνιστικό ρόλο), αλλά και της Γαλλίας, της «αμερικανικής εξαδέλφης» Βρετανίας και της «ατλαντίστριας» αμερικανόδουλης Ιταλίας, θα είναι ακατόρθωτο ή δυσχερέστατο για την Γερμανία να επιβάλει την δική της πολιτική πρωτοκαθεδρία, αλλά θα είναι επίσης ακατόρθωτη η οποιαδήποτε ευρεία ρωσο-ευρωπαϊκή συνεννόηση. Δηλαδή η «ενωμένη Ευρώπη» της «όποιας ΕΕ» σημαίνει ότι θα συνεχισθεί η ευρωατλαντική σχέση «υποτελούς συνεταιρισμού», η οποία αποτελεί δικλείδα ασφαλείας για να αποφευχθεί ένας ηγεμονικός ρόλος της Γερμανίας, εφόσον βεβαίως αυτή συνεχίσει να ισχυροποιείται. Με κομπορρήμονα ωμότητα και ψύχραιμο κυνισμό ο πολύς Μπρεζίνσκυ εδήλωσε επί του ζητήματος της Ευρώπης: «Η παρουσία των ΗΠΑ στην Ευρώπη σημαίνει ότι δεν θα οδηγηθούμε στην ηγεμόνευσή της από την ισχυρότερη ευρωπαϊκή δύναμη».
Ιδιαιτέρως δηλωτικός της γεωπολιτικής αντιλήψεως του Μπρεζίνσκυ είναι ο όρος που αυτός εισήγαγε στο λεξιλόγιο των διεθνών σχέσεων : H «βαλκανοποίηση της Κεντρικής Ασίας», που θεωρεί ότι αποτελεί τον μέγιστο κίνδυνο για τη σταθερότητα του παγκοσμίου συστήματος : «Η Κεντρική Ασία μοιάζει με τα Βαλκάνια της Ευρώπης υπό την έννοια ότι και οι δύο περιοχές αποτελούν το επίκεντρο επιβουλής από ισχυρούς γείτονες. Επίσης δοκιμάζονται και οι δύο περιοχές από εθνικές και θρησκευτικές διενέξεις. Η Κεντρική Ασία αποτελεί αυτή τη στιγμή κέντρο ενός ευρύτερου γεωπολιτικού παιχνιδιού το οποίο αποκτά μέγιστη σημασία λόγω των κοιτασμάτων πετρελαίου και της ανάγκης μεταφοράς τους στις διεθνείς αγορές».
Η Κίνα δεν ημπορεί επί μεγάλο διάστημα να αποτελέσει κίνδυνο για τα αμερικανικά συμφέροντα. Ευρίσκεται σε μιαν σταθερή διαδικασία επεκτάσεως της περιφερειακής της δυνάμεως στην Ασία, δεν είναι όμως μεσοπροθέσμως (εντός μιας 25ετίας) εφικτό να καταστεί πράγματι μια παγκόσμιος υπερδύναμη. Αναγκαστικώς όμως οι Διεθνείς Επικυρίαρχοι πρέπει να αντιμετωπίσουν την Λαϊκή Δημοκρατία ως σοβαρό εταίρο της Ουάσιγκτον στην ανατολική πλευρά της Ευρασίας, (όπως με ένταξή της στην ομάδα G8, δηλαδή των οκτώ πλουσιότερων χωρών του κόσμου, όπου συμμετέχει και η Ρωσία). Έτσι θα απομακρύνεται έως απιθανότητος το φρικτό και τρομώδες για τις ΗΠΑ και τον αμερικανοκρατούμενο δυτικό κόσμο γεωπολιτικό σενάριο μια ευρείας συμμαχίας μεταξύ Κίνας, Ρωσίας και Ιράν.
Σχολιάζων την πολυσυζητημένη θεωρία του (προσωπικού στενού φίλου του) διαβόητου Καθηγητή Σάμιουελ Χάντιγκτον, (διασήμου ακαδημαϊκού στον τομέα των διεθνών σχέσεων), ο Μπρεζίνσκυ εδήλωσε απροκαλύπτως πως δεν την θεωρεί ως επαρκές και σταθερό υπόβαθρο για ουσιώδη γεωστρατηγική ανάλυση. Ο Χάντιγκτον προέβλεψε ότι η επομένη μεγάλη σύγκρουση θα σημειωθεί ανάμεσα στον «Δυτικό πολιτισμό» και στους υπολοίπους, είτε τον Μουσουλμανικό είτε τον «Ανατολικό» (νοούμενο υπό την δομή λειτουργία και μορφή των χριστιανικών ορθοδόξων χωρών). Ο Μπρεζίνσκυ, τουναντίον, φρονεί πως οι ενδογενείς συγκρούσεις κάθε «πολιτισμικού συστήματος» (οπωσδήποτε νοουμένου) είναι πολύ πιθανότερες των συγκρούσεων μεταξύ διαφορετικών πολιτισμών, διότι αυτοί δεν είναι ομοιογενείς ή και θεσμικώς δομημένοι, ώστε να ομοιάζουν με τα έθνη-κράτη.
Το ευρύτερο εξελισσόμενο γεωπολιτικό παίγνιο που περιέγραψε στην παγκόσμιο «σκακιέρα» του, προφανώς επηρεάζει καθοριστικά τις γενικότερες εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο, καθώς και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και το Κυπριακό ζήτημα. Αυτές οι ευρύτερες εξελίξεις καθιστούν για τις ΗΠΑ και τους δυτικούς απαραίτητη την εξεύρεση ενός συστήματος αναγκαστικής «συνύπαρξης και επίλυσης» των διαφορών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Κατά τον σκοτεινό Σύμβουλο, δίχως την αναγκαστική αυτή συνύπαρξή μας με τους Τούρκους, «… η Ανατολική Μεσόγειος θα καταστεί ακόμη πιο ασταθής και εκρηκτική, σε μια περίοδο που θα αποκτήσει πρόσθετη σημασία λόγω της μεταφοράς πετρελαίου από την Κεντρική Ασία, από τα τουρκικά παράλια».
Εξόχως αποκαλυπτική για την σκοπούμενη και «επιδοτούμενη» από το κρατούν σύστημα εξέλιξη της τουρκικής πραγματικότητος είναι η κρυσταλλωμένη τοποθέτηση του Μπρεζίνσκυ : «Η Ευρώπη και η Αμερική πρέπει να συμπεριφερθούν κατά τρόπο που να ενισχύει τον δυτικό προσανατολισμό της Άγκυρας και την αυτοπεποίθησή της. Η αναπτυσσόμενη σχέση της Τουρκίας με το Ισραήλ αποτελεί ένα θετικό στοιχείο γιατί ενισχύει τη δυτική κατεύθυνσή της. Η τουρκική ελίτ πρέπει όμως να καταλάβει, όπως γρήγορα συνειδητοποίησε ο Ατατούρκ, πως χρειάζεται να εκσυγχρονίσει και να εκδημοκρατίσει την τουρκική κοινωνία αν θέλει πραγματικά να εξευρωπαΐσει τη χώρα της».
Στην συνέχεια των ανωτέρω, γίνεται απολύτως και ευχερώς κατανοητή η απόρριψη κατασκευής του ενεργειακού αγωγού που θα κατέληγε μέσω Βουλγαρίας στην Αλεξανδρούπολη. Με την κατάσταση προτεκτοράτου στην οποίαν τελεί η Πατρίδα μας κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο διότι αυτομάτως θα καταστούσε το Νοβοροσίσκ μονοπωλιακό κόμβο μεταφοράς του πετρελαίου της Κεντρικής Ασίας, αλλά και της Κασπίας. Προφανώς οι ΗΠΑ δεν θέλουν να υπάρξει ποτέ ένας μοναδικός κόμβος που θα ελέγχει τόσον μεγάλες ποσότητες ενέργειας. Έτσι προωθήθηκε άρδην ο αγωγός που διέρχεται μέσω Τουρκίας και καταλήγει στο τουρκικό λιμάνι της Μεσογείου Τσεϊχάν.
Πάσει δυνάμει οι Αμερικανοί και οι δυτικοί υποτακτικοί τους θα συνεχίσουν λοιπόν να υπονομεύουν κάθε πιθανή ενίσχυση της «μονοπωλιακής θέσεως» του Νοβοροσίσκ και του ρωσικού ελέγχου στη μεταφορά ενεργείας. Οι ΗΠΑ έφθασαν -παρά τις τεράστιες πιέσεις του ισραηλινού lobby– να εγκαταλείψουν ακόμη και την πολιτική της πλήρους απομονώσεως του «κακού Ιράν», καθώς πιθανώς θα χρειασθούν αγωγοί που θα καταλήγουν στο Ιράν, όπως και αγωγοί μέσω Αφγανιστάν (όταν και εφ’ όσον αυτό σταθεροποιηθεί) και Πακιστάν, που θα καταλήγουν στον Ινδικό Ωκεανό. Επιπλέον είναι προδήλως αναμενόμενο ότι λίαν προσεχώς θα ανακύψει η ανάγκη ενός αγωγού από το Δυτικό Καζακστάν προς την Κίνα, για την τροφοδότηση των ασιατικών οικονομιών.
Όπως αποτυπώθηκε ξεκάθαρα στις εκάστοτε τοποθετήσεις του Μπρεζίνσκυ, η ελίτ της Ουάσιγκτον διατηρεί την αίσθηση πως η Ελλάδα γίνεται «όλο και περισσότερο» ευρωπαϊκή χώρα. Χαρακτηρίζει «μοιραίο λάθος» («fatal mistake») την αναζήτηση «παράλογης και νοσταλγικής» συμμαχίας από την Πατρίδα μας με την Ρωσία ή την ομόδοξη Σερβία, καθώς έτσι η Ελλάς «θα χάσει τις ευκαιρίες που θα της προσφέρει η επίπονη αλλά δυναμική πορεία ενοποίησης της Ευρώπης».
Η αμερικανική άρχουσα τάξη εκφαίνει διά στόματος της «Φαιάς Εξοχότητος» Ζμπίγκνιου Κάζιμιερτς Μπρεζίνσκυ την ουσιαστικά ανθελληνική, τρέχουσα άποψη για το Κυπριακό και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις : Οι «μεγάλοι σύμμαχοί μας», σε μεγάλο βαθμό διακατεχόμενοι από επιδερμική κατανόηση και ουσιώδη άγνοια του Ελληνισμού, καλλιεργούν πάσει δυνάμει στους αμερικανόφιλους – αμερικανόδουλους εκάστοτε κρατούντες και στα ακροατήριά τους, την αναγκαστική «ελπίδα» ότι τα ελληνοτουρκικά προβλήματα πρέπει να λυθούν με αναγκαστικώς ειρηνικό και «πολιτισμένο» τρόπο !
Α. Κωνσταντίνου
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/diarkhs-manths-bebaiwn-kakwn-kai-abebaiwn-elpidwn-meros-b#ixzz5hrFlWloG